Język tarejski

tarejski Ⲑⲁⲣⲩ Tharu
Utworzenie:	Widsið w 2017-2018
Cel utworzenia:	użytkowanie w conworldzie
Najnowsza wersja:	0.5
Używany w (Kyon):	Tarum
Regiony (Kyon):	wschodni Kyon
Liczba użytkowników (Kyon)	bd.
Sposoby zapisu:	nieopracowany conscript (in loco: alfabet koptyjski)
Typologia:	fleksyjny niekonkatenatywny VSO
Klasyfikacja:	języki nuweńskie (?) języki antyponuweńskie tarejski
Lista conlangów

Język tarejski (Ⲑⲁⲣⲩ ⲉⲡⲓⲗⲩ Tharu epilu [ˈtʰɑ.ru e̞ˈpi.lu]) – język o nieustalonej klasyfikacji, powszechnie uważany za członka grupy języków nuweńskich, w której tworzy oddzielną podgrupę antyponuweńską. Tarejski jest językiem urzędowym Tarum, chociaż najprawdopodobniej rozwinął się w innej części świata, skąd do wschodniego Kyonu został zawleczony w wyniku niemożliwej do umieszczenia w czasie wędrówki ludów. Izolacja geopolityczna kraju sprawiła, że jest niemal całkowicie wolny od identyfikowalnego zewnętrznego wpływu, chociaż dzieli kilkanaście leksemów, głównie dotyczących fauny i flory, z językami prymitywnych plemion zamieszkujących otaczające Tarum lasy deszczowe.

Obecnie można wyróżnić dziewięć dialektów języka tarejskiego, a ich zasięg pokrywa się mniej więcej z podziałem administracyjnym kraju, opartym w dużej mierze o naturalne przeszkody dla rozwoju osadnictwa. Istnieje również odgórnie regulowany język standardowy (Ⲁⲋⲥⲉⲙⲁⲛⲩ ⲉⲡⲓⲗⲩ Assemanu epilu „oczyszczony język”), używany przede wszystkim w oficjalnej komunikacji. Tarejski zapisywany jest pismem alfabetycznym nieco przypominającym runy nuweńskie. Pismo ma charakter alfabetyczny i w dużej mierze dobrze odzwierciedla wymowę, dosyć mocno trzymając się zasady „jeden znak – jeden dźwięk”. Zarówno słownictwo, jak i niekonkatenatywna morfologia języka są sprowadzalne do pranuweńszczyzny, ale badania tarejskiego zawsze były utrudnione ze względu na zamknięty charakter Tarum.

Można przypuszczać, że niedawne otwarcie Tarum na świat w połączeniu z ożywionym zainteresowaniem obcymi kulturami na całym świecie będzie sprzyjało badaniom lokalnej mowy i pozwoli na udzielenie odpowiedzi na wiele pytań, dotyczących zarówno języka, jak i etnogenezy Tarejów.

Fonetyka i fonologia

Tarejski posiada prosty system dźwiękowy, składający się z ośmiu samogłosek, dwóch półsamogłosek oraz osiemnastu spółgłosek.

Samogłoski

	Przednie	Środkowe	Tylne
Przymknięte	ⲓ /i/	ⲏ /ɨ/ ・ ⲱ /ʉ/	ⲩ /u/
Średnie	ⲉ /e̞/		ⲟ /o̞/
Otwarte	ⲁⲓ /æ/		ⲁ /ɑ/

