Imperium Ajdynirskie
- Poniższe informacje to tylko i wyłącznie szkic artykułu stworzony przez Todsmera jako placeholder do uzupełnień i zmian przez Borlacha. Proszę się nie przywiązywać do informacji w nim zawartych.
Imperium Ajdynirskie (oficjalnie: Wielkie Imperium Ajdyniriańskie, Ajdynir) to nazwa stosowana w historiografii na określenie okresu największej potęgi Ajdyniru w historii Kyonu. Trwało około 100 lat kyońskich, od zakończenia drugiej wojny pojckiej i podporządkowania Qin (ok. 9150 EK ) aż do najazdu Kauradów i zniszczenia stolicy Djyazhoar około 9250 EK roku.
Charakterystyka
Imperium Ajdynirskie było krótkotrwałym, ale niezwykle intensywnym okresem dominacji Ajdyniru nad całą strefą Morza Słonego i znaczną częścią Środkowego Kyonu. Państwo miało charakter silnie scentralizowanej autokracji, z cesarzem uważanym za boga. Dwór w Djyazhoar charakteryzował się wystawnym ceremoniałem, rozbudowaną biurokracją i licznymi satrapiami, zarządzanymi przez krewnych lub zaufanych dostojników.
Najważniejszym elementem okresu imperialnego była pełna kontrola nad handlem morskim i lądowym w regionie. Dzięki podporządkowaniu Pojcji, Qin, Trugii, Ligi Srebrnych Miast oraz Esmii, Ajdynir stał się jedyną realną potęgą w tej części Kyonu.
Upadek
Okres prosperity trwał jedynie około stulecia. W drugiej połowie X tysiąclecia Imperium zaczęło chwiać się pod własnym ciężarem. Wybuchały bunty prowincji, rebelie satrapów, a także powstania społeczne w samym Ajdynirze, spowodowane narastającymi podatkami.
Ostateczny cios zadał jednak najazd Kauradów, koczowniczego ludu ze Wschodu. Podczas ich inwazji stolica Djyazhoar została zdobyta i złupiona, co symbolicznie zakończyło epokę Imperium Ajdynirskiego i zapoczątkowało okres rozbicia państwa.
Dziedzictwo
Mimo krótkiego istnienia Imperium Ajdynirskie zapisało się w pamięci jako czas największej chwały Ajdyniru. Było okresem intensywnego rozwoju kultury dworskiej, sztuki monumentalnej i literatury sakralnej. Jednocześnie historycy wskazują, że była to struktura nietrwała, której nadmierna centralizacja, ekspansja ponad miarę, i hegemonia regionalna sprowokowały zarówno bunt poddanych, jak i wrogość sąsiadów.