Tangia (ay.Τανγυα /'taŋwa/ "Tangua", bu.Tañu /taŋu/, mhn.μα Τανὲμά), Państwo Tangijskie (ay.Τηλεα ῡ Τανγυα /'tejlea i 'taŋwa/, mhn.μα Τήλεά ῡ Τανὲμά) - unia polityczna położona na wyspie o tej samej nazwie i na terytoriach zależnych, skonsolidowana na płaszczyźnie infrastrukturalnej, religijnej, ideologicznej, militarnej, językowej i kulturowej, a zdecentralizowana w poziomie politycznym i ekonomicznym. Kierowana jest przez cesarza reprezentującego religię karai, który stoi na czele rady państwowej, składającej się z przywódców poszczególnych państw związkowych/prowincji, którymi mogą być królowie, prezydenci czy wodzowie plemion. Zamieszkany w większości przez naród zwany Tangijczykami. Symbolem narodowym jest księżyc Likaon na granatowym, nocnym niebie, a także kusza, oraz luminescencyjna maź wykorzystywana do dekoracji wielu przedmiotów. Na wyspie o tej samej nazwie występują olbrzymie pancerniki. Kolonie tangijskie to kontynentalna Buania oraz wyspy Akeira, Hiranea i Atirai. Sąsiaduje z Szurem i Pinu od południa, Dzikimi ZiemiamiKanisji na południowym wschodzie, Sechtem na wschodzie i Państem Neszów od północy.
Tangia jest państwem wysoko rozwiniętym, z dobrze opanowaną sztuką pisma, jest największym dostawcą papieru i atramentu w tej części świata. Ceniona jest też miejscowa metaloplastyka. Kraj jak na swoje czasy (2598 ET czy 9509 EK to poziom cywilizacyjny spomiędzy 1650 - 1750 na Ziemi) wybitnie opanował optykę, ale technologię produkcji lunet i teleskopów strzeże dla siebie. Położone w szerokościach okołorównikowych, nad morzem, jest bogate w drzewa, w tym w kauczuk, w Tangii znana i rozpowszechniona jest guma, stosowana m.in. w obuwiu, wężach na płyny i uszczelkach. Państwo policyjne, gdzie największe znaczenie ma armia. Tangia posiada olbrzymią flotę (tzw. Takatoa), być może największą na świecie, i na morzu jest prawie niepokonana. Na lądzie Tangia również bywa groźna, ale bardziej rozwinięte państwa potrafią ją pokonać. Szczyci się swoimi obserwatoriami oraz błyskawiczną komunikacją na znaczne odległości dzięki impulsom światła nadawanym pomiędzy górami, tzw. Tangijska Sieć Świetlna. Cywilizacyjnie, zachwalane jest Dziesięć Cudów Tangii, obiekty historyczne, osiągnięcia cywilizacyjne i instytucje, które budzą ponadprzeciętne uznanie na arenie międzynarodowej.
Jako słabości Tangii zazwyczaj podaje się przeludnienie, które w połączeniu z gorącym, wilgotnym klimatem jest przyczyną okresowo wybuchających, zbierających poważne żniwo epidemii, są niedobory żywności i medykamentów, a także drewna, które ogromna machina floty wojennej wykorzystuje do okrętów. Te materiały kraj musi importować. Klasyczne wady merkantylizmu z przesadnym przywiązaniem do złota oraz agresywna polityka handlowa oparta o blokady, embarga i monopole, a także po prostu o wyzysk, powodują niepokoje w koloniach. Kraj stosuje niewolnictwo i toleruje poligamię. Tangia stosuje łącznie ponad 10 różnych systemów walutowych, które osłabiają handel wewnętrzny i narażają państwo na obniżenie ścigalności podatków. Armia lądowa jest liczna i silna, ale niedostatecznie wyposażona i potrafi polec z bardzo dobrze wyposażonym, wyszkolonym krajem z wysokim morale. Izolacjonizm morski hamuje rozwój. Tangia też boryka się z klasycznym problemem młodych imperiów kolonialnych, wynikającym z nowego wyzwania jakim są ogromne odległości od kraju macierzystego i czas potrzebny na ich pokonanie.
Tangię jako projekt prowadzi Canis. Jest jednym z pierwszych państw projektu Kyon. Jest najbardziej rozwiniętym projektem tego autora, nie tylko z uwagi na ilość tekstu i dbałość o szczegóły, ale także na matematyczne podejście do demografii i gospodarki, z zależnością statystyk od siebie. Demografia jest rozbijana "od góry do dołu" na coraz drobniejsze grupy społeczne, do których dopisywane jest wynagrodzenie. Na podstawie tych działań udaje się ustalić wiele szczegółów, które do tej pory przy takich projektach były tylko mglistymi domysłami. Za kolonię Buania odpowiada Kazimierz.
Nazwa kraju
Słowo Tangia jest nieznanego pochodzenia. Interpretuje się ją jako wszechnazwę ludów mórz, ale raczej jest to późno doklejona interpretacja. Nie znaleziono w ayu wyrazów pokrewnych. Istnieje podobieństwo do słowa "τανγα" tanga, oznaczające mistrzostwo, zręczność, lub władzę. Powszechnie mówi się o niej "kraj szkła", "kraj świateł" lub "kraj kuszy".
Pomiędzy polską nazwą "Tangia" i oryginalną "Tangua" istnieje różnica w samogłosce, oryginalne "u" jest wymawiane jak "i", jest to upodobnienie do nazw wielu krain w języku polskim, gdzie nazwy kończą się na -ia. Stosowanie słowa "Tangua" jest dopuszczalne.
Tangia stosunkowo niedawno przeszła oficjalnie od ustroju federacyjnego na monarchię absolutną. Proces był płynny i trwał pewien czas, oparty o znaczny wzrost popularności religijno-filozoficznego ruchu Yul-Yoa (gwiezdna woda, gwiezdna rzeka). Po kraju wciąż widać wyraźne pozostałości ustroju federacyjnego, gdzie poszczególne podmioty składowe są monarchiami, republikami prezydenckimi, bądź bazują na tradycyjnym ustroju plemiennym z przedstawicielstwem zewnętrznym, ale w obecnych czasach ich władza jest mocno ograniczona do tego, na co pozwala Yul-Yoa, ponadto, władza jest dość wyraźnie zdecentralizowana, tak samo jak gospodarka kraju.
Tangię pod względem politycznym można podzielić na pięć sfer:
Republikańska,
Monarsza,
Pustynna,
Kolonialna,
Cesarska.
Republiki ("ΙΤΙΚΟΡΗΡΟ" Itikoreiro) to instancja demokratyczna, w której władca otrzymuje siłę sprawczą i reprezentacyjną na mocy mandatu nadanego przez elektorat. Wyborcami rzadko kiedy jest cała sfera populacji. Najczęściej są to wybory przeprowadzane przez arystokrację bądź przez miasta, chłopi nigdy nie mają prawa głosu, mieszczanie rzadko i zależnie od znaczenia polis. Zazwyczaj głowie państwa towarzyszy parlament, który w ramach spotkań decyduje o tym, co robić. Zdarza się, że na czele republiki stoi król, wybierany jednak demokratycznie. W republikach standardowo występują partie polityczne, a wraz z nimi koalicje, większości, mniejszości i inne demokratyczne pokrewne zjawiska.
Monarchie ("ΧΑΓΙΑΝΟΡΙ" Hayanori) to instancje władzy absolutnej o bardzo silnej sferze królewskiej, w których tron jest dziedziczony z pokolenia na pokolenie, we wszystkich przypadkach po linii męskiej w pierwszeństwie, w żeńskiej w drugiej kolejności. Występuje dość rozbudowana sfera rodziny królewskiej, magnaterii, arystokracji. W monarchiach zazwyczaj nierówności społeczne są większe niż w republikach, ale w przypadku sytuacji zagrożenia i panowania zdolnego władcy monarchie mają znacznie większe możliwości reagowania, są też znacznie bardziej odporne na korupcję.
Pustynie ("ΧΑΡΑΝΙ" Harani) to regiony o klimacie zbyt niesprzyjającym i populacji za niskiej, aby skutecznie prowadzić którąkolwiek z powyższych form rządów. Są to obszary rządzone przez powiązania plemienne i tradycje albo zbyt pofragmentowane, aby tereny bliższe monarchii czy republikom miały władzę nad innymi terenami. Tradycyjnie reprezentowane przez rady wodzów, ale do ich decyzji zazwyczaj należy odnosić się z rezerwą.
Kolonie ("ΑΡΑΝΚΑΛΕΡΑ" Arankalera) regiony odległe, dzielą się na dojrzałe i te o niskiej populacji. Dojrzałe mają strukturę do wyboru jak powyżej, o niskiej populacji są całkowicie zależne od armii (najczęściej od Takatoa).
Cesarz ("ΤΗΛΑΝ" Teilan) to instancja dziedziczna. Pierwotnie był eksperymentem politycznym mającym za zadanie utworzenie członka rady państw Tangii, którego podstawowym celem byłoby bycie bezspornym i bezstronnym, elementem spajającym cały kraj, utrzymanym z podatków wszystkich państw podległych oraz prowincji, i odpowiedzialnym zarówno za porządek obrad poprzez sztucznie wymagany szacunek wobec jego osoby, jak i za proponowanie inicjatyw pod głosowanie. Praktyka ta wychodziła różnie i najczęściej cesarz był marionetką albo pewnych prowincji, albo całej rady. W nowszych czasach powiązania religijne z fanatykami karaistycznymi nadały cesarzowi realną władzę, która zniosła radę jako najwyższą instancję, jako niewydajną, i ustanowiła cesarza jedynym, najwyższym władcą tak w aspekcie ustawodawczym i wykonawczym, jak i sądowym i religijnym.
Slogany
Zaćmienie słońca nad Tangią.
Narodowym motywem Tangijczyków jest nadal "Ιχη φινεο υ'ιτα", czyli "tylko pierwszy zaszczyt". W obecnych czasach stosuje się często żołnierski okrzyk: "Τανγυα χο'υμ! Τανγυα χο'υμ! Χο'υμ! Χο'υμ!" (Tangua ho'um! Tangua ho'um! Ho'um! Ho'um). Słowo "χο'υμ" ("ho'um") oznacza "noc" i tyczy się ideologii rozpostarcia władzy tangijskiej na wszystkie oceany tak jak noc zapada na horyzoncie, w taki sposób, aby zawsze na planecie znajdował się punkt należący do Tangii, gdzie trwa gwieździsta noc.
Ustrój polityczny
Tangia jest rządzona władzą absolutną przez cesarza. Zmiana federacyjnego ustroju składającego się z królestw, republik i mało istotnego cesarza, w scentralizowaną monarchię o podłożu religijno-filozoficznym z realną władzą, jest stosunkowo świeża.
Były Związek Tangijski był rządzony przez radę najwyższą, w skład której wchodzili przedstawiciele lub królowie poszczególnych regionów plus cesarz, który tron otrzymywał poprzez dziedziczenie. Ostatnim takim cesarzem był Meinopau Reiki (Μηνοπαυ Ρηκι) zwany "Smutnym" (reikei). Po wewnętrznych turbulencjach, cesarzową została Kalia z sekty Yul-Yoa, która stała się ideologią państwową, i poprzez totalitaryzm doprowadziła do licznych ograniczeń swobód obywatelskich (których Tangia i za federacji wiele nie miała), ale też do modernizacji i zjednoczenia ideologicznego kraju.
