Salladorczycy

⚒️	Ten artykuł jest aktywnie rozwijany i autor prosi o cierpliwość. Jest to część projektu Kyon.

Część conworldu Kyon.
Salladorczycy, Salladorcy Sallâdhorel, Âssor Sallâdhore, Sallâdhorân áu Sallâdhorâl
Herb Świętego Królestwa Salladoru — Gwiazda kryształowa lub planeta kryształowa (sal. Ŷrsë Lámbe, Sâllë Lámbe). Również ważny symbol narodowy Artystyczna interpretacja salladorskiego wojownika z epoki rodzącego się królestwa. Broda nie ostrzyżona z powodu długiego okresu nieustannych walk.
Populacja
W okresie szczytowym Królestwa kilka milionów W czasie diaspory kilkanaście milionów
Regiony z istotną populacją
Języki
Język salladorski, inne języki edeneńskie†
Religie
Kult Âthonéna (dominująca)
Bliskie narody
Oryginalnie: Qin, Ludy nuweńskie, Zhok-Ha† W diasporze: Wiele

Salladorczycy (zwani również Salladorcami) to wspólnota etniczno-kulturowa posługująca się językiem salladorskim.

Historia

Geneza

Salladorczycy pochodzą z grupy ludów edeneńskich, przybywszych z Północy Kyonu, zwanej przez nich Antaradrimmenem (sal. Antaradhrŷmmen) w XIV wieku EK. Przyczyny ich migracji nie są do końca znane. Jedną z teorii są zmiany klimatu, jednak uczeni nie są w tym temacie ze sobą zgodni.

Cechy charakterystyczne

Salladorczycy mają tradycyjnie jasną karnację oraz niebieskie oczy. Można wśród nich spotkać różne odcienie włosów: od blondu po ciemnobrązowe. Struktura włosów waha się od prostych, do lekko kręconych. Charakteryzują się również bujnym owłosieniem na ciele. Nie wyróżniają się skrajnymi odchyleniami w kwestii wzrostu czy proporcji ciała. Mają tendencję do akumulacji tkanki tłuszczowej.

Można jednak spotkać społeczności salladorskie z domieszkami cech ludów Hareńsko-Surańskich, które zostały zasymilowane. Jest ich jednak względnie niewiele, gdyż mieszanie się Edenenów z Północy z miejscową ludnością było ograniczone.

Kultura i tradycja

Kultura salladorska ewoluowała z biegiem lat. Do roku wspólnego jednak ukształtwał się jej charakterystyczny obraz.

Pozdrowienie salladorskie

Salut salladorski (sal. hŷum) to forma pozdrowienia wykonywanego w sposób zamaszysty otwartą dłonią obok czoła, z ręką zgiętą pod kątem 50° stopni. Pochodzenie tego gestu jest nieznane.

Kruki

Tradycyjnym zwierzęciem, zakorzeninym mocno w kulturze salladorskiej jest kruk. Kruki bowiem od dawna hodowano w Salladorze i bardzo ceniono ich inteligencję.

Symbole

Do symboli salladorskich należą:

• Kruk
• Swastyka. Prosta, czteroramienna, zagięta pod kątem 45° kojarzona jest z obroną narodu przed wrogami, a zagięta pod kątem 90° z uprawą roli. Obie stanowią symbol dualizmu między wojną, a pokojem oraz cyklu historii obfitującej w oba te stany.
• Gwiazda ośmioramienna. Ma dwa warianty: prostą i kryształową. Prosta ma formę asterysku, a kryształowa przypomina różę wiatrów. Symbolizuje oś świata, ośmiu ojców-założycieli Salladoru, a w czasach diaspory fakt, iż Salladorczycy rozproszyli się po całym świecie.
• Ârneth — litera tradycyjnego pisma salladorskiego néttor, przypominająca krzyż z belkami zagiętymi w dół (Ⰰ), często z jeszcze jedną dodatkową belką (中), co daje inną, acz podobną głoskę. Jest to symbol głęboko religijny. Symbolizuje on Boga Âthonéna, którego czcą Salladorcy.

Akcesoria

Salladorcy często noszą różnego rodzaj elementy biżuterii, jak naszyjniki, tatuaże, opaski, diademy, kaplerze, ryngrafy, kolczyki czy bransolety związane głownie z wyznawaną przez nich religią. Kolczyki zastrzeżone są jednak kobietom, a diademy możnowładcom. Salladorczycy mniej religijni, a bardziej patriotyczni preferują zaś noszenie symboli ludowych.