Tarejski system samogłoskowy wyraźnie ciąży ku większemu przymknięciu, jednocześnie nie przesuwając się wyraźnie ani w przód, ani w tył jamy ustnej. Środkowe przymknięte samogłoski ‹ⲏ› /ɨ/ i ‹ⲱ› /ʉ/ są nieco bardziej otwarte, niż skrajne ‹ⲓ› /i/ i ‹ⲩ› /u/. Warto zauważyć, że tylne samogłoski są zawsze zaokrąglone, a przednie – nigdy. Zaokrąglenie jest wyraźne i skompresowane. Samogłoski nie ulegają redukcji w pozycji nieakcentowanej. Długość samogłoski nie ma fonemicznego znaczenia, chociaż najprawdopodobniej opozycja iloczasowa istniała w przeszłości – wskazuje na to obecność długich dźwięków we wszystkich pozostałych językach nuweńskich. W tarejskim dyftongi nie występują; ostatni z notowanych jeszcze 300 lat temu dyftongów ‹ⲁⲓ› uległ koalescencji do /æ/, a w dalszej perspektywie najpewniej zleje się z ‹ⲉ› /e̞/, do którego stopniowo zbliża się w wymowie. Ortografia tarejska nie oznacza historycznych dyftongów we współczesnych pismach w myśl zasady o fonemiczności, jednak można je znaleźć w starszych tekstach.

Półsamogłoski

Tarejski posiada dwie półsamogłoski /j/ i /w/, zapisywane jak ich samogłoskowe odpowiedniki: ‹ⲓ› oraz ‹ⲩ›. Mają one specjalny status w systemie morfofonemicznym tego języka: mimo że inaczej niż samogłoski nie mogą stanowić jądra sylaby, zdarza się, że rdzenie spółgłoskowe są przez nie dopełniane, tak jakby stanowiły one prawdziwe samogłoski, zachowując jednak swój spółgłoskowy status, tzn. tworząc dodatkowy element spółgłoskowego łańcucha. Dodatkowo, rdzenie w których skład wchodzą półsamogłoski, nazywane są rdzeniami płynnymi i podlegają nieco innym zasadom odmiany.

Spółgłoski

	Wargowe	Wargowo- -zębowe	Dziąsłowe	Zadziąsłowe	Podniebienne
Nosowe	ⲙ /m/		ⲛ /n/
Zwarto- -wybuchowe	ⲡ /p/・ⲫ /pʰ/・ⲃ /b/		ⲧ /t/・ⲑ /tʰ/・ⲇ /d/		ⲕ /k/・ⲭ /kʰ/・ϩ /g/
Szczelinowe		ϥ /f/	ⲥ /s/・ⲍ /z/・(ⲋⲥ /sː/)	ϣ /ʃ/	ϧ /ɣ/
Drżące			ⲣ /r/
Aproksymanty			ⲗ /l/・(ϯⲗ /lː/)

Charakterystyczną cechą tarejskiej fonologii jest fonemiczny kontrast między aspirowanymi, nieaspirowanymi i dźwięcznymi spółgłoskami zwartymi, nieobecny w pokrewnych językach. Ponadto, inaczej niż samogłoski, spółgłoski ulegają szeregowi przemian pozycyjnych.

Status geminat ‹ⲋⲥ› oraz ‹ϯⲗ›, wywodzących się z dawnych zbitek spółgłoskowych *vs oraz *tl – stąd ich nietypowy zapis – jest niejasny. Przez Tarejów są one odbierane jako jeden dźwięk i nie rozdziela się ich przy podziale na sylaby: Ⲁⲋⲥⲉⲙⲁⲛⲩ → Ⲁ・ⲋⲥⲉ・ⲙⲁ・ⲛⲩ. Jednocześnie trudno jest wskazać na pary minimalne, które pozwalałyby uznać je za odrębne fonemy. Nieco inaczej traktowane jest ‹ⲛⲛ› [nː], często wyraźnie artykulacyjnie rozdzielane na dwa elementy a nie przytrzymane.

