Język ołłuch

Z Conlanger
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Język ołłuch
łłach ègołł ołłuch/żongäpèzèz ègołł
Sposoby zapisu: łacińska transkrypcja (na chwilę obecną)
Klasyfikacja: Gamajskie
  • Protogamajski (†)
    • Starozongepajcki (†)
      • Zongepajcki ludowy
        • Języki wschodniozongepajckie
          • Język ołłuch
Lista conlangów

        

Język ołłuch (zachodni ołłuch: łłach ègołł ołłuch ['ɮɐx ɛɣoɮ 'oɮyx] lub żongäpèzèz ègołł ['zonɣæpɛt͡sɛɐt͡s 'ɛɣoɮ][1], wschodni ołłuch: łłach ègołł ołłuk ['ɮɐx ɛɣoɮ 'oɮyk], zongepajcki klasyczny: osluchzuz aigoslo ['osluxt͡sut͡s 'aɪ̯ɣoslo]) jest językiem należącym do języków zongepajckich, przez co jednocześnie do języków gamajskich. Dzieli się dalej na dwa dialekty: wschodni i zachodni.

Oba są wyjątkowe wśród języków zongepajckich, bo jako jedyne zachowały starozongepajcką głoskę [ɮ], podczas gdy inne zamieniły ten dźwięk na zbitkę [sl] (być może pod wpływem sąsiednich j. chamskich, które posiadają [ɮ]). Nie mają także ruchomej samogłoski, typowej dla języków wschodniozongepajckich prelabializacji o oraz u do wo, wu oraz przejścia [x] > [k͡x] z pierwszej przesuwki. Inne zmiany to osłabienie miękkiego l do [j] oraz przesunięcie samogłoski [u] do [y]. Występują także cechy zapożyczone z języków chamskich: aspiracja akcentowanych p, t, k czy udźwięcznienie interwokalicznego f.

Różnice z zongepajckim klasycznym

Spółgłoski

Ołłuch wschodni i zachodni

  • Starozongepajckie *łł [ɮ] zostało zachowane, podczas gdy w innych językach przeszło w [sl]. Efektem palatalizacji jest šz.
  • Średniozongepajckie [t͡θ] przetrwało.
  • Brak przejścia *ch*x (*[x] → *[k͡x]) z pierwszej przesuwki.
  • Miękkie przeszło w j. Nie jest to oddane w transkrypcji.
  • Języczkowe *kh [χ] przeszło w ch.
  • Miękkie *x̌ albo uprościło się do (ołłuch wschodni), albo przeszło do ž (ołłuch zachodni). Utrata tej spółgłoski nie jest wyjątkowa dla ołłucha, ponieważ wiele odmian pozbywa się tego rzadkiego dźwięku.
  • Interwokaliczne *f udźwięczniło się do v (wpływ j. chamskich). W ołłuchu zachodnim dodatkowo te głoski są dwuwargowe, a nie wargowo-zębowe.
  • Akcentowane *p, *t, *k otrzymują przydech (kolejny chamszczyzm)

Ołłuch wschodni

  • Cała klasa spółgłosek welarnych ominęła przesuwki, więc k, ķ [g], ch odpowiadają stanowi protogamajskiemu.
  • Najbardziej wschodnie gwary redukują wygłosowe spółgłoski, tak jak się dzieje w chamskich.

Ołłuch zachodni

  • Zlanie wygłosowych i w wspólnej postaci þ [θ]. Nie jest to regularne.

Samogłoski

  • Skrócenie wszystkich samogłosek
  • Przesuwka samogłosek (obecna także w innych j. zongepajckich innych niż klasyczny)
  • Samogłoska *u przeszła w [y]. Chociaż tej zmiany doświadczyły także dialekty nuhapcajskie, to w przeciwieństwie do nich nie doszło do przesunięcia łańcuchowego wszystkich tylnych samogłosek.
  • Brak ruchomej samogłoski.
  • Podobnie jak w zongepajckim klasycznym, o oraz u nie ulegają prelabializacji (w odróżnieniu od większości wariantów ludowych wschodniej zongepajszczyzny).

Gramatyka

  • Zachowanie protogamajskiego przedimka określonego *raħ, oczywiście po procesach jako łłach
  • Zanik innesywu, zastąpiony przez miejscownik z przyimkiem
  • Posiadanie specjalnej konstrukcji, tzw. Określenia runiejowsko-ołłuchskiego, która często zastępuje typowy rzeczownik z przymiotnikiem, kiedy jest określony.

Fonetyka

Samogłoski

W języku znajduje się 8 samogłosek. Istnieją także tzw. dyftongi z pozycji, ale są one traktowane jak dwa fonemy.

Przednie Środkowe Tylne
Przymknięte i y
Półprzymknięte e o
Półotwarte ɛ ɔ
Prawie otwarte æ ɐ

Spółgłoski

Ołłuch zachodni

Wargowe Zębowe Dziąsłowe Podniebienne Welarne Gardłowe
Nosowe m n ɲ
Zwarte bezdźwięczne p t k
dźwięczne b d
Afrykaty bezdźwięczne ts,
dźwięczne dz
Szczelinowe bezdźwięczne ɸ s, θ ʃ ç x h
dźwięczne β[2] z, ð ʒ ɣ
Drżące r
Boczne, Półsamogłoski ɫ l, ɮ j w

Ołłuch wschodni

Wargowe Zębowe Dziąsłowe Podniebienne Welarne Gardłowe
Nosowe m n ɲ
Zwarte bezdźwięczne p t k
dźwięczne b d g
Afrykaty bezdźwięczne pf ts,
dźwięczne dz
Szczelinowe bezdźwięczne f s ʃ ç x h
dźwięczne v[3] z, ð ʒ ɣ
Drżące r
Boczne, Półsamogłoski ɫ l, ɮ j w

Transkrypcja

a ä b d ð dz e è f g h ch i j k ǩ ķ [4]
[ɐ] [æ] [b] [d] [ð] [d͡z] [d͡ʒ] [e] [ɛ] [f] [ɣ] [h] [x] [i] [j] [k] [ç] [g]
l ľ ł łł m n ň o ò p pf r s š sz šz t u
[l] [j] [ɫ] [ɮ] [m] [n] [ɲ] [o] [ɔ] [p] [p͡f] [r] [s] [ʃ] [z] [ʒ] [t] [y]
v w z ƶ ž ż[5] þ [6]
[v] [w] [t͡s] [t͡θ] [t͡ʃ] [z] [θ]

Zapis j oraz ľ oparty jest na etymologii.

Przypisy

  1. ta druga forma jest obecnie niezalecana, bo znaczy tyle co "zongepajcki" lub "zachodni" i wiele języków samodzielnie tak się nazywa, podczas gdy określenie "zongepajcki" powinno być używane tylko do starozongepajckiego lub zongepajckiego klasycznego
  2. interwokaliczny allofon ɸ oddany w transkrypcji
  3. interwokaliczny allofon f oddany w transkrypcji
  4. tylko w ołłuchu wschodnim
  5. Litera ż jest używana do zapisu niektórych rdzeni, które się upowszechniły w formie starej transkrypcji. Należą do niej chociażby rdzenie żona (dom), żongä (zongepajczyk) oraz żongäpè (zachód) – czyli te związanie z samym ludem. Ponadto wiele form zaczynających się na sz można skrócić do ż. W zapisie bez djakrytków ż jest zastępowane przy pomocy sz lub, w celu odróżnienia, sz' (z apostrofem)
  6. tylko w ołłuchu zachdonim