Legenda o Czwartym Synu

Podział Królestwa i legenda o Czwartym Synu - półhistoryczna legenda Sechtu z okresu 3400 EK, wg której król Badorma podzielił kraj na czterech swoich synów, od których imion wzięły się krainy sechtońskie. Legenda jest relatywnie długa, napisana archaicznym językiem, i jest najstarszym, długim tekstem zachowanym w całości. W środowiskach akademickich, legenda o czwartym synu jest spisana na szkielecie wydarzeń historycznych, w które wplecione są wątki mityczne i etyczne, ale nie jest w całości fikcją.

Treść legendy

Niewiele wiadomo o tym, czyim synem był Badorma. Wiadomo, że był to potężny fizycznie wojownik i despota o przenikliwej inteligencji, która była wynikiem jego wychowania jako kapłana w armii. Bezsprzecznie pochodził z rodu królewskiego. Jego żona, Numanat, urodziła mu synów, a Badorma osobiście był mocno zaangażowany w wychowywanie potomstwa, szczególnie po tym, jak Numanat zmarła, prawdopodobnie na malarię. Nie wiadomo, czy to Badorma zjednoczył kraj, czy któryś z jego przodków, wiadomo, że od wczesnych lat władał całym Sechtem.

W roku 3400 EK, kiedy Badorma miał około 30 lat, przeprowadził głęboką reformę państwa, dzieląc jego ziemie pomiędzy swoich czterech synów. Magan (lat 20) objął władzę nad południem, Hetyn (lat 18) nad centrum, a Hurn (lat 16) nad północą. Był i czwarty syn (lat 15), którego imię nie zachowało się w kronikach, którego nazwano Bād, co w starożytnym języku oznaczało „czwarty”, i zachowało się natomiast imię jego żony, Tarfi. Ich losy stały się fundamentem jednej z najbardziej znanych legend Sechtu.

• 
  Król Badorma (lat 22) zwycięski na polu bitwy.
• 
  Synowie Badormy.

Bād i Tarfi

Mówiło się, że to on został wybrany na towarzysza życia przez dziewczynę o imieniu Tarfi, która z kreatywnością potrafiła nie tylko wspierać męża w jego działaniach, ale wielokrotnie wychodzić z inicjatywami i tak dobrze z Bādem współpracować, że uważało się, że Bād i Tarfi stanowili naprawdę jednostkę, kompanię, małżeństwo najwyższego szczebla, i nikt nie potrafił stwierdzić, czy którekolwiek kieruje nad drugim. Tarfi ceniła podróże i miała szczególny szacunek do ludzi starszych.

• 
  Książę Bād i jego żona Tarfi w Ha Agav.
• 
  Tarfi rozmawia ze starszą Qamfi o kłótniach rodziny królewskiej. (wizja malarza z ok. 9600 EK)

Reforma kraju i jego podział

Bād nie dostał ziemi, ponieważ Badorma uważał go za najzdolniejszego i najsilniejszego charakterem i najczystszego sercem, i mianował go przyszłym królem całej krainy, pomimo że Bād był najmłodszym z synów. Decyzja króla była podpisana dekretami w czasach, kiedy Bād miał lat 20. Magan, Hetyn i Hurn nie zgadzali się z tą decyzją Badormy, ponieważ każdy z nich chciał rządzić samodzielnie. Dodatkowo, Magan uważał, że to on powinien rządzić braćmi i krajem, bo był pierworodny, Hetyn uważał, że jemu się to należy, bo podlegały mu największe wojska, a Hurn, ponieważ był najsprawniejszym dyplomatą i gospodarzem.

• 
  Król Badorma (lat 40), profil.
• 
  Bracia ponownie debatują nad mapą.

Walki na argumenty i pięści pomiędzy Bādem a królem

Bād nie chciał rządzić ani służyć pod władzą braci, ponieważ obawiał się nienawiści trawiącej rodzinę, rozlewającej się na kraj. Wprawiał w zdumienie swoją rodzinę oraz cały kraj sechtoński, ponieważ agresywnie spierał się z ojcem na temat niebycia królem. Bād natychmiast karał każdego, kto podzielał sprzeciw wobec Badormy, deklarując publicznie, że tylko on jako syn naznaczony na następcę tronu ma prawo świętego sporu z ojcem.

