Język starobornholmski: Różnice pomiędzy wersjami
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
m |
|||
| Linia 54: | Linia 54: | ||
|- | |- | ||
! Przymknięte | ! Przymknięte | ||
| − | | i || ʉ || u | + | | i || ʉ <ù> || u |
|- | |- | ||
! Półprzymknięte | ! Półprzymknięte | ||
| Linia 60: | Linia 60: | ||
|- | |- | ||
! Średnie podwyższone | ! Średnie podwyższone | ||
| − | | || ə̝ || | + | | || ə̝ <è> || |
|- | |- | ||
! Prawie otwarte | ! Prawie otwarte | ||
| − | | || ɐ || | + | | || ɐ <a> || |
|} | |} | ||
Wersja z 10:57, 26 lut 2021
| język starobornholmski Va Aplunð Szan | |
|---|---|
| Typologia: | SOV, język fleksyjny |
| Utworzenie: | Terrus (w 2021) |
| Używany w : | Księstwo Bornholmskie |
| Sposoby zapisu: | łacinka, czasem runy nordyckie |
| Klasyfikacja: | Wiwaryjskie
|
| Kody | |
| Conlanger–1 | sbh. |
| Lista conlangów | |
Język starobornholmski - język z grupy południowej rodziny wiwaryjskiej, najstarsze stadium języka bornholmskiego jako takiego. Istniało od XI w. do mniej więcej połowy XVI w., od kiedy już raczej zaczyna się okres średniobornholmski (trwający do mniej więcej schyłku XVIII stulecia).
Fonologia
Fonologia ma trochę innowacji względem prawiwaryjskiej, jednak nie jest jakaś bardzo od niej inna.
Spółgłoski
| Dwuwargowe | Wargowo-zębowe | Zębowe | Laminalne | Apikalne | Retrofleksyjne | Palatalne | Welarne | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nosowe | m | n | ŋ <ng> | |||||
| Zwarte | p b | t d | c <kj> | k g | ||||
| Afrykaty | p͡f <pf> b͡v <bv> | |||||||
| Frykatywne | ɸ <hf> β <hv> | f v | ð | s | s̺ <sz> | ʐ <ƶ> | x <ch> | |
| Aproksymanty | j | w | ||||||
| Drżące | r | |||||||
| Lateralne | ɬ <ll> | l |
+ prawiwaryjskie *ʍ po spółgłosce daje jej przydech, romanizowany literką "h" - "daunha" /dɐu̯nʰɐ/
Samogłoski
| Przednie | Centralne | Tylne | |
|---|---|---|---|
| Przymknięte | i | ʉ <ù> | u |
| Półprzymknięte | e | o | |
| Średnie podwyższone | ə̝ <è> | ||
| Prawie otwarte | ɐ <a> |