Obserwuje się w tarejskim zjawisko lenicji, w języku standardowym i większości dialektów dotyczy ono jednak wyłącznie dźwięcznych spółgłosek zwartych, które w pozycji między dwiema samogłoskami ulegają frykatywizacji: /b/ → [β]; /d/ → [ð]; /g/ → [ɣ]. Zjawisko to zachodzi także w pozycji międzywyrazowej, tzn. granica wyrazu jest ignorowana. Ponadto, dźwięczne spółgłoski nosowe, szczelinowe i zwarto-wybuchowe ulegają ubezdźwięcznieniu przed spółgłoską bezdźwięczną i w wygłosie, chyba że następne słowo zaczyna się na samogłoskę: wtedy dźwięczność zostaje utrzymana w wypadku spółgłosek nosowych i szczelinowych, a spółgłoski zwarto-wybuchowe zostają poddane lenicji.

Budowa sylaby

Sylaba w języku tarejskim musi się składać przynajmniej z jednej samogłoski, do której dodatkowo może zostać dostawiony pojedynczy nagłos i podwójny wygłos:

(C₁) V (C₂) (C₃)

W pozycji C₁ może stać dowolna spółgłoska, półsamogłoska, lub geminata ‹ⲋⲥ› albo ‹ϯⲗ›. W pozycjach C₂ i C₃ nie może się znaleźć geminata, dodatkowo, jeśli w pozycji C₂ pojawia się półsamogłoska, sylaba zostaje automatycznie zamknięta. Jeśli sylabę otwierała geminata, pozycja C₃ również jest niedostępna.

Dla celów metrycznych i prozodycznych wyróżnia się cztery rodzaje sylab. Poniższa tabela przedstawia ich nazwy oraz uproszczoną budowę, gdzie G oznacza geminatę, J oznacza półsamogłoskę, a C – dowolną inną spółgłoskę.

Sylaba słabsza	V
Sylaba słaba	CV, VC, JV, VJ
Sylaba mocna	CVC, CVJ, JVC, GV
Sylaba mocniejsza	CVCC, JVCC, GVC

Prozodia

Akcent w języku tarejskim pada na przedostatnią sylabę, jest stały i ma charakter dynamiczny. Ze względu na swoją stałą pozycję, nie jest fonemiczny. Akcenty pomocnicze pojawiają się na co drugiej sylabie od końca, jeśli wyraz ma więcej niż trzy sylaby, por. np. Ⲉⲥⲩⲧⲁⲛⲱⲣⲡⲁⲗ [e̞ˌsu.tɑˈnʉr.pɑl]. Tarejski jest językiem czasowanym według mor, gdzie sylaby słabsze trwają pół mory, sylaby słabe – jedną morę, sylaby mocne – półtorej mory, a sylaby mocniejsze – dwie mory. Charakteryzuje się też opadającą tonacją, także w pytaniach tak/nie, co może być źródłem nieporozumień.

Morfologia

Rzeczownik i przymiotnik

Tarejskie rzeczowniki i przymiotniki odmieniają się przez następujące kategorie gramatyczne:

• przypadki – mianownik, dopełniacz, celownik i biernik,
• stany – „pusty”, określony i nieokreślony,
• liczby – pojedyncza i mnoga oraz szczątkowe formy podwójnej.

Ponadto, przymiotniki podlegają odmianie przez rodzaje – męski, żeński i nijaki – w uzgodnieniu z rzeczownikiem, który określają. Formą prototypową – słownikową jest mianownik w stanie pustym w liczbie pojedynczej, w przypadku przymiotnika w rodzaju męskim. Końcówki, które przyjmują poszczególne rzeczowniki i przymiotniki są uzależnione od ostatniego dźwięku lub serii dźwięków, a nie od rodzaju.

Rzeczowniki i przymiotniki pogrupowane są w klasy deklinacyjne, podzielone na grupy: słabą i mocną. W odmianie słabej przynależność do klasy determinuje długość rdzenia. W odmianie mocnej klasę wyznacza końcówka formy prototypowej. Daje to łącznie dziesięć klas odmiany. Ponadto, istnieją rzeczowniki i przymiotniki nieodmienne, derywowane z rdzeni jednospółgłoskowych (historycznie jedną ze spółgłosek było zwarcie krtaniowe).

