Język starobornholmski

język starobornholmski Va Aplunð Szan
Typologia:	SOV, język fleksyjny
Utworzenie:	Terrus (w 2021)
Używany w :	Księstwo Bornholmskie
Sposoby zapisu:	łacinka, czasem runy nordyckie
Klasyfikacja:	Wiwaryjskie praindoeuropejski (†) prawiwaryjski (†) grupa południowowiwaryjska starobornholmski (†)
Kody
Conlanger–1	sbh.
Lista conlangów

        

Język starobornholmski - język z grupy południowej rodziny wiwaryjskiej, najstarsze stadium języka bornholmskiego jako takiego. Istniało od XI w. do mniej więcej połowy XVI w., od kiedy już raczej zaczyna się okres średniobornholmski (trwający do mniej więcej schyłku XVIII stulecia).

Fonetyka

Fonologia ma trochę innowacji względem prawiwaryjskiej, jednak nie jest jakaś bardzo od niej inna.

Spółgłoski

	Dwuwargowe	Wargowo-zębowe	Zębowe	Laminalne	Apikalne	Retrofleksyjne	Palatalne	Welarne
Nosowe	m			n				ŋ <ng>
Zwarte	p b				t d		c <kj>	k g
Afrykaty		p͡f <pf> b͡v <bv>
Frykatywne	ɸ <hf> β <hv>	f v	ð	s	s̺ <sz>	ʐ <ƶ>		x <ch>
Aproksymanty							j <і>	w
Drżące				r*
Lateralne				ɬ <ll>	l

+ prawiwaryjskie *ʍ po spółgłosce daje jej przydech, romanizowany literką "h" - "daunha" /dɐu̯nʰɐ/

• wymowa /r/ wahała się: [ɾ~r~ʀ]

Samogłoski

	Przednie	Centralne	Tylne
Przymknięte	i	ʉ <ù>	u
Półprzymknięte	e		o
Średnie podwyższone		ə̝ <è>
Prawie otwarte		ɐ <a>

Akcent

Akcent pada na pierwszą sylabę.

Gramatyka

Gramatyka jest dość konserwatywna względem prawiwaryjskiej.

Zachowano szyk SOV, układ rzeczownik przydawka, doszło jednak do zmiany funkcji czasów z praw. imiesłowem *asonc, który się zmieszał w formy czasowe. Czas zaprzyszły przeszedł w czas future perfect. Starobornholmski jednak odrzucił wołacz i ablatyw. Funkcję wołacza przejął mianownik, a ablatywu zgrubsza dopełniacz.