Kontynent Istanbudzki

C3   Region conworldu Obcego   9
Kontynent Istanbudzki
Istanbudski Kontinent (j. istanbudzki) Istanbudišes hroutland (j. astralogermański) sãimenĕçenïã hȏdĩrnũihadăntã (j. nissidzki) sémesi hodsedénta (j. szemierski)
2024 (kal. gregoriański), 3902 (kal. laryngijski)
{{{flaga}}}	{{{herb}}}
{{{jedna flaga}}}
Mapa polityczna Kontynentu Istanbudzkiego
Polityka
Stolica	brak (siedziby najważniejszych organów byłej Wspólnoty Istanbudzkiej znajdują się w mieście Istanbu)
{{{głowa państwa}}}	{{{władca}}}
Ustrój	republika parlamentarna, system monopartyjny (Republika Południowa)
Porządek prawny	prawo stanowione z elementami prawa zwyczajowego
Ustawa zasadnicza	{{{ustawa zasadnicza}}}
Zbiory praw	{{{zbiory praw}}}
Język urzędowy:	brak na poziomie centralnym (do roku 2022 językami roboczymi Wspólnoty Istanbudzkiej były: astralogermański, istanbudzki, nissidzki)
Początek	zjednoczenie ziem leńchszańskich (Zachód), założenie pierwszego państwa przez Proto-Laryngijczyków (Wschód)
Koniec państwa	{{{koniec}}}
Demografia
Ludność 2023	~1 213 760 000
Narodowości	35 narodów, najważniejsze etnosy: Indoeuropejczycy, Laryngijczycy, Senderoszanie, Leńchszanie
Języki używane:	języki z grupy: indoeuropejskiej, laryngijskiej, senderoskiej, leńchszańskiej, język izolowany na Wyspie Południowej
Średnia dł. życia	81 lat (mężczyźni), 84 lata (kobiety)
Wiara
Religia państwowa	brak (~80% bezwyznaniowość), tradycyjnie: hordenizm, naturalizm senderoski, leńchszanizm, chrześcijaństwo
Religia dominująca	{{{religia dominująca}}}
Typ religii	system filozoficzno-etyczny (hord.), religia panteistyczna (nat. send.), religia politeistyczna (leńchsz.), religia monoteistyczna (chrz.)
Siła wyższa lub panteon	{{{siła wyższa}}}
Najważniejsze ośrodki kultu	{{{ośrodki kultu}}}
Poziom wolności wyznania	pełna wolność wyznania
Inne religie	{{{inne religie}}}
Geografia i natura
Położenie na świecie	Kontynent Istanbudzki, w tym: Góry Migaturiańskie, Góry Sudeskie, Góry Szemierskie, Góry Senderoskie, Wyżyna Chatyńska, Wyżyna Schodeńska, Nizina Tureska, Niż Harbencko-Rydwański, Pojezierze Germańskie, Nizina Dejny, Niż Północny; Wyspa Południowa, Archipelag Nissidzki, Archipelag Południowy
Powierzchnia	11 844 730 km² (w tym 148 616 km² terenu Republiki Południowej)
Stefy klimatyczne	klimat umiarkowany (odmiany: chłodny morski/przejściowy, ciepły morski/przejściowy/kontynentalny), klimat podzwrotnikowy morski (Wyspa Południowa)
Gospodarka
Kraje eksportu	Gradient, Hydrant, Nesaja, niskocywilizowane państwa spoza Wspólnoty Gospodarczej
Towary eksportowe	chemikalia, paliwa, ropa naftowa, gaz ziemny, srebro, miedź, wyroby przemysłowe, napoje alkoholowe, złoto, miedź, nawozy, żywność
Kraje importu	Nesaja, niskocywilizowane państwa spoza Wspólnoty Gospodarczej
Towary importowe	drewno, srebro, materiały budowlane, leki, maszyny i urządzenia przemysłowe, komputery, odzież
System monetarny	częściowo scentralizowany, oparty na pieniądzu fiducjarnym
Waluta	brak wspólnej waluty (w większości krajów jest to korona, zależna od poszczególnego państwa)
Kod waluty	{{{kod waluty}}}
Chwała Semienowi i Hørdenowi!
Ewolucja
◀ {{{przed}}} {{{po}}} ▶

Kontynent Istanbudzki jest najważniejszą krainą nienazwanego conworldu Obcego. Projekt powstał ok. 2005 roku oraz powiązany z nim conworld jest najważniejszym i jedynym światem, w ramach którego tworzone są w zasadzie wszystkie dotychczasowe conlangi Obcego. Kontynent Istanbudzki miesza ze sobą cztery rozwinięte cywilizacje, z czego jedną z nich utworzyli Europejczycy, którzy podbili Kontynent ok. IV wieku naszej ery, natomiast trzy pozostałe mają charakter autochtoniczny, ze szczególną przewagą cywilizacji laryngijskiej. Najważniejszymi fundamentami społeczno-kulturowymi Kontynentu Istanbudzkiego są: hordenistyczny system wartości, leńchszańskie rządy prawa, senderoska obyczajowość i chrześcijańska kultura pracy.

Państwa Kontynentu Istanbudzkiego

Poniższa tabela zawiera najważniejsze dane o państwach należących do Kontynentu Istanbudzkiego.

Lp.	Flaga (jeśli istnieje)	Nazwa państwa	Pełna nazwa państwa	Stolica (jeśli istnieje)	Języki urzędowe	Powierzchnia w km²	Liczba ludności (2023)	Gęstość zaludnienia
1.		Rydwan	Republika Rydwanu	Šauã [czyt. szAłe]	język rydwański	984 444	118 500 000	120,37
2.		Nissida	Republika Nissidzka	Nĭsida	język nissidzki	641 728	102 000 000	158,95
3.		Harbentia	Republika Harbentii	Sendouaszta (Sendouášta)	język harbencki	739 270	99 800 000	135,00
4.		Marnesa		Hëda [czyt. hAda]	język marneski	320 967	80 100 000	249,56
5.		Pentagonia	Republika Pentagonii	Djér	język szemierski	542 277	71 200 000	131,30
6.		Kategonia	Republika Kategonii	Áltá Bédja	język szemierski	730 822	69 500 000	95,10
7.		Istanbu	Republika Istanbudzka	Istanbu	język istanbudzki	947 907	66 800 000	70,47
8.		Germania		Leńchsza (Lenchšǝ)	język astralogermański	468 026	60 700 000	129,69
9.		Astral	Republika Astralska	Diamentowo (Diamondenstät)	język astralski	842 620	58 000 000	68,83
10.		Chatynga	Republika Chatyńska	Lāda	język chatyński	445 036	52 800 000	118,64
11.		Senderòch [czyt. senderO]	Republika Senderoska	Senderòch	język senderoski język astralski	533 161	52 000 000	97,53
12.		Meden	Republika Medenu	Meden (Méden)	język szemierski	437 762	51 200 000	116,96
13.		Turgija	Republika Turgiska	Turegia (Turg)	język turgiski	461 216	35 300 000	76,54
14.		Leńchsza	Ziemia Leńchszańska	Szrem (θrǝm / Sjören)	język leńchszański język nordyjski	374 498	34 200 000	91,32
15.		Szapienta		Hontërëʃʃa [czyt. hontYryszsza]	język szapiencki	128 527	31 500 000	245,08
16.		Republika Południowo-Zachodnia		Turegia Rydwańska (Ridvanis Turg)	język turgiski	441 924	27 700 000	62,68
17.		Haurenia	Republika Haureńska	Hogen	język haureński język astralogermański	107 097	25 200 000	235,30
18.		Nepal Istanbudzki	Były Protektorat Istanbu Południowego	brak	język turgiski język istanbudzki język szemierski	380 021	20 800 000	54,73
19.		Esten	Republika Estenu	Langöçt [czyt. lAngyśt]	język nordyjski	230 603	16 700 000	72,42
20.		Republika Południowo-Wschodnia		brak	język szemierski język szapiencki	89 781	15 400 000	171,53
21.		Baltisk		Sädalia	język baltiszczański	75 000	15 100 000	201,33
22.	brak	Republika Południowa	Republika Istanbu Południowego	brak	język szehundzki	148 616	14 800 000	99,59
23.	brak	Dolna Wizna	Kraina Dolnej Wizny	brak	język nordyjski	212 409	13 400 000	63,09
24.	brak	Górny Jöten	Kraina Górnego Jötenu	brak	język nordyjski	316 409	13 200 000	41,72
25.	brak	Las Palmas	Republika Las Palmas	brak	język turgiski język hispanoturgiski	163 268	12 100 000	74,11
26.	brak	Mikronezja Wielka	Republika Mikronezji Wielkiej	brak	język turgiski	179 591	10 800 000	60,14
27.	brak	Morten	Kraina Mortenu	brak	język nordyjski	241 919	9 530 000	39,39
28.	brak	Zaleńchszanie	Ziemia Zaleńchszańska	brak	język nordyjski	247 928	8 620 000	34,77
29.	brak	Mikronezja Mała	Republika Mikronezji Małej	brak	język turgiski	115 216	8 450 000	73,34
30.	brak	Föltur	Kraina Fölturu	brak	język nordyjski	186 970	8 210 000	43,91
31.		Chatynga Południowa		Vа̄lta	język południowochatyński	56 758	5 130 000	90,38
32.		Chatynga Północna		Šaltena	język północnochatyński	52 959	5 020 000	94,79

Historia

W tym rozdziale przedstawiona jest skrócona historia Kontynentu Istanbudzkiego według powszechnie przyjmowanej periodyzacji, ze szczególnym uwzględnieniem zmian terytorialnych i przemian społeczno-politycznych w obrębie Kontynentu.

