Mugadir

To jest tylko szkic artykułu. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.

Historia

Wczesna historia

Mugadir, region położony nad Oceanem na zachodnich krańcach Kyonu, był pierwotnie zamieszkany przez ludność posługującą się językami spokrewnionymi z językami przedtangijskimi oraz dahickimi. Region był etnicznie i kulturowo zróżnicowany, co wpływało na jego rozwój jako zbioru niezależnych miast-państw. Na południu dominowały ludy pokrewne Marajczykom, zaś na północy ludy pseudo-dahickie. W okresie ich „złotej ery” Mugadir stał się ważnym ośrodkiem cywilizacyjnym.

Około roku 5500 języki przedtangijskie zostały niemal całkowicie zastąpione przez języki truskotaugryjskie, co zapoczątkowało proces hybrydyzacji kulturowej, kontynuowany podczas późniejszej dominacji Brotów i Trugów.

Kampanie Tarolaugra II

7531 roku Tarolaugr II, prowadząc kampanię „zbierania ziem brockich”, dotarł do Oceanu, prawdopodobnie jako pierwszy Trug. Jego śmierć w 7533 roku nie zatrzymała postępu truskich wojsk, a kampania była kontynuowana przez jego generałów. W 7535 roku wieści o śmierci Tarolaugra II dotarły do Trugii, gdzie władzę objął Melein I. W Mugadirze truskie wojska, składające się w większości z Brotów i lokalnych najemników, prowadziły niezależną politykę, oferując swoje usługi lokalnym miastom-państwom.

Ten okres zaowocował dominacją miasta Mugadir, które, wspierane przez truskie siły, zyskało przewagę nad sąsiednimi polis. Trugowie zasymilowali się z lokalną arystokracją, kupiectwem i magnaterią, zachowując jednak elementy swojej tożsamości i religii.

Powstanie państwa nowotruzgijskiego

W latach 9300-9400 nowo powstałe Państwo Nowotruskie, kierowane zapałem religijnym, podbiło znaczne obszary Kyonu, w tym Mugadir. Trugowie powrócili nad Ocean, przynosząc nową wiarę i państwo teokratyczne.

W 9380 roku w Mugadirze wybuchło powstanie, inspirowane przez lokalnych Trugów, którzy poczuli się wykluczeni z decyzji centralnych władz. Po klęsce powstania wielu przywódców uciekło do Sechtu, który udzielił im azylu, co doprowadziło do wojny między Trugią a Sechtem w latach 9398-9426. Konflikt osłabił państwo truskie i zakończył się pokojem, który pozostawił Mugadir w stanie daleko idącej autonomii.

Autonomia Mugadiru

Po wojnach z Sechtem Mugadir stał się de facto autonomicznym regionem Trugii. Daleki dystans między stolicą a Oceanem, oraz trudności w komunikacji przez gigantyczny step, utrudniały skuteczną kontrolę. Lokalni Trugowie stopniowo kształtowali Mugadir jako odrębny ośrodek kultury i władzy, prowadząc niezależną politykę zagraniczną.

Współpraca z Tangijczykami stała się kluczowym elementem polityki Mugadiru, a region ten mógł funkcjonować jako swoiste trusko-tangijskie kondominium, gdzie Tangia miała szerokie wpływy. W latach po 9450 roku Mugadir coraz bardziej dystansował się od centralnych władz truskich, choć formalnie pozostawał ich częścią.

Wpływy kulturowe

Język nowomugadirski, wywodzący się z języków truskotaugryjskich, stał się dominujący w regionie, zastępując staromugadirski, który przetrwał jedynie w kontekstach religijnych i oficjalnych. Religia Mugadiru przejęła wiele elementów truskich wierzeń, co umocniło złożone relacje między kulturami regionu.

Niepewna przyszłość

Po 9500 roku Mugadir mógłby całkowicie zerwać zwierzchnictwo truskie, jednak dalsza historia regionu pozostaje otwarta na interpretacje. Kluczowym czynnikiem mogło było wynalezienie kolei, które mogłoby przedłużyć wpływy truskie, lub ich ostateczny zanik w wyniku dominacji Tangii lub innych sił regionalnych.