Słyszeliście o jakichś pracach na temat akcentuacji (nowo)pruskiej? Ciekawi mię ten temat, a źródeł nól. No prawie, bo jest tylko wstęp do słownika. I tak przy okazji, ma ktoś kontakt z prusami, albo wiem jak do nich dotrzeć, bo z chęcią bym się nich o parę rzeczy spytał :]
Oto informacje, które udało mi się wydrzeć ze słowarza:
1) Akcent związany jest z długością i pada na ostatnią długą samogłoskę. Jeżeli w wyniki odmiany etc. istnieje parę samogłosek długich obok siebie, to wcześniejsze są skracane. Akcent jest ruchomy:
- (ACC sg) pū́rin : purḗ (NOM sg)
Ciekawi mię, na ile jest to jakaś kontynuacja bałtosłowiańskich paradygmatów, a na ile sztuczne uproszczenie w nowopruszczyźnie/ew., nie wiem jak to określić "gramatykalizacja akcentu" (w mianowniku mamy końcówkę ē).
Pruski ma mieć też akut i cyrkumlfeks, czyli nudy. Ale na ile zrozumiałech, rozróżnia się je tylko przy zapisie dyftongów, lub połączeń ze spółgłoskami typu l/r/m/n w sylabach zamkniętych. A więc mamy:
- kāupan, bāltan - σ˥˧-σ
- slaīks, piĺnan - σ˧˥-σ
Coś tam też piszą o dyftongizacji
ī oraz
ū,które (o ile nie pochodzą od
ā,
ō после
g, k, b, p, m, w lub też w drugim przypadku
ē) czytane są bardziej jako dyftongi
оū oraz
еī.
Ma to być na podobieństwo łotewskie, czy też z tamtejszą akcentuacją związane - ale w jaki sposób, to się nie objawia.
Gdzieś skądś pamiętam, że akcent ustalają za pomocą porównań z litewskim, ale szczerze mówiąc czytałem ostatni raz trochę już lat temu, więc pamięć może być w tym miejscu zwodnicza.
Coś, ktoś? Dynek?