Podział administracyjny
Zgodnie z sugestią z forum[1], oszacowano populację na 29 843 922, a poziom cywilizacyjny na porównywalny do Anglii z lat 1650 - 1750 z pewnymi różnicami. Po szczegóły dotyczące populacji patrz sekcja: Demografia.
Podział administracyjny kraju zasadniczo dzieli się na stolice, miasta, fortece (grody, zamki), kolonie, wsie i osady. Nie prowadzi się spisu powszechnego wsi i osad z osobna, wyłącznie miejsc, którym nadano prawa miejskie, pozostałą ludność władcy poszczególnych prowincji mają obowiązek zliczyć i podać zbiorczo.
Kierunki wypraw morskich, głównie handlowych i naukowych, obejmują większość mórz Kyonu.
Tangia jako zamożny, wysoko rozwinięty kraj o wysokiej populacji i dużych ambicjach, ale ograniczonych ideologicznie przez strach przed kontynentem, nie ma innego kierunku rozwoju jak morza. W obecnych czasach wiele jest nieodkrytych, niezamieszkałych, bądź słabo rozwiniętych wysp, które Tangia jest w stanie podbić, choć z uwagi na znaczne odległości, może nie być w stanie dobrze kontrolować.
Największą kolonią tangijską jest Buania. Kolonizacja postępowała stopniowo, zasadniczo bez krwawych przejść. Kolejnymi koloniami, znacznie starszymi dla Tangii, są Akeira i Hiranea, obecnie niezależne królestwa. Ostatnią kolonią jest Atirai znajdująca się na dalekim zachodzie.
Tangia stosuje niewolnictwo. Obywatel Tangii nigdy nie może się stać niewolnikiem. Uzyskanie wolności jest zaszczytem, ponieważ na to trzeba się wykazać nie tylko odwagą czy szczęściem, ale jest to zjawisko rzadkie. Istnieją wzajemne porozumienia z państwami obcymi, na mocy których obywatele Tangii nie mają prawa być brani jako niewolnicy, a i Tangia obywateli tych państw nie rozpozna nigdy jako niewolników. Czym innym są oczywiście więzienia.
Cechą wspólną wszystkich Tangijczyków jest wiara w Karai (Καραι), jest to energia duchowa, pochodząca od morza. Tangijczycy wierzą, że wyszli z wody, ale jako emisariusze podwodnego świata, mają za zadanie działać w powietrzu (tj. na powierzchni). Tak jak ambasador nie może dobrze pracować bez kontaktu ze swoim państwem, tak i Tangijczycy nie mogą sprawnie działać na powietrzu bez kontaktu z morzem. Efektem jest strach przed długotrwałym przebywaniem na kontynencie, a więc znacznej, zwartej grupie ziem, która jest odcięta od karai. Wierzy się, że Tangijczycy po śmierci trafiają do dobrych zaświatów poprzez Wielki Wir (chodzi o Drogę Mleczną, która po bezgwiezdnej stronie nieba jest bardzo dobrze widoczna w nocy w tej części kosmosu), gdzie oceni się ich pracę na Kyonie.
Yul-Yoa
W Tangii funkcjonuje wiele kręgów filozoficznych, w tym sekt (nieuznanych przez państwo), z czego najważniejszą z nich w ostatnich latach - bo stała się oficjalną religią państwową, i jedyną dozwoloną religią - jest Yul-Yoa (Γιυλ-Γιαα), to znaczy: Gwiezdna Woda, Gwieździsta Woda, Gwiazdy w Wodzie, lub Gwiezdna Rzeka w zależności od rozumienia. To z tej sekty wywodzi się Yul-Yoa Kalia, wokół której narósł kult jednostki, a którą ku niezadowoleniu Rady państwa ostatni dynastyczny cesarz Meinopau Reiki naznaczył jako swoją następczynię, w obliczu zupełnego (nawet domniemanego) braku potomstwa, mimo że ta była tylko sierotą pochodzącą z oazy Marao.
Yul-Yoa jest radykalnym ruchem, który głosi, że wszyscy Tangijczycy mają tę samą misję i tak ostre wewnętrzne podziały, jak stosowane do tej pory (królestwa/republiki) są tylko osłabieniem ich misji na powietrzu i przyczynią się do konfliktów wewnętrznych, które zdewastuje ich cel "wyjścia z wody". Tangia ma być silna i podbijać inne ludy, aby te mogły przejść przez Wielki Wir na niebie, i już tamtejsze oryginalne królestwo, niejako "po drugiej stronie", ma postanowić co dalej.
Ruch Yul-Yoa w szczególności winą za zatracenie wiedzy o tym jak generalnie wygląda świat po drugiej stronie Wiru obarcza zdelegalizowaną już Radę, ich prezydentów i królów. Uważa się, że pozbawienie Tangijczyków ideologii doprowadziło do katastrofalnego zapomnienia celu na ziemi.
Znaczne postępy Tangii w dziedzinie optyki, szczególnie astronomii (teleskopy) motywowane były właśnie chęcią przejrzenia przez Wir, aby takim trikiem odzyskać choć trochę wiedzy na temat Wiru. Znaczny rozwój optyki, włącznie z wynalezieniem teleskopu refrakcyjnego (tj. lunety do obserwacji astronomicznych) i później teleskopu reflekcyjnego (zwierciadlanego) pozwolił na obserwacje głębokiego nieba i przypadkowe odkrycie o wiele więcej wirów, m. in. wielkiej galaktyki w Andromedzie. Trwają burzliwe spory Yūl-Yōa mające wysunąć teorie na ten temat, choć uważa się, że brak jest możliwości potwierdzenia którejkolwiek z tych teorii - jest to stan akceptowalny, w tym przez inkwizycję.
Yul-Yoa stawia na pracę, wydajność, pomysłowość, nieugiętość. Głosi, że cały naród pracuje na swój sukces.
Pierwotne aspekty
Karaizm wydziela sześć aspektów filozoficznych (λαυ lau), pięć odzwierciedlających aspekty rzeczywistości, i jeden odzwierciedlający jej brak.
Puro - pierwotny aspekt pozytywny, oznacza wartości dodane, przybycie, pojawienie się, itd.
Neu - pierwotny aspekt negatywny, oznacza wartości ujemne, zmniejszenie, utratę, pozbycie się, odejście, rozpad, itd.
Fo'o - pierwotny aspekt świadomości, oznacza budowanie wiedzy, zbieranie informacji
Nu - pierwotny aspekt sposobu, oznacza metodologię działania, techniki, umiejętności, planowanie, odnosi się do szczegółów i połączeń pomiędzy nimi
Ra'a - pierwotny aspekt kontekstu, oznacza szerokotorowe myślenie, pogląd "z lotu ptaka" na całość, oznacza też umiejętność przewidywania konsekwencji i działań niepożądanych
Nora - pierwotny aspekt braku, oznacza nicość, brak, nieistnienie.
Legalność religii
Inne religie i systemy filozoficzne są zakazane, bowiem tak jak zdelegalizowana już Rada z jej fiksacją na punkcie podziałów politycznych, odwracają uwagę od wybranych celów. W praktyce jednak bywa różnie, szczególnie wierzenia narodów Pustyń (dotyczy wyłącznie wysp, gdzie czyni się znaczne wysiłki, aby doprowadzić wodę; nie tyczy się to natomiast kontynentu) są tolerowane. Jest to prawnie uregulowane tak, że dzieli się innowierców na dwa typy:
Heretycy - wszystkie religie obcokrajowców, mogą być wyznawane w wyznaczonych miejscach, gdzie Tangijczycy oprócz administracji nie mają dostępu. Za przejawianie poglądów tego typu prawo przewiduje różne kary w zależności od "wpływowości" danej osoby/grupy. Heretycy mogą być kierowani do uczelni i uniwersytetów, może być na nich nakładana grzywna i mogą stracić pracę, mogą być przesiedleni, mogą trafić do gułagu, ostatecznie mogą być straceni.
Obcokrajowcy przyłapani na działaniach misyjnych są ostrzegani i wpisywani do rejestru. Przy recydywie są na ogół usuwani z kraju. Możliwa jest kara śmierci.
Rodzimowiercy - dotyczy głównie półdzikich i dzikich ludów pustyń i lasów deszczowych. Na ogół wierzą oni w pokrewne ideologie co większość Tangijczyków, ale są pewne kluczowe odstępstwa i szczególnie często, nadinterpretacje. Takich ludzi można rejestrować (wielu zaczęło tak robić dla bezpieczeństwa), z opisem swojej wiary. Prawo mówi, że ich religie należy notować i są zakazane, ale nie przewiduje w ogóle kar, co powoduje bezkarność. Jest to zabieg celowy, i Yūl-Yōa otwarcie o tym mówi.
Mierzenie czasu
Ponieważ prowadzącego projekt matematyczne zadanie stworzenia kalendarza przerosło, to zamiast niego zastępczo stosuje się w niniejszym artykule prosty przelicznik opierający się na założeniu, że rok obecny to odpowiednik, z cywilizacyjnego punktu widzenia, opoki wielkich odkryć, eksploracji i kolonizacji w okresie 1650-1750 n.e. Przy takim założeniu, obecny rok według datowania wspólnego to 9509[2], co odpowiada rokowi 2598 według kalendarza tangijskiego. 1 rok kyoński wg datowania wspólnego = 1 rok tangijski, wartości te są sprzężone ze sobą w stosunku 1:1.
Datowanie oznacza się za pomocą trzech symboli: ET dla kalendarza tangijskiego, EK dla wspólnego kalendarza kyońskiego, oraz EZ dla lat na Ziemi.
W przeliczeniach używa się porównań do upływu czasu na ziemi (dla czytelników) oraz przeliczenia na wspólny kalendarz kyoński. Należy przy tym zawsze pamiętać o zasadach upływu czasu:
Rok na Kyonie jest krótki i trwa 136,35 ziemskich dni.
Nachylenie osi planety jest bardzo duże i wynosi 31°18'54".36, planeta obraca się po skosie.
Tangia znajduje się bardzo blisko równika, przez co sezonowość jest tam ograniczona.
1 rok na Kyonie dzieli się na 75 dni, z których każdy trwa około 43,5h, czyli na równiku noc trwa 21,75h, i dzień trwa 21,75h. Tangia znajduje się pod równikiem i różnice w porach roku nie są dobrze widoczne, szczególnie w Naratai; są to różnice dostatecznie małe, aby nie było potrzeby rozgraniczania pór roku.
Rok ma 5 miesięcy (ναυ nau) po 15 dni każdy, nazwany na cześć jednego z Pięciu Mędrców, kluczowych dla karaizmu. Każdy z mędrców opowiada o zależności wody i człowieka z pozostałymi przedwiecznymi żywiołami λαυ lau, które rozgraniczono: puro, neu, fo'o, nu, ra'a. Szósty żywioł, nora, z racji swojej natury nie ma miesiąca, ale wspomina się o nim w dni przestępne.
Rytm dnia i nocy - doba
Doba tangijska (dt) składa się z 29 godzin (ht), z których każda godzina trwa 90 minut ziemskich. Godziny, tak się składa, że podzielono na 90 minut, co wyrównuje minutę tangijską z minutą ziemską. Minuta tangijska podzielona jest na 60 sekund, ale sekunda jest podzielona na 30 podsekund, tymczasem na Ziemi stosuje się raczej podział na 100 setnych sekundy.
