Inwazja Ajdyniru na Pojcję, Qin i Trugię (7621)
|
| ||||||||||
| {{{seria konfliktów}}} | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| {{{nazwa konfliktu}}} | ||||||||||
| {{{rok}}} | ||||||||||
| {{{grafiki}}} | ||||||||||
| Dane podstawowe | ||||||||||
| ||||||||||
| Strony | ||||||||||
| {{{strona A}}} | {{{strona B}}} | |||||||||
| Przywódcy polityczni | ||||||||||
| {{{strona A - politycy}}} | {{{strona B - politycy}}} | |||||||||
| Dowódcy wojskowi | ||||||||||
| {{{strona A - wojskowi}}} | {{{strona B - wojskowi}}} | |||||||||
| Straty | ||||||||||
| {{{strona A - straty}}} | {{{strona B - straty}}} | |||||||||
Inwazja Ajdyniru na Pojcję, Qin i Trugię (7621) była jedną z największych kampanii militarnych w dziejach Morza Wewnętrznego w VIII tysiącleciu EK. Początkowo skierowana przeciwko Pojtom, przerodziła się w szeroki konflikt, w który wciągnięte zostały także Qin i Państwo Truskie. Choć wojska ajdynirskie odniosły początkowe sukcesy, ostatecznie nie zdołały utrwalić swoich zdobyczy, a skutkiem długofalowym było umocnienie pozycji Trugów na południowym brzegu Wielkiej Rzeki.
Tło
W latach 50. VIII tysiąclecia EK Cesarstwo Pojtów znajdowało się w stanie przewlekłej wojny z sąsiadami w basenie Morza Wewnętrznego. Około 7594 EK pojcki cesarz skierował swoje siły przeciwko Ajdynirowi, wykorzystując kryzys polityczny w tym państwie. Poitowie opanowali ujście rzeki Ehwatri i wsparli lokalne powstanie antyajdynirskie. Początkowy sukces zakończył się jednak klęską: Ajdynir zmobilizował armię, rozbił wojska pojckie, zdobył i złupił stolicę, a w walkach zginął sam cesarz. Ponieważ nie miał on potomstwa, władzę przejął jego siostrzeniec, który niedługo potem zawarł traktat z Ajdynirem. Na jego mocy Pojcja została wasalem Ajdyniru, a jej władca zrzekł się tytułu cesarskiego.
Początek kampanii
Ajdynir, nie poprzestając na podporządkowaniu Pojtów, postanowił rozszerzyć działania na północ. Na drodze jego wojsk leżało Siedmiomieście oraz Państwo Truskie, rządzone przez Meleína II, które było wówczas w okresie rekonstrukcji po Okresie Zamętu. W roku (7621 EK ) armia ajdynirska, wzmocniona kontyngentami pojckich wasali, przekroczyła dawną południową granicę Trugii.
Jednakże nie wszyscy Pojtowie poparli nowego króla i jego sojusz z Ajdynirem. Część elit, uważając go za niezdolnego do pełnienia rytuałów dynastycznych (jako że wywodził się z rodu cesarskiego po kądzieli), zbuntowała się i uciekła na północ, do Trugii. Tam zawarli sojusz z Meleínem II, przynosząc mu znaczne posiłki.
Przebieg działań
Meleín, wiedząc o planach Ajdyniru, nie czekał na atak. Przeprawił się przez Wielką Rzekę z własną armią i sprzymierzonymi oddziałami pojckimi. Flota truska ukryła się w Delcie, by przechwycić flotę ajdynirską. Ajdynir wystawił potężne okręty morskie, które okazały się nieprzydatne w walce rzecznej. Trugowie użyli lekkich, zwrotnych jednostek o małym zanurzeniu i zadali przeciwnikowi druzgocącą klęskę. Flota ajdynirska została niemal całkowicie zniszczona.
Na lądzie doszło do bitwy na południowym brzegu Wielkiej Rzeki. Armia ajdynirska odniosła taktyczne zwycięstwo, zmuszając Trugów i ich sojuszników do odwrotu. Straty truskie były jednak stosunkowo niewielkie, a Meleín zdołał ewakuować główne siły oraz część pojckich sprzymierzeńców na północny brzeg. Towarzyszył mu książę pojcki, który miał w przyszłości odegrać kluczową rolę w rozmontowaniu dawnego cesarstwa.
Większość buntowników pojckich pozostała jednak na południowym brzegu, licząc na dalszą walkę. Zostali oni rozbici przez Ajdynir, lecz wkrótce potem wieść o klęsce floty i obecności truskiej floty tuż u bram obozu zmusiła ajdynirskiego wodza do odwrotu. Zdecydował się na pokój z Trugami, w którym nie wspomniano ani słowem o losie Poitów. Tym samym byli oni zdani wyłącznie na łaskę Meleína.
Skutki
W (7624 EK ) Meleín II, powołując się na prawa sukcesyjne księcia, który towarzyszył mu w odwrocie, przekroczył ponownie Wielką Rzekę. Poitowie nie stawili większego oporu: ich król zbiegł do zamorskich kolonii, a sojusznik Trugów został koronowany na króla Pojtów. W traktacie pokojowym Pojcja oddała Trugom znaczne terytoria, w tym większość umocnień przygranicznych, co całkowicie podważyło jej zdolność obrony.
Inwazja ajdynirska, mimo początkowych zwycięstw, zakończyła się niepowodzeniem. Ajdynir nie zdołał trwale opanować ziem nad Wielką Rzeką, a jego prestiż w regionie został nadwątlony. Z kolei Trugowie umocnili swoje panowanie nad południową Pojcją, poszerzyli granice i stworzyli dogodne warunki do dalszej ekspansji.
Znaczenie
Kampania roku 7621 była punktem zwrotnym w dziejach Morza Wewnętrznego. Ostatecznie przesądziła o upadku dawnego Cesarstwa Pojtów i przypieczętowała ich podporządkowanie Trugom. W historiografii truskiej uchodzi za jedno z największych zwycięstw Meleína II, które wyniosło Trugię do roli hegemona w regionie. Jednocześnie jednak ujawniła podatność Trugów na wielkie interwencje zewnętrzne i konieczność utrzymywania silnej floty, zdolnej do obrony ujścia Wielkiej Rzeki.