Język Szczęśliwego Kraju

Język Szczęśliwego Kraju - język używany w starożytności na Ziemi Zachodniej w świecie Ziemli.

Dźwięki

Samogłoski

Samogłoski ustne
Rodzaj	Przednie	Tylne
Przymknięte	i i	u u
Półprzymknięte	e ẹ	o o
Półotwarte	ɛ e
Otwarte	a a

Samogłoski nosowe
Rodzaj	Przednie	Tylne
Przymknięte	ĩ ĩ
Półprzymknięte		õ õ
Półotwarte	ɛ̃ ẽ
Otwarte	ã ã

Spółgłoski

Spółgłoski
Rodzaj	Dwu- wargowa	Przednio -językowa	Miękko- podniebienna
Nosowa	m m	n n	ŋ ñ
Zwarta bezdźwięczna	p p	t t	k k
Zwarta dźwięczna	b b	d d	g g
Szczelinowa bezdźwięczna	ɸ f	s s	x h
Szczelinowa dźwięczna			ɣ g̃
Drżąca		r r
Boczna		l l
Boczna welaryzowana		ɫ ɫ

Mutacje

Występują dwa rodzaje mutacji:

• samogłoskowe
• spółgłoskowe

Mutacja Samogłoskowa

Występują cztery mutacje samogłoskowe:

• M-Mutacja: przed m, n, ñ samogłoski ẹ, u przechodzą w e, o;
• R-Mutacja: przed r samogłoski e, o, i przechodzą w a, u, ẹ;
• S-Mutacja: przed s samogłoska u przechodzi w o;
• G̃-Mutacja: przed g̃ samogłoski ẹ, o przechodzą w e, a;
• M̃-Mutacja: przed m, n, ñ samogłoski ĩ, õ, ẽ, ã przechodzą w i, o, e, a.

Mutacje Spółgłoskowe

Występują trzy rodzaje mutacji spółgłoskowych:

• I-Mutacja: przed i spółgłoska x przechodzi w x;
• C¹-Mutacja: przed spółgłoskami zwartymi spółgłoski t, d, k, g przechodzą w s, s, x, g̃;
• C²-Mutacja: występująca przed spółgłoskami s, r, t, d, n spółgłoska l upodabnia się do danego dźwięku.

Pismo

Język zapisywany jest z pomocą pisma hieroglificznego (logografy i sylabografy). Wszystkie znaki oparte są o ideografy (rysunki znaczące), które jednak mogą pełnić różne funkcje, a także poszczególne ich warianty mogą mieć dalsze znaczenia i wspólnie koegzystować.

Pismo powstały z połączenia znaków tradycyjnych (logografy i sylabografy pochodzenia logograficznego). Jeden znak może pełnić jednocześnie parę funkcji (wiele znaczeń logograficznych, lub logograf może jednocześnie pełnić funkcję sylabografu). Część sylabografów powstała a priori, a część jest uproszczoną formą logografu.

Kierunek pisania

Pismo piszę się od strony prawej do lewej.

Budowa znaku

Na znak składają się:

• linie - nadają główny kształt i determinują znaczenie;
• kolory - potrafią zmieniać znaczenie znaku, potrafią także pełnić funkcję metajęzykową (np. czerwone oczy oznaczają negatywny stosunek do opisywanej postaci, co nie jest wyrażane z pomocą środków językowych), część znaków ma tzw. kolor nadany, to jest kolor przypisany jest do znaku, i jego pominięcie nie zmieniłoby jego znaczenia, ale tradycyjnie dany znak ma dany kolor.

Znaki a mowa

Znaki, a także poszczególne morfemy i ich zapis odzwierciedlają ich kolejność w mowie. Determinatyw poprzedza całe słowo.

Ideografy

Na jeden ideograf może składać się parę znaków (ideografy złożone) lub jeden znak (ideograf prosty). Przeważa ta pierwsza grupa ideografów. Dodatkowo ideograf często posiłkuje się sylabografami.

Znak a znaczenie

Znak może wyrażać swoje znaczenie na różne sposoby:

• dokładnie - rysunek w pełni przedstawia czynność, obiekt, człowieka czy zwierzę;
• uogólniając - mniejszy element przedstawia większą całość;
• uszczegóławiając - większy element oznacza tylko swoją część;
• abstrakcyjnie - rysunek znaku nie ma nic wspólnego z znaczeniem (może to być wynik długich zmian, lub gdy znak przyjął drugie znaczenie pod wpływem podobnego brzmienia z innym wyrazem);
• złożenie - parę znaków oznacza jedno słowo;
• współsylabograficznie - znaczenie jest oparte o rysunek wsparty o element fonetyczny;
• sylabograficznie - znak zapisany jest tylko z pomocą znaków fonetycznych.

Sylabografy

Wystęują trzy rodzaje sylabografów:

• dokładne - sylabograf zapisuje sylabę w całości: /a/, /ma/, /am/, /mam/: A, MA, AM, MAM
• wybrakowane - sylabograf zapisuje tylko część sylaby: /mam/: MAM, MAM
• naddane - sylabograf zapisuje sylabę z naddatkiem: /ama/: AM-MA.