Włosy

Jedną z bardziej charakteystycznych cech Salladorczyków jest ich zwyczaj związany z włosami i brodą. W czasie pokoju bowiem mężczyźni zapuszczają długie włosy i brody, często zaplatając jedne i drugie w warkocze. W czasie zaś wojny lub ćwiczeń wojskowych ścinają je. Tradycyjnie po to, aby nie przeszkadzały w walce. Wraz z rozwojem sportu włosy ścinać zaczęli również sportowcy, aby podkreślić ducha rywalizcji. Według dawnych podań zdarzało się, iż włosy na ciele u niektórych mężczyzn bywały na tyle długie, że pozwalało to na ich zaplatanie. U kobiet tradycyjnie fryzury mają tendencje do bycia wymyślnymi i skomplikowanymi.

Religia

Bóg

Współcześni Salladorczycy są monoteistami, utożsamiając czczonego przez nich Boga, którego nazywają Âthonén, z Absolutem Bytu, Jednym Przedwiecznym (sâl. Échin Cethánto). Innymi jego tytułami, podkreślanymi przez wyznawców są Stwórca Ciał Niebieskich (sâl. Sâllelin) oraz Stwórca Świata (sâl. Tûrelin).

Przez oddawanie czci boskiej Salladorczycy rozumieją składanie ofiar (sâl. swéthum) oraz ślubów świętych (sâl. archethŷë). Składanie ich istotom innym, niż Âthonén, określane jest jako bałwochwalstwo (sâl. cémben). Za bałwochwalstwo przysługuje kara ogolenia głowy i przypiekania skóry. Jeśli zaś dany człowiek nie chce zaprzestać swoich praktyk, skazywany jest na śmierć.

Duchy

W religii salladorskiej oprócz jedynego Boga występują również pośrednie istoty duchowe, zwane Gân. Patronują one różnym sprawom w świecie wiary. Dzielą się one na cztery grupy:

• Synowie Boży (Dâinân), istoty najbliższe Âthonénowi, określane przez niektórych jako echa dawnego panteonu. Najczęściej z nich wymieniani są Gâbharand — obrońca przed złymi duchami (jego atrybutami są miecz i włócznia), Jârwë — posłannica rozkazów Âthonéna (jej atrybutem jest trąba i gołąb) oraz Érin — duch dający siłę wojownikom (jego atrybutami są buzdygan i proporzec).
• Duchy dobre (Âren), słudzy Âthonéna i Jego pośrednicy. Ich imiona spotkać można jedynie w niekanonicznych legendach.
• Duchy złe (Últharen), duchy zbuntowane, agresywne i wrogie człowiekowi. Najpotężniejszym z nich jest Âichelin, chociaż nacznie mniej potężny, niż Gâbharand.
• Duchy szare (Hŷltharen), zbuntowane, mniej agresywne, ale nie mniej negatywne. Określa się je jako duchy wędrujące po pustkowiach. Występują w legendach, w których wykorzystują ludzi do swoich celów. Niektórzy wierzą, że duch szary może kiedyś stać się dobry lub zły.

Gânom często przypisywana jest płeć, jednak jest to dla nich jedynie zewnętrzna charakterystyka. Często jednak występują one w parach, przypominających małżeństwa. Posiadanie przez nich potomstwa uznawane jest jednak za absurd i herezję, gdyż nie mają one ciał. Ofiary Centralnym elementem religii salladorskiej jest składanie ofiar. Ofiara Âthonénowi uznawana jest za najwyższą oznakę czci. Typy ofiar:

• Ofiary świąteczne. Służą oddawaniu czci podczas świąt. Zwykle są to symboliczne fragmenty najlepszych pokarmów.
• Ofiary przebłagalne. Mają za zadanie wynagrodzić Âthonénowi popełnione przez wiernych zło. Zwykle są to symboliczne elementy najlepszych pokarmów.
• Ofiay losu. Mają wyrazić dziękczynienie za odniesiony sukces. Przy odniesionym zwycięstwie w walce są to najczęściej palce poległych wrogów.

Składanie ofiar polega na spalaniu bądź na rytualnej konsumpcji przez kapłana.

Kapłani

Kapłaństwo salladorskie zwykle jest dziedziczne, choć nie jest to wymóg. Wyższy rangą kapłan może naznaczyć swojego następcę spośród ludu, jednak tradycyjnie kapłanem zwykle zostaje syn kapłana. Święcenia podobne do kapłańskich mogą otrzymać również kobiety, jednak nie mogą one składać ofiar, a jedynie pomagać w przygotowaniu i odprawieniu służby. Zwykle jednak ich rola ogranicza się do trzymania porządku w miejscach kultu, pracy na rzecz ubogich i narodu oraz odprawiania pomniejszych modlitw.