Pierwsza wojna pojcka
|
| ||||||||||
| Wojny pojckie | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pierwsza wojna pojcka | ||||||||||
| 9046 - 9082 | ||||||||||
| Dane podstawowe | ||||||||||
| ||||||||||
| Strony | ||||||||||
| Ajdynir, Pojcja, (od 9060) Liga Srebrnych Miast | Qin, Trugia, pojccy dysydenci i lojaliści | |||||||||
| Przywódcy polityczni | ||||||||||
| Dowódcy wojskowi | ||||||||||
| Straty | ||||||||||
Pierwsza wojna pojcka (9046 EK –9082 EK ) była punktem zwrotnym w historii Środkowego Kyonu. Królestwo Shan – wówczas najpotężniejsza potęga regionu – po zwycięskich kampaniach w Esmii i Trugii próbowało podporządkować sobie Pojcję oraz strategiczne miasto Dairaishzin. Konflikt doprowadził jednak do gwałtownego odrodzenia militarnego Ajdyniru, który ostatecznie wyszedł z wojny jako hegemon obszaru Morza Słonego.
Tło
Po klęsce Esmów i podporządkowaniu kupieckich republik północy Morza Słonego, Qin próbował narzucić swoją wolę również w południowej części basenu. Kluczową rolę odegrał Dairaishzin – niezależne miasto-handlowe, którego neutralność była gwarantowana w traktatach kończących wojnę esmijską.
W 9046 EK qińska flota zajęła miasto, tłumiąc propojckie rozruchy i wprowadzając własny garnizon. Było to odebrane jako bezpośrednia prowokacja wymierzona w Ajdynir, który tradycyjnie czerpał zyski z neutralności Dairaishzinu i uważał go za element swojej strefy wpływów.
W tym samym czasie ujawniono treść qińsko-brockiego traktatu, sugerującą długofalowe plany kolonizacji Ajdyniru. Pojtowie, obawiając się o własne kolonie i szlaki morskie, wezwali Ajdynir do pomocy.
Przebieg wojny
Pierwsza bitwa o Dairaishzin (9046)
Połączona flota pojcko-ajdynirska spróbowała odbić miasto, jednak w starciu z doświadczoną flotą qińską poniosła porażkę. Dairaishzin pozostał pod okupacją Qin, a Ajdynir został zmuszony do przejścia do wojny lądowej.
Obrona Pojcji (9047–9055)
Qin, korzystając z sukcesu, przeprowadził desant na wybrzeżach Pojcji Bliższej oraz równoczesne uderzenie lądowe z terytorium Trugii. Wykorzystano także wewnętrzne konflikty pojckie – część arystokracji poparła Qin, widząc w nim przeciwwagę dla Ajdyniru.
Walki miały charakter wyniszczający; Ajdynir musiał równocześnie tłumić bunty lokalne i powstrzymywać qińskie rajdy. W tym okresie cesarz Ajdyniru przywrócił dawny tytuł Pana nad Pojtami, zmuszając pojckiego władcę do uznania zwierzchności.
Uzależnienie Pojcji od Ajdyniru (9055–9060)
Po odbiciu głównych portów Ajdynir umocnił swoją obecność w Pojcji. Formalnie Pojcja zachowała niepodległość, ale musiała zrzec się tytułu cesarskiego, i stała się de facto wasalem Ajdyniru. Wprowadzono garnizony i poborców podatków, co wywołało kolejną falę powstań lokalnych – brutalnie stłumionych.
Kampania truska (9061–9063)
W celu odcięcia Qin od północnych szlaków Ajdynir przeprowadził ofensywę przeciw resztkom Państwa Truskiego. Krótka, lecz intensywna kampania zakończyła się jego likwidacją i włączeniem do Ajdyniru jako satrapii.
Druga bitwa o Dairaishzin (9070)
W międzyczasie zmarł Imperator Rhavanis III. Po odbudowie własnej floty i zawarciu sojuszu z Ligą Srebrnych Miast, Ajdynir ponowił atak na Dairaishzin. Tym razem działania wsparte były desantem lądowym w Pojcji Dalszej i blokadą morską. Miasto zostało zdobyte, a qińska flota poniosła ciężkie straty.
Ostatnia faza i pokój (9075–9082)
Wojna przeciągała się, coraz bardziej wyniszczając gospodarkę Qin, zależną od handlu zamorskiego. Kolejne rajdy nie przynosiły rezultatów, a sojusznicy wycofywali się z walk. W 9082 EK Qin zawarł pokój, uznając niezależność Dairaishzinu i nową strefę wpływów Ajdyniru.
Skutki
Pierwsza wojna pojcka całkowicie odmieniła układ sił w rejonie Morza Słonego. Zwycięski Ajdynir wyszedł z niej jako nowa potęga i rozpoczął epokę ekspansji, która wkrótce miała przerodzić się w pełnoprawne Imperium. Pojcja formalnie zachowała własnych władców, lecz faktycznie stała się wasalem Ajdyniru, a tytuł Pan nad Pojtami ożywiony przez cesarza Ajdyniru przypieczętował jej podporządkowanie. Dawne Państwo Truskie zostało ostatecznie zlikwidowane, a jego ziemie włączono bezpośrednio do Ajdyniru jako satrapię. Równocześnie Liga Srebrnych Miast związała się sojuszem z Ajdynirem, co na długie lata ugruntowało jego dominację w basenie Morza Słonego. Dla Qin wojna zakończyła się klęską i poważnym kryzysem – utrata floty oraz ruinacja handlu zmusiły go do wycofania się z południa i skoncentrowania na odbudowie północnych prowincji.