Język proto-iszarsko-affairski - wymarły język z rodziny iszarsko-affairskiej oraz hipotetyczny przodek wszystkich języków z tej rodziny. Rekonstruowany jako język aglutynacyjny o szyku SOV lub SVO. Cechuje się bogatą różnorodnością fonemów spółgłoskowych, w szczególności spółgłosek zwartych - występowały w nim między innymi głoski o artykulacji bocznej. Najprawdopodobniej również był językiem tonalnym.
Fonologia
Samogłoski
Dla języka proto-iszarsko-affairskiego rekonstruuje się następujący zestaw samogłosek:
Spółgłoski
Wargowe
Zębowe
Welarne
Języczkowe
Faryngalne
Krtaniowe
Nosowe
*m
*n
*ŋ
Zwarte
tenuis
*b
*t *d
*k *g
*ʔ
aspirowane
*kʰ
palatalizowane
*kj~*kʲ *gj~*gʲ
boczne
*bˡ
*dˡ
Szczelinowe
tenuis
*f
*s *z
*χ
*ʕ
palatalizowane
*sj~*sʲ *zj~*zʲ
Drżące
*ʀ
Aproksymanty
*l
Rekonstrukcja
Grupa iszarska
Rozwój samogłosek i dyftongów
Poniższa tabela przedstawia rozwój samogłosek z języka proto-iszarsko-affairskiego przez język praiszarski aż do współczesnego języka iszarskiego.
Samogłoski
PIA
PI
iszarski
*ē, *i
i
*e
e
*a
*ä
a /ɐ/
*ə
ê /ə/
*o
*ɤ
o /ɯ/
*u
u
Dyftongi
PIA
PI
iszarski
*ā
ae
*ō
*ou
au
*ē, *ia
*ē, *əä
ea
*ū
oa
*aCə
*aɨ
ai
Reszta dyftongów w języku iszarskim jest wynikiem zaniku zwarcia krtaniowego w sekwencjach *VʔV.