Okres Świętej Wojny (2022-2023)

Okres Świętej Wojny przyniósł znaczące zmiany polityczne, kulturowe i społeczne niemal na całym obszarze Kontynentu Istanbudzkiego. Najważniejszymi polami zmian były: regulacja gospodarki, rozsady geopolityczne, rozwój świadomości obywatelskiej, rozwój kontroli społecznej nad instytucjami, spadek zaufania społecznego do elit. W ostatnim czasie taki szeroko zakrojony proces społeczny zaszedł w latach 30. i 40. XIX wieku w trakcie tzw. rewolucji romantycznej, w trakcie której głównymi polami zmian były: rozwój nauki, prawa człowieka, liberalizacja obyczajowa, debata nad znaczeniem narodu, państwa i religii, koncepcja armii zawodowej.

Północ i Południe

W latach 2015-2020 na Kontynencie Istanbudzkim zaczął się krystalizować podział na państwa Północy i państwa Południa. Podział na Północ i Południe jest podziałem politycznym, nie należy mylić tych pojęć z dwoma zrzeszeniami – ligą państw północnych, którą tworzy pas pięciu państw od Republiki Zachodniej do Republiki Wschodniej, oraz ligą państw południowych, którą tworzy pas pięciu państw od Republiki Południowi-Zachodniej do Turgii. Szczególne znaczenie polityczne ma jeszcze liga państw szemierskich, do której należą Pentagonia, Kategonia i Meden.

Obecnie przyjmuje się, że do Północy należą: liga państw północnych, Esten, Chatynga, Leńchsza, Chatynga Płn., Chatynga Płd., Germania, Istanbu, Baltisk, Marnesa, Pentagonia, Nissida. Do państw Południa zaś należą: liga państw południowych, Republika Płd., Nepal Istanbudzki, Rydwan, Senderòch, Haurenia, Astral, Republika Płd.-Wsch., od marca 2022 także Szapienta (po rewolucji antyhotemjanistycznej). Harbentia, Meden i Kategonia są obecnie trudne do jednoznacznego sklasyfikowania – Harbentia ma ścisłe związki gospodarcze z Północą, jednak kulturowo ma ścisłe związki z Południem, Meden i Kategonię zaś charakteryzują ścisłe związki gospodarcze z Południem i ścisłe związki kulturowe z Północą.

Poniższa tabela przedstawia najważniejsze różnice między Północą a Południem w kwestiach politycznych, gospodarczych i społecznych.

	Północ	Południe
Wartości	Dla Północy najważniejsze są prawa człowieka. Północ uważa, że można poświęcić wolność nad bezpieczeństwo obywateli.	Dla Południa najważniejsza jest sprawiedliwość społeczna. Południe uważa, że można do niej dążyć kosztem ograniczenia części praw obywatelskich.
Stosunek do spraw obyczajowych	Północ szanuje m.in. prawa LGBT+ czy równouprawnienie płci, jednak nie uznaje indywidualizmu za główny czynnik, który powinien napędzać zmiany społeczne. Mało tego, łamanie poprawności politycznej w tym zakresie jest w pełni akceptowalne w sferze publicznej, dopóki nie wiąże się z naruszeniem dóbr osobistych konkretnej osoby. Za kwestie, które jest trudno zmienić ze względu na tradycję polityczną i wizerunek państwa, uważa się przede wszystkim prawo do eutanazji i legalność marihuany.	Południe nie tylko szanuje m.in. prawa LGBT+ czy równouprawnienie płci, lecz również uważa, że każdy człowiek musi mieć co najmniej neutralny stosunek do takich kwestii. Ze względów historycznych łamanie poprawności politycznej w tym zakresie jest traktowanie jako naruszenie norm społecznych. Za kwestie, które jest trudno zmienić ze względu na tradycję polityczną i wizerunek państwa, uważa się przede wszystkim prawa reprodukcyjne (niezależnie od płci).
Znaczenie historii i patriotyzmu	Północ jest bardzo przywiązana po patriotyzmu i historii, również w wymiarze typowo duchowym jak wywieszanie narodowej flagi czy pamięć o ważnych bitwach. Zarazem Północ uważa, że nie można wykorzystywać politycznie tych kwestii do dyskredytowania określonych grup społecznych.	Południe traktuje patriotyzm jako działanie dla dobra wspólnego, poprzez np. udział w wyborach, dbanie o środowisko, płacenie podatków. Nie oznacza to, że Południe bagatelizuje historię, tylko że traktuje ją jako encyklopedię dobrych i złych pomysłów na rządzenie krajem.
Ograniczenia przestrzeni informacyjnej	Dla Północy szczególną kwestią jest redukowanie napięć społecznych, dlatego ogranicza w przestrzeni publicznej wszelkie informacje dotyczące zagrożeń militarnych, tematów silnie polaryzujących społeczeństwo czy głośnych afer korupcyjnych. Północ uważa to za najważniejszą drogę do utrzymania stabilności państwa, nawet jeśli wiąże się ono ze złym funkcjonowaniem instytucji państwowych.	Południe tępi w przestrzeni publicznej wszelkie przejawy nacjonalizmu czy fundamentalizmu religijnego, a także usuwa z życia publicznego wszelkie osoby, które były lub są znane z przejawiania takich postaw. Taką ostrą reakcję Południe uważa za kluczową dla stabilności państwa, co również ma odzwierciedlenie w pewnych przepisach prawnych.
Legitymizacja władzy	Północ uznaje naród za najważniejsze źródło legitymizacji władzy. Według Północy politycy, którzy działają wbrew interesom narodu, powinni być odsuwani od władzy.	Południe uznaje prawo za najważniejsze źródło legitymizacji władzy. Według Południa politycy, którzy łamią prawo, powinni być odsuwani od władzy.
Przychody i wydatki budżetu państwa	Północ wydaje pieniądze z budżetów krajowych przede wszystkim na inwestycje takie jak szkoły, żłobki, drogi, szpitale czy parki. Północ jednak jest bardziej powściągliwa co do handlowania z krajami, które łamią prawa człowieka, nawet jeżeli handel z demokratycznymi krajami jest mniej opłacalny.	Południe wydaje pieniądze z krajowych budżetów szczególnie na regulowanie cen mieszkań, paliwa czy żywności. Dodatkowo Południe uważa, że w związku z tym można nawiązywać kontakty handlowe z krajami, które łamią prawa człowieka, by zaspokoić podstawowe potrzeby obywateli.
Stosunek do integracji	Północ uważa, że zjednoczony Kontynent Istanbudzki jest najlepszym modelem współpracy. Według Północy poszczególne państwa powinny móc godzić interes własnego narodu z interesem Kontynentu jako wspólnoty.	Południe neguje Kontynent Istanbudzki jako wspólnotę wartości. Według Południa konsensus można osiągnąć wyłącznie w takich sprawach jak ochrona środowiska, walka z epidemiami czy walka ze skutkami zmian klimatycznych.
Relacje Kościół-państwo	Północ uważa rozdział Kościoła od państwa za swój sukces cywilizacyjny. Północ szczególnie pilnuje tego, by Kościół nie nadawał tonu dyskursowi publicznemu. W zamian za to państwa Północy nie ingerują w sprawy wewnętrzne ich Kościołów.	Południe uznaje prawny rozdział Kościoła od państwa, jednak nie ma ono charakteru absolutnego. Południe bowiem uznaje, że Kościół musi podlegać ścisłej oddolnej kontroli społecznej. Wierni mają bezpośredni lub pośredni wpływ na struktury Kościoła, do którego przynależą, w tym przez różnego rodzaju głosowania czy referenda.