Król Badorma nie rozumiał, dlaczego wybrany najmłodszy syn nie tylko nie chciał rządzić jako król, ale też dlaczego w ogóle śmiał kłócić się ze swoim ojcem i królem. Badorma uważał Bāda za najbardziej zdolnego i utalentowanego przywódcę, ale nade wszystko cenił potęgę charakteru. Im silniejsze połączenie siły i mądrości argumentacyjnej przejawiał Bād w kłótniach z ojcem, tym bardziej, paradoksalnie, Badorma chciał go jako przyszłego króla Sechtu i na coraz więcej mu pozwalał. Gdy Bād był młodym dorosłym, a Badorma jeszcze nie był zbyt stary, kłótnie wyjaśniali zamykając drzwi wytwornej komnaty wypełnionej złotem, rękopisami i artefaktami religijnymi. Otoczeni świętością i cywilizacją, prowadzili ze sobą karczemne awantury z obelgami, a argumenty wyjaśniali wprawiającymi mędrców w podziw argumentami połączonymi z rękoczynami. Starosechtońska sztuka walki wręcz, Aybadorma, bierze swoje korzenie w tytanicznych walkach, które się tam odbywały.

• 
  Król Badorma i książę Bād podczas awantury w pałacu biją się na pięści.
  Malarstwo lat 9000+ EK, tysiące lat po samej legendzie. Wyobrażenie artysty.

Badorma próbował przemówić do rozsądku Bāda rozmawiając z Tarfi, ale ona przyjęła rolę uległej żony i nie chciała wchodzić między nieprzewidywalnego, potężnego i bezlitosnego króla, a jego syna i swojego męża. Mówi się, że wspierała Bāda, i jego argumentacja (że król Badorma dzieląc tak kraj pomiędzy synów utopi go we krwi, nienawiści, i chciwości) tak mocno do niej przemawiała, że w miarę rozwoju waśni króla i Bāda, miłość Tarfi do swojego męża wychodziła od jeszcze nastoletniego afektu do dojrzałej miłości i otwartego podziwu z szacunkiem. Król rozmawiał z kobietą, ale nie śmiał użyć jej do szantażu, był bowiem ostrzeżony przez Bāda, że on wykorzysta wtedy całą swoją siłę i inteligencję do dewastacji wszelkich marzeń i aspiracji króla co do swojej rodziny i kraju.

Żaden inny człowiek nie śmiał brać w tym udziału. Badorma pozwalał tylko Bādowi na takie zachowanie. Gdy podobnej taktyki raz spróbował Hetyn, Badorma wtrącił go do lochów na miesiąc czasu. Gdy spróbował tego wielki kapłan Rothen, Bād okrzyknął go zdrajcą i zdegradował do pomocnika pałacowej biblioteki, gdzie ponoć służył do końca życia w kajdanach. Okres terroru ojca i syna nazywano różnie, sporem morza z ziemią, symbolem zła kłótni rodzinnej, i coraz rzadziej podejmowano próby ich pogodzenia się.

• 
  Książę Hetyn w więzieniu.
• 
  Wielki kapłan Rothen uwięziony w bibliotece przez Bāda za bunt przeciwko królowi.

Wielki hołd rodzinie i krajowi

Nie mogąc ani przekonać mądrością ani fizyczną siłą coraz starszego króla, ponoć ogłosił objazd po Sechcie z celem złożenia hołdu trzem braciom. W świątyni w Aħtar Be Hurn, złożył pierwszy hołd, na pierwszym miejscu umieszczając Hurna. Stąd udał się do Ha Agav, gdzie złożył bogaty hołd, na pierwszym miejscu umieszczając Hetyna. W obu przypadkach zamieszczał trygramy, które miały wskazywać na obojętność kolejności braci, a zarazem na ich równość. Stamtąd udał się do Magnisu, gdzie oddał hołd Maganowi.