Nazwa lokalna pory doby
Pora doby
Godzina startowa
Godzina zakończenia
Czas trwania (ht)
Czas trwania (hz)
Średnia temperatura¹
Χο'υμ
Noc
28:00
5:89
7
10,5
22°C
Γιαο
Poranek
6:00
11:89
7
10,5
18°C
Ραμι
Dzień
12:00
20:89
9
13,5
31°C
Μαλυ
Wieczór
21:00
26:89
6
9
31°C
¹Dla Naratai.
Te pory dnia wyznaczają rytm pracy, snu i aktywności dla Tangijczyków zamieszkujących regiony nadmorskie.
Przeciętny Tangijczyk śpi stosunkowo długo, przez 8 osiem godzin tangijskich (12 ziemskich) w nocy, zazwyczaj w godzinach od północy do 8 rano, a następnie zasypia znowu w godzinach upalnych, w godzinach od 15 w południe do 23 wieczorem, o zachodzie słońca. Następnie czas aktywności przypada na noc, pod warunkiem, że jest dostępna dostateczna ilość światła.
Historia Tangii nie jest ukończona i obecnie znajduje się jedynie w zarysach. Wiadomo już, że jest luźnym cesarstwem od dawna, ale też, że nie była to pierwsza cywilizacja na wyspie. Poniżej znajduje się kalendarium najważniejszych wydarzeń.
¹Rok wyjściowy dla Kyonu to 8973. 8973/2,68 = 3348.
Historia Tangii jako takiej rozpoczyna się w 6911 EK, tj. roku wspólnym 6911. Wtedy podjęto decyzję powołania w ramach sanktuarium karajskiego struktury państwowej, mającej za zadanie pośredniczyć w rozmowach pomiędzy poszczególnymi państwami znajdującymi się na terytorium wyspy Tangia. Stopniowo, władza się rozszerzała, czemu zapobiegło sprawniejsze utworzenie rady państwowej. To w latach ostatnich uległo zmianie po dokonaniu się przewrotu religijnej sekty Yul-Yoa, co zniosło władzę rady państwa i nadało władzę absolutną cesarzowej Yul-Yoa Kalia.
Kynografia i dane przyrodnicze
Tangia obejmuje kilka stref, jako że państwo znajduje się od wyspy Atirai na dalekim zachodzie, przez wyspy Akeira i Hiranea w bezpośrednim sąsiedztwie wyspy Tangia, przez samą wyspę Tangia, aż po kolonię kontynentalną Buania na zachodnim brzegu kontynentu. Widoczne są jednak podziały nie tylko klimatyczne, ale także wyodrębnione na podstawie uwarunkowań gospodarczych.
Położenie
Tangia rozumiana jako wyspa, a nie państwo, jest jedną z większych wysp Kyonu i znajduje się na zachód od kontynentu, niedaleko na południe od równika. Przy niższym poziomie oceanu, prawdopodobnie wraz z Pinu utworzyłaby półwysep, uzyskując połączenie lądowe z kontynentem. Tangia rozumiana jako państwo zajmuje 100% wyspy. Na wschód od wyspy Tangia znajduje się kontynent, w bezpośrednim sąsiedztwie Tangia graniczy z Pinu i Sechtem. Są to najbliższe geograficznie krainy, z którymi mieszkańcy handlują od początków swojej obecności w tym terenie. Na zachód od wyspy Tangia znajdują się dwie mniejsze wyspy, Akeira oraz Hiranea, które od stosunkowo dawna są koloniami tangijskimi. Akēira znajduje się bardziej na północ i jest większą z wysp. Stolicą Akeiry jest Uruna. Hiranea znajduje się bardziej na południe i jest mniejszą z nich. Stolicą Hiraney jest Yatlomea. Obie te wyspy wraz Tangią są często rozumiane jako matecznik państwa Tangii. Formalnie zaś, Akeira oraz Hiranea należą do tzw. Grupy Wysp Odległych.
Grupa Wysp Odległych zawiera również wiele mniejszych archipelagów, w tym wulkaniczną wyspę Atirai na dalekim południowym zachodzie oceanu, z dala od oceanów.
Klimat i ukształtowanie terenu
Z uwagi na dość zróżnicowane ukształtowanie powierzchni, wyspa Tangia posiada kilka stref klimatycznych. Dominują trzy typy krain: obszary nadmorskie wraz z równinami, stepy i pustynie, oraz wyżyny, góry i obszary wysokogórskie. Istnieje siedem większych łańcuchów górskich lub masywów lodowcowo-górskich na wyspie. Góry te wzbijają się na stosunkowo znaczne wysokości, tworząc rozległe płaskowyże. Co najmniej sześć łańcuchów górskich, jeżeli nie wszystkie, osiągają szczyty po 10 – 13 kilometrów wysokości, wbijając się w stratosferę.
Choć Tangia znajduje się nad morzem w strefie równikowej, to obecność wysokich płaskowyżów wraz ze znacznymi szczytami górskimi powodują zjawisko występowania cienia opadowego, zmieniającego dominujący na wyspie krajobraz nadmorski z gęstymi lasami deszczowymi w równiny, stepy, wreszcie w pustynie. Część pustyń jest wyłącznie okresowa, inne są stałe. Stąd też statystyki klimatyczne podzielmy na kilka stref.
Strefy nadmorskie, lasy, lasy deszczowe
Strefy nadmorskie, lasy oraz lasy deszczowe dominują na wybrzeżach, oraz tam w głębi kontynentu, gdzie morskie wiatry nie są zatrzymywane przez łańcuchy górskie. Dotyczy to między innymi wiatrów wchodzących w Tangię od strony Królestwa Naratajskiego i przechodzących przez tereny Republiki Lutafaryjskiej i przeciskających się przez obniżone przełęcze górskie na drugą stronę wysokich gór w stronę oazy Takangari na pustyni takangaryjskiej. W tych strefach statystyki klimatyczne przedstawiają się następująco:
Średnia temperatura cały rok około +30°C. Nocą temperatura spada do +15°C, za dnia sięga do +40°C.
Wilgotność około 80% - 100%, ze średnią 80%.
Wiatr morski, wilgotny, miejscami średnio do 5 B, na terenach równinnych do 7 B, w lasach deszczowych 0 – 3 B.
Ekstremalne zjawiska pogodowe: huragany, trąby powietrzne, znaczna wilgotność powietrza, znaczne zjawiska korozyjne zw. z warunkami sprzyjającymi rdzewieniu, gniciu i zarastaniu roślinnością i grzybami.
Tangia jest państwem tropikalnym, ale nie jest państwem równikowym, nie znajduje się na równiku. Różnica dnia i nocy wynosi około 45 minut, czyli raptem pół godziny tangijskiej, licząc dla Naratai. Wpływ wysokości na temperaturę będzie badany dalej w oparciu o dostępne opracowania naukowe dla Ziemi[3].
W strefach stepowych i pustynnych ilość opadów jest znacznie ograniczona, miejscami do niemal zera, przez co i możliwości wegetacyjne są ograniczone. Stepy są porośnięte trawami i krzewami, pustynie natomiast, czy to piaskowe czy stepowe, nie mają niemal żadnej roślinności.
Na stepie średnia temperatura zimą to +10°C, latem +35°C. Rekord zimna -35°C. Rekord gorąca +90°C. Średnia temperatura zimową nocą to 0°C. Średnia temperatura w południe latem to +70°C.
Średnia temperatura zimą +20°C, latem +50°C. Rekord zimna wynosi -25°C. Rekord gorąca wynosi +115°C. Średnia temperatura zimową nocą to 0°C. Średnia temperatura w południe latem to +85°C.
Wilgotność 0% - 15%, średnio 0%.
Wiatr na stepie sięga 10 B, na pustyniach do 7 B.
Ekstremalne zjawiska pogodowe: burze piaskowe, burze, trąby powietrzne, skrajne temperatury, znaczne różnice temperaturowe pomiędzy latem i zimą oraz dniem i nocą.
Z tangijskich szczytów zawsze jest widok na jakieś inne. To dało początek Rangfen.
Klimat i charakter zjawisk pogodowych na wyżynach i w górach zależy mocno od wysokości nad poziomem morza oraz wystawienia zboczy na konkretne wiatry. Inny klimat mają góry, o które zbocza rozbijają się wiatry morskie, a inny te, gdzie zbocza są ogrzewane przez pustynie.
„Strefa śmierci” znajduje się na wysokości około 8000 metrów nad poziomem morza, gdzie ciśnienie spada z 1010 hPa na morzu do 320 hPa. W tych warunkach aklimatyzacja najlepszych sportowców przestaje być wykonalna, rany przestają się goić, oddychanie jest skrajnie utrudnione. Wyższe szczyty przechodzą przez połowę odległości do limitu Armstronga i przy niekorzystnych warunkach mogą wywoływać podobne zjawiska.
Istnieje wyciąg górski do szczelnej barometrycznie stacji meteorologicznej położonej na wysokości 11900 metrów nad poziomem morza, w której utrzymywane jest sztucznie ciśnienie podobne do tego na 6000 metrów, gdzie jest możliwe wjechanie z wysokości 1000 metrów niemal od razu na 11900 metrów. Kolejka jest jednym z Dziesięciu Cudów Tangii i jest wykorzystywana do dostaw żywności i zniżania człowieka ze stacji w dół, w sytuacjach alarmowych. Wjazd przeciętnego, niewyszkolonego człowieka na taką wysokość spowoduje na 9000 metrów utratę przytomności w ciągu 1 minuty, a na 11900 metrach śmierć.
Wieczne śniegi zaczynają się na wysokości 3 – 4 kilometrów, co należy rozumieć jako barierę, gdzie w dowolnym momencie w roku występują opady śniegu i śnieg potrafi leżeć dniami albo tygodniami. Latem do wysokości 6 kilometrów temperatura może wzrosnąć nawet do +35°C i śnieg szybko topnieje, powodując lawiny i powodzie, i kreując okresowe powodzie.
Na wysokościach powyżej 9 000 metrów szok stratosferyczny powoduje wiatry o prędkości do 300 – 400 kilometrów na godzinę, które rozbijając się o wzgórza potrafią powodować lokalne rekordy prędkości wiatru do 600 kilometrów na godzinę. Niski stopień erozji kamienia wynika z nikłego ciśnienia atmosferycznego na tych wysokościach.
Na pułapach 3 – 4 kilometrów oraz 6 – 8 kilometrów znajdują się obserwatoria. Te służą Tangijczykom do dwóch celów: obserwacji astronomicznych (głównie teleskopami zwierciadlanymi) oraz szpiegostwa (teleskopami refrakcyjnymi, tzw. lunetami). Z wysokości 10 000 metrów Kunatlyjczycy non-stop obserwują S’xakę w Konfederacji Sechtu i mają fenomenalne możliwości obserwacji ruchów ich floty. Widać także Komi w Pinu, ale przejrzystość atmosfery przez kilkaset kilometrów jest bardzo niska, przez co nie widać szczegółów. Tangia posiada w każdej chwili pięć skrajnie wysokogórskich obserwatoriów.