Tło przedwojenne

W kwietniu 2020 na terenie Kontynentu Istanbudzkiego odnotowano pierwsze przypadki zachorowań na COVID-19. Rządy poszczególnych państw rozpoczęły m.in. kampanie promujące izolację społeczną, wykonywanie testów diagnozujących koronawirusa i regularne dezynfekowanie rąk. Jednakże państwa Północy i państwa Południa znacząco różniły się w dalszym podejściu do zwalczania rozprzestrzeniania się wirusa. Północ chciała przede wszystkim chronić gospodarkę i unikała za wszelką cenę polityki lockdownów, nawet w obrębie lokalnym oraz chciała ochronić społeczeństwo przed wzrostem polaryzacji społecznej. Południe zaś chciało przerwać transmisję wirusa poprzez m.in. rozbudowę placówek leczniczych, ścisłe stosowanie kwarantanny dla osób podejrzanych o zakażenie SARS-CoV-2, obowiązek zakrywania ust i nosa w miejscach publicznych oraz masowe testowanie w szkołach i zakładach pracy. Ostateczny kierunek dla polityki w sprawie koronawirusa nadało Istanbu, które za pośrednictwem ogromnych funduszy przekonało państwa Południa m.in. do niezamykania miejsc kluczowych dla gospodarki, a także do dobrowolnego charakteru testowania i noszenia maseczek. Jednakże w okresie między latem a jesienią pojawiały się na Kontynencie coraz większe obawy o to, że sytuacja społeczno-polityczna w Europie i Ameryce przeniesie się na Kontynent i spowoduje wzrost napięć społecznych, podobny do tego, jaki został zaobserwowany w latach 30. XX wieku. W tamtym czasie różnice w poglądach politycznych były tak silne, że spowodowały obalenie demokratycznych władz wielu krajów, takich jak Germania czy Istanbu – tam polityczny ton zaczął nadawać skrajnie lewicowy Ruch Wolności i w latach 50. XX wieku doszło do krwawego zwalczania opozycji (m.in. konserwatywnych mężczyzn).

Biorąc zatem pod uwagę ryzyko dojścia do władzy autorytarnych ugrupowań, Germania, Istanbu, większość krajów nordyjskich, Pentagonia i Nissida podpisały tajne porozumienie o "tolerowaniu koronawirusa", w którym zawarto m.in. zakaz informowania społeczeństwa o przebiegu pandemii od roku 2021, sankcje na wszystkie europejskie i amerykańskie media, pełną dobrowolność szczepień przeciwko Covid-19 i ustanowienie Funduszu Rekompensaty, który miał pokrywać chociażby koszty pochówku i stanowić dodatkowe zabezpieczenie finansowe dla rodzin w razie niekontrolowanego rozprzestrzeniania się koronawirusa. Kraje Południa postanowiły dołączyć do porozumienia w listopadzie 2020, mimo że w zasadzie nie udało się osiągnąć żadnych ze swoich celów politycznych na forum Wspólnoty Istanbudzkiej. To zaś rodziło u państw Północy podejrzenia o pewnego rodzaju działania odwetowe w roku 2021, a nawet łamanie postanowień tzw. pokoju wieczystego z roku 1908, które zobowiązały wszystkie państwa Kontynentu Istanbudzkiego do zlikwidowania regularnego wojska lądowego i sił powietrznych do roku 2008 (termin przesunięto do roku 2030).

Flaga z hasłem Niech żyje socjalistyczna Nissida! – jeden z podstawowych symboli protestów w Nissidzie z czerwca 2021. Protesty te zapoczątkowały całościowe zmiany na całym Kontynencie Istanbudzkim dotyczące prawa pracy, systemu podatkowego i dostępu do usług publicznych

Rok 2021 faktycznie przyniósł mnóstwo zawirowań na Kontynencie Istanbudzkim. W Pentagonii w styczniu 2021 roku wybory zwyciężyło ugrupowanie Nowa Pentagonia, która po utworzeniu rządu zaczęła głosić radykalne postulaty, mówiące przede wszystkim o wyjściu Pentagonii ze wspólnoty walutowej krajów szemierskich (zawiązanej pod koniec XVII wieku), w związku z czym w wyniku nacisków opinii publicznej ponownie rozpisano wybory. W Germanii zaś rozpoczął się poważny kryzys w relacjach haureńsko-germańskich, sprowokowany m.in. malwersacjami finansowymi rządu na korzyść Haurenii, który pośrednio przyczynił się do zwycięstwa w marcowych wyborach koalicji Zielonych oraz Demokratów – to był pierwszy przypadek od lat 70., kiedy u władzy były wyłącznie partie lewicowe (bez prawicy ani centrum). Z kolei w Nissidzie w czerwcu 2021 wybuchły największe od lat 70. protesty przeciwko władzy. Protestujący domagali się głównie:

• przywrócenia w szkołach obowiązkowej nauki o Księgach Wiedzy (podstawowej księdze religii hordenistycznej),
• odsunięcia od władzy liberałów,
• ustawowego skrócenia czasu pracy do 34 godzin tygodniowo,
• poprawienia dostępności mieszkań,
• ustanowienia kalendarza gregoriańskiego (zamiast obowiązującego laryngijskiego)
• oraz zaprzestania blokowania zachodnich trendów obyczajowych, m.in. w kwestii tatuaży w miejscach publicznych czy statusu prawnego osób transpłciowych.

Protesty zaczęły przybierać coraz bardziej agresywny charakter i rozlały się na wiele innych krajów, w tym na Istanbu, Germanię, Haurenię, Pentagonię i Senderòch, gdzie spory uzupełniono o inne wątki, np. w Senderòch opinię publiczną dzieliła kwestia oceny dyktatury Bhanty, natomiast w Istanbu drażliwa była kwestia statusu społecznego mniejszości narodowych.

Większość z konfliktów ucichła jesienią i zimą, jednak na początku roku 2022 państwa Północy wspólnie ogłosiły, że znalazły dowody przemawiające za tym, iż kraje Południa celowo siały niepokoje w społeczeństwach w roku 2021, aby zmusić główne organy Wspólnoty Istanbudzkiej do oddania tym krajom większej suwerenności. Roszczenia objęły kwestie jednolitego rynku wewnętrznego, polityki celnej i polityki zagranicznej, ale także przeforsowanie w Międzynarodowej Konstytucji Kontynentu Istanbudzkiego wprowadzenia konkretnych zapisów w sprawach obyczajowych, z szerszą dostępnością aborcji na czele. W rezultacie społeczeństwa Północy, obawiając się wybuchu wojny, zaczęły na szeroką skalę sprowadzać potajemnie sprzęt bojowy ze swoich baz wojskowych zlokalizowanych poza Kontynentem Istanbudzkim, do tego Nissida i Szapienta wprowadziły stan wyjątkowy oraz zawiesiły podstawowe swobody obywatelskie, przede wszystkim wolność słowa i prawo do zrzeszania się.

Wybuch wojny

Dnia 12 maja 2022 o godz. 23:15 czasu polskiego (godz. 22:15 czasu lokalnego) wojska Haurenii, reprezentującej Południe, przekroczyły południową granicę Germanii, reprezentującej Północ, i rozpoczęły ofensywę wojskową, przede wszystkim w celu zniszczenia obiektów istotnych dla germańskiego przemysłu, obronności i bezpieczeństwa energetycznego (m.in. fabryki, biurowce, instytucje rządowe, lotniska, wodociągi). Dzień później, w godzinach porannych Astral jako państwo Południa zaatakował południowe tereny Istanbu oraz (wspólnie z Turgiją) Meden. W międzyczasie większość państw Północy (poza Pentagonią i krajami ligi północnej) ogłosiły w swoich krajach stan wojenny. Społeczeństwa Północy w większości były całkowicie zaskoczone inwazją państw Południa. Nawet niektórzy politycy w trakcie publicznych wystąpień okazywali strach, zaczęli płakać, dawali oznaki, że są bardzo dotknięci zaistniałą sytuacją i że martwią się o przetrwanie wspólnych wartości.

Po tygodniu walk do państw Południa dołączyła Szapienta i w piątek 20 maja wypowiedziała Nissidzie wojnę na terenach morskich (bogatych m.in. w ropę naftową). Niedługo później, wieczorem 22 maja, wojska Nissidy przekroczyły granicę lądową z Szapientą i dokonały zakończonej sukcesem operacji specjalnej, mającej na celu wymianę władz szapienckich na te bardziej posłuszne Nissidzie. To nie zakończyło jednak działań wojennych na terenach morskich – w środę 25 maja do wojny po stronie Południa włączył się Nepal Istanbudzki i w ramach akcji odwetowej zaczął ostrzeliwać m.in. szapienckie rafinerie ropy naftowej.

Po ponad trzech tygodniach walk, w sobotę 4 czerwca Państwa Południa jednostronnie ogłosiły opuszczenie struktur Wspólnoty Istanbudzkiej z dniem 30 czerwca 2022 roku. Ich obecność w ramach Wspólnoty Istanbudzkiej trwała nieprzerwanie od XVII wieku, i to pomimo pośredniego lub bezpośredniego udziału w poważniejszych konfliktach zbrojnych jak Wojna Narodów (połowa XVIII wieku) czy wojna nissidzko-germańska (koniec XIX wieku).

