Język laurejski

Język laurejski Lauresc rec
Sposoby zapisu:	łaciński
Utworzenie:	Miguelhombre
Używany w :	Laurea
Klasyfikacja:	Języki indoeuropejskie Języki bałto-słowiańskie Języki słowiańskie Języki barckie Język laurejski
Lista conlangów

Język laurejski (laur. Lauresc rec) – język słowiański należący do grupy języków barckich, będący językiem oficjalnym Laurei, fikcyjnego państwa wyspiarskiego położonego na zachód od Madery.

Historia języka

Język wywodzi się z języka barckiego, używanego przez Barków (laur. Barcae) – fikcyjnego plemienia słowiańskiego, które odłączyło się od wspólnoty słowiańskiej w I tysiącleciu p.n.e. i udało się najpierw w okolice Śląska, skąd wraz z innymi plemionami dokonało najazdu na półwysep iberyjski w V w. n.e. Dwa wieki później, po odkryciu Laurei przez Dumeira Odkrywcę, większość Barków osiedliła się na nowej wyspie, na której stworzyła własne państwo i nowy naród - Laurów. Mniejsza część Barków pozostała w iberyjskiej Galicji, gdzie ulegli asymilacji z innymi ludami.

Wyróżnia się następujące etapy rozwoju laurejskiego:

• Język barcki (Barc rec) – używany przez Barków od oddzielenia się od reszty Słowian do wymarcia Barków na półwyspie Iberyjskim (ok. IX w. n.e.). Barcki wywodzi się z języka wczesnosłowiańskiego (Early Slavic w klasyfikacji Kortlandta), choć nie posiadał takich cech tego języka jak przejście wygłosowego -s w -h czy powstanie samogłosek nosowych. Barcki jest obecnie językiem wymarłym, natomiast dał początek grupie języków używanych w Laurei, nazywanymi językami barckimi.
• Język starolaurejski (Stur lauresc) – od VII w. do ok. XII w. n.e.
• Język średniolaurejski (Serdin lauresc) – od ok. XII w. do ok. XVI w. n.e.
• Wczesny współczesny laurejski (Urn modern lauresc) – od ok. XVI w. do ok. XVIII w. n.e.
• Współczesny laurejski (Modern lauresc) – od przełomu XVIII i XIX w. do dziś

Procesy fonetyczne

Samogłoski

Okres barcki

Barcki odziedziczył z wczesnosłowiańskiego 8 samogłosek oraz 3 dyftongi: a, ā, e, ē, i, ī, u, ū, ai, au, ei.

• Zmiana iloczasu w zaimkach osobowych - samogłoski w zaimkach liczby pojedynczej uległy skróceniu, zaś te liczby mnogiej - wydłużeniu.
• Monoftongizacja dyftongów
  • ai > [ɶː]
  • ei > [eː]
  • au > [oː]

Okres starolaurejski

W okresie starolaurejskim, język został po raz pierwszy spisany w alfabet, jednak nastąpiło to po większości procesów, które zaszły w tym czasie.

• Zanik iloczasu i wielka zmiana barw samogłosek
  • a > a [a]
  • ā > u [ʊ]
  • e pozostało bez zmian [ɛ]
  • ē > ie (dyftong)
  • i > i [ɪ]
  • ī > ai [aɪ]
  • [oː] > o [ɔ]
  • u > y [y]
  • ū > ou [ɔʊ]
  • [œː] > ae [æ]
  • [eː] > ei [eɪ] (ponowna dyftongizacja, jednak z innym brzmieniem e)
  • aw > au [aʊ]
  • āw > au [aʊ]
  • ew > eu [ɛʊ]
  • ēw > eu [ɛʊ]
• Pojawienie się protetycznego e w miejsce zbitek spółgłoskowych po zaniku końcówek rodzajowych w rzeczownikach i przymiotnikach

Okres średniolaurejski

• ie > ie [i]
• ou > ou [u]
• u [ʊ] > u [ʌ]
• uw > au [aʊ]

Okres wczesny współczesny

• Vj > Vɪ, VjC > VɪC
• Dyftongizacja r (Vr, VrC)
  • ar > [aː]
  • aer > [æɐ]
  • er > [ɛɐ]
  • eir > [eɪɐ]
  • ir > [ɪɐ]
  • ier > [iɐ]
  • or > [ɔɐ]
  • our > [uɐ]
  • ur > [ʌː]
  • yr > [yɐ]
• Wygłosowe en > [ən]

Spółgłoski

Barcki

• sj > ʃ
• zj > ʒ
• nj > ɲ
• x > h (pod wpływem języków germańskich)
• Selektywne w > v (zaszło w wybranych wyrazach, bez wyraźnego schematu)
• Ubezdźwięcznienie wygłosowego -z > -s

Starolaurejski

• Palatalizajca c [k] i g [g] przed e oraz i
  • [k] > [ʦ]
  • [g] > [ʤ]
• Dyspalatalizacja wszystkich pozostałych spółgłosek
  • tj > t (poza tymi dialektami, gdzie > ʧ)
  • dj > d (poza tymi dialektami, gdzie > ʤ)
  • stj > st
  • zdj > zd
  • lj > l
  • rj > r
  • skj > sc [sk]
  • zgj > zg
• kv > v
• gv > v

Średniolaurejski

• ʦ > s
• ʤ > ʒ

Wczesny współczesny

• Zanik wygłosowego -s (w zaimkach osobowych została przechodniość – jeśli w zdaniu po -s następuje wyraz rozpoczynający się samogłoską, -s jest wymawiane)
• ng > [ŋ]

Fonetyka

Samogłoski

	Przednie	Środkowe	Tylne
Przymknięte	i, y, ɪ		u, (ʊ)
Średnie	ɛ, (e)	ə	ʌ, ʌː, ɔ
Otwarte	a, aː, æ	(ɐ)

W nawiasach podano samogłoski występujące jedynie jako część dyftongu.

Ponadto, laurejski posiada następujące dyftongi: aɪ, aʊ, eɪ, ɛɐ, ɛʊ, ɪɐ, iɐ, ɔɪ, ɔɐ, ɔʊ, ʌɪ, uɪ, uɐ, yɪ, yɐ.

Spółgłoski

		Wargowe	Zębowe	Dziąsłowe	Podniebienne	Miękkopodniebienne
Nosowe		m	n		ɲ	ŋ
Zwarte	bezdźwięczne	p	t			k
	dźwięczne	b	d			g
Afrykaty	bezdźwięczne			(ʧ)
	dźwięczne			(ʤ)
Szczelinowe	bezdźwięczne	f	s	ʃ		h
	dźwięczne	v	z	ʒ
Aproksymanty				ɫ	j	w
Drżące				r
Boczne				l

Zapis

A a – [a]
B b – [b]
C c – zazwyczaj [k], przed e, i: [s]
D d – [d]
E e – [ɛ]
F f – [f]
G g – zazwyczaj [g], przed e, i: [ʒ]
H h – [h]
I i – [ɪ]
J j – w wyrazach rodzimych nie występuje, w dialektach może pełnić funkcję znaku zmiękczającego
K k – [k] (wyrazy obce)
L l – [l ~ ɫ]
M m – [m]
N n – [n]
O o – [ɔ]
P p – [p]
R r – [r]
S s – [s]
T t – [t]
U u – [ʌ]
V v – [v]
W W – [w]
X x – [ks]
Y y – [y]
Z z – [z]

Ponadto, wykorzystuje się następujące dwuznaki: Ae ae – [æ]
Cj cj – [tʃ] (wyrazy obce)
Dj dj – [dʒ] (wyrazy obce)
Ie ie – [i]
Ou ou – u
Sj sj – [ʃ]
Tj tj – [tʃ] (w dialektach)
Zj zj – [ʒ]