Hej!
Zainspirowany dyskusją wokół języka kv, czując się wywołanym do tablicy słowami o innym konlangu na tym forum, który jest w dziale „a priori”, a zawiera europejskie słownictwo, zacząłem sobie przeglądać wątek o arbastyjskim. I widzę, że na przestrzeni czasu mój język wywoływał tu spore kontrowersje. Chciałbym więc wyjaśnić jedną z nich - dokładnie tę dotyczącą rodzajnika „eln”.
Kilku użytkowników stwierdziło, że „eln” jest nie do wymówienia. Ja już wtedy pisałem, że za jakiś czas pewnie przybierze formę „elyn” - i tak się stało, z tym, że pisownia pozostała niezmienna - [ɨ] wymawiamy, choć graficznie go nie ma.
Rodzajnik „eln” zyskał jednak ciekawą odmianę, wynikającą z początków języka, kiedy przed częścią wyrazów pojawiały się niczym nieuzasadnione przedrostki takie jak np. „l”. Tak więc np. słowo „problem” zapisywaliśmy: l'problem. Bo tak mi się podobało. Potem sobie wymyśliłem, że ten przedrostek pojawia się przed niektórymi słowami zapożyczonymi, ale takich przedrostków było więcej, choćby „d” i „t” - wszystko było niekonsekwentne i głupie, więc to wywaliłem.
Pojawił się jednak kłopot z tym, jak odmieniać wyrazy, które poprzedza rodzajnik „eln”. W arbastyjskim odpowiednik naszego narzędnika (i kilku innych przypadków) to „chsôantus”. Kiedy go używamy, przed słowem stawiamy przedrostek „e”, niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z wyrazem z inicjalną spół- czy samogłoską. Dlatego śmieję się, że arbastyjski jest językiem internetowym, bo cały czas pojawia się w nim to „e”. Np. zdanie:
Idę z żoną do domuBędzie brzmiało:
Io avanteré tra eresáu aviffô e'aclaJak miałoby wyglądać to samo zdanie, gdybym szedł do domu z dzieckiem (pomijając fakt, że to już może być sprawa kryminalna
)?
Io avanteré tra eresáu aviffô l'pero.W pierwotnych wersjach testowałem:
- elne pero
- elne’pero
- eln e’peroAle nic mi się nie podobało. Wtedy przyszedł mi do głowy pomysł z przywróceniem językowi tego nubowego „l”.
I spokojnie, nie ma groźby połamania języka. Apostrof zastępuje tu bowiem dźwięk [ɛ], chyba że stoi przed samogłoską - wtedy czytamy samo [l]. Rozwiązanie nie jest idealne, bo sam siebie strollowałem - w przypadku odmiany słowa „dziecko” wychodzi w wymowie potworek „lepero", ale trudno. Można przez 14 lat tworzyć nublang i czuć się z tym dobrze.
