Wajtulski
Język wajtulski ( Лолле Воӑітулла)
Fonetyka
Samogłoski
Przednie | Tylne | ||
---|---|---|---|
Przymknięte | i | u | |
Półprzymknięte | e | o | |
Półotwarte | ɛ | ɔ | |
Prawie otwarte i otwarte | a |
Ponadto występują zredukowane alofony /ʊ/ od /u/, /ɪ/ od /i/ i /ə/ od /a/.
Zapis ortograficzny:
- Cyrylica: и, у; е, о; еа, оа; а;
- Łacinka: i, u; e, o; ė, ȯ; a.
Spółgłoski
Dwuwargowe | Wargowo-zębowe | Przedniojęzykowe | Podniebienne | Welarne | Języczkowe | Gardłowe | Krtaniowe | ||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nosowe | m | n | N | ||||||
Zwarte | p pʰ | t tʰ tˁ | k kʰ | ||||||
Szczelinowe | f | s sˁ | ʕ | h | |||||
Półsamogłoski | ɥ ɥˁ | ʋ | j jˁ | ||||||
Boczne | l lˁ |
Zapis ortograficzny:
- Cyrylica: м, н, ң; б, п, д, т, ц, г, к; ө, с, ѕ, х, һ; ҩ, ҩҩ, в, і, ї; л, лл;
- Łacinka: m, n, ṇ; p, ph, t, th, ṭ, k, kh; f, s, ṣ, x, h; w, ẉ, v, j, y; l, ḷ.
Tony
Istnieją dwa tony: niski i wysoki. Na piśmie tonów zwykle się nie zaznacza. W dokładniejszym zapisie używa się "ptaszka" dla oznaczenia tonu wysokiego w cyrylicy (np. ӑ), a "daszka" w łacince (np. ệ, â).
Alfabet
Język wajtulski jest zapisywany zarówno pismem wajtulskim jak i hiundajskim. Tabela poniżej zawiera znaki pisma wajtulskiego wraz z ich hiundajksimi (cyrylickimi) odpowiednikami i łacińską transkrypcją. Pismo to jest abugidą z domyślną samogłoską [o] lub [a], zmienianą przez dopisywanie do znaku innych samogłosek lub znaku ciszy. Dla lepszej czytelności symbole samogłosek zaprezentowano na tle litery ka. Ortografia wajtulska nie uwzględnia tonów.
Pismem tym pisze się od prawej do lewej.
Gramatyka
Liczba
Liczby są cztery: pojedyncza, podwójna, potrójna i mnoga. Liczba pojedyncza nie ma morfemu, pozostałe tworzy się od niej przy pomocy prefiksów, sufiksów i cyrkumfiksów.
Schemat | I | II | III | IV | V | VI |
---|---|---|---|---|---|---|
l. podw. | тиї- | тиї- | к- | кеа- | -іоx | -іоx |
l. potr. | н- -(еа)к | н- -(еа)к | н- -(еа)к | нў- -(еа)к | н- -(еа)к | н- -(еа)к |
l. mn. | -(еа)к | һ- -(еа)к | -(еа)к | -(еа)к | -(еа)к | һ- -(еа)к |
Przypadek
Przypadki są trzy – mianownik, dopełniacz i przyimkownik (prepositionalis), przy czym ten ostatni w liczbie pojedynczej ujednolicił się z dopełniaczem, zaś w pozostałych liczbach z mianownikiem (wyjątek stanowi odmiana części zaimków, w ramach której przyimkownik jest równy dopełniaczowi we wszystkich liczbach).
Możliwe końcówki dopełniacza: -а, -в, -и, -і, -егоа. W liczbie podwójnej po końcówce -іоx, a także potrójnej i mnogiej używa się -а, w zaimkach osobowych -в, przymiotniki zakończone spółgłoską najczęściej otrzymują -егоа, dla pozostałych form o wyborze końcówki decyduje uzus.
Negacja
Wykładnikiem nienacechowanej negacji czasownika jest cyrkumfiks м- -(еӑ)һ z oboczną postacią б- -(еӑ)һ dla tematów zaczętych od nosówki. Do wykładników nacechowanych należą: -ҩаөǒһ 'o zgrozo nie', -оаңǒх, -ҩебос 'nie i dobrze', -(і)ӑѕхӗһ 'niestety nie', -(ǒ)һлот 'nigdy nie', -ҩиѕоап 'pod żadnym pozorem nie!', -(ǒ)һлотѕоап 'oby nigdy nie!'. Wykładniki nacechowane mogą się na siebie nakładać dla zwiększenia emfazy.