Tabela odmian

Klasa →		Słaba						Mocna
Szablon / końcówka →		C-J			C-C-J			–us, –is, –os			–n			–m			–C			–o			–u			–i			–a
Przykładowy rzeczownik →		ⲛⲩⲩⲩ nuwu „dziecko”			ⲙⲁⲙⲁⲓⲁ mamaya „dolina, jar”			ⲡⲓⲗⲩⲥ pilus „słowo”			ⲙⲓⲇⲇⲁⲛ middan „dolina”			Ⲑⲁⲣⲱⲙ Tharûm „Tarum”			ⲇⲁⲛⲁⲧ danat „czerń”			ⲁⲋⲥⲁⲣⲧⲟ assarto „brama”			ⲗⲁⲕⲩ laku „namiot”			ⲃⲓⲃⲓ bibi „schronienie”			ⲍⲟⲣⲁ zora „niebo”
Typowy rodzaj rzeczownika →		każdy			męski, żeński			–us męski, –is żeński, –os nijaki			męski, żeński			męski			nijaki			żeński			męski			żeński			żeński
Rodzaj przymiotnika →		—			—			—			męski, nijaki			męski, żeński, nijaki			męski, żeński, nijaki			nijaki			męski			żeński			żeński
Liczba ↓	Stan → Przypadek ↓	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.
Poj.	Mianownik	–V	–û		–V	–a		–Vs			–n	–ni		–m	–mi		–VC	–VCa		–o	–oti		–u	–û		–i	–it		–a	–at
	Dopełniacz	–Vl	–ûl	–Vnul	–Vl	–al	–Vnul	–Vsal			–nal			–mal			–VCal			–ol			–ul			–il			–al
	Celownik	–Vshi	–ûshi		–Vshi	–ashi		–Vshi			–nshi	–nashi		–Vmis	–Vmes		–VCis	–VCes		–os	–otis		–us	–ûs		–is	–îs		–as
	Biernik	–V	–û		–V	–a		–V			–nun	–nûn		–Vmin	–Vmîn		–VCan	–VCan		–on	–otin		–un	–ûn		–in	–în		–an
Mn.	Mianownik	–wia –ya		–wiana –yana	–wia –ya		–wiana –yana	–Vyu (form.) –Vnt		–i (form.) –Vnta	–na		–nana	–ma		–mana	–VCat		–VCatana	–owa		–owana	–una		–unana	–idi		–idena	–adi		–adena
	Dopełniacz Celownik	–wial – yal						–Vnal			–nal			–mal			–VCatal			–owal			–unal			–idil			–adil
	Biernik	–wiat –yat		–wianam –yanam	–wiat –yat		–wianam –yanam	–Vnat		–Vtinat	–nat		–nanat	–mat		–manat	–VCat		–VCatana	–owat		–owana	–una		–unanat	–idis		–idenas	–adis		–adenas

Objaśnienie symboli: C — dowolna spółgłoska; J — dowolna półsamogłoska; V — dowolna samogłoska; V — końcówka powoduje usunięcie samogłoski poprzedzającej wyznacznik deklinacji

Przynależność przymiotnika do klasy deklinacyjnej determinuje jego końcówka deklinacyjna w rodzaju męskim. Rozkłada się to w sposób następujący:

• jeśli w rodzaju męskim końcówką przymiotnika jest —u, to wtedy w rodzaju żeńskim przyjmie on końcówkę —i, a w nijakim: —o,
• jeśli w rodzaju męskim końcówką przymiotnika jest —n, to tę samą końcówkę będzie on miał w rodzaju nijakim, a w rodzaju żeńskim przybierze końcówkę —a,
• jeśli w rodzaju męskim końcówką przymiotnika jest —m, to tę samą końcówkę będzie on miał także w rodzaju żeńskim i nijakim,
• jeśli w rodzaju męskim końcówką przymiotnika jest dowolna spółgłoska, to znaczy, że posiada on tylko formy puste, równe w każdym rodzaju i może występować tylko w orzeczniku albo jako element kompozytu przymiotnikowo-rzeczownikowego.