Dnia 18 czerwca o godz. 23:00 czasu polskiego rozpoczęły się bójki uliczne na terenach okupowanych przez wojska haureńskie. Niedługo później w mediach zostały przedstawione dowody na to, że podczas bójek dochodziło do aktów ludobójstwa na Germańczykach i odwetowych samosądów na Haureńczykach. W reakcji na te wydarzenia wybuchły masowe antywojenne protesty m.in. w Senderoch, Astralu i Haurenii. Dnia 19 czerwca o godz. 2:40 czasu polskiego we wszystkich tych krajach wojsko brutalnie rozpędziło demonstrantów. W trakcie tej akcji zginęło co najmniej 50 000 osób. To były najbardziej krwawo stłumione protesty w historii Kontynentu Istanbudzkiego.

Rozejm w Lādzie

Dnia 20 czerwca rozpoczęły się negocjacje pokojowe między Północą a Południem. Jako mediatora wybrano reprezentującą całą Europę polsko-niemiecką delegację. Na wybór Polski jako mediatora największy wpływ miała m.in. Pentagonia i Nissida, a także związany z Południem Rydwan. Z kolei na wybór Niemiec największy wpływ miał m.in. Senderòch i Astral, a także związane z Północą Istanbu. Delegacja w celu utrzymania pokoju na Kontynencie Istanbudzkim postuluje modernizację całego systemu gospodarczego, politycznego i społecznego, szczególnie w kontekście mediów społecznościowych, odnawialnych źródeł energii, rozwoju nowoczesnych technologii, systemu obronności oraz szeroko pojętej popkultury.

Ostatecznie zawarto rozejm dnia 15 sierpnia 2022 roku w chatyńskiej Lādzie. Oto najważniejsze postanowienia, dotyczące wszystkich państw należących do byłej Wspólnoty Istanbudzkiej (włącznie z późniejszymi zmianami):

• Senderòch, Astral i Haurenia zostaną obciążone reparacjami o łącznej wysokości 15% ich krajowego PKB, natomiast Turgija i Szapienta muszą zapłacić kwotę o wysokości 10% PKB;
• ustanowiono zakaz samodzielnego decydowania państwom Południa przez okres 8 lat (w szczególności Haurenii i Senderòch) o sprawach związanych z armią, podatkami i migracją bez odbycia konsultacji z Komisją ds. Integracji – polsko-niemiecką instytucją czuwającą nad przestrzeganiem postanowień pokojowych (punkt wykreślony 5 sieprnia 2023 – państwa Południa odzyskały pełną suwerenność po spłaceniu reparacji wojennych oraz wsparciu w walkach z Istanbu i państwami szemierskimi);
• państwa Pentagonia i Chatynga zostają ogłoszone jako państwa neutralne; jedynie one mają prawo reprezentować Kontynent Istanbudzki (punkt wykreślony 5 stycznia 2023 na skutek powstania wspólnej armii państw chatyńskich);
• język nissidzki przestaje być językiem międzynarodowym na rzecz języka szemierskiego, język istanbudzki również, lecz na rzecz języka chatyńskiego, zaś (punkt wykreślony 5 stycznia 2023 na skutek powstania wspólnej armii państw chatyńskich) język astralski staje się pomocniczym językiem urzędowym we wszystkich krajach Południa poza Szapientą i Harbentią;
• Istanbu całkowicie przechodzi z cyrylicy na alfabet łaciński w roku 2025, z wyjątkami dla słowiańskich mniejszości narodowych (punkt wykreślony 20 grudnia 2022 na skutek powrotu do władzy nacjonalistów i ponownie dodany 10 marca 2024 na skutek podpisania przez Chatyngę dodatkowego porozumienia pokojowego z Istanbu);
• Chatynga Baltisk, Chatynga Północna i Chatynga Południowa mają prawo do posiadania wspólnej armii (punkt dodany 5 stycznia 2023 w wyniku zawiązywania się antyszemierskiej koalicji i zmodyfikowany 10 marca 2024 w wyniku podpisania przez Chatyngę dodatkowego porozumienia pokojowego z Istanbu);
• zostają przesunięte granice Haurenii – Germania uzyskuje ponad 80% krainy Schouden, zaś Haurenia kupuje od Rydwanu 6% terytorium na północnym wschodzie tego państwa (punkt zmodyfikowany 5 sierpnia 2023 w wyniku pokoju w Drachten);
• Germania zyskuje nowe ziemie – poza Schoudenem kupuje od Harbentii 70% obszaru obszar pojezierza Czarnych Wód (Blëchdrächel), a także niewielki nadmorski obszar eksterytorialny u ujścia rzeki Sendouã (punkt zmodyfikowany 5 sierpnia 2023 w wyniku pokoju w Drachten);
• wyspiarska część Nissidy i wyspiarska część Szapienty łączą się w państwo zwane Wolny Archipelag Istanbudzki, całkowicie podległe władzy wyznaczonej wspólnie przez Pentagonię oraz przez chatyńsko-istanbudzką Komisję ds. Integracji, tak aby uniknąć w przyszłości wojen o złoża ropy naftowej (punkt usunięty 5 sierpnia 2023 w wyniku pokoju w Drachten);
• obszar wschodniej Turgii i większej części Nepalu Istanbudzkiego zostaje całkowicie zdemilitaryzowany, aby w przyszłości Meden nie mógł być zaatakowany z dwóch stron, nie licząc innych krajów szemierskich (punkt wykreślony 15 października 2022 na skutek wybuchu rewolucji szemierskiej);
• z drugiej strony wszystkie państwa uzyskują prawo do posiadania lądowych sił zbrojnych, chociaż w ściśle określonej wielkości (wykreślono 5 sieprnia 2023 – państwa Południa odzyskały pełną suwerenność po spłaceniu reparacji wojennych oraz wsparciu w walkach z Istanbu i państwami szemierskimi);
• przywrócono kontrole graniczne między państwami należącymi do różnych makroregionów;
• zalegalizowano działalność wszystkich europejskich platform i mediów społecznościowych, w tym Facebooka, Twittera, Youtube'a, jednak ostatecznie kontrolę nad treściami pozostawia się poszczególnym państwom;
• nałożono konieczność dbania o równouprawnienie kobiet i mężczyzn zgodnie z zasadą symetrii, aby zapobiec rozrostowi ekstremizmu politycznego – de facto to oznacza, że w większości państwa muszą powstać społeczne instytucje reprezentujące mężczyzn w kwestiach związanych m.in. z dostępem do opieki nad dziećmi, podejmowaniem pracy w przedszkolach i szkołach, zapobieganiem samobójstwom, wsparciem singli czy też szeroko pojętą edukacją zdrowotną;
• wszystkie państwa zobowiązały się do wprowadzenia zmian w funkcjonowaniu telewizji, przede wszystkim mają zniknąć elementy nacjonalistyczne, obecne np. w przerwach reklamowych, a także do wybranych programów telewizyjnych, głównie filmów i seriali, ma zostać dodana tzw. neurodeskrypcja (tj. opis gestów, zwyczajów i pojęć, które osoby ze spektrum autyzmu mogą nie rozumieć ze względu na inny sposób postrzegania świata);
• nałożono obowiązek rozbudowania sieci lotniczej na terenie całego Kontynentu Istanbudzkiego, zarówno do lotów pasażerskich, jak i wojskowych;
• dodatkowo wszystkie państwa zobowiązały się do promocji sportu i kultury europejskiej – bez wpływu na lokalny sport i lokalną kulturę.

Narastanie problemów społeczno-gospodarczych

Mimo chwilowej stabilizacji sytuacji społecznej i politycznej pojawiają się nowe istotne problemy we wszystkich krajach Kontynentu Istanbudzkiego, m.in. rosnące napięcia między poszczególnymi państwami, zakusy pewnych środowisk politycznych w wielu państwach do ustanowienia autorytarnych rządów czy też ogólne problemy gospodarcze. Poniższa tabela przedstawia podstawowe problemy w kilku kluczowych krajach Kontynentu.

