Rzeczownik:
W ciuwenie, „suchy” rdzeń danego słowa jest zawsze czasownikiem – np. mìljè „budować”. Aby utworzyć z niego rzeczownik, należy dokleić do niego jedną z trzech końcówek klasyfikatora, zależy jakiego typu wyraz chcemy utworzyć:
dla rzeczy żywotnych: λi (zarówno ludzi jak i zwierząt)
dla rzeczy nieżywotnych: da~de
dla rzeczy abstrakcyjnych: nu~ny
I tak, z czasownika mìljè morzemy utworzyć rzeczowniki: mìljèλi „budowniczy”, mìljède „budowla”, mìljèny „budowa”. Oczywiście nie każdy czasownik musi przyjmować wszystkie końcówki – np. z nỳlâ „tańczyć” można stworzyć nỳlâλi „tancerz”, nỳlânu „taniec”, ale już nie **nỳlâda. Czasami też niektóre wyrazy nie mają odpowiadającego im czasownika – mimo, że istnieją słowa jak paλi „rodzic” i panu „macierzyństwo”, to nie ma takiego czasownika jak **pa.
(więc jak myślicie, co oznacza słowo kêλ?)
Rzeczowniki nie posiadają także przypisanego do nich rodzaju/płci – np. paλi to może być zarówno „ojciec”, jak i „matka”. Dopiero po dodaniu odpowiedniego przedrostka – fà- dla mężczyzn, zuê- dla kobiet – możemy uzyskać odpowiedni dla danej płci wyraz – przykładowo, fàpaλi „ojciec”, zuêpaλi „matka”.
Rzeczowniki nie odmieniają się także przez liczby – zwykle, o ilu rzeczach/osobach mówimy wynika z kontekstu, przypisanego liczebnika, etc. No ale jeżeli koniecznie chcemy zaznaczyć liczbę, możemy użyć takich słów jak âl „kilka”, czy pazè „każdy”.