Nieregularna liczba mnoga rzeczowników

Część rzeczowników z różnych względów posiada nieregularne formy liczby mnogiej. W przeważającej części są to pozostałości systemu tworzenia liczby mnogiej niekonkatenatywnej („łamanej”). Rzeczowniki tak tworzone, pomimo mnogiego znaczenia, otrzymują pojedyncze końcówki odmiany przez przypadki. W grupie rzeczowników o takiej odmianie znajdują się:

• kush ⲕⲩϣ „droga” — akashi ⲁⲕⲁϣⲓ „drogi”
• mîr ⲙⲏⲣ „człowiek” — mira ⲙⲓⲣⲁ „ludzie”
• nabi ⲛⲁⲃⲓ „parafia” — eneb ⲉⲛⲉⲃ „parafie”
• neb ⲛⲉⲃ „ojciec” — naba ⲛⲁⲃⲁ „ojcowie”
• shi ϣⲓ „dom” — ashû ⲁϣⲱ „domy”
• sînam ⲥⲏⲛⲁⲙ „świątynia” — sanûm ⲥⲁⲛⲱⲙ „świątynie”
• tel ⲧⲉⲗ „wieża” — telu ⲧⲉⲗⲩ „wieże”
• ummi ⲩⲙⲙⲓ „matka” — yamma ⲓⲁⲙⲙⲁ „matki”
• wam ⲩⲁⲙ dzień” — awama ⲁⲩⲁⲙⲁ „dni”
• zainab ⲍⲁⲓⲛⲁⲃ „lud, plemię” — zeneb ⲍⲉⲛⲉⲃ „ludy, plemiona”

Dodatkowo, części ciała występujące w parach zachowały historyczne formy liczby podwójnej, ale wyłącznie w mianowniku. W pozostałych formach odmieniają się regularnie, zgodnie z klasą deklinacyjną, do której należą.

• bus ⲃⲩⲥ „dłoń” – buwa ⲃⲩⲩⲁ „dłonie”
• lor ⲗⲟⲣ „oko” – lora ⲗⲟⲣⲁ „oczy”
• subis ⲥⲩⲃⲓⲥ „ucho” – subia ⲥⲩⲃⲓⲁ „uszy”
• zeyu ⲍⲉⲓⲩ „stopa” – zeya ⲍⲉⲓⲁ „stopy”

Inne nieregularności odmiany

Rzeczowniki i przymiotniki, które w formie mianownikowej mają taką samą końcówkę, jaką otrzymałyby w innym przypadku, nie podwajają końcówki. Jest to szczególnie prominentna cecha nazw miejscowych zakończonych na –al, których formy mianownika i dopełniacza w licznie pojedynczej są tożsame, ale może dotyczyć każdej innej formy, pogłębiając synkretyzm form przypadkowych.

Niektóre ożywione rzeczowniki w rodzaju męskim, szczególnie te zakończone na –r, przyjmują końcówki odmiany –n w mianowniku i bierniku liczby pojedynczej.

Określoność

Określoność jest oznaczana w tarejskim dodatkowym morfemem, mającym charakter proklitycznego morfemu, dodawanego do każdej grupy (przydawki, podmiotu) w obrębie frazy nominalnej. Morfem ten pierwotnie miał charakter rodzajnikowy, ale rozróżnienie rodzaju zanikło wraz z jego fonetyczną erozją. Morfem jest nieodmienny, posiada jednak kilka form, uzależnionych od kolejnego dźwięku. Proklityczny charakter morfemu oddaje się przez jego zapis ze znakiem rodziału (⳿) w zapisie tarejskim, bądź z dywizem w transkrypcji.

