Czjoński kąlężerski rzylej
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Wyniki
| Autor i język | Tekst polski | Tekst w conlangu |
|---|---|---|
| Pruthenia Neszyjski |
Jesteście żałośnie śmieszni, wy, z ukradzionymi woreczkami nasion na jucznych koniach, z garstką ziarna, z tą odrobiną, dzięki której chcecie przetrwać. I z tą waszą misją, która ma odwrócić wasze myśli od bliskiej zagłady. Bo ty przecież wiesz, że to już koniec. Nic nie wzejdzie i nie urodzi się na płaskowyżach, nic was już nie uratuje. | Guče īre kāšra lī́ššiur, īnin ḗo mōmreši ṓššarre šōatenum šīš hēšiškit guče, ēššāne šīš āħriškit, šīš īvratism, kā́nna īnum de vōstanni. E gučer šīš šīonnat, šīš hōsmo buvanni gučer d'ebeso gastin ir ulnaši. Nā́ssa toš nāte: īn īro aiūtasm. Hešāo hīeḗomo e hīearso ḗo gōdaši, hešāo gučet hīur hīeílo. |
| Borlach Ajdynirski |
Jesteście żałosnym śmiechem, przez którego skradzione niegdyś z woreczka z ciągnącego konia ziarenko chce przetrwać. I wasi są ci, którzy wasze myśli do bliska, od zagłady, mają powinność wynieść. Ponieważ już wiesz: oto jest koniec. Na płaskowyżu nic już nie wzrośnie, nikt się już nie narodzi. Nic was już nie ocali. | Yôk avāsīn djairdąmat'il, daen andod tidūrmat ormai tidhimahaxa weniosh dheźvaxa veyiŝvārios fraveshiye ṕrid. Akhé yadi ptoan'art, andoh yadi avriťahāshra kewenatra, wiyakaraji, vewene ŝarwī. Eńara an hwadeyt: agīman jakerśan'uŝ. Eo issananmerat sūriya an patgeshaināśťo, sūriyazét an patgecvarńaktāśťo. Sūriya yana an patélaiyāśťo. |
| Pluur Olseski |
Z żalu i śmiechu jesteście, z ziarenka, które chciało przetrwać, z woreczków wyciągniętych, kiedyś koniu ukradzione. I ci oto są, których myśli powinny od niedawnej zagłady odciągnąć. Ponieważ już wiesz: oto koniec. Na płaskowyżu pustka i to już nie będzie rosnąć, nikt nie będzie się już rodzić. Pustka już was nie uratuje. | Vĕ túxa ny abjova snorejbą, vĕ küýza, in snóma tŭtí, epojküvăs ŏh jyvavof́ez, xe jus so rérux vyf fortézgągăs. Ny ăr yḱenejbą, in embą̆zíną kjá łegob łety̆rŏḱ vośwef́a fodí. Takár fef sevopabúxą: ăr łoť. Telebé un rútab ejbą ny tis ăr fef hałertą, tis fesn fef haküehiną. Telebé fef sétŏx írxĕpí. |
| Krewetek Erutacki |
Dziesięć żali i się śmiałeś, dziesięć ziaren, które chcą przetrwać, wyciągnie z worka, kiedy je koniu ukradną. I to są ci, których myśli powinny się od zagłady niedawnej odciągnąć. Ponieważ już wiesz: to koniec. Pustka jest na płaskowyżu i już się nie zwiększa, nikt już się nie rodzi. Pustka już cię nie ratuje. | Arağasok öqülrimeşer ha'xıdodvaradanrafağa, arağasok qoroxaşar, balad rlavaz̧nateredef, vuyisarav ogrepesve, malop ərət z̧upikhoşosorodofroğo. Ha'pü çazaşarrar, balad volafrad reğordepuşaryanaraqrepovvaradrar. Sota`ödöxöğümərədəfəz: pü şöqa. Ösrödəzə viripo ha'xibabloçümərədəğərəça, çavola xihüyebümərədəğərəça. Viripo poviyağüməğınıqeredefaça. |
| tqr Brocki |
Dziesięć żali i śmiałeś się, dziesięć ziaren, które chciały przetrwać wyciągnięte z worka, kiedy je koń ukradnie. I to są ludzie, którzy powinni myśleć o uratowaniu z zagłady. Ponieważ ty już wiesz: to koniec. Na płaskowyżu pustka i nie powiększa się teraz, nikt się teraz nie rodzi. Pustka ciebie nie uratowała. | Ró sácharema hos, dá amach chälaosa, ró chaelacharema hos, ivo chaelacharessema savochomave äezochova, eve ivo é semuneochomave nelor dá ivo áor näs seaseas. Dá ivo leacharach, vaor hiramachova näs sächócho hó, váes ärecharach. Och amor kälichovása: varach uv. Chäitharo setharach, ivo setharach chemeles asäreicho, avarach vävocho. Ivo sethor chächocho a'am. |
| Kazimierz Buański |
Dziesięć żali, a ty się śmiejesz, dziesięć ziaren, ziarna chcą przetrwać kiedy okradasz konia i siebie z dobytku. I człowiek, oby wymyślił ratunek z zagłady, to jego powinność. Obyś wiedział: on jest końcem. Na płaskowyżu pustka, pustka teraz się nie powiększa, nikt się nie rodzi. Nie uratujesz pustki. | Uuj luja e ati tize, xyo luja, je soi op wios mao ati ýho oañi ñuy uf e ati uf. E iro, ve op ewoa cui ryañ uf. Keje ñi hies je oc. Ati ve eas: je ñi yni. Feutaoi ok, afy ñi. Eym afy le yvyok. Goo fyro uxi. Ati le op cui afy. |
| Spiritus Enencki |
Dziesięć żali i ty śmiejecie się, dziesięć ziaren, one chcą przetrwać, kiedy ty kradniesz majątek koniu i sobie. I oby człowiek wymyślił ratunek od zagłady. To jest jego powinność. Wiedz: to koniec. Na płaskowyżu jest pustka. Teraz pustka nie powiększa się. Nikt się nie rodzi. Nie uratujesz pustki. | Mḗn itōbnedmâ nérebé mī́bi, mḗn nā́natu, ilâ šáwa leyĝevaznewé, námō nére livákka túka nérebé kigilâti. Ástoa łujaváwe šíjejétu ōššiwdúmo. Lá me nū́gma omó. Rúste: lá me bédu. Beṓšan yô fattâ. Fattâ ze zappási ī́ki. Šûn ze gánji. Fattā́s nére ze jējetúge. |
| Widsid Tarejski ? |
Oczekiwane | Oczekiwane |
| HP | Oczekiwane | |