Języki pinu
Języki pinu wywodzą się z wspólnego języka proto-pinuskiego. Istnieją trzy główne grupy języków pinu:
- dialekty zachodnie:
- dialekty wschodnie:
- dialekty centralne:
- język hūm,
- język yo,
- język mīhu,
- język lumyā,
- język tā,
- mniejsze dialekty centralne,
Dialekty zachodnie
Dialekty zachodnie są najbardziej rozpowszechnionymi językami (głównie ze względu na przynależność do tej grupy języka pinu). Cechują się względnym konserwatyzmem gramatycznym, a także jeżeli chodzi o system spółgłosek, jednak w stosunku do języka proto-pinuskiego widać duże różnice w systemie samogłosek.
Dialekty centralne
Jest to najliczniejsza gałąź rodziny pinuskiej. Dzielą się na wiele mniejszych języków, z czego, jako najważniejsze wyróżnia się języki hūm, yo, mīhu, lumyā i język tā. Poza tym istnieje rzesza mniejszych języków, o bardzo ograniczonym zasięgu.
Języki przynależące do tej grupy charakteryzuje największy konserwatyzm, tak i w gramatyce, tak i w fonetyce. Mimo dużej ilości przynależących do tej grupy języków, dialekty centralne charakteryzują się najmniejszą różnorodnością, i różnice pomiędzy różnymi dialektami są małe.
Dialekty wschodnie
Do dialektów wschodnich należą tylko dwa języki: yāmi i kimpu. Dialekty wschodnie charakteryzują wyróżniają się najmocniej na tle wszystkich języków pinuskich, przede wszystkim ze względu na rozbudowany system spółgłosek, zmniejszoną liczbę samogłosek, a także, ze względu na częste występowanie sylab zamkniętych. Charakteryzują się też swoją aglutynacyjnością, momentami przechodzącą w fleksje. Poddane były silnym wpływom substartu czackiego z grupy języków czackich.