Otoczenie fon.	Forma	Przykład
przed samogł.	id–  ⲓⲇ⳿	id-assarto ⲓⲇ⳿ⲁⲋⲥⲁⲣⲧⲟ „brama”
przed /l/	il–  ⲓⲗ⳿	il-laku ⲓⲗ⳿ⲗⲁⲕⲩ „namiot”
przed /m/	im–  ⲓⲙ⳿	im-mafel ⲓⲙ⳿ⲙⲁϥⲉⲗ „kropla”
przed /n/	in–  ⲓⲛ⳿	in-nurpilu ⲓⲛ⳿ⲛⲩⲣⲡⲓⲗⲩ „urząd”
przed /s/	is–  ⲓⲥ⳿	is-sanûm ⲓⲥ⳿ⲥⲁⲛⲱⲙ „świątynie”
przed dowolną inną spółgł.	i–  ⲓ⳿	i-Tharûm ⲓ⳿Ⲑⲁⲣⲱⲙ „Tarum”

Stopniowanie przymiotnika

Tarejski przymiotnik posiada pięć stopni gradacji: pozytyw (stopień „równy”, używany w kontekstach, w których nic nie jest porównywane z niczym), ekwatyw (stopień „równy”, porównywane cechy są takie same), komparatyw (stopień wyższy), superlatyw (stopień „najwyższy”, cecha jest najintensywniejsza wśród porównywanych) oraz absolutyw (stopień „najwyższy”, cecha nie ma sobie równych i jest nieporównywalna z niczym). Przymiotnik stopniuje się w języku tarejskim zazwyczaj przy pomocy infiksu, który oddziela temat od wyznaczającej przynależność deklinacyjną końcówki. Wyjątkiem są przymiotniki zakończone w rodzaju męskim na –m, które przy stopniowaniu zmieniają przynależność klasową, przybierając końcówki deklinacji –u. Ponadto, przymiotnik dobry posiada część form supletywnych, a przymiotniki zły, ciemny oraz jasny posiadają niekonkatenatywne formy odmiany.

Klasa	Pozytyw	Ekwatyw	Komparatyw	Superlatyw	Absolutyw
I –u; –i; –o	(= forma podstawowa)	–an–	–ush–	–iss–	–in–
II –n; –a; –n		–(a)da–	–(a)sha–	–(as)sa–	–(a)na–
III –m; –m; –m		–umu; –umi; –umo	–ushu; –ushi; –usho	–ussu; –ussi; –usso	–unu; –uni; –uno

Kopula i zaimek osobowy podmiotu

Funkcja kopuli i zaimka osobowego podmiotu nie jest w języku tarejskim rozdzielna. Wcześniejsze formy rozwoju języka rozróżniały jeszcze formy sprzężone zaimek-kopula i formy rodzielne, używane gdy podmiot był wyrażony inaczej, niż przy pomocy zaimka w mianowniku. Rozróżnienie nie utrzymało się jednak w żadnym z dialektów. Jako że kopula nie jest formalnie czasownikiem, nie podlega odmianie przez czasy i tryby – kontekst lub dodatkowe słowa funkcyjne, takie jak przyimki czy partykuły, podpowiadają właściwe znaczenie.

Tabela odmian

Liczba →		Pojedyncza	Mnoga
Osoba ↓	Właściwość ↓
1.		ϧⲏⲗ hîl	ⲙⲓⲣ mir
2.	nieform.	ⲙⲟⲗ mol	ⲙⲉⲣ mer
	form.	ⲙⲁⲥ mas	ⲍⲓⲗⲩ zilu
3.	rodz. m.	ϧⲓⲣ hir	ⲛⲩⲙ num
	rodz. ż.	ⲡⲓ pi	ⲡⲩⲣ pur
	rodz. n.	ϩⲩ hu	ϩⲩⲙ hum
	brak rodzaju	ⲥⲩⲙ sum	ⲥⲩⲗ sul
	podmiot celownikowy	ⲱⲣ ûr