Determinatyw

Część znaków pełni funkcję determinatywów - to jest wskazują, lub dookreślają funkcję jaką pełni dane słowo w zdaniu, lub przypisują słowo do jakiegoś podzbioru, albo nawet zmieniają znaczenie.

Morfologia

Zaimek osobowy

Zaimek osobowy
Przypadek	Liczba pojedyncza			Liczba mnoga
Nom.	g̃ã	dẹ	ur	fas	gu	murm
Acc.	ãmu	dẹfu	uru	su	gufu	murom
Gen.	ãmi	dẹfi	uri	xi	gufi	murim
Dat.	ãr	dẹr	urar	far	gur	murarm
Prep.	g̃ãl	dẹl	ul	fal	gul	mulm
→Prep.	g̃ãstu	dẹstu	urstu	fastu	gustu	murstom

Rzeczownik

Rzeczownik odmienia się przed przypadki i liczby.

Liczba pojedyncza
Przypadek	Deklinacja
	I¹	II	III	IV	V	VI	VII	VIII
Nom.	gas	imẹr	ulel	satu	g̃emom	dom	stosel	kuklõ
Acc.	gasu			usatu	ug̃emom	udom	astosel	akuklõ
Gen.	gaxi	iimẹr	ilel	isatu	ig̃emom			ikuklõ
Dat.	gasar	rimẹr	rulel	rasatu	arg̃emom	rudom	rastosel	rakuklõ
Prep.	gasel	limẹr	lulel	lasatu	alg̃emom	ludom	lustosel	lakuklõ
→Prep.	gasstu	stimẹr	stulel	stasatu	stag̃emom	studom	stastosel	stakuklõ

Liczba mnoga
Przypadek	Deklinacja
	I¹	II	III	IV	V	VI	VII	VIII
Nom.	magasam	mimẹrm	mulelm	masatom	mag̃emomam	madomam	mastoselm	makuklom
Acc.	magasom			musatom	mug̃emomam	mudomam	mastoselm	makuklom
Gen.	magaxim	mimimẹrm	milelm	misatom	mig̃emomm			mikuklom
Dat.	magasarm	marimẹrm	marulelm	marasatom	marg̃emomam	marudomam	marastoselm	marakuklom
Prep.	magaselm	malimẹrm	malulelm	malasatom	malg̃emomam	maludomam	malustoselm	malakuklom
→Prep.	magasstum	mastimẹrm	mastulelm	mastasatom	mastag̃emomam	mastudomam	mastastoselm	mastakuklom

• ¹ - wzór dla wyrazów pochodzenia obcego i małej części słów rodzimych; pochodzi od odmiany zaimkowej.

Czasownik

Czasownik odmienia się przez czasy i osoby (w koniugacji podmiotowej i przedmiotowej)

Odmiana czasowa

Odmiana czasowa
Wzór	Cz. Ter.		Cz. Prz.
	1. os. sg	2., 3. sg 1., 2., 3. pl
I	gul	asgul	esgul
II	amon	asmon	esmon
III	istu	isstu	esstu
IV	g̃ebẹru	g̃ebẹru	g̃esbẹru
V	nabis	nabis	sabis
VI	sanãk	sanãk	asanãk
VII	omgã	omgã	somgã

Odmiana podmiotowa

Odmiana podmiotowa
Osoba	Sg.	Pl.
1.	g̃a-	fa-
	g̃-	f-
	ag̃-	a-
2.	da-	ga-
	d-	g-
	ad-	ag-
3.	ra-	ma -(a)m
	r-	m -(a)m
	ar-	mam- -(a)m

Odmiana przedmiotowa

Odmiana przedmiotowa
Osoba	Sg.	Pl.
1.	ma-	fu-
	am-	u-
2.	du-	gu-
	ud-	ug-
3.	ru-	mu -(a)m
	ur-	mom- -(a)m

Imiesłowy

Tworzy się je od tematu 1. os. cz. teraźniejszego (dla czasu teraźniejszego) bądź tematu czasu przeszłego (dla czasu przeszłego) dodając końcówkę -isu oraz prefiksy koniugacji podmiotowej (dla czynnych) lub przedmiotowej (dla biernych), które to zgadzają się z rzeczownikiem co do pełnionej przezeń osoby.

Imiesłowy 3.os.
Czas	Czynny	Bierny
Ter.	ragulisu ramonisu	rugulisu uramonisu
Prz.	resgulisu resmonisu	uresgulisu uresmonisu

Przymiotnik

Istnieją dwa rodzaje przymiotników:

• asygmatyczne: wyglądają i zachowują się jak rzeczownik (zgadzają się z rzeczownikiem liczbą i przypadkiem);
• sygmatyczne: podlegają odmianie czasowej (0- i es-) i posiadają ułomną odmianę: istnieje tylko mianownik i przypadek zależny (forma biernika).

Przyimek

Funkcję przyimka pełnią prefiksy.

Składnia

• SOV;
• przydawka przed rzeczownikiem;

Pismo

NAJWAŻNIEJSZE