Geografia Litokas
W tym artykule pobieżnie opisana zostanie geografia planety Litokas, region po regionie.
Nazwy geograficzne są tymczasowe i najprawdopodobniej ulegną zmianie po utworzeniu języków i historii świata.
Opis dotyczy okresu sprzed Epoki Lodu, i nie uwzględnia wpływu człowieka.
Pangea
Półwysep Kagocun
Półwysep Kagocun to region geograficzny położonym na północnym zachodzie Pangei. Jego zachodnią, południową i północną granicę wyznacza Wszechocean. Na wschodzie geograficzną granicę stanowią Góry Stożkowe, ale ze względu na odrębność geologiczną, tu za właściwy półwysep uznano część na zachód od rzek Bof (na północy) i Aknakil (na południu). Fragment tej granicy po stronie południowej wyznacza Święta Rzeka.
Znaczną część północy półwyspu zajmują Góry Aczawskie. Najwyższy ich szczyt ma 1287 m n.p.m. Góry te są dość niskie, a ich szczyty mają łagodne zbocza. Częste są gołoborza, a niekiedy także ostańce i skalne ściany. Na południu ich kontynuacją jest Wyżyna Elańska, osiągająca wysokość do 600 m n.p.m. Za zachodzie i wschodzie znajdują się rozległe niziny z dolinami rzecznymi przebiegajacymi przez ich środki. Na całym półwyspie gdzieniegdzie można odnaleźć cieki wodne i małe, często zarastajace jeziora.
Na południu półwyspu dominuje klimat Cfa (wilgotny subtropikalny), a na północy Cfb (umiarkowany morski). Na południowym krańcu znajduje się niewielki obszar z klimatem Csa (śródziemnomorski z gorącym latem). Dominująca roślinność to lasy liściaste i mieszane na południu półwyspu, oraz lasy iglaste z domieszką brzozy i buku na północy oraz w Górach Aczawskich. Południowe krańce, poniżej Wyżyny Elańskiej, pokryte są krzewiastymi zaroślami sklerofitów z nielicznymi drzewami, głównie sosnami.
Przesmyk Treneslo
Przesmyk Treneslo to region położony na wschód od właściwego Półwyspu Kagocun. Na południu i północy graniczy z zatokami Wszechoceanu, na zachodzie ograniczają go rzeki Bof i Aknakil, a na wschodzie najwyższe partie Gór Stożkowych oraz dolina Świętej Rzeki (od południowego wschodu).
Region można podzielić na dwie wyraźne części - południową i północną. Na południu znajduje się płaska nizina z szeroką na kilkanaście kilometrów terasą zalewową Świętej Rzeki. Większość niziny nie przekracza 70 m n.p.m., z wyjątkiem pagórzystego obszaru nad morzem, na południu, gdzie niektóre wzniesienia osiągają do 180 m n.p.m. Północ z kolei zajmują Góry Stożkowe, o najwyższym szczycie sięgającym 2525 m n.p.m. O wiele częstsze niż w Górach Aczawskich są tam wysokogórskie, ostre wychodnie, przepaściste ściany i granitowe turnie, aczkolwiek w wielu obszarach dominują zalesione wzgórza o wysokości do 1600 m n.p.m. poprzecinane głębokimi dolinami.
Klimat i biomy regionu jest zróżnicowany. Południe charakteryzuje klimat śródziemnomorski Csa, a gdzieniegdzie nawet półsuchy BSh. Na południe od Świętej Rzeki porastają je głównie krzewy kserofile, trawy, niekiedy także przerzedzone lasy mieszane. W dolinach obecne są olsy i łąki łęgowe, a na północ od Świętej Rzeki lasy mieszane, podobnie jak na półwyspie właściwym. Góry Stożkowe mają zaś roślinność zależną od wysokości, z lasem liściastym i mieszanym na pogórzu i w reglu dolnym do ok. 900-1000 m n.p.m., lasy iglaste w reglu górnym do 1500-1600 m n.p.m., a powyżej trawiaste łąki górskie i skaliste turnie. Na północnym wybrzeżu las iglasty i mieszany.
Północna Pangea
Dolina Kaklardu
Dolina Kaklardu to region położony za Górami Stożkowymi, wzdłuż rzeki Kaklard, a także obejmuje fragment północnego wybrzeża Pangei. Jego granice wyznacza główna grań Gór Stożkowych od zachodu, Przełęcz Iaja (384 m n.p.m.) od południa, Wszechocean od północy i Góry Wenkowskie od wschodu.
Centrum regionu zajmuje rzeka Kaklard wraz ze swoją doliną. Dookoła znajdują się góry: opisane powyżej Stożkowe, a na zachód Wenkowskie. Góry Wenkowskie osiągają do 2039 m n.p.m., aczkolwiek większa część łańcucha w regionie nie przekracza 1000 m n.p.m. Są one bardzo strome, z przepaścistym krajobrazem także w niższych fragmentach. Jednakże, często ostańce i szczyty są mniej ostre niż w Górach stożkowych, będąc wykończone szczytową kopułką.
Klimat regionu to głównie Dfa i Dfb - wilgotny klimat kontynentalny. Pod wpływem morza na północy regionu jest on łagodniejszy i przypomina nieco klimat morski. Niemalże cały region jest pokryty lasem iglastym, który na południu stopniowo przerzedza się, przechodząc w lasostep na Przełęczy Iaja. Roślinność w Górach Wenkowskich ma charakter strefowy, z reglem przypominającym niziny do wysokości ok. 1000-1300 m n.p.m., a wyżej górskimi łąkami i turniami.
Wybrzeże Jaszla
Wybrzeże Jaszla to określenie wybrzeża wszechoceanu na północ od Doliny Kaklardu, w poprzek dolin rzek wypływających z Gór Usriju. Na południu od Doliny Kaklardu rozdziela je północna część grani głównej Gór Wenkowskich, na wschodzie (a częściowo także od północy) odgraniczane jest wyraźnie przez Góry Usriju, na zachodzie zaś jego granicę wyznacza Wszechocean.
Region przecina kilka rzek, o długości do 400 kilometrów (większość z nich jest jednak dużo krótsza, do 100 kilometrów). Pomiędzy dość głęboko wciętymi ich dolinami znajduje się kilka płaskowyży o wysokościach maksymalnych od 400 do 540 m n.p.m. Same Góry Usriju osiągają wysokości do 1600 m n.p.m. Najwyższy szczyt, o wysokości 1710 m n.p.m. znajduje się po drugiej stronie głównej grani. W budowie tych gór można zauważyć dość częste, kopułowate formy wystające do kilkuset metrów (zwykle do 200m) ponad otaczające płaskowyże i doliny. Niektóre z nich są czynnymi wulkanami.
Dominującym klimatem jest Cfb - klimat morski, gdzieniedzie, głównie w dolnych częściach dużych dolin Cfa - klimat subtropikalny wilgotny. Większość obszaru porastają dość widne mieszane lasy. Na obszarach górskich roślinność wykazuje charakter strefowy, z podobnym do nizin reglem do ok. 1100 m n.p.m., a powyżej łąkami i zaroślami kosówki. Lasy górskie są zazwyczaj gęstsze od nizinnych i mają większy udział drzew iglastych, takich jak sosny i świerki.