Gdy Bād ruszył do Saaki, by oddać finalny hołd królowi Badormie i zbiec z kraju, król go nie wpuścił. Gdy z użyciem wojska Bād wdarł się do komnat królewskich, Badorma był uradowany, że Bād przejmuje siłą koronę i z ekstazą ogłosił, że jest gotowy stracić głowę z broni syna Bāda. Gdy Bād zamiast tego złożył królowi hołd, Badorma wpadł w szał, zabijając trzech swoich wiernych strażników, którzy nie śmieli walczyć z despotą. Bād siłą uspokoił króla po raz ostatni, obserwując wraz z zszokowanym dworem, jak stary despota przechodzi z furii w rozpacz. Bād na placu Saaki oddał uroczysty hołd całemu Sechtowi, sechtońskiemu narodowi, i odszedł z kraju.

• 
  Bād składa hołd braciom, królowi i narodowi w Ha Agav.
• 
  Bād powstrzymuje rozszalałego Badormę przed zabijaniem z rozpaczy kolejnych ludzi.

Podróż na wschód

Bād i Tarfi wyruszyli na wschód, ku jałowym piaskom, gdzie nigdy wcześniej nie osiedlili się ludzie. Podążali za nimi ludzie pod wrażeniem Bāda, ale byli przez niego przegnani bądź pochłonęły ich piaski, rozegnali ich bandyci bądź sam Bād. Razem odeszli od ziem ojcowskich na wschód i wędrowali wiele tygodni, aż w końcu znaleźli miejsce, gdzie mieli zbudować swój własny dom. Jednak pustynia była surowa, a zapasy szybko się kończyły. Spędzili tam kilka lat, żywiąc się mięsem i krwią jaszczurek, w łachmanach, smagani piaskowym wiatrem i spaleni żarem pustyni.

Nie wiadomo jak zginął Bād. Istnieją też podania, według których został zabrany przez bogów i przemienił się w wiatr szalejący nad wydmami. Wiadomo, że zmarł na pustyni pierwszy, przed żoną, a od tego momentu legenda nabiera cech mitycznych. Tarfi pogrążyła się w rozpaczy, którą podzielała cała natura. Według legendy sporządziła mogiłę dla swego męża, kopiąc gołymi rękami w litej skale, aż ziemia sama przyjęła jego ciało. Następnie, opłakując jego śmierć, łzy Tarfi wypełniły dolinę, wypływając w takich ilościach, że utworzyły jezioro, które istnieje po dziś dzień.

Jezioro Tarfiy stało się miejscem kultu, a nomadzi, którzy przebywali przez pustynię, zatrzymywali się tam, by oddać hołd duchom przodków. Przez wieki pojawiły się podania o cudach dziejących się nad jego brzegami – woda miała właściwości lecznicze, a w nocy nad powierzchnią jeziora pojawiały się migoczące światła, które uznawano za duszę Bāda czuwającą nad wędrowcami.

Po dziś dzień historia czwartego syna i jego żony pozostaje ważnym elementem mitologii Sechtu. Królowie i władcy Maganii często powoływali się na tę legendę, widząc w niej ostrzeżenie przed podziałami w rodzinie, ale też przypowieść o sile miłości i poświęcenia.

• 
  Bād i Tarfi opuszczają Secht, idąc na wschód.
• 
  Tarfi opłakując męża, wypłakuje nowe jezioro.

Piąty syn

Niektóre apokryficzne wersje legendy wspominają o piątym synu, którego Badorma zabił własnymi rękami za niekompetencję połączoną z otwartym nieposłuszeństwem, nieakceptując głupiego potomstwa. Ta wzmianka jednak pojawia się w wersjach o tysiące lat późniejszych, niekonsekwentnie, i uważa się, że pochodzi z legend ludowych narosłych na micie, z celem wyjaśnienia dlaczego Magan, Hetyn ani Hurn nie rozpoczęli wojny domowej pomimo silnego naprężenia roszczeń.

Kult Bāda i Tarfi

Małżeństwo Bāda i Tarfi jest i było czczone przez całą historię Sechtu, niezależnie od sporów wewnętrznych. Podkreślano rzetelność tych osób, ich pragmatyzm i przywiązanie do obranych wartości. Osoba Tarfi jest objęta silną czcią przez sechtońskie kobiety, dla których Tarfi była symbolem nie tylko kobiety-małżonki z obowiązku, ale kobiety zakochanej, dla której jej związek i przywiązanie do osoby Bāda wynikał fundamentalnie z jej wyboru, i