Średnia temperatura spada o 1°C na każde 100 metrów. Na wysokościach płaskowyżów górskich występują wieczne śniegi, lodowce, skaliste pustynie, gdzie średnia temperatura wynosi większość roku -15°C, w zależności od wiatru i położenia oraz wysokości. W obserwatoriach średnich pułapów temperatura wynosi średnio -30°C do -40°C, przy czym w dzień potrafi wzrosnąć do +15°C, a w nocy spaść do -80°C. Obserwatoria skrajnie wysokich pułapów są opuszczane w skrajnie rzadkich przypadkach, wymagają kombinezonów ciśnieniowych. Średnia temperatura to -85°C, za dnia wzrasta do 0°C, nocą potrafi spaść do -140°C
Wilgotność 0% - 15%, średnio 0%.
Wiatr zależny od ukształtowania terenu i przechodzi przez całą skalę Beauforta, od 0 B w wielu miejscach osłoniętych od wiatru, do wartości znacznie przekraczających 12 B (huraganowe).
Ekstremalne zjawiska pogodowe: skrajne temperatury, ekstremalne wiatry, barometryczne ciśnienie powietrza na skrajnie niskim poziomie, uniemożliwiającym funkcjonowanie bez kombinezonów ciśnieniowych i wsparcia tlenem, skrajnie niebezpieczne wartości promieniowania słonecznego, powodujące poparzenia trzeciego stopnia w ciągu 15 – 30 minut, lawiny i osuwiska, zlodowacenie, intensywne opady śniegu i burze śnieżne, burze piaskowe, wystawienie na promieniowanie kosmiczne.
Tangia nie uznaje „wód terytorialnych”, według nich wody całego świata są teoretycznie ich własnością, użyczają ich jednak z uwagi na ich ilość. Bezpośrednie wody terytorialne naokoło Tangii oraz pomiędzy Tangią a Akēirą i Hiraneą są pilnie strzeżone i obce floty nie mają prawa przez nie przechodzić. Statki handlowe mają wyznaczone korytarze i powinny się ich trzymać. Wody naokoło Tangii są bogate w ryby i owoce morza, a ciepłe prądy nanoszą ich dużo. Uważa się, że wiele gatunków ryb ławicowych migruje do Tangii, by tam zakończyć swój żywot w sieciach rybackich.
Wody morskie są pobierane celem sprzedaży jako źródło karāi. Osoby wybierające się wgłąb kontynentu, szczególnie na Wielką Pustynię, zabierają jej czasem wielkie ilości, ograniczając możliwości podróży. Istnieje jednak ideologia, która głosi że na Wielkiej Pustyni jest kraj z dobrym dostępem do karāi, to jednak nie zostało potwierdzone.
Fauna i flora
Tangia cechuje się wybitną różnorodnością fauny i flory z uwagi na swoje uwarunkowania przyrodnicze i klimat. Występuje tu wiele setek gatunków roślin i zwierząt, wiele z nich endemicznych. Zwierzęciem narodowym Tangii królewskiej (zewnętrznej) jest aratao (ay. ΑΡΑΤΑΟ aratao), orka, a Tangii wewnętrznej mea (ay. ΜΕΑ mea), przedstawiciel glyptodonów. Występują płazy i ryby wytwarzające maź luminescencyjną, która jest na masową skalę wykorzystywana do ozdób. Najbardziej powszechne typy tej mazi mogą być syntetyzowane i oddają światło po nasłonecznieniu. Najbardziej ekskluzywne typy mazi świecą po domieszce innych materiałów i oddają bardzo intensywne światło, ta jest wykorzystywana między innymi przez Takatoa. Tangia też jest zamieszkiwana przez glyptodonty. Roślinność w lasach deszczowych jest wybitnie bujna i obejmuje tysiące gatunków drzew, porostów, mchów, paproci, bardzo bogata jest też flora grzybów i pleśni.
Fauna
Tanguana aratao, orka tangijska, symbol państwa.
Haru, żółw stepowy.
Re'a'ilo, rodzaj bazylozaura, w Tangii nieco wyewoluowany.
Leilei, fenek pustynny.
Tanguana Akori, tzw. mea, glyptodon tangijski.
Aponari, żaba lasów deszczowych.
Nano, wielbłąd dromader.
Ura'ami, gatunek lori.
Apolea, ukwiały.
Onara, przedstawiciel rekinowatych.
Ka, trzmiel.
Minalea, parotia.
Flora
Tangijskie lasy deszczowe.
Kala, palma kokosowa.
Hotu, kauczukowiec.
Lemata, hebanowiec.
Akuana, drzewa kiwi.
Le'a, yam.
Ryż, roślina importowana.
Amu, ziemniak.
Akea, pomidor.
System miar
Tangijczycy mają opracowany własny system miar. Jeszcze dwieście lat wcześniej system ten był rozdrobniony, zgodą Rady państwa i pieczęcią cesarską zdecydowano o wprowadzeniu jednego systemu opracowanego na orumilowskim uniwersytecie Tamarua. Analogicznie jak w systemie metrycznym, jest to system skalowalny przez dziesięć, z zastosowaniem przedrostków.
Przedmiot miary
Nazwa
Skrót
Odpowiednik w systemie metrycznym
Opis
Masa
ΚΟΕ koe
κ-ε
1 κ-ε = 14,66 kg
Oparte na tangijskiej sztabce złota według form cesarskich.
Długość
ΑΛΑ ala
α-α
1 α-α = 874,34 m
Oparte na specjalnie stworzonym wzorcu przechowywanym w Tamarua i pomnożonym razy tysiąc.
Czas
ΜΕΝΕ mene
μ-ν
1 μ-ν = 1,0875 h (40 μ-ν = 1 doba)
Tangia z uwagi na okołorównikowe położenie ma mniej-więcej stały czas trwania dnia i nocy. Doba została podzielona na dzień i noc, każde po 20 jednostek.
Gospodarka Tangii jest bardziej zdecentralizowana niż w innych krajach, pomimo spójności. W obiegu funkcjonuje kilkanaście walut, metale szlachetne, instrumenty finansowe i towary barterowe. Tangia stosuje do dziś zarówno niewolnictwo, jak i gospodarkę rabunkową/wyzyskową ze swoich kolonii, i na dzień dzisiejszy jest to, niestety, jedna z silnych gałęzi gospodarki. Gospodarka jest mieszana i łączy zarówno cechy centralnie planowanej, jak i wolnej gospodarki, z kilkoma formami spółek. Większe miasta tangijskie posiadają z reguły giełdę papierów wartościowych. Handel z innymi państwami jest ważnym elementem gospodarki.
Tangia przez długi czas była w dużym stopniu samowystarczalna, obecnie kompensuje sobie potrzeby wynikające z przeludnienia i zwiększonych wymagań ludności przez zysk z kolonii. Istotnym aspektem życia Tangijczyków jest handel, w szczególności pomiędzy poszczególnymi częściami składowymi kraju. Nie ma cła na handel pomiędzy prowincjami, ani koloniami. Tangia posiada obecnie silne rezerwy złota, przechowywane głównie w Tau Atla.
Gospodarkę tangijską można opisać nowożytnym sposobem, dzieląc ją na sektory rolnictwa, przemysłu i usług. Te dwa pierwsze w znacznym stopniu dominują w kraju. Istotnymi gałęziami związanymi z żywnością są rybołówstwo, poławianie owoców morza, rolnictwo, hodowla zwierząt wspierane przez polowania i zbieractwo. W przemyśle ważne jest wydobycie, stocznictwo, metalurgia, i przemysł szklany.
Sektory gospodarki
Klasycznie, rozróżniamy trzy sektory gospodarki: produkcja (rolnictwo, hodowla, wydobycie, zbieractwo, rybołówstwo, wielorybnictwo), przemysł, i usługi.
Sektor pierwszy
Rolnictwo
Yam
Ziemniak
Ryż
Pomidor
Pszenica
Taro
Kokos
Kukurydza
Soja
Fasola
Burak
Ananas
Banan
Cebula
Maniok
Guava
Ilama
Sapote
Kaktus tangijski
Akwaflora (wodorosty, itd.)
Morwa
Pitanga
Plinia cauliflora
Kakao
Pszenica
Rośliny przemysłowe:
Drewno
Kauczuk
Tytoń
Hodowla, łowiectwo, rybołówstwo i wielorybnictwo
Owoce morza:
Krewetka
Krab
Małż
Kałamarnica
Żółw oceaniczny
Inne skorupiaki
Ryby:
Sardynka
Karp
Tilapia
Karaś
Rohu
Pstrąg tęczowy
Pstrąg tangijski
Tuńczyk
Dorsz
Plamiak
Morszczuk
Śledź
Makrela
Węgorz
Flądra
Płaszczka
Wielorybnictwo:
Delfin tangijski
Płetwal karłowaty
Grindwal krótkopłetwy
Bazylozaur
Orka
Płetwal zwyczajny
Sejwal
Płetwal Bryde'a
Kaszalot
Humbak
Ptactwo:
Kaczka
Gęś
Ptactwo grzebiące
Przepiórka
Rybitwa
Gady:
Krokodyl tangijski
Żółw stepowy tangijski
Bushmeat:
Małpy
Nietoperze
Jaszczurki
Płazy
Insekty jadalne
Dziczyzna:
Antylopa
Glyptodon
Sarna
Jeleń buański
Pekari
Trzoda chlewna:
Archaeotherium, pekari
Tur tangijski
Inne:
Jaja ptasie
Ikra
Górnictwo
Paliwa:
Węgiel
Ropa naftowa
Gaz ziemny
Kamienie szlachetne:
Fluoryty
Diamenty
Inne
Metale:
Żelazo
Miedź
Cyna
Cynk
Nikiel
Boksyty
Bizmut
Rtęć
Miki
Glin (aluminium)
Metale szlachetne:
Złoto
Srebro
Platyna
Tytan
Uran
Sektor drugi: przemysł
Przetwórstwo i konserwacja żywności, inne gałęzie przemysłu żywnościowego
Hutnictwo, metalurgia
Budownictwo
Nawadnianie i gospodarka wodna
Przemysł przetwórstwa drewna
Papier, czcionki, atrament
Przemysł stoczniowy
Przemysł zbrojeniowy, produkcja uzbrojenia, broni białej, broni palnej, przedmiotów i materiałów defensywnych
Usługi gościnne (zakwaterowanie, wyżywienie, kasyna, transport luksusowy, turystyka, itd.)
Religijne
Instrumenty finansowe
Schemat zależności między walutami Tangii.
W odróżnieniu od większości wyraźnie jednolitych państw, system pieniężny Tangii jest skomplikowany, ponieważ poszczególne prowincje zachowały swoje waluty. Poczyniono próby zunifikowania waluty, lekceważąco potraktowaną uchwałą Rady państwa, ale nie zakazano stosowania starych walut ani systemu barterowego, przez co nowa waluta, wspólna dla całego kraju, po prostu funkcjonuje obok walut narodowych i służy do transakcji międzynarodowych. Te waluty są, z uwagi na przywiązanie Tangijczyków do monet i medali, powodem do dumy regionalnej. Co udało się osiągnąć, to definiowanie walut narodowych w oparciu o walutę imperialną.
