Księstwo Bornholmskie

Richt Apëlnzesanosiou Księstwo Bornholmskie Język urzędowy bornholmski Języki regionalne/mniejszościowe duński Języki nieoficjalne - Hymn Orp Meresfumäns - Z Mierzeswumu Stolica Arojin System rządów demokracja Typ państwa monarchia parlamentarna Powierzchnia 588 km² Populacja 48893 (2020) Narody i grupy etniczne Bornholmczycy - 92,9%; Duńczycy - 9,8%; Niemcy - 1,9% inni - 3,0% Głowa państwa Książę Duraujwuv II Prezes Rady Ministrów Premier Kaul Men Parlament Kalbëiou Kumtaina (Rada Stu jeden) Przynależność do organizacji Unia Europejska (od 1995), NATO (od 1999), ONZ (od 1958) Waluta vedër = 100 Powstanie wskutek rozpadu Unii Dwalinieckiej • ogłoszenie: 1 stycznia 1958 r. • uznanie: 2 stycznia 1958 r. - • - • - Religia panująca rzymski katolicyzm Średnia długość życia 80,2 lat Strefa czasowa • latem UTC+2 • zimą UTC+1 Domena internetowa .ap

Księstwo Bornholmskie, bh. Richt Apëlnzesanosiou [ˈɾiʀ̥t ˈa.pəln.ze.sa.no.sʲu] - małe państwo na Morzu Bałtyckim, złożone z wyspy Bornholm oraz archipelagu Stoinun (duń. Ertholmene). Państwo jest monarchią parlamentarną. Należy do Unii Europejskiej, ONZ oraz NATO.

Historia

Na Bornholm Wiwaryjczycy dopłynęli już w X wieku i zamieszkali tam. Zasiedlili również wyspy Stoinun (sbh. Skały). Na początku XI wieku rozpoczęła się tam dynastia Mierzeswumitów.

W 1656 r. Bornholm i Stoinun podbili Szwedzi podczas wojen północnych. W 1658 r., podczas ataku na Szwecję, Dania podbiła również tereny Księstwa. W 1660 r. podczas pokoju w Kopenhadze Starą Wyspę (bo dosłownie to oznacza "Apëlnsan" - Bornholm po bornholmsku) wraz z pobliskim archipelagiem przydzielono Królestwu Duńskiemu.

Znany przedwojenny bornholmski piosenkarz śpiewający głównie po angielsku, Lauri Julches, którego znała cała Europa i USA, znał Theodore'a Roosevelta. Gdy USA dołączyło się do II wojny światowej, Julches zapytał się prezydenta USA, czy nie można by było dać jego ojczyźnie niepodległości, bardzo by jej chciał, jak i cały wiwaryjski lud Bornholmu. Zaproponował unię narodu bornholmskiego i wiwaryjskiego narodu z duńskich wysp Falster i Møn. Po negocjacjach Roosevelt zgodził się, by w ramach którejś z rozmów Wielkiej Trójki omówić utworzenie takiego państwa. W 1946 r. powstała Unia Dwaliniecka. W zamian za utracone terytoria Dania dostała część Szlezwiku-Holsztynu, razem z Kilonią.

W 1957 r. do władzy doszła Narodowa Partia Bornholmu (Partiä Gamuvas Apëlnsan - PGA), jednym z jej postulatów było przeprowadzenie referendów wśród obu narodów, czy chciałyby być niepodległe. PGA planowało również przywrócić monarchię w przyszłym odrodzonym państwie bornholmskim. Ostatecznie, we wrześniu 1957 r. doszło do referendów wśród obu narodów. Na Bornholmie przeważająco, bo z 82 punktami procentowymi wygrała opcja rozpadu Unii Dwalinieckiej. 1 stycznia 1958 r. Księstwo Bornholmskie ogłosiło niepodległość, 2 stycznia zostało uznane międzynarodowo. Automatycznie w Księstwie władzę objęło PGA, które przywróciło księstwo i już 5 stycznia - zorganizowało wybory do Rady Stu jeden - nowego parlamentu. 7 stycznia Narodowa Partia Bornholmu zrezygnowała z władzy całkowitej, zaprzysiężając na Stu Jeden Radnych posłów wybranych w wyborach. Celem PGA bowiem było to, co już osiągnęli, a więc mogli już skończyć trzymać kraj w garści. Partia PGA jednak się nie rozpadła. (Więcej o Narodowej Partii Bornholmu będzie tutaj, jak stworzę artykuł).

W 1958 r. Księstwo weszło do ONZ, w 1995 do Unii Europejskiej, a w 1999 wstąpiło w struktury NATO.

Demografia

• Zobacz również: Bornholmczycy

Religia

Struktura religijna Księstwa Bornholmskiego (stan na 30.06.2020 r.)

• 35,62% Rzymskokatolicyzm
• 26,36% Katolicki Kościół Apostolski
• 9,34% Luteranizm
• 1,98% Świadkowie Jehowy
• 1,53% Islam sunnicki
• 18,68% brak wyznania
• 6,49% inne wyznania

Ten artykuł to fikcja. Państwo, o którym tutaj mowa, jak i otoczka, są fikcyjne, choć artykuł może wplątywać elementy prawdziwe.