Polskie (słowa)/syłaby bez samogłosków

[Obcy]

Ba, a jak brzmi mian. lp. od dżdżu?

tak, wiem, że deszcz

Jaki deszcz, jedyna poprawna forma to deżdż  ;-)

[Toyatl]

Ba, a jak brzmi mian. lp. od dżdżu?

tak, wiem, że deszcz

a l.p. od „drzwi" to „drzew".
ta drzew.

[Henryk Pruthenia]

A nie dźwierz?

[Toyatl]

„dźwierz" może w lepszych czasach, kiedy istniał szlachetny urząd oddźwiernego.
obecnie mamy stanowisko oddrzewnego, czyli takiego łysego faceta na sterydach stojącego przed drzwią do klubu, który ma zawsze pod ręką pałę z drzewa.

[poloniok]

Okay punkt threada oficjalnie jest ignorowany...

[spitygniew]

A dwusylabiczne ze zgłoskotwórczym /k̥/? Kć-kć-kć[
/i]?

Co kurwa?

[Vilène]

Co kurwa?

Kć pźpr.

Myślę że po prostu Mauzer połknął samogłoski w zwykłym kici-kici-kici, ale mogę się mylić.

EDIT: A ja zdaje się że to wymawiam jako [kt͡ɕi̥kt͡ɕi̥kt͡ɕi̥], hmmmm.

[Spodnie]

Unikalna i niewygodna w wymowie zbitka:

Nozdrzec - Nozdrzcu

[Mahtlactli Omome Tochtli]

Co kurwa?

Kć pźpr.

Myślę że po prostu Mauzer połknął samogłoski w zwykłym kici-kici-kici, ale mogę się mylić.

EDIT: A ja zdaje się że to wymawiam jako [kt͡ɕi̥kt͡ɕi̥kt͡ɕi̥], hmmmm.

Ja wymawiam w taki sposób, że od razu wiedziałem, co Mauzer ma na myśli: ze szwą między k a ć. Tzn. tak myślę, że to Mauzer ma na myśli.

[Toszczyk]

Są takie łamańce językowe: Mistrz z Pyzdr w pstrej koszuli czule tuli się do Uli. Przyszedł Herbst z pstrągami i słuchał oszczerstw z wstrętem.

Przy wymawianiu oszczerstw z wstrętem muszę sobie włożyć dwie krótkie schwa: oszczerst^əw z^ə wstrętem.

Można wymyślać właśnie na granicy dwóch słów, np. Świerszcz k'źdźbłu zmierzał.

[spitygniew]

I tak nie pobijecie mojego hadżdżu dżdżownicy.

[poloniok]

Świerszcz k'źdźbłu zmierzał.

Oh naszy ukochany archaiczny przyimek "k" <3

Szkoda że nie ma go w Polskim niniejszym...

[Wedyowisz]

Świerszcz k'źdźbłu zmierzał.

Oh naszy ukochany archaiczny przyimek "k" <3

Szkoda że nie ma go w Polskim niniejszym...

Jako produktywnego przyimka nie ma, ale są pozostałości np. w wyrażeniu k sobie. (Chociaż w jakichś gwarach, cholera wie, może jeszcze być produktywny albo był niedawno, w słowniku Karłowicza są przykłady nie tylko z zaimkami, np. k szubienicy).

[Dynozaur]

Istnieje, w formie "ku".

Aczkolwiek ja "ku" nie uznaję.

[poloniok]

Aczkolwiek ja "ku" nie uznaję.

Też nie, "k" za bardzo k mojemu sercu się przywiązało