Kampania pojcka (pierwsza wojna pojcka)
Kampania pojcka (9047 EK –9055 EK ) była drugim wielkim etapem Pierwszej wojny pojckiej, następującym po pierwszej bitwie o Dairaishzin. Po zwycięstwie morskim Qin przeniósł działania wojenne na ląd, desantując wojska w Pojcji i prowadząc równoczesną ofensywę lądową z terytorium Trugii. Kampania zakończyła się obroną kraju przez Ajdynir, lecz jej konsekwencją było trwałe uzależnienie Pojcji od Ajdyniru.
Tło
Nieudane odbicie Dairaishzinu przez Ajdynir i Pojtów w 9046 EK otworzyło Qin drogę do dalszej ofensywy. Flota qińska, mająca bazę w Dairaishzinie, osłaniała desanty wojsk w Pojcji Bliższej, podczas gdy od północy armie Trugii, pozostającej w orbicie Qin, uderzyły przez umocnienia na pograniczu pojckim.
Wewnętrzna sytuacja w Pojcji dodatkowo ułatwiała agresję: część arystokracji pojckiej poparła Qin, widząc w nim przeciwwagę dla coraz bardziej ekspansywnego Ajdyniru. Qin liczył na szybkie przejęcie kraju i odcięcie Ajdyniru od Morza Słonego.
Przebieg
Kampania miała charakter wyniszczający. Qin początkowo zdobył kilka nadmorskich portów i wsparcie lokalnych kolaborantów, jednak w miarę upływu czasu przewaga Ajdyniru dawała o sobie znać.
- **9047–9050** – desanty qińskie w Pojcji Bliższej, walki o porty i twierdze nadmorskie. Ajdynir wysyła korpus ekspedycyjny, aby wesprzeć pojckie siły.
- **9051–9053** – uderzenie lądowe z Trugii, które spowodowało oblężenie kilku miast granicznych. Jednocześnie w samej Pojcji wybuchają powstania przeciw Ajdynirowi, co zmusza cesarskie wojska do walki na dwóch frontach: zewnętrznym i wewnętrznym.
- **9054–9055** – kontruderzenie Ajdyniru. Garnizony qińskie zostają wyparte z większości portów, a kolaboranci pojccy rozbici. Armia truska ponosi klęskę i wycofuje się.
Kampania zakończyła się ostatecznym odparciem wojsk Qin i zabezpieczeniem Pojcji przed dalszą inwazją.
Skutki
Choć Pojcja ocaliła niezależność terytorialną, jej los polityczny został przesądzony. Ajdynir, poniósłszy ogromne koszty obrony, zażądał w zamian podporządkowania. Cesarz Ajdyniru ożywił dawno zapomniany tytuł Pan nad Pojtami, zmuszając władcę Pojcji do formalnego uznania zwierzchności.
Od tego momentu Pojcja, zachowując pozory własnej władzy, była w praktyce wasalem Ajdyniru. Sama kampania zapoczątkowała też długą serię powstań i buntów lokalnych, które Ajdynir musiał tłumić w kolejnych latach, jednocześnie odpierając dalsze rajdy qińskie.