Język szfamajski

Język szfamajski to jeden z potomków prakszapszańskiego, charakteryzujący się całkowitym zanikiem wielu głosek i mocną redukcją deklinacji.

Fonologia

Samogłoski

Szfamajski posiadał 5 samogłosek krótkich i 6 długich.

	Przednie niezaokrąglone	Przednie zaokrąglone	Tylne
Wysokie	i iː (i ī)	y yː (ü ǖ)	uː (ū)
Średnie	ɛ eː (e ē)		ɔ oː (o ō)
Niskie			a aː (a ā)

Dyftongi

Dla szfamajskiego charakterystyczna była tzw. harmonia wysokości w dyftongach, znana np. z staroangielskiego.

Wysoki	iu̯ (iu)
Średnie	ɛɔ̯ (eu)
Niski	aɒ̯ (au)

Dyftong /aɒ̯/ czasem się zlewał z /ɛɔ̯/

Samogłoski

		Wargowe	Zębowe	Dziąsłowe	Zadziąsłowe	Welarne	Gardłowe
Nosowe		m (m)	n (n)
Zwarte	bezdźwięczne	p (p)	t (t)			k (k)	ʔ (VV)
	dźwięczne	b (b)	d (d)
Szczelinowe	bezdźwięczne	f (f)	θ (þ)	s (s)	ʃ (š)	x (ch)	ħ (h)
	dźwięczne	v (v)	ð (ð)	z (z)	ʒ (ž)	ɣ (g)
Półsamogłoski		ʋ (w)			j (j)
Sonoraty				r (r)	l (l)

Rozwój fonologii od prakszapszańskiego

Rozwój allofoni ʟ~l

Luźna prakszapszańska allofonia [ʟ~l] zostaje ustabilizowana w następujący sposób:

• El > El
• Ol > Oʟ
• Cl > Cl

Pierwsze zmiany samogłosek

• aɔ̯ > aː
• ɨ ʉ > i y

Wielka utrata spółgłosek

• θʰ ðʰ > ʋ
• ʡaː > ħaː
• hE > sE
• ʟ > w~u̯ (tworzy nowe dyftonga /au̯/ /ou̯/ /yu̯/)
• h ʡ mʰ nʰ > Ø

Redukcja kszapszu

• kʃ > ʃː
• kʃapʃ > ʃaf

Harmonia wysokości w dyftongach

• aɛ̯ > ɔɛ̯
• au̯ > aɒ̯
• ou̯ > eu̯ > iu̯
• yu̯ > uː

Kolejne zmiany samogłosek

• a_W (przed wargowymi) > Ø
• VV > VʔV

Spirantyzacja przydechu

• pʰ > f
• tʰ > θ
• kʰ > x
• bʰ > v
• dʰ > ð

Ściągnięcie

• VɣV > Vː
• VwV > Vː

Drugi zanik spółgłosek

• χ > x
• g > ʒ
• w_[a aː D] > ʋ (D - dyftong)
• w > Ø
• q > k

Odwrócenie dyftongu oe

• ɔɛ̯ > ɛɔ̯ (na wzór innych dyftongów: przednia > tylnia)