Język proto-pojcki - prajęzyk, z którego rozwinęły się późniejsze języki pojcki i emski. Używany był na zachodnim wybrzeżu Morza Słonego. Był językiem izolującym, głównym nośnikiem znaczenia były sylaby. Sylaby pełniły też funkcję słów posiłkowych.

Dźwięki

Budowa sylaby

Ogólna sylaby tu CVN, gdzie C - to dowolna spółgłoska, V - dowolna samogłoska, a N - samogłoska sonorna.

Spółgłoski

m n ŋ (m n ng)
mʰ nʰ ŋʰ (mh nh ngh)
ʔ͡m ʔ͡n ʔ͡ŋ ('m 'n 'ng)
p t k (p t k)
pʰ tʰ kʰ (ph th kh)
pʷ tʷ kʷ (pw tw kw)
pʰʷ tʰʷ kʰʷ (phw thw khw)
ɸ s h (f s h)
ɸʰ sʰ (fh sh)
ɸʷ sʷ hʷ (fw sw hw)
ɸʰʷ sʰʷ (fhw shw)
w l r j (w l r j)
ʔ͡w ʔ͡l ʔ͡r ʔ͡j ('w 'l 'r 'j)

Samogłoski

i i: u u: (i í u ú)
ɛ ɛ: ɔ ɔ: (e é o ó)
a a: (a á)

ui u:i (ui úi
ɛi ɛ:i ɔi ɔ:i (ei éi oi ói)
ai a:i (ai ái)

iu i:u (iu íu)
ɛu ɛ:u ɔu ɔ:u (eu éu ou óu)
au a:u (au áu)

Szyk

Język PP charakteryzował się szykiem VSO, a także prawogłowowością. Dodatkowo zdania podrzędne były często traktowane jak przydawki.