W obrocie są:
1 centralna waluta, tzw. moneta cesarska lub imperialna
7 walut narodowych wyspy Tangia
1 wspólna waluta Grupy Wysp Odległych
1 imperialny system floty tangijskiej
różne papiery wartościowe: czeki, udziały w spółkach, akcje giełdowe, obligacje, wierzytelności
metale i kamienie szlachetne, prawie wyłącznie złoto
barter (wymiana towarów)
Ustalenia wstępne
Wartość złota [AU]¹: ~1 500,00 PLN za 7,78g (2.2020)
Obok aotai jako grosik do zaopatrzenia, do wymiany między okrętami, dla marynarzy, sprzężona z AOT
19
Tangia
Tangijska Sztabka Złota
Tanguafang
Τανγυαφανγ
τφ
TAU
1 TAU
=
1884 AOT
1884000 AHR
2 826 000 PLN
0,0005 TAK
14658 g
1 TAU = 14,66kg AU
Imperialny Bank Centralny
Rezerwy złota, bardzo duże transakcje
¹Porównywanie wartości pieniądza dwóch skrajnie różnych państw, Polski i Tangii, na różnym etapie rozwoju, w dwóch różnych światach, nie ma sensu. Podana w tabeli wartość była możliwa do pokazania z uwagi na definicję AOT w wadze złota oraz mierzalnej wartości złota w Polsce, natomiast nijak nie mówi o wartości złota w Tangii czy w ogóle na Kyonie. Przyjmuje się założenie, że złoto jest rzadkie w identycznym stopniu, co na Ziemi, i jego wydobycie jest analogiczne (Tangia jest cywilizacyjnie w epoce wielkich odkryć XVII-XVIII wieku jako kolonizator).
Formy podmiotów prawnych
Formy podmiotów prawnych są regulowane przez prawo związkowe. Wydzielane są:
Kompanie lub Korporacje - osobowość prawna, ograniczona odpowiedzialność, ścisłe przepisy
Spółka lokalna rozszerzona - zasięg lokalny z licencją na handel międzyregionalny
Prosta działalność gospodarcza - osobowość półprawna, nieograniczona odpowiedzialność, uproszczone przepisy
Spółka państwowa
Organizacja non-profit
Podatki
Podatki są ustanawiane indywidualnie przez poszczególne grupy składowe. Cesarz (τηλαν teilan) i flota (τακατοα takatoa) zbierają procent od wszystkich grup. Co ciekawe, pobór podatków dotyczy także posad państwowych, dotyczy wszystkich od chłopów przez króli po cesarza, ale nie dotyczy niewolników. To stawia chłopstwo pańszczyźniane niejednokrotnie w gorszej sytuacji, jako że oprócz de facto niewolniczej pracy, ich wypracowane zyski podlegają opodatkowaniu.
Stawki podatków wahają się w zależności od zawodu. W samej armii, najniższe podatki są u rangfenistów (0%) i wśród dekurionów i demicenturionów armii lądowej (13%), najwyższe u szpitalników sektora usług publicznych (40%) i pozostałych pracowników obserwatoriów, takżę sektora publicznego (40%), a także u części zaopatrzeniowców armii, służby okrętowej oraz rangfenistów podlegających pod flotę lub armię (27%).
Prawa obywateli a prawa obcokrajowców
Podstawowe prawa obywateli Tangijskich są wyrażone w zakresie ustaw na poziomie federalnym i regionalnym, z osobna. Te prawa obejmują prawo do życia, prawo do wolności, prawo do wykonywania działalności rzemieślniczych, handlowych i dobrowolnych. Formalnie istnieje też wolność religijna, ale w praktyce jest ona stłumiona, jako że Tangijczycy żyjący poza swoim systemem państwowym często są zdani wyłącznie na siebie, tj. mają gorszą pozycję w sądach, często odmawia się im udzielania opieki medycznej. Tangijczyk nie może być niewolnikiem.
Obcokrajowców dotyczy ogólnokrajowe prawo, na przykład, obowiązuje ich nakaz rejestracji, płacą podatki, muszą stosować się do miejscowego prawa. W praktyce ich wolności kulturowe i wyznaniowe są znacznie lepiej respektowane niż te lokalnych innowierców, ponieważ otwiera to drogę do handlu oraz wymiany informacji.
Eksport i import
Tangia jest państwem bardzo aktywnym gospodarczo. Podstawową doktryną gospodarczą jest merkantylizm. Za podstawową wartość Tangia uważa złoto, na które i wewnętrznie jest wysokie zapotrzebowanie.
Import złota z kolonii oraz zwiększone poprawą technologii i większą populacją lokalne wydobycie złota poprawiają dostępność bulionu, a zarazem reprezentujących go walut, i zastępuje weksle.
Import towarów gotowych, analiza procesu twórczego.
Zakaz eksportu towarów gotowych, nacisk na eksport materiałów surowych, protekcjonistyczne podejście do technologii produkcji.
Obecność gildii handlowych. Sprzedaż od gildii do klientów przez pośrednictwa reprezentowane przez organizacje finansowe.
Światowej klasy ajdyniriańskie dywany we wzory roślinno-zwierzęce, kaligraficzno-geometryczne, przedstawiające sceny z mitologii, chwalebne zwycięstwa imperialnej armii czy podobizny Boskich Imperatorów[4]
Przedsiębiorstwa
Przedsiębiorstwa można pogrupować w następujące:
banki,
korporacje odkrywczo-handlowe,
korporacje wydobywcze,
korporacje służby zdrowia,
prywatny biznes.
Przy takim podziale można także zastosować wyróżnienie tangijskiej marynarki wojennej jako korporacji i to ona zatem będzie przynosić największe zyski całemu państwo. Oprócz niej, należy wymienić:
Tangię zamieszkują Tangijczycy (Τανγυαραι Tanguarai) oraz mniejszości narodowe. Całkowita populacja państwa związkowego wraz z Grupą Wysp Odległych oraz koloniami wynosi 29 843 922. Stolice wszystkich regionów stanowią 26% populacji całego państwa, tereny pozamiejskie stanowią 64% populacji kraju, ze średnim wskaźnikiem urbanizacji na poziomie 12,78%.
Statystyki wieku
Ludność całkowita
0 - 14 lat
15 - 24 lata
25 - 54 lata
55 - 64 lata
ponad 64 lata
29 843 922
7 162 810
8 576 069
9 447 840
3 698 283
958 921
100%
24,00%
28,74%
31,66%
12,39%
3,2%
W wieku pracującym jest 18 023 908 osób na wyspie Tangia, na wyspach odległych i w małych koloniach. Najwięcej dzieci do lat 14 znajduje się na Pustyni Takangaryjskiej, gdzie stanowią 32% obecnego społeczeństwa, ale też na obu pustyniach odsetek osób dożywających wieku 65 lat jest najmniejszy, szczególnie na pustyni Marajskiej. Za najlepsze miejsce do odbycia starości uznaje się Królestwo Kunatla, gdzie 8% społeczeństwa (358 605 osób) przekroczyło wiek 65 lat, druga pozycja w rankingu notuje zaledwie 4%, a pozostały kraj notuje średnio 2%.
Stosunek mężczyzn do kobiet
Suma
0 - 14 lat
15 - 24 lata
25 - 54 lata
55 - 64 lata
ponad 64 lata
Mężczyzn
15 002 281
3 790 745
4 464 323
4 634 090
1 743 880
369 243
Kobiet
14 841 641
3 372 065
4 111 746
4 813 750
1 954 402
589 678
Suma
29 843 922
7 162 810
8 576 069
9 447 840
3 698 283
958 921
W optymalnym wieku rozrodczym znajduje się 18 023 908 osób. Kobiety stanowią 9 098 413 z nich, i jest ich nieco więcej niż mężczyzn, których jest 8 925 496. Statystycznie, średnio kobieta tangijska pierwszy raz zachodzi w ciążę w wieku 16 lat i do menopauzy zachodzi w ciążę 10 razy, z czego 6,6 zakończy się urodzeniem żywego dziecka, z których 2,9 (44%) umrze zanim skończy 5 lat. Regiony odległe, takie jak wsie, pustynie, góry, wyspy i odległe kolonie mają gorszą sytuację niż średnia krajowa.
Tangię głównie zamieszkują Tangijczycy (ay. ΤΑΝΓΥΑΡΑΙ Tanguarai). Są to ludzie rasy oceanicznej, polinezyjskiej. Pod względem narodowościowym, można stosować podział klasyczny, na makrogrupę narodową, naród i plemiona. Makrogrupami Tangii są właśnie Tangijczycy, oraz obcokrajowcy, tacy jak Pinusi, Sechtończycy, Neszowie czy Szurowie. Po pełnej aneksji Buanii, są oni traktowani jak pełnoprawni Tangijczycy. Podstawowymi językami Tangijczyków na wyspach są język ayu i najbliższe mu języki pokrewne, a na kontynencie jest to język buański. Istnieją też mniejszości Pinusów, wśród nich Pinusi tangijscy, oraz różne narody dewijskie w kolonii Atirai.
Proporcje narodowościowe nie są jeszcze opracowane dla całego kraju i różnią się w zależności od miasta. Wiadomo, że dla największych miast Królestwa Naratajskiego, w tym Naratai, Fang Apori, Atla Tau, Taka'o, Neurua i Atla Hea, 38% populacji stanowią Naratajczycy biali, 24% Naratajczycy zieloni, 13% Tongamijczycy, 3% Lutafaryjczycy Eura, 3% Buańczycy, 3% Lutafaryjczycy Hea, 3% Akejryjczycy, a pozostała populacja jest rozdzielona pomiędzy pozostałe narody.
Diaspora
Znacząca diaspora tangijska mieszka w Pinu, Sechcie, Szurze i Państwie Neszów oraz w Dewii. Oprócz Pinu, nie są to populacje mające wielkie znaczenie dla wymienionych państw.
Mniejszości chronione
Mniejszości chronione dotyczą narodów, które przyjęły karaizm i zaprzysięgły poddanie się władzy cesarskiej. Najczęściej są to narody pierwotne zamieszkujące kolonizowane wyspy na oceanie. Są to także Pinusi tangijscy. Rejestrowane mniejszości narodowe są chronione prawnie dekretem cesarskim na poziomie federacyjnym numer 47.
Obcokrajowcy
Obcokrajowcy to wszystkie narody różniące się od Tangijczyków w dostatecznym stopniu:
Będące innego wyznania;
Będące wyraźnie innej rasy;
Używające bardzo odmiennego języka;
Pochodzące z krain, w których założyli rozwinięte państwa.
Zgodnie z najnowszymi danymi, w Tangii żyje 1 102 821 niewolników, co stanowi 3,7% całej populacji. 80% z nich to potomkowie jeńców wojennych i niewolników odsprzedanych z innych krajów, przestępców z innych krajów wysłanych do Tangii za karę, ludów pierwotnych wysp brutalnie podbitych oraz żywy okup wojenny, na przykład, w zamian za zniesienie blokady handlowej czy odstąpienie od oblężenia. W ujęciu prawa, Tangijczyk nie może być niewolnikiem, i nie staje się Tangijczykiem nawet po urodzeniu. Wyjście z niewoli w Tangii jest prawie niemożliwe, jedynie możliwy jest lżejszy styl życia. Ponadto, w świetle prawa, niewolnik jest ujęty jako rzecz, przedmiot, w związku z tym nie posiada żadnych praw, a jego właściciel posiada wszelkie prawo rozporządzania nim, włącznie z prawem zabicia go; niewolnicy nie płacą podatków, co stawia chłopstwo pańszczyźniane niejednokrotnie w de facto gorszej pozycji. Niewolnik urodzony i wychowany w niewoli jest znacznie wyżej ceniony niż niewolnik ujęty do niewoli. Niewolnicy w roku 9509 EK pracują głównie w budowach, przy farmach, na plantacjach, w stoczniach i w manufakturach, bywa, że zajmują się dziećmi, są wykorzystywani w nieludzki sposób do badań medycznych, padają ofiarami różnych aktów w dzisiejszym świetle prawa uznawanych za barbarzyńskie i łamiące prawa człowieka, takie jak wykorzystywanie seksualne kobiet czy związane z torturami. Fatalne traktowanie niewolników doprowadziło już kilkakrotnie do eksplozji powstań, ale z uwagi na niską populację niewolników i wysokie rozproszenie, wszystkie kończyły się niepowodzeniami. Niewolnicy w Tangii mają pewne znaczenie ekonomiczne.
Stulecia później, Tangia będzie się wstydzić swojej przeszłości niewolniczej.
Edukacja
Pośredniowieczna stratyfikacja społeczna doprowadziła do sytuacji, w której poziom edukacji jest zależny od warstwy społecznej, pomimo budzącego respekt podejścia państwa w tej materii. Państwo za swój obowiązek na poziomie federacyjnym traktuje edukację ludności w zakresie pisma, co pozwala odczytywać dekrety, pobór do wojska, wiadomości religijne, kontrolować wiadomości przesyłane pocztą, wspiera zawieranie umów i świadomość prawa. Istnieją trzy systemy pisma, głównie stosuje się pismo miejskie w miastach i zupełnie inne, uproszczone pismo wiejskie poza miastami, często obok siebie. Podstawowe nauki pobiera się w szkołach, które są obowiązkowe w dwóch etapach:
Wiek 6-10 lat (w latach ziemskich), przed drugą skaryfikacją, pisanie, czytanie. Zakończone dekretem i wpisem do państwowego rejestru, potwierdzona znajomość pisma dopuszcza obywatela do zakończenia etapu dziecięcego i drugiej skaryfikacji.
Wiek 10-15 lat, edukacja na poziomie religijnym i rządowym, zakończona inicjacją i trzecią, ostatnią skaryfikacją. W strukturach demokratycznych bywa, że dopuszcza do głosu, niekiedy tylko mężczyzn pochodzenia arystokratycznego.
Dodatkowe nauki zależą od podejmowanego zawodu, większość osób wstępuje do armii lub udaje się do cechów lub gildii celem pobrania specjalistycznych nauk. W armii taka osoba jest dodatkowo szkolona, za co jest płacone żołnierzowi, ale taka osoba nie ma prawa wyboru. W strukturach cywilnych osoba zdaje egzamin na ucznia, potem na czeladnika, a na końcu, jeżeli zdoła, na mistrza.
Mężczyźni
Tangijscy chłopcy muszą opanować i zdać egzamin z pięciu dziedzin:
Bitwa:
ocena sytuacji,
sztuka uników i upadania,
walka wręcz i walka przedmiotami codziennego użytku (wszelką bronią pod ręką),
walka włócznią i mieczem,
posługiwanie się tarczą.
Komunikacja:
opanowanie pisma chłopskiego i pisma powszechnego,
recytacja,
umiejętność sprawiedliwej negocjacji i sztuka oratorska.
Gospodarka:
matematyka,
prowadzenie księgowości i świadomość podatkowa,
świadomość łańcucha dostaw w państwie,
świadomość kredytowa,
podstawy rolnictwa i hodowli,
podstawy przemysłu takie jak przetwarzanie prostych materiałów na złożone przedmioty codziennego użytku.
Cywilizacja:
znajomość praw i obowiązków obywatela,
życie na wodzie,
religia,
system karny,
obchodzenie świąt, oddawanie czci zmarłym i szacunek wobec rodziny,
znajomość Tangii jako państwa.
Sztuka przetrwania:
działania w sytuacjach nieszczęścia,
obrona gospodarstwa przed kradzieżą i grabieżą,
obrona przed dzikimi zwierzętami,
zapobieganie chorobom i leczenie ich.
Kultura
Kultura Tangii to bardzo szeroki aspekt, zarówno z uwagi na rozmiar kraju i jego stosunkowe odseparowanie od kontynentu, przy jednoczesnej świadomości pozostałych państw i silnego poczucia potrzeby rywalizacji z nimi, silnie zakompleksionego narodowego ego, które pcha Tangię ku projektom mającym na celu udowodnienie wyższości ich kraju przed całym światem, a w praktyce, przed samymi sobą, od zróżnicowania na poziomie regionalnym, które skutkuje bogactwem kulturowym. To bogactwo znajduje swoje odzwierciedlenie w muzyce, literaturze, tańcu, teatrze, rzeźbiarstwie, malarstwie, architekturze, zwyczajach, w języku, w oświacie i w armii. Wszyscy mieszkańcy muszą przejść etapy skaryfikacyjne, będące rozbudowaną kulturą inicjacji człowieka.
Skaryfikacja obywatelska
Pierwsza skaryfikacja każdego obywatela tangijskiego odbywa się w momencie narodzin. Ta blizna rośnie wraz z niemowlęciem. Druga następuje w wieku 6-10 lat w zależności od postępów, co kończy wiek dziecięcy. Trzecia kończy się inicjacją i zarazem kończy wiek nastoletni i rozpoczyna dorosły. Blizny muszą być dostępne dla urzędników do sprawdzenia, najczęściej są umieszczane na ramionach czy klatce piersiowej według ustalonego wzoru. W przypadku np. utraty kończyny, na podstawie certyfikatu i światków blizny nadaje się w innym miejscu.
Język
Tangia posługuje się kilkoma językami, zróżnicowanie dialektalne jak na taki układ geograficzny jest zaskakująco niskie. Istnieją trzy tego przyczyny:
Wysoki nacisk na język przy nauce dzieci i młodzieży, i obowiązkowa znajomość piśmiennictwa. Temu czynnikowi sprzyja banalnie prosty język.
Duże natężenie podróży, ze względów handlowych, religijnych, militarnych, turystycznych, duża ciekawość narodu.
Tangijska Sieć Świetlna i religia, spajające dość rozdzielone geograficznie regiony państwa, i zapewniające natychmiastową komunikację na setki lat przed wynalezieniem telegrafu.
Miażdżąca większość Tangijczyków posługuje się językiem ayu i buańskim. Mniejszości posługują się językiem mahan oraz dialektami i językami grupy pinuskiej, takimi jak pinu czy miyami, w mniejszości spotykane są także języki narodów zupełnie obcych, takie jak język sechtoński, neszyjski, enencki i inne, w okolicach Atirai także języki dewijskie. Język ayu jest na tyle uproszczony, że jego jedyna znajomość stanowi potężną barierę przed napływami obcych dialektów, a jednocześnie jest to język znakomicie nadający się do roli lingua franca.
Przedtangijska, wymarła cywilizacja marajska pozostawiła po sobie pewną liczbę dokumentów wyrytych pismem klinowym w glinianych tabliczkach, kamieniu i metalu. Tangijczycy traktowali miejsca pozostawione po tej cywilizacji, np. katakumby marajskie, jako miejsca kultu. W tym czasie sami nie potrafili pisać, ale dzięki kontaktom z bardziej zaawansowanymi cywilizacjami, znali ideę pisania. To pismo marajskie zainspirowało tangijczyków do zaprojektowania swojego pisma.
Tangia bardzo powszechnie stosuje pismo klinowe. Papier i papirus tangijskie są znane i bardzo rozpowszechnione, ale ich cena jest bardzo wysoka. Drewno chętniej wykorzystuje się do budowy okrętów i budynków. W bardzo wilgotnym klimacie tangijskim zapis papierowy rzadko kiedy jest na tyle trwały, by budził zaufanie urzędów co do sensu jego stosowania. Istnieją od tego ważne wyjątki, np. Forteca w Tau Atla, która znajduje się na pustyni. Pisma papierowe mają dwie zalety: zajmują mało miejsca, i mało ważą. Najcenniejsze pisma zapisuje się w kamieniu, ryjąc głęboko, lub w metalach, szczególnie szlachetnych, odpornych na pasywację, utlenienie.
Klinowe pismo tangijskie jest alfabetyczne, trójkątne, zapisuje się je falami od lewej do prawej, zaczynając zawsze od dołu. Pozostałe miejsca uzupełnia się dekoracjami. Przy tabliczkach glinianych wykorzystuje się drewniany stylus, kości (np. zęby zwierząt), czy metal. Do rycia w kamieniu i metalu wykorzystuje się metalowe narzędzia. Podstawowe kliny są dwa, krótki (klin) i długi (klin i ostrze). Pismo papierowe jest malowane dwoma pędzlami, szerokim i wąskim, zaznaczając klin pierwszym i ostrze drugim. Pieczęcie mogą być kamienne lub metalowe, odciskają prefabrykowane wzory w laku.
Piśmienność
Niewolnicy nie są edukowani i znajomość pisma może zakończyć dla nich separacją lub w niektórych regionach nawet śmiercią. Ponad to, każda osoba w państwie musi znać pismo powszechne, jest to uproszczony zestaw znaków, który umożliwia czytanie napisów, powszechnie nazywany "pismem chamskim" lub "wiejskim". Mieszczanie muszą znać pismo miejskie, i to to pismo jest najbardziej rozpowszechnione. Rangfeniści obsługujący Tangijską Sieć Świetlną muszą znać kilka kodów służących do nadawania sygnałów. Monarchowie, prezydenci, cesarz, rada oraz osoby z najbliższego ich otoczenia wykorzystują pismo tajemne, które jest paralingwistycznym kodem hieroglificznym[5].
Na wsiach i terenach pustynnych zdecydowana większość ludności jest niepiśmienna. W miastach powyżej pewnej populacji zdecydowana większość ludności jest piśmienna.
Dziesięć Cudów Tangii (Εμευ ματυα υ Τανγυα) to unikalna lista miejsc i obiektów o szczególnym znaczeniu dla Tangijczyków, rozsianych po całej wyspie Tangia. Są to budowle, projekty, posągi, zabytki, miejsca o dużym znaczeniu historycznym i znaczne osiągnięcia cywilizacyjne. Cudy łączą Tangijczyków i poprawiają poczucie patriotyzmu, wiary w duże znaczenie ich kraju.
Koncentracja tropikalnego położenia kraju i jego wysoki poziom rozwoju i sprzyjające uwarunkowania kulturowe poskutkowały rozwinięciem produkcji papirusu i papieru, atrament i barwniki były natomiast znane tysiące lat wcześniej. W czasach opisywanych w niniejszym artykule maszyna drukarska, z czcionkami, jest już znana i w miarę rozpowszechniona, co oznacza, że z poziomu średniowiecznego, kiedy książki były rękopisami i nieraz posiadały wartość przekraczającą wartość niejednej wsi ze wszystkimi ludźmi na niej mieszkającymi, do poziomu, w którym jest to rzecz relatywnie droga, ale w zasięgu zakupu przeciętnego mieszczanina z dużego miasta. Księgarnie i biblioteki nie są już ani obiektami rzadkimi, ani niedostępnymi, i nie wywierają żadnego wrażenia.
Literaturę tangijską możemy dzielić na wiele segmentów, w zależności od regionu, jest literatura naratajska, tongamijska, nomeurajska, kunatlyjska, wraz ze wszystkimi podziałami wewnętrznymi. Istnieją fragmenty pisane przez wyspiarzy, i mieszkańców terenów pustynnych. Trudno mówić o spójności. Najważniejsze dziesięć utworów zostało opisanych poniżej.
Zbiór porad życiowych Ara Atei, koncentrujących się wokół ciężkich warunków bytowych, od poboru do armii i porodów, po huragany, epidemie. Napisana humorystycznie i za to doceniana.
Księga stanowi zbiór przesłań i nakazów religijnych, skompilowanych przez kilku cesarzy. Księga co pokolenie znajduje pewne uzupełnienie. Uważana za księgę wyjątkowo dobrze spajającą dzięki swojemu przesłaniu całą Tangię.
Opowiada o żołnierzu naratajskim zakochanym w dziewczynie z Kun Atla, z którą ma dziecko, ale wysłanym na front do walk w koloniach na froncie. Żołnierz pierwotnie planuje dezercję, aby uciec do swojej ukochanej, ale po drodze orientuje się w olbrzymim niebezpieczeństwie zagrażającym całemu krajowi. Wiedziony poczuciem winy, wiedząc, że jeżeli zdezerteruje, to nie tylko pogrzebie siebie, ale też i swoją dziewczynę, wraca, ratując w heroiczny sposób całą Tangię. Po drodze umiera. Dziewczyna dowiaduje się o wszystkim na końcu, ale żyje, syna nazywa na cześć jego ojca.
Obszerna deklaracja obecnej cesarzowej Yul-Yoa Kalia na temat powodów dość brutalnej likwidacji wpływów Rady Tangijskiej. Opowiada o potrzebie znacznego zjednoczenia kraju w ramach idei tzw. nocy tangijskiej, w ramach której, Tangia, jako posłaniec narodów, ma posłać na inne narody wiarę karaistyczną, rozpościerając swoje wpływy na glob jak noc zachodząca nad wszystkimi.
Księga medyczna, encyklopedia chorób i lekarstw, dobrych praktyk.
Infrastruktura i komunikacja
Komunikacja tangijska wyprzedza swoje czasy. Ukształtowanie terenu sprzyjało rozwojowi technologii natychmiastowego przekazywania wiadomości z pomocą impulsów światła. Przewaga militarna, bankowa, wywiadowcza i państwowa jaką daje sprawna komunikacja doprowadziła do docenienia tej gałęzi życia codziennego i znacznych inwestycji badawczych i finansowych w jej rozwój.
Poczta
Tangijski system pocztowy nazywa się kaote (ΚΑΟΤΕ). Listy (kaola, ΚΑΟΛΑ) sporządza się poprzez zlecenie skrybie w urzędzie pocztowym konkretnej wiadomości. Wiadomości są poddane cenzurze. Skryba nie jest wyłącznie stanowiskiem państwowym, prywatne organizacje, szczególnie korporacje i banki, mają własnych skrybów, którym nadana jest odpowiednia rządowa licencja. Co do zasady, skrybę obowiązuje tajemnica pod groźbą odpowiedzialności karnej, ale ta tajemnica jest ograniczona, na przykład ewidentne kodowanie wiadomości albo informacje sugerujące np. planowanie zamachu terrorystycznego kończą się w areszcie nadającego. Wystąpiły przypadki szantażowania skrybów, stąd urzędy pocztowe są skalowalne według dozwolonego zasięgu, a dalsze wiadomości przechodzą przez centralne urzędy pocztowe posiadające ochronę i bardziej wnikliwych cenzorów. Powoduje do opóźnienie większości wiadomości oraz wzrost ceny nadawanego listu. Ważniejsze informacje, np. bankowe transakcyjne, są przekazywane rangfenicznie.
Adresy i kody pocztowe
Tangijskie adresy składają się z pisemnego adresu w połączeniu z kodem pocztowym. Składa się on z:
Tangia znajduje się na wyspie z wieloma wysokimi górami, często znajdującymi się na brzegach. Te góry stanowią naturalne punkty obserwacyjne i Tangia od czasów starożytnych próbowała wykorzystywać je jako swoją przewagę w komunikacji. Pierwotnie wykorzystywano sygnały dymne. To było możliwe na niewielkie odległości. Zakładanie licznych obserwatoriów wysokościowych, położonych od 2 do 5 kilometrów nad poziomem morza, a także wykorzystanie luster, pozwoliło na opracowanie systemu komunikacji błyskawicznej, która, obecnie rozwinięta, nazywa się Tangijską Siecią Świetlną: ρανγφεν υ ΤανγυαRangfen i Tangua.
W obserwatorium w specjalnym miejscu rozpalane jest ognisko. Ognisko ma dostęp powietrza od góry i od przodu, z pozostałych stron otoczone jest lustrami. Z przodu znajduje się mechaniczna przesłona. Dwóch mężczyzn dźwigniami naraz otwiera i zamyka przesłonę, nadając impuls świetlny. Obserwatorium po drugiej stronie odbiera sygnał. Kod używany do takiej komunikacji jest bardzo bliski alfabetowi Morse'a. Taka komunikacja pozwala na przekazywanie wiadomości na ogromne odległości w sposób natychmiastowy, co w czasach, gdzie podstawowym systemem komunikacji jest posłaniec z wiadomością, okręt pocztowy lub ptaki pocztowe, jest przewagą absolutnie bezcenną. Przykład:
████
████████████████
██
█|███
██
███|███
██
█|█|█
██
███████
██
██████████████████
████
Pauza przed nadawaniem
Rozpoczynam transmisję
Pauza
ρ
Pauza
υ
Pauza
τ
Pauza
3
Pauza
Koniec transmisji
Pauza po nadawaniu
Kod ma dwie litery: impuls długi lub krótki. Kod nadaje impulsy po pięć, cztery, trzy lub dwa. Dwa lub impulsy oznaczają litery lub cyfry i są używane do składania słów.
Siły zbrojne stanowią 32% populacji Tangii zdolnej do pracy (ludność w wieku produkcyjnym 15-55 lat minus odsetek ustawowo uznanych za niezdolnych do pracy 4,5% mężczyzn i 7,8% kobiet). W zależności od statystyki jest to od 2 = 2,5 mln ludzi łącznie, armia byłaby więc olbrzymia także na dzisiejsze czasy, choć w tej statystyce jest też zatrudnienie setek tysięcy ludzi w komunikacji, zaopatrzeniu, szpitalnictwie, i tym podobnych. Tangia jest państwem wojskowym i policyjnym.
Takatoa - marynarka wojenna. 38% całych sił zbrojnych, ok. 800 tys. ludzi. Dzieli się na:
Służbę okrętową,
Obsługę floty,
Wyszkolenie,
Komunikację.
Aranu - armia lądowa. 38% sił zbrojnych, ok. 800 tys. ludzi. Dzieli się na:
Trzon wojskowości tangijskiej. Zatrudnia 828 812 osób, 38% całej armii. Liczy sobie niezliczone okręty, choć nie najnowsze w swojej głównej liczbie, to i tak najliczniejsze i najlepiej zaopatrzone. Wektor kolonizacyjny, potężne medium handlowe, naukowe, cywilizacyjne, religijne, wokół Takatoa toczy się wiele z życia Tangii.
Siły lądowe Tangii są jeszcze liczniejsze niż marynarka i liczą sobie 828 821 osób, czyli 41% całej armii. Nie tylko sektor państwowy Tangii jest rozwinięty, ale też sektor militarny sam w sobie obejmuje wiele zajęć, które normalnie należą do innych struktur rządowych lub do organizacji prywatnych. Aranu zajmuje się wszystkim od działań policyjnych i żandarmeryjnych, przez prowadzenie aktywnych działań wojskowych, po usługi kurierskie, obsługę obserwatoriów i szpitalnictwo.
Siły specjalne
Siły specjalne Tangii, zwane Lamiya (ay. ΛΑΜΙΓΙΑ), składają się z wywiadu, kontrwywiadu i kryptologii. To dzięki nim zagrożenia terrorystyczne, tak z wewnątrz jak i z zewnątrz, są neutralizowane na czas, a wiedza o poczynaniach obywateli jest kontrolowana w sposób możliwie ścisły. To stanowi znaczne ograniczenie swobód obywatelskich, niemniej w świecie na poziomie lat 1650 - 1750 EZ możliwości obserwacji życia obywateli są w pewnym stopniu ograniczone.
Obserwatoria
Obserwatoria, zwane ta'o (ay. ΤΑ'Ο) to w większości wysokogórskie budowle i kompleksy, wyposażone zazwyczaj w urządzenia obserwacji dalekosiężnej, ze znacznym przybliżeniem, w szczególności w teleskopy, oraz w systemy komunikacji natychmiastowej, przede wszystkim w Tangijską Sieć Świetlną. Obserwatoria są w powszechnym mniemaniu elitą wśród żołnierzy tangijskich, jest to zawód bardzo trudny, ale bardzo dobrze płatny. Świadczy też usługi dla ludności cywilnej.
Szpitalnictwo wojskowe
Medycyna Tangii jest podzielona na kilka sektorów, które w ogólnym ujęciu można rozdzielić na państwową i prywatną. Państwowe szpitalnictwo z kolei dzieli się na federacyjne - i wtedy podlega strukturom armii - oraz regionalne, które jest zarządzane przez każdą z prowincji z osobna, w ujęciu o jej potrzeby. Federacyjni szpitalnicy wojskowi, czyli w ayuLengme (ΛΕΝΓΜΕ) są najlepiej wyposażeni, choć w ogólnym ujęciu poziom medycyny w Tangii jest dość słaby. Lengme koncentruje się na leczeniu wojskowych i cywilów, zapobieganiu epidemiom, rozwijaniu czynników chorobotwórczych na potrzeby wojskowe, transportem chorych według priorytetu obywatela oraz nekrologią, od pochówku zmarłych po wytwarzanie utensyliów nekrologiczno-religijnych.
Nauka i odkrycia
Tangię od stuleci nazywano krajem szkła. W pierwotnym sensie tego określenia miano na myśli ozdoby i naczynia szklane, po czym na kilka stuleci, powód tego przydomka zanikł. Wtem, nieco przed rokiem wspólnym, doszło do znacznego zainteresowania optyką i światłem, soczewkami. Zintensyfikowano prace nad obserwatoriami, udoskonalano okręty. W obecnej epoce pojawiły się prace nad poprawioną wypornością i siłą konstrukcji okrętów, cały czas drewnianych.
Rozwój technologii na Tangii jest nierównomierny w stosunku do Ziemi. Pięć kluczowych wynalazków, które w Tangii były rozwinięte znacznie wcześniej:
Luneta, teleskop, mikroskop, lupa i okulary. Teleskop w technologiach zarówno Newtona, jak i refraktory, konstrukcje katadioptryczne (mieszane).
Guma, gumowe podeszwy butów, uszczelki, korki do butelek, skafandry głębinowe i wysokościowe.
Silnik parowy, turbina, sprężarka. Słabe rozprzestrzenienie, ale wykorzystywane na przykład w obserwatorium Tauriana.
Papier i czcionka, druk, rozpowszechnienie książek.
Piorunochron.
Pięć kluczowych technologii i wynalazków, które w Tangii wynaleziono zaskakująco późno:
Akwedukt. Na Ziemi znany od starożytności, w Tangii znany od bardzo niedawna.
Broń palna. Na Ziemi znana od pewnego etapu średniowiecza, w Tangii dopiero rozpoczęło się upowszechnienie armat w roku wspólnym.
Sztuczne ognie (fajerwerki). Znane na Ziemi od X wieku, w Tangii znane od ok 9300 EK.
Banknot. Na Ziemi znany od VII wieku n.e. Wynalazek 9000 EK.
Prymitywne sejsmometry. Na Ziemi znane od II wieku n.e. Wynalazek 9400 EK.
Odkrycia geograficzne i przyrodnicze
Tangijczycy odkryli wiele terenów nadmorskich oraz wysp, szczególnie, że głównych rywali pod względem poziomu rozwoju cywilizacyjnego mieli na północ od siebie (Secht, Państwo Neszów) albo bardzo daleko od siebie (Ajdynir, Siedmiomieście). To szczególnie na południe od wyspy Tangii dokonywano odkryć, a także wszędzie na Wszechoceanie na zachód od siebie, Tangijczycy docierali wielokrotnie do Dewii, po drodze zakładając ważną kolonię w Atirai. Pomimo niechęci do kontynentów, zapuszczali się głęboko w kontynent, kolonizując Buanię. Tangijczycy jeszcze nie odkryli antarktydy, choć o obecności lodowca na południu słyszeli do innych nacji, być może niektóre okręty widziały lód, ale się do niego nie zbliżały.
Odkryto liczne gatunki, jako że naukowcy tangijscy motywowani poważnymi grantami z uniwersytetu Tamarua bardzo interesowali się klasyfikacją życia, do którego umieszczali rośliny wraz z grzybami, zwierzęta, oddzielnie od zwierząt ptaki oraz ryby, oraz ludzi wedle uprzedzeń rasowych, które żywili w czasach opisywanych w niniejszym artykule. W przyszłości, w miarę rozwoju nauki, podejście tangijczyków będzie się zmieniać.
Optyka
Optyka tangijska na czasy opisywane w niniejszym artykule prawdopodobnie nie ma sobie równych u innych narodów, wychodzi też znacznie ponad swoje czasy. Teleskop w swojej najprostszej wersji, galileuszowskiej, został odkryty na Ziemi w 1608-1609 roku EZ prawdopodobnie przez Hansa Lipperhey, natomiast zakładając, że rok 9509 EK to rok 1700 EZ, to poważny teleskop został odkryty w 1300 roku, a więc na trzysta lat przed tym, jak dokonano tego i rozpowszechniono na Ziemi. Pierwszy teleskop tangijski był też reflektorem (zwierciadlany), niemniej stosunkowo szybko zajęto się refraktorami (soczewkowymi), wymagając znacznej czystości używanego szkła. Tangijscy urzędnicy w czasach obecnie opisywanych już noszą powszechnie okulary. Podstawowym motorem rozwoju całej technologii była wojskowość, dodatkowo wzmacniana okolicznościami uwarunkowania kynograficznego kraju, położonego na wyspie, z licznymi łańcuchami górskimi, które wręcz zachęcały do obserwacji.
Z uwagi na brak prawidłowego oświetlenia, porządny mikroskop dopiero został wynaleziony w 9500 EK. Zatem choć jest znany i obecnie dokonują się przełomowe odkrycia, to nie można jeszcze pisać o czymkolwiek konkretnym. Interesujące natomiast będzie to, że odkrycia komórki i struktur komórkowych wyprzedzą nowożytną anatomię.
Kosmologia i astronomia
Wraz z odkryciami w dziedzinie optyki, skierowano teleskopy ku niebu, szczególnie, że kraj posiada wiele pustyń, wysokie góry, a noce kyońskie są bardzo długie. Także położenie kosmiczne planety zachęcało do obserwacji, między innymi Tangijczycy od zawsze pragneli spojrzeć przez wielki wir Drogi Mlecznej. W czasach opisywanych przez obecny artykuł, wiedzą, że Droga Mleczna i Obłoki Magellana to galaktyki złożone z gwiazd, mgławic, a ich własna galaktyka Karzeł Rzeźbiarza sama składa się z wielu ciekawych obiektów. Znane też są pewne szczegóły układu Heliosa, między innymi wulkanizm Lykaona, odkryto m.in. Dionizosa.
Matematyka
Matematyka jest na poziomie spodziewanym dla roku 9509 EK, który odpowiada okresowi mniej-więcej pomiędzy 1650 a 1750. Opracowano na uniwersytecie Tamarua mechanikę klasyczną, w przeciwieństwie do ziemskiego Isaaca Newtona, tu opisał to zespół osób. Ponieważ Tangia nie dzieliła się odkryciami, jest wysoce prawdopodobne, że analogicznych odkryć dokonano w innych częściach świata, np. w Ajdynirze czy Siedmiomieściu. Zatem opisano prawo powszechnego ciążenia (grawitacji), choć jego namiastki były opisywane wcześniej na bazie potężnych pływów (powodowanych przez Lykaona, orbitującego planetę w znacznie bliższej odległości niż Księżyc Ziemię), a także mechanikę klasyczną, prawa ruchu, rachunek różniczkowy i całkowy.
Medycyna
Medycyna tangijska jest na średnim poziomie. Ten poziom jest niewystarczający do zapewnienia wydajnej na panujący poziom rozwoju cywilizacyjnego ochrony zdrowia. Dominuje pogląd, że choroby są wywoływane przez oddzielenie od karai, a więc skutecznym lekarstwem powinno być nawadnianie i wodolecznictwo. O ile uzdrowiska, kontakt z wodą morską, odpowiednie nawadnianie i w ogóle kontakt nad morzem rzeczywiście pomaga na pewne schorzenia, o tyle na poważne choroby, czy choroby zakaźne, nie jest to oczywiście skuteczna metoda pozbywania się patogenów. Do najważniejszych chorób należą:
Malaria
Zaraza (dżuma)
Trąd
Ospa
Choroby pasożytnicze
Gorączki krwotoczne
Choroby nowotworowe
Zwalczaniem chorób zajmują się trzy gałęzie szpitalnictwa: państwowa, wojskowa i cywilna (prywatna). Dostęp do lekarzy jest utrudniony. Dostęp do dentysty jest utrudniony.
Tangia jako projekt internetowy
Tangia jako pomysł powstała w przeddzień Wigilii w grudniu 2015 roku i była osobistą częścią Canisa w ramach jego projektu Kyon, dedykowanego społeczności PFJ. Projektowanie państwa jest więc bezpośrednio związane z początkami całego projektu, i oryginalnym celem Canisa. Założenie pierwotne Kyonu jako fantastycznego świata znajdowało się w następującym pytaniu: jak formowałyby się wierzenia ludów i narodów, gdyby niebo nocne wyglądało zupełnie inaczej? Do realizacji projektu użyto Space Engine 0.9.7.3, planety RS 8414-5-7-615188-1 5 w mikrogalaktyce Karła Rzeźbiarza, orbitującej z dużej odległości Drogę Mleczną, ale gdzie gwiazda macierzysta znajduje się na skraju swojej galaktyki zwróconym w stronę widocznej "od góry" Drogi Mlecznej. Tangia miała być państwem wyspiarskim i tropikalną potęgą morską.
Do projektu użyto języka ayu, który był już wykorzystywany w wielu innych światach, zazwyczaj również wykorzystujących Space Engine (sam język ayu ma swój pierwszy artykuł na PFJ-Wiki z 2013 roku, ale na innych Wiki nawet z 2011), m. in. światy Nirane (planeta Aoma) czy świecie fantasy Draaksvuurt, gdzie był wykorzystywany obok ahtialańskiego, a także jednym ze światów, gdzie był współwykorzystywany z juketonem (na Kyonie używanym w Nuarii). Jednak to dopiero prace nad Tangią znacznie rozwinęły język ayu.
Prace nad Tangią odbyły się w dwóch falach. Pierwsza przypada na pierwotny rozwój Kyonu w latach 2016-2017. Drugi, znacznie bardziej gwałtowny, przypada na wczesny 2020. W odróżnieniu od innych projektów Canisa, w szczególności Ahtialii, Tangia została opisana z wyjątkową dokładnością i dbałością o szczegóły, po raz pierwszy też na wielką skalę wykorzystano obliczenia matematyczne mające na celu zasymulowanie (z pewnym akceptowalnym marginesem błędu) demografii i gospodarki, co pozwoliło na stworzenie bardzo ciekawych statystyk ludności kraju. Powstała też ręcznie opracowana mapa Tangii i podstawowych kolonii wraz ze strefami klimatyczno-roślinnymi, szlaki handlowe, rozmieszczenie wojsk, powstała lista ponad 100 miast, największe z nich mają swoje własne artykuły, jak również i części składowe, opracowano 10 tzw. Cudów Tangii.
¹ Siedmiomieście jest podmiotem prawa międzynarodowego równoważnym z państwami.
² Wszystkie miasta-państwa Talonbatu znajdują się de iure pod polityczną hegemonią miasta Tȝinur, jednak de facto każde z nich prowadzi niezależną politykę.
Τανγυα /'taŋwa/ "Tangua", bu. Tañu /taŋu/, mhn. μα Τανὲμά), Państwo Tangijskie (ay. 
Τηλεα ῡ Τανγυα /'tejlea i 'taŋwa/, mhn. μα Τήλεά ῡ Τανὲμά) - unia polityczna położona na wyspie o tej samej nazwie i na terytoriach zależnych, skonsolidowana na płaszczyźnie infrastrukturalnej, religijnej, ideologicznej, militarnej, językowej i kulturowej, a zdecentralizowana w poziomie politycznym i ekonomicznym. Kierowana jest przez cesarza reprezentującego religię karai, który stoi na czele rady państwowej, składającej się z przywódców poszczególnych państw związkowych/prowincji, którymi mogą być królowie, prezydenci czy wodzowie plemion. Zamieszkany w większości przez naród zwany Tangijczykami. Symbolem narodowym jest księżyc Likaon na granatowym, nocnym niebie, a także kusza, oraz luminescencyjna maź wykorzystywana do dekoracji wielu przedmiotów. Na wyspie o tej samej nazwie występują olbrzymie pancerniki. Kolonie tangijskie to kontynentalna Buania oraz wyspy Akeira, Hiranea i Atirai. Sąsiaduje z Szurem i Pinu od południa, Dzikimi Ziemiami Kanisji na południowym wschodzie, Sechtem na wschodzie i Państem Neszów od północy.
Tanguana aratao, orka tangijska, symbol państwa.
Haru, żółw stepowy.
Re'a'ilo, rodzaj bazylozaura, w Tangii nieco wyewoluowany.
Leilei, fenek pustynny.
Tanguana Akori, tzw. mea, glyptodon tangijski.
Aponari, żaba lasów deszczowych.
Nano, wielbłąd dromader.
Ura'ami, gatunek lori.
Apolea, ukwiały.
Onara, przedstawiciel rekinowatych.
Ka, trzmiel.
Minalea, parotia.
_Andasibe.jpg)
Tangijskie lasy deszczowe.
Kala, palma kokosowa.
Hotu, kauczukowiec.
Lemata, hebanowiec.
Akuana, drzewa kiwi.
Le'a, yam.
Ryż, roślina importowana.
Amu, ziemniak.
Akea, pomidor.
.jpg)
Wstępny podział administracyjny
Mapa konturowa wyspy Tangia
