Język ludżorycki
| język ludżorycki λυγιορικες τωλα | |
|---|---|
| Typologia: | fleksyjny, mianownikowo-biernikowy |
| Utworzenie: | Emil (w 2024) |
| Cel utworzenia: | język Hadżalu |
| Liczba użytkowników (faktyczna) | 1 |
| Sposoby zapisu: | greka |
| Klasyfikacja: | w Hadżalu:
|
| Kody | |
| Conlanger–1 | ludż. |
| Conlanger–3 | had.ludż.em |
| Lista conlangów | |
|
Zobacz też słownik tego języka. |
Język ludżorycki (ludż. λυγιορικες τωλα /lid͡ʒɔˈrit͡ʃɛs ˈtula/), czasem też język sadaryński (ludż. σαδαρινες τωλα /sadaˈriɲɛs ˈtula/) – jeden z języków Hadżalu, używany w Sadarynie jako jeden z dwóch języków urzędowych, rodzimy język regionu Ludżorycji.
Fonologia
Samogłoski
| Przednie | Tylne | |
|---|---|---|
| Wysokie | i <ι, η, υ, υι> | u <ω> |
| Średnie | ɛ <ε, αι> | ɔ <ο> |
| Niskie | a <α> | |
Dwuznak αι może też znaczyć dyftong (o tym niżej). W nazwach własnych do zapisu /ɛ/ oraz /ɔ/ mogą też służyć dwuznaki ει ου.
Dyftongi
| Zakończone na /ɪ̯/ | Zakończone na /ʊ̯/ |
|---|---|
| uɪ̯ <ωι> | |
| ɛɪ̯ <ει> | ɛʊ̯ <ευ> |
| ɔɪ̯ <οι> | ɔʊ̯ <ου> |
| aɪ̯ <αι> | aʊ̯ <αυ> |
Spółgłoski
| Wargowe | Przedniojęzykowe | Podniebienne | Welarne | Gardłowe | ||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nosowe | m <μ> | n <ν> | ɲ <νι> | |||
| Zwarte | bezdźwięczne | p <π> | t <τ> | t͡ʃ <κι> | k <κ> | ʔ <psili> |
| dźwięczne | b <β> | d <δ> | d͡ʒ <γι> | g <γ> | ||
| Szczelinowe | f <φ> | s <σ ς> | ʃ <χι> | x <χ> | h <dasja> | |
| Drżące, półsamogłoski | w <υ> | r <ρ> | j <ι> | |||
| Boczne | l <λ> | |||||
Spółgłoska /h/, która występuje tylko przed samogłoską, jest zapisywana za pomocą dasji nad samogłoską (ἁ). Jeżeli w nagłosie absolutnym występuje zaś zwarcie krtaniowe (które zanika w innych sytuacjach), zapisane jest za pomocą psili (ἀ).
Spółgłoski /ɲ t͡ʃ d͡ʒ ʃ/ nigdy nie występują na końcu wyrazu - ulegają wtedy depalatalizacji. Przed samogłoskami ε ει ευ η ι jota służąca do miękczenia jest pomijana, co czasem może prowadzić do niejasności (/kɛ/ czy /t͡ʃɛ/?).
W dialektach istnieje dużo więcej dźwięków. W zasadzie wszystkie mają dodatkowe spółgłoski /t͡ɕ/ /d͡ʑ/ /ɕ/ powstałe w wyniku drugiej palatalizacji, częste jest także /ð/ powstałe z /d/ przed historycznymi ι υ (ale nie η).