Wszystkie formy kopulatywne niosą ze sobą zarówno znaczenie zaimka osobowego podmiotu, jak i czasownika „być” w znaczeniu „istnieć, egzystować”. W zależności od kontekstu, moze więc wyraz ⲡⲓ pi oznaczać: „ona” (jeśli po nim następuje kolejny czasownik), „jest” (jeśli podmiot wyrażony jest rzeczownikiem) lub „ona jest” (jeśli w zdaniu nie występuje inny podmiot ani orzeczenie). W praktyce dwa pierwsze użycia stają się stopniowo coraz rzadsze – pierwsze w wyniku inkorporacji zaimka osobowego jako prefiksu koniugacyjnego (co powoduje nieprawidłową z punktu widzenia np. gramatyki polskiej redundancję typu *ona ona śpi), a drugie przez wzgląd na to, że „być” jest w tarejskim domyślnym orzeczeniem, więc nie ma potrzeby jego wyrażania w mowie ani na piśmie (podobnie jak np. w języku rosyjskim).

Specyfiką tarejskiej gramatyki jest forma „bezrodzajowa” kopuli. Gramatyki tarejskie nazywają tę formę „wszystkorodzajową”, ponieważ używa się jej kiedy nie jesteśmy w stanie określić rodzaju gramatycznego rzeczy czy osoby, o której jest mowa, kiedy ten rodzaj jest nieistotny, albo – w przypadku grupy ludzi lub rzeczy – kiedy należą one do więcej niż jednego rodzaju.

Forma ⲱⲣ ûr, niejako w kontraście do pozostałych, jest niepomijalna, kiedy podmiot wyrażony jest celownikiem.

Zaimki osobowe

Chociaż zaimki osobowe w formie mianownikowej nie istnieją, tarejski posiada szereg form zależnych, w tym część reliktowych form sprzężonych, używanych wyłącznie w złożeniach z przyimkami. Zzaimki w dopełniaczu, celowniku i bierniku mają także formy akcentowane i nieakcentowane o różnych funkcjach.

Tabela odmian

Przypadek →			Dopełniacz			Celownik			Biernik			Ablatyw	Allatyw	Komitatyw
Forma →			akc.	nieakc.	sprzęż.	akc.	nieakc.	sprzęż.	akc.	nieakc.	sprzęż.	sprzęż.	sprzęż.	sprzęż.
Osoba ↓	Liczba ↓	Właściwość ↓
1.	poj.		ⲩⲙⲩ umu	ⲱⲙ ûm	(ⲁ)ⲙ (a)m	ⲩϣⲓ ushi	ⲱϣ ûsh	(ⲁ)ϣ (a)sh	ⲙⲁⲇⲁ mada	ⲙⲁ ma		ⲙⲓϧⲁ miha	ⲙⲓⲙⲁ mima	ⲙⲉ me
	mn.		ⲩⲣⲁⲗ ural	ⲩⲣⲓ uri	ⲣⲁⲗ ral	ⲩⲣϣⲓ urshi		ϣⲱⲣ shûr	ⲣⲁⲇⲁ rada	ⲣⲁ ra		= CEL		ⲣⲟ(ⲛ) ro(n)
2.	poj.	nieform.	ⲩⲥⲩ usu	ⲱⲥ ûs	(ⲁ)ⲥ (a)s	ⲥⲓ si		(ⲓ)ⲥ (i)s	ⲥⲁⲇⲁ sada	ⲥⲁ sa		ⲥⲩⲁ sua	ⲥⲩⲙⲁ suma	ⲥⲉ se
		form.	ⲙⲁⲥⲩ masu	ⲙⲁⲥ mas	—	ⲙⲁϣⲓ mashi		—	ⲙⲁⲥ mas		—
	mn.	nieform.	ⲩⲛⲁⲗ unal	ⲩⲛⲓ uni	ⲛⲁⲗ nal	ⲛⲱϣⲓ nûshi		ϣⲱⲛ shûn	ⲛⲁⲇⲁ nada	ⲛⲁ na		= CEL		ⲛⲟ(ⲛ) no(n)
		form.