Język romosłowiański
| Język romosłowiański Rûmănkă înzăk | |
|---|---|
| Sposoby zapisu: | łaciński |
| Typologia: | analityczno-fleksyjny SOV |
| Faktycznie | |
| Utworzenie: | Henryk Pruthenia w 2013 |
| W świecie Rumanki | |
| Używany w : | Rumanka |
| Klasyfikacja: | J. słowiańskie
|
| Lista conlangów | |
|
Zobacz też słownik tego języka. |
Język romosłowiański (roms. rûmănkă înzăk) - język a posteriori wywodzony za pomocą zmian fonetycznych z języka prasłowiańskiego. Język miał powstać jako język dworu i kleru w jakimś państwie słowiańskim, które uległo silnej latynizacji. Oczywiście, ze względu na to, są duże wpływy łaciny nieludowej, a tej średniowiecznej. Początkowo język był używany przez dwór i kler oraz ludność stolicy, następnie kolejne miasta, a potem i wieś. Język poddawał się głównie wpływowi leksykalnemu, resztę języka to ominęło.
Zapis i Procesy fonetyczne
- A a - [a]
- Ae ae - [ʲɛɪ] < jać
- Ă ă - [ɨ] < *y; *a (przed nosowymi i wygłosowe w mianowniku, gdy nieakcentowane)
- B b - [b ]
- C c - [k]; [ç] przed ae, e, ë, ëe, i, ï
- Ch ch - [k]; [ç] jak wyżej; używane w słowach pochodzenia łacinskiego
- D d - [d]
- E e - [ʲe], [je] - w nagłosie i po samogłoskach innych niż a, ë, o. W wygłosie -0 + wzdłużenie poprzedzającej samogłoski
- Ë ë - [je], w wygłosie - [ʲe]
- Ëe ëe - [ʲøɪ], [jøɪ] < e (w sylabach zamkniętych)
- F f - [f]
- G g - [g]; [ʝ] - jak przy c, i ch
- H h - [h], w nagłosie: -0, w wygłosie -0 + wzdłużenie zastępcze; [j] przed ae, e, ë, ëe, i, ï
- I i - [ʲi]; [j] przed samogłoskami
- Ï ï - [ʲi] przed samogłoskami
- Î î - [ʲə] < i, e (przed nosowymi), także w wyniku odpadnięcia [s ]
- J j - [ʒ]
- K k - [k]; [ç] przed ae, e, ë, ëe, i, ï
- L l - [l]; [ʌ] między spółgłoskami, czasami nawet [u ]
- M m - [m]
- N n - [n]
- O o - [ɔ]
- Oe oe - [øɪ], [øɪ] < o (w sylabie zamkniętej)
- P p - [p]
- Ph ph - [f], używane w słowach pochodzenia łacinskiego
- R r - [r]~[ʀ]; [ʌɐ] między spółgłoskami
- Q q - [k], w dwuznaku »qu«
- S s - [s ]
- Sch sch - [ʃ]
- T t - [t]
- Th th - [t], używane w słowach pochodzenia łacinskiego
- U u - [u ]; [w] przed i po samogłosce
- Û û - [ə] < u, o (przed nosowymi, w wygłosie mianownika)
- Ü ü - [u ] przed i po samogłosce
- V v - [v]
- X x - [ks], używane w słowach pochodzenia łacinskiego
- Y y - [ʲi], używane w słowach pochodzenia łacinskiego
- Z z - [z]
Inne zmiany fonetyczne
Procesy nie podane przy znakach:
- ę, ą > en/em, on/om
- rozbicie zbitek w sylabach zamkniętych (odpada pierwsza spółgłoska), np. kostь > koet, dop. kosti
- ъ, ь > a, e
- TraT, TlaT, ale arT, alT
- nagłosowe o > a
- 'a > e
- 'u > i
- c > s
- akcent stały, na pierwszą sylabę
Gramatyka
Czasownik
Koniugacja wywodzi się po procesach z tej prasłowiańskiej, brak czasu przeszłego analitycznego, czas przyszły tworzony poprzez doklejenie sufixu wywodzącego się z drugiej części odmiany *byti do czasownika w formie bezokolicznika (przyszły niedokonany) bądź supinum (dokonany), np. znati bądą > znatidûm będę znał znatъ bądą > znatdûm > znadûm poznam Dalej normalnie jest zachowany aoryst oraz perfekt etc.
Rzeczownik
Deklinacje są dość uproszczone. Celownik i miejscownik się całkowicie zlały, liczba podwójna zatraciła się gdzieś w dziejach, wiele uproszczeń. Narzędnik u przymiotników wywodzi się z deklinacji rzeczownikowej. Dopełniacz w liczbie mnogiej żywotnych także jest biernikiem. Dopełniacz liczby pojedynczej jest jednocześnie mianownikiem liczby mnogiej (analogia do rzeczowników żeńskich).