Państwo	Problemy
Germania	Podstawowym problemem w Germanii jest niestabilna sytuacja gospodarcza spowodowana koniecznością odbudowania kraju po Świętej Wojnie – Germania spośród wszystkich innych krajów, gdzie toczył się konflikt zbrojny, uległa największym zniszczeniom. W Germanii wchodzi do mainstreamu tzw. ruch maskulistyczny. Jest to ekstremistyczny ruch powstały w latach 70., mający być rewanżem wobec działań radykalnej lewicy w ramach Wielkiej Wojny Ideologicznej w Germanii, która skończyła się ona dopiero w roku 1976 pierwszymi od ponad 40 lat w pełni wolnymi wyborami. Ruch maskulistyczny postuluje m.in. walkę o prawa mężczyzn, ale także zwiększenie znaczenia patriarchatu jako według ruchu jedynego "zgodnego z naturą" porządku świata. Ruch maskulistyczny stał się szerzej znany w roku 2013, gdy zamordowano utalentowaną snookerzystkę Amandę Higgs. Obecnie wszystkie ruchy maskulistyczne połączyły swoje siły i zalegalizowały partię pod nazwą Ruch Germański (agerm. Ƨ̌ermanes Ërvørchenhed), którego postulaty zakładają m.in. istotne zwiększenie roli Kościoła Nowokatolickiego, szerszą ochronę małżeństwa kobiety i mężczyzny, a także "rewizję" przepisów karnych dotyczących przemocy domowej i seksualnej.
Istanbu	Istanbu ma problemy gospodarcze związane z koniecznością zapewnienia Istanbu Południowo-Zachodniemu i Istanbu Południowo-Wschodniemu pełnej autonomii (od 2022 Istanbu Południowo-Zachodnie i Istanbu Południowo-Wschodnie mają własny rząd i własny skarb państwa) Istanbu ma również problemy związane z postępującą emancypacją mniejszości narodowych. W szczególności dotyczy to ukraińskiej i rosyjskiej mniejszości narodowej, które obecnie starają się zachować lojalność wobec państwa i nie zwalczać siebie nawzajem w zamian na korzyści polityczne takie jak prawo do używania narodowego języka we wszystkich instytucjach publicznych. Przeróżne spięcia na linii rząd–mniejszości powstały już w latach 50. XX wieku, kiedy to radykalnie lewicowy Ruch Wolności starał się eksterminować wszelkich mężczyzn "mówiących z obcym akcentem" (eufemistyczne określenie wszystkich mniejszości narodowych, etnicznych i językowych w Istanbu). Jednakże w roku 2021 rząd Istanbu postanowił zmienić dotychczasową doktrynę, by utrzymać przy życiu zakończone w roku 2017 zjednoczenie Istanbu oraz by nie dopuścić do rozlania się po kraju zapoczątkowanych przez Nissidę lewicowo-socjalnych protestów. Problemem jednak stało się to, że mniejszości narodowe za pośrednictwem chociażby mediów społecznościowych i organizacji pożytku publicznego starają się dyskretnie przekonać społeczeństwo m.in. do odbudowy XVI-wiecznego Imperium Istanbudzkiego, w tym także do poparcia ewentualnej wojny z Pentagonią i Kategonią. Ogólnie obecna koncepcja państwa istanbudzkiego jest w dużym stopniu wzorowana na Węgrzech pod premierostwem Viktora Orbána - w Istanbu są szeroko rozpowszechnione m.in. nieufność wobec otwartej polityki migracyjnej, wysoki sceptycyzm wobec instytucji międzynarodowych czy nieco rewizjonistyczny ton polityki zagranicznej, co stoi w całkowitej kontrze do okresu od XVI do XVIII wieku, kiedy to obowiązującym ustrojem w Istanbu była liberalna demokracja.
Nissida	Nissida jest krajem stosunkowo stabilnym gospodarczo, z inflacją utrzymującą się na poziomie 1%-2%, co stanowi najniższy wynik spośród wszystkich krajów Kontynentu biorących udział w Świętej Wojnie. Problemem jest jednak niedostosowany do realiów świata zachodniego system gospodarczo-społeczny zwany gospodarką wszechspołeczną (nis. hadãnãisãinŭiença), który zakłada chociażby wliczanie w budżet państwa wszelkich wydatków obywateli rozumianych w krajach kapitalistycznych jako te związne z bezpieczeństwem socjalnym (takie jak prąd, woda, gaz, czynsz) czy też obowiązek tworzenia w każdej firmie tzw. rad pracowniczych (odpowiadają one m.in. za ustalanie wysokości składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne). Specyficzny system utrudnia Nissidzie w świecie wszechobecnej globalizacji i cyfryzacji skuteczną integrację ze światem zachodnim, czego śladem okazały się protesty z czerwca 2021 roku oraz dokonany przez lokalne wojsko i policję zamach stanu w marcu 2022, który odsunął liberałów od władzy i umożliwił bezproblemowe rządzenie koalicji zwanej Socjalistycznym Blokiem Nissidzkim. Z drugiej strony zaś rząd nissidzki w latach 2022-2023 coraz mocniej odchodził od przyjętych na Zachodzie zasad demokratycznych i usiłuje wprowadzić egzaminy wstępne z wiedzy o państwie, uprawniające do głosowania w wyborach parlamentarnych, a także cenzurowanie zachodnich mediów przy jednoczesnym zachowaniu pluralizmu wewnątrz kraju. Postanowienia pokojowe kończące Świętą Wojnę wprawdzie dają wszystkim państwom Kontynentu wolną rękę w kwestiach ustrojowych, jednak niektóre państwa, w tym przede wszystkim Pentagonia, Kategonia i Meden (państwa szemierskie), patrzą na Nissidę z coraz większą nieufnością. W szczególności państwa szemierskie boją się tego, że zmiany zachodzące w Nissidzie są wstępem do dokonania (wspólnie z Istanbu) inwazji na ich kraje w celu uniemożliwienia pogłębienia dalszej wzajemnej integracji.

Jesień Ludów

Próby forsowania przez lokalne rządy zmian niezrozumiałych dla wielu mieszkańców Kontynentu Istanbudzkiego spowodowały, że na początku września ponownie wybuchły protesty na tle społecznym, politycznym i kulturowym. Wszystkie te zmiany sprowokowały rządzących w praktycznie wszystkich krajach Kontynentu Istanbudzkiego do zmiany obowiązującej dotychczas umowy społecznej z obywatelami. Przez długi czas obowiązywał model państwa typu "my nie wtrącamy się wam w życie prywatne, wy nie przeszkadzajcie nam rządzić" (sytuacja mniej więcej podobna do Rosji od lat 90. aż do roku 2022, tyle że Kontynent Istanbudzki pozostawał w pełni demokracją według definicji zachodniej), natomiast rok 2020 stał się początkiem gwałtownego przesuwania się ciężaru odpowiedzialności za władze na społeczeństwo obywatelskie i wszelakie oddolne inicjatywy pozarządowe. Wybuch Świętej Wojny, w tym ludobójstwa dokonane na granicy nissidzko-szapienckiej i krwawe stłumienie antywojennych protestów w Senderòch spowodowały przyspieszenie opisanych zmian.

Protesty w krajach szemierskich

W krajach szemierskich, a szczególnie w Pentagonii, rosło coraz większe niezadowolenie społeczne z powodu opóźniania przez rząd reform związanych ze zjednoczeniem państw szemierskich (Pentagonia, Kategonia, Meden). Dodatkowo rosnący gniew potęgowała coraz szybsza wspólna wymiana informacji w obrębie krajów szemierskich za pomocą mediów społecznościowych, powiązana z przyspieszającym od około roku 2019 rozwojem techonologicznym na Kontynencie Istanbudzkim. Wśród mieszkańców krajów szemierskich (często zwanych też narodem Szemierczyków) zaczęła bowiem kwitnąć świadomość narodowa w pełnym tego słowa znaczenie – na całym terenie szemierskim pojawiało się coraz więcej wspólnych inicjatyw społecznych, samorządowych i kulturowych, które miały wzmacniać poczucie wśród Szemierczyków wspólnych więzi językowych i kulturowych. Takie postawy społeczne były całkowitym przeciwieństwem sytuacji społecznej w XIX wieku, kiedy to Pentagończycy uzasadniali istnienie swojego odrębnego państwa koniecznością "neutralizowania" dwóch dawnych potęg, czyli Istanbu i Nissidy, Kategończycy powoływali się na bezpieczeństwo energetyczne całej niziny Dejny (na terenie Kategonii leży dużo złóż m.in. uranu, miedzi i ropy naftowej), Medeńczycy zaś argumentowali swoją odrębność silnymi więziami gospodarczymi i dyplomatycznymi z sąsiadami, czyli Astralem i Turgiją.

Punktem zapalnym był dzień 13 października 2022 roku, kiedy to w wieczornym orędziu prezydent Pentagonii ogłosił, że z powodu trudnej sytuacji gospodarczej i politycznej związanej ze Świętą Wojną politycy ze wszystkich krajów szemierskich zadecydowali o przesunięciu planu zjednoczeniowego do roku 2040. Komunikat ten wywołał gwałtowną falę gniewu we wszystkich krajach szemierskich. Szczególnie wyróżniali się protestujący w Pentagonii i północnej części Kategonii. Ludzie przebywający w przestrzeniach zamkniętych zaczęli się barykadować, zaczęto podpalać budynki praktycznie wszystkich instytucje państwowych, rzucano koktaljami Mołotowa w kierunku policji i wojska, wandalizowano wiele miejsc publicznych (w tym kościoły i świątynie), umieszczając na ich murach napisy nawołujące do zjednoczenia, do tego w centrach wszystkich większych miast dochodziło do scen zbiorowego samospalenia. Takiego poziomu agresji nie odnotowywano nawet w trakcie trwania słynnych nissidzkich protestów z czerwca 2021 roku. W przeciwieństwie jednak do Nissidy szemierskie władze postanowiły brutalnie stłumić protesty, używając również wojska. Wyłączono również internet, co było wydarzeniem bezprecedensowym, ponieważ nawet w trakcie trwania Świętej Wojny internet funkcjonował bez większych przeszkód, mimo że funkcjonowała cenzura. Łącznie zginęło ponad 400 osób.

Pozostałe kraje Kontynentu Istanbudzkiego szybko zareagowały na sytuację w krajach szemierskich. Niemal na całym terenie Kontynentu zaczęto organizować wiece solidarności z tzw. wolną Szemierią, organizowano festiwale kultury szemierskiej i przyjmowano uciekinierów z krajów szemierskich. Wszystko to spowodowało, że władze większości krajów Kontynentu Istanbudzkiego zaczęły dyskusję na temat rewizji postanowień pokojowych z roku 1908, które zakazują jednoczenia się krajów, które osobno wykazują "wystarczająco dużą siłę gospodarczą". Gdyby bowiem powstałoby jedno państwo szemierskie, to jego PKB byłoby ponad dwukrotnie wyższe od obecnego lidera, czyli Senderòch, zaś liczebność armii przewyższałaby ponad dwukrotnie obecnego lidera, czyli Rydwan. W samych zaś krajach szemierskich protesty zakończyły się 16 października, kiedy to głowy państw Pentagonii, Kategonii i Medenu ogłosiły przyspieszone wybory do wspólnego parlamentu szemierskiego w dniu 20 grudnia 2022 roku (kraje szemierskie mają zwyczaj głosowania we wtorki), poprzedzone wcześniej negocjacjami w sprawie tzw. umowy zjednoczeniowej. Dokument ten pozwoliłby na bezproblemowe zatwierdzenie powstania zjednoczonego państwa Szemieria przez organy reprezentujące każde z państw uznających Międzynarodową Konstytucję Kontynentu Istanbudzkiego (szczególnie tyczy się to reprezentantów najbardziej przeciwnych temu pomysłowi państw, czyli Istanbu i Nissidy).

Wojna domowa i protesty w Istanbu

Gwałtowne umacnianie się sił zbrojnych w Istanbu spowodowało coraz większą nieufność Istanbudczyków wobec rządu. Obawiali się oni, że zostaną wciągnięci w potencjalną wojnę z Pentagonią mimo braku zgody społeczeństwa na przygotowywanie jakichkolwiek działań zbrojnych wobec sąsiadów Istanbu. Według sondaży zleconych przez niezależne organizacje pozarządowe jedynie 17% Istanbudczyków uważało, że należy "dokonać interwencji zbrojnej w Pentagonii w celu powstrzymania zjednoczenia państw szemierskich". Również inny postulowany przez część rządu cel działań zbrojnych - rewizja obecnych granic Istanbu - nie cieszył się poparciem społeczeństwa, tylko 11% Istanbudczyków opowiedziało się za "dokonaniem interwencji zbrojnej w Chatyndze i Astralu w celu odzyskania historycznie istanbudzkich ziem".

W związku z powyższym przedstawicieli Liberałów (chadecko-liberalna partia) i Aliansu Istanbu Południowego (centrowa, proastralska partia) w dniu 12 września 2022 podpisały tajną umowę z częścią sił wojskowych w celu siłowego obalenia obecnej koalicji Lewicy (narodowo-konserwatywna partia), Odnowy (konserwatywno-liberalna partia) i Związku Słowian Wschodnich (partia kilku mniejszości słowiańskich). Walki, trwające około 2 dni, głównie na terenie zachodniej części Istanbu, zakończyły się zwycięstwem opozycji. Koalicja rządowa podała się do dymisji, pozwalając opozycji utworzyć mniejszościowy rząd. Dodatkowo ponad połowa ministrów reprezentująca obalony rząd i ponad 1/4 posłów koalicji rządzącej emigrowała za granicę. Pierwszą decyzją nowo powstałych władz było podpisanie paktu o nieagresji z krajami szemierskimi, Chatyngą i Astralem, a także przeprowadzenie poważnych zmian kadrowych w istanbudzkich siłach zbrojnych. Dodatkowo przestał istnieć tzw. Urząd ds. Ochrony Konstytucji, który kazał śledzić działalność ugrupowań uznawanych przez Istanbu za ekstremistyczne.

Flaga z hasłem Wolne Istanbu (ist. Slobodnije Istanbu) – jeden z podstawowych symobli protestów w Istanbu. Sytuacja polityczna w Istanbu zaczęła się gwałtownie destabilizować w listopadzie 2022, głównie z powodu udanej rewolucji szemierskiej, która w Pentagonii, Kategonii i Medenie doprowadziła do odsunięcia od władz obozy przeciwne zjednoczonej Szemierii. Rządzący w Istanbu zaczęli masowo łamać prawa człowieka i brutalnie zwalczać wszelki opór wobec wdrażanych zmian.

Po zaledwie kilku tygodniach sytuacja polityczna w Istanbu jednak znowu zaczęła się pogarszać. W dniu 11 listopada 2022 w dzienniku Togodena (pol. Dziś) ukazał się artykuł, w którym rządzący mieli fałszować badania opinii publicznej dotyczące stosunku do zjednoczonego Istanbu, skuteczności walki rządu z inflacją, europejskiej inwazji Rosji na Ukrainę (rząd istanbudzki używał inwazji jako karty przetargowej, by chronić wpływowych polityków przed karami za udział w defraudacji ogromnej ilości pieniędzy z tzw. Fundacji Hørdena i by usprawiedliwić masowe przypadki zdrad i dezercji w siłach zbrojnych Istanbu w trakcie Świętej Wojny) oraz zwrotu Republice Istanbudzkiej przez Chatyngę terenów ujścia Henszty do rzeki Wizna (rząd istanbudzki w roku 2018 na prośbę lokalnych Chatyńczyków zarządził plebiscyt na tych ziemiach i sprzedał Chatyndze tereny, gdzie mieszkańcy zagłosowali za przyłączeniem do Chatyngi). Spowodowało to masowe protesty w całym kraju.

Władza początkowo nie reagowała na zaistniałe zdarzenia, jednak była coraz bardziej zdeterminowana do tego, by zastraszyć społeczeństwo oraz umocnić wpływy w sądach i służbach mundurowych. W dniu 20 listopada premier Istanbu Dušijan Semenovic podpisał secesję Istanbu Południowego od Republiki Istanbudzkiej, w dniu 3 grudnia przywrócono w Istanbu karę śmierci i odbyła się publiczna egzekucja 5 czołowych działaczek Wielkiej Wojnej Ideologicznej, natomiast w dniu 7 grudnia rząd przywrócił obowiązkową służbę wojskową (tłumaczono się brakami w armii zawodowej na skutek Świętej Wojny). W wyniku tychże decyzji, szczególnie tej ostatniej, protesty przybrały na sile i różne organizacje opozycyjne zaczęły się coraz bardziej konsolidować – organizacje mniejszości narodowych, organizacje kościelne i organizacje na rzecz praw człowieka. W dniu 8 grudnia premier Istanbu podpisał nową ustawę dotyczącą tzw. walki z ekstremizmem politycznym, która de facto zezwalała wojsku i policji brutalnie rozpędzać protesty i skazywać opozycjonistów bez uczciwego procesu sądowego. Rozpoczęły się masowe aresztowania protestujących, zaczęto przeszukiwać kościoły i biura przedstawicieli mniejszości narodowych, nałożono na media społecznościowe obowiązek blokowania relacji z protestów. Wsparcie dla protestujących wyraziły ambasady kiklunastu krajów Kontynentu Istanbudzkiego: Germanii, Pentagonii, Kategonii, Chatyngi, Chatyngi Południowej, Baltiska, Nissidy, Senderòch, Rydwanu, Harbentii, Estenu, Leńchszy i Republiki Północnej.

Ostatecznie w dniu 18 grudnia Dušijan Semenovic podał się do dymisji i uciekł wraz z najbliższą rodziną do Nesai (państwo poza Kontynentem Istanbudzkim). W dniu 20 grudnia odbyło się zaprzysiężenie nowego premiera, wyznaczonego przez obaloną w wyniku wojny domowej koalicję Lewicy, Odnowy i Związku Słowian Wchodnich. Zostały cofnięte wszystkie ustawy i rozporządzenia podpisane przez Dušijana Semenovica (z wyjątkiem tych dotyczących m.in. poprawy sytuacji społeczności LGBT+ i mniejszości narodowych - były to kwestie mające legitymizować poparcie dla byłego premiera). Poza tym rząd na forum międzynarodowym zobowiązał się do wdrożenia głębokich reform umacniających praworządność w Republice Istanbudzkiej. W tym samym dniu Dušijan Semenovic został przez parlament jednogłośnie uznany za zbrodniarza cywilnego i został pozbawiony obywatelstwa istanbudzkiego.

Rozwój neokonserwatyzmu

Przemiany na Kontynencie Istanbudzkim znalazły odbicie również w funkcjonowaniu dotychczasowego życia politycznego. W przeciwieństwie do poprzednich zmian zmiany mające początek w roku 2021 mają charakter globalny, tzn. nie da się wskazać jednego państwa, które zapoczątkowało zmiany, bowiem ten proces stał się coraz bardziej rozproszony, głównie za sprawą dynamicznego rozwoju mediów społecznościowych. Dodatkowo zachodzi proces mieszania się poglądów tradycyjnie lewicowych (głównie opartych na równości społecznej) i prawicowych (opartych na wartościach takich jak rodzina, naród itd.). Ten proces jest dodatkowo potęgowany przez rosnącą niechęć zarówno do systemu kapitalistycznego, jak i różnego rodzaju skrajnych nacjonalizmów. Do tego na Kontynencie do władzy coraz częściej dochodzą osoby, które nie pamiętają czasów Wielkiej Wojny Ideologicznej (lata 40., 50. i początek lat 60.), a zatem posługują się wyraźnie innym systemem wartości niż poprzednie pokolenia. W wyniku tych wszystkich czynników wyłania się kilka nowych nurtów politycznych, z czego największą popularność obecnie ma tzw. neokonserwatyzm. Nurt ten stał się szczególnie wpływowy na zachodzie i północy Kontynentu Istanbudzkiego.

Neokonserwatyzm, szczególnie jego wersja wywodząca się w Germanii, ma następujące założenia:

• neokonserwatyści wyraźnie podkreślają, że wszelkie duże zmiany społeczne nie mogą być odbywać się drogą rewolucji ani nie mogą być z góry narzucane przez państwo ani żadną inną instytucję;
• neokonserwatyści chcą zwiększyć prawną ochronę wolności sumienia i wolności wyznania, dotyczy to również kwestii zdrowotnych takich jak obowiązkowe szczepienia;
• neokonserwatyści z drugiej strony mocno opowiadają się wspólnym dialogiem i wysokim poziomem kultury politycznej, dlatego też wyraźnie opowiadają się za rozdziałem Kościoła i państwa, sprzeciwiają się wszelkim ugrupowaniom wywyższającym naród lub Kościół kosztem innych grup społecznych oraz publicznie potępiają wszelkie uprzedzenia kierowane do osób o innej narodowości, osób o innym wyznaniu (lub jego braku), osób utożsamiających się z LGBT+ czy też osób z niepełnosprawnością, niezależnie od tego, na czym one bazują;
• neokonserwatyści opowiadają się za zwiększeniem roli praw cyfrowych, w tym zwiększeniem ochrony danych osobowych, zwiększeniem bezpieczeństwa danych przechowywanych w różnych systemach teleinformatycznych, liberalizacją dostępu do materiałów chronionych prawem autorskim czy też bardziej transparentnym działaniem mediów społecznościowych;
• neokonserwatyści co do zasady opowiadają się za wysokimi podatkami, ponieważ wychodzą z założenia, że placówki lecznicze, służby mundurowe, armia czy szkoły zyskują szczególnego znaczenia w czasach społeczeństwa informacyjnego, jednak zarazem opowiadają się za bardziej oddolnymi i wolnorynkowymi metodami reformowania tychże instytucji;
• neokonserwatyści odrzucają kult ciężkiej pracy, w konsekwencji czego opowiadają się m.in. za krótszym tygodniowym czasem pracy, większą kontrolą nad mobbingiem w zakładach pracy, a także zwiększeniem kar finansowych dla przedsiębiorstw stosujących nieuczciwe praktyki handlowe;
• neokonserwatyści generalnie uznają, że różnice pomiędzy kobietami a mężczyznami w istotnej części są uwarunkowane biologią, mimo to nie ignorują całkowicie czynników kulturowych ani nie negują istnienia transpłciowości;
• neokonserwatyści opowiadają się za uczciwszym i bardziej symetrycznym podejściem do równouprawnienia płci, dlatego m.in. opowiadają się za zwiększeniem roli ojców w wychowywaniu dzieci i promują wśród mężczyzn dbanie o zdrowie psychiczne, przy czym nie bagatelizują problemów, na które bardziej narażone są kobiety, np. przemoc seksualna;
• neokonserwatyści uważają tzw. ruch inceli (mężczyzn obwiniających kobiety za swoje niesatysfakcjonujące relacje romantyczne i seksualne) za największe zagrożenie dla ładu społecznego w XXI wieku, dlatego też mocno akcentują konieczność poprawy relacji damsko-męskich, potępiają wzrost znaczenia w społeczeństwie i kulturze masowej hipergamii kobiet (preferowania przez kobiety partnerów o wyższym statusie społecznym), starają się niwelować nierówności edukacyjne wśród kobiet i mężczyzn (we wszystkich społeczeństwach zachodnich kobiety są statystycznie lepiej wykształcone niż mężczyźni), a także promują obecność mężczyzn (szczególnie tych z klasy robotniczej) w tradycyjnie kobiecych obszarach jak pielęgniarstwo, opieka społeczna czy edukacja wczesnoszkolna;
• neokonserwatyści w znacznej większości uważają, że rewolucja seksualna miała negatywne konsekwencje dla społeczeństwa, z drugiej strony co do zasady mają inkluzywne podejście do instytucji rodziny, dlatego też silnie promują takie wartości jak wierność, miłość i wzajemne wsparcie m.in. wśród osób wychowujących dzieci z innych związków, osób żyjących w wieloletnich konkubinatach czy też osób w związkach jednopłciowych;
• neokonserwatyści zdecydowanie nie chcą ograniczać dostępu do aborcji ani znosić małżeństw osób tej samej płci, jednak w pełni dopuszczają do debaty publicznej osoby wyrażające krytykę wobec takich rozwiązań.

Neokonserwatyści mają wiele rozbieżnych zdań w takich kwestiach jak ustrój państwa, migracja, zielona transformacja, bezpieczeństwo energetyczne czy obronność.

Wojna szemiersko-nissidzka i upadek dyktatury w Nissidzie

W dniu 14 maja 2023 na Kontynencie Istanbudzkim doszło do kolejnych walk związanych ze Świętą Wojną. Najistotniejsze bitwy rozegrały się na terenach leżących na północ od Szapienty. Walki toczyły się między zjednoczoną Szemierią (wspieraną m.in. przez Nepal Istanbudzki i Szapientę) a Nissidą rządzoną autorytarnie przez Socjalistyczny Blok Nissidzki (wspieraną m.in. przez Istanbu i Astral), który doszedł do władzy w wyniku zamachu stanu w marcu 2022. Zdecydowane zwycięstwo odniósł sojusz z Szemierią na czele, dzięki czemu Kategonia chwilowo zyskała dostęp do morza i sąsiedztwo bogatego w zasoby Wolnego Archipelagu Istanbudzkiego. W międzyczasie w Nissidzie wybuchła wojna domowa - działający w podziemiu z powodu represji politycznych liberałowie i chadecy, wspierani przez Szemierię, złączyli siły, by odsunąć od władzy nacjonalistów i socjalistów. Władza została oskarżona m.in. o zorganizowaną korupcję, łamanie wolności prasy, zamiatanie pod dywan wielu przypadków poważnych przestępstw seksualnych (m.in. zgwałceń i wykorzystywania seksualnego małoletnich) czy utrudnianie chrześcijanom i hordenistom odbywania praktyk religijnych. Dyktatura została obalona dnia 18 czerwca 2023 w wyniku przejęcia władzy przez rząd tymczasowy i rozpisania wolnych, demokratycznych wyborów. Zmieniono również ustrój państwa na tzw. system polski (nis. laidnïãi sistemănţãi). Od tego momentu system polityczny Nissidy oparto na pięciu filarach:

• Przyjazne bezpieczeństwo - służbom specjalnym zmniejszono zakres obowiązków do niezbędnego minimum, zwiększono ochronę danych osobowych i ograniczono sposoby ich przetwarzania, poprawiono świadomość społeczną na temat skutków najgroźniejszych przestępstw, poprawiono przejrzystość działania służby więziennej, sądów, prokuratury i policji, zaostrzono kary za przestępstwa dotyczące bezpieczeństwa osób (zwłaszcza kobiet) w miejscach publicznych, jednoznacznie określono kryteria posiadania i noszenia broni palnej, wyposażono Siły Zbrojne Nissidy w najnowszy sprzęt i oprogramowanie, zwiększono bezpieczeństwo Nissidy wzdłuż morskiej granicy kraju, zwiększono nakłady na szkolenia dotyczące bezpieczeństwa wewnętrznego, obsługi nowoczesnego sprzętu wojskowego i technik samoobrony;
• Szacunek dla wartości pracy - przywrócono 5-dniowy tydzień pracy (zamiast przymusowego 4-dniowiego tygodnia pracy), poprawiono świadomość społeczną na temat znaczenia składek zdrowotnych i emerytalnych, znacznie uproszczono przepisy dla jednoosobowych działalności gospodarczych, w kontekście podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) zlikwidowano skomplikowany system klas podatkowych (zależnych m.in. od wykształcenia, rodzaju pracy i stażu pracy) na rzecz dwóch progów podatkowych, otwarto rynek pracy dla wszystkich cudzoziemców z Kontynentu Istanbudzkiego (Nissida do roku 2023 była jedynym państwem na Kontynencie, w którym zezwolenia na pracę potrzebowali wszyscy cudzoziemcy), usunięto sklepowe limity żywności na podstawowe artykuły spożywcze;
• Dynamiczny rozwój technologiczny - znacznie poprawiono dostęp do smartfonów i innych sprzętów elektronicznych, zezwolono szkołom i uczelniom wyższym na korzystanie m.in. z aplikacji TikTok i narzędzia ChatGPT, poprawiono jakość i gęstość połączeń długodystansowych (kolej i autobus), upowszechniono płatności kartą płatniczą, zaadaptowano system płatności Slãinăţa podobny do polskiego systemu BLIK, poprawiono zakres i jakość usług e-administracji i e-bankowości, zwiększono nakłady na nowe inwestycje dotyczące bezpieczeństwa energetycznego, transportu i budownictwa, zaproszono inwestorów do zainteresowania się udziałami m.in. w największych koncernach paliwowych i zakładach przetwórstwa przemysłowego;
• Szeroki pluralizm polityczny - zmieniono w izbie niższej parlamentu ordynację wyborczą na proporcjonalną z 5-procentowym progiem wyborczym, zezwolono na działalność partiom konserwatywno-liberalnym (tj. o profilu podobnym do polskiej Konfederacji), przywrócono działalność dwóch największych kojarzonych z opozycją mediów, zostało dozwolone finansowanie mediów z zagranicznych środków, wszystkie media państwowe i prywatne przesunęły profil działalności z typowo propagandowego do bardziej lifestyle'owego, rozrywkowego i sportowego, w kulturze politycznej Nissidy zaczęły pojawiać się populistyczne, prowokujące i chwytliwe dyskusje (dotąd taki styl prowadzenia polityki był niedopuszczalny nawet przez kodeks karny), wzmocniono znaczenie organizacji pozarządowych i usunięto przepisy zakazujące ich finansowania z zagranicy;
• Autentyczna wrażliwość społeczna - państwo i media starają się wyciszać najbardziej kontrowersyjne wiadomości, dotyczące zwłaszcza uczuć religijnych, polityki zagranicznej i społeczności LGBT+, podjęto działania na rzecz wzmocnienia więzi społecznych przez promocję instytucji rodziny, znacznie poluzowano prawo do zgromadzeń i manifestacji (dotąd surowo były zabronione zwłaszcza pochody nacjonalistów i marsze organizowane przez społeczność LGBT+), poprawiono odbiór społeczny przybywających do Nissidy imigrantów i uchodźców, media zaczęły przypominać o różnorodności etnicznej i religijnej Związku Rydwańskiego (wieloetnicznego państwa istniejącego w okresie od X do XVIII wieku, w którego skład wchodzili m.in. Nissidczycy, Szemierczycy i Szapienci), zaczęto szerzej promować w mediach nissidzką kulturę współczesną, zwiększyło się znaczenie platform streamigowych i platform wideo.

Nissida w marcu 2024 roku cofnęła część zmian wprowadzonych przez rząd w czerwcu 2023 roku, głównie tych dotyczących symboli państwowych i podstaw ustrojowych państwa. Przyczyną tego było rosnące niezadowolenie z nowego rządu i podejrzewanie przez opinię publiczną, że część proponowanych zmian to był element wojny hybrydowej państw szemierskich z Nissidą, które chcą osłabić jej znaczenie na arenie międzynarodowej.

Wojna chatyńsko-istanbudzka i pokój w Drachten

W dniu 9 lipca 2023 wojska chatyńskie ogłosiły marsz na miasto Istanbu w celu zmiany systemu politycznego Republiki Istanbudzkiej. W dniu 11 lipca całe miasto Istanbu było oblężone, a najważniejsi istanbudzcy urzędnicy państwowi zostali ewakuowani do Astralu. Chatynga w międzyczasie wymusiła na państwie Istanbu liczne ustępstwa terytorialne w zamian za poparcie dla anulowania zjednoczenia państw szemierskich, wycofania wojsk szemierskich z okupowanego południa Nissidy i przywrócenia status quo na terenie Archipelagu Nissidzkiego. Ostatecznie dnia 5 sierpnia 2023 strona istanbudzka podpisała akt kapitulacji i uznała nowe granice. Tego samego dnia Pentagonia, Kategonia i Meden rozwiązały zjednoczoną Szemierię, wojska szemierskie opuściły całkowicie terytorium Nissidy, a także wszystkie państwa Kontynentu Istanbudzkiego zatwierdziły w haureńskim Drachten ostateczne postanowienia pokojowe. Uzgodniono także dodatkowe warunki pokoju:

• zaczął obowiązywać całkowity zakaz wwozu i wywozu substancji psychoaktywnych na terytorium Kontynentu Istanbudzkiego (bez Republiki Południowej);
• Leńchsza, Chatynga, Chatynga Północna, Chatynga Południowa i Baltisk otworzyły wzajemnie granice dla ruchu osobowego i towarowego (tzw. koalicja 58. równoleżnika);
• Germania, Haurenia, Rydwan i Harbentia zatwierdziły ustanowiony w grudniu 2022 nowy podział terytorialny na zachodzie Kontynentu Istanbudzkiego;
• Germania, Haurenia, Senderoch, Rydwan i Harbentia nawiązały ścisłą współpracę militarną i gospodarczą (tzw. blok zachodni);
• państwa szemierskie zobowiązały się usunąć instytucję referendum ogólnokrajowego; od tego momentu wszelkie akty prawa międzynarodowego będą mogły być przyjmowane wyłącznie w ramach decyzji lokalnych parlamentów;
• odtajniono akta dwóch najgłośniejszych afer na Kontynencie Istanbudzkim: defraudacji w Fundacji Hørdena (chodziło m.in. o finansowanie zorganizowanych grup przestępczych i majątków oligarchów z publicznych pieniędzy kilkunastu państw w latach 2015-2021, najbardziej uwikłane w aferę były Germania, Haurenia, Istanbu i Nissida) i tzw. homogate (chatyńskie służby bezpieczeństwa odkryły w domu nieżyjącego premiera Chatyngi i specjalisty do spraw HR-u Semiena Hartāi dowody na przeprowadzanie w nowoprotestanckich kościołach w Estenie i innych państwach nordyjskich w latach 1990-2020 przeróżnych terapii konwersyjnych, które miały za zadanie zmieniać u wiernych orientację seksualną lub tożsamość płciową wedle idei hetero- i cisnormatywności);
• zawiązano międzynarodową policję mającą badać przypadki przestępczości zorganizowanej i poważnych przestępstw skarbowych jako tzw. wyspecjalizowany organ Międzynarodowej Konstytucji Kontynentu Istanbudzkiego;
• ustanowiono bezwzględny zakaz przeprowadzania terapii konwersyjnych i innych pseudomedycznych praktyk dotykających społeczność LGBT+ na terenie całego Kontynentu Istanbudzkiego;
• potwierdzono ustanowione w 2022 roku prawo do aborcji do 23. tygodnia ciąży na terenie całego Kontynentu Istanbudzkiego, z tym że w poszczególnych państwach mogą obowiązywać restrykcje dotyczące pozaekonomicznych i pozamedycznych przesłanek oraz zakaz sprzedawania przez Internet środków wczesnoporonnych bez recepty;
• do 2035 roku wszystkie państwa Kontynentu muszą zlikwidować w swoich kodeksach cywilnych i karnych możliwość składania pozwów alimentacyjnych (pełną kontrolę nad zapewnieniem dzieciom odpowiednich warunków materialnych ma przejąć państwo);
• wszystkie państwa Kontynentu muszą mieć strefę czasową wyrażoną w pełnych godzinach (zniesiono "połówkowe" strefy czasowe).

W grudniu 2023 państwa Kontynentu Istanbudzkiego nałożyły blokadę gospodarczą na Chatyngę (przepływ towarów przez Kontynent powinien odbywać się w miarę możliwości z pominięciem tranzytu przez Chatyngę), a także pozbawiły Chatyngę prawa głosu w trakcie głosowań związanych z wieloma organizacjami gospodarczymi i z Międzynarodową Konstytucją Kontynentu Istanbudzkiego. Chatyńskie ruchy ekologiczne i socjalistyczne zagroziły rządowi Matiasa Hartāi (syna uznanego celebryty Semiena Hartāi) wybuchem wojny domowej, jeżeli rząd nie dostosuje się do orzeczeń Trybunału Międzynarodowej Konstytucji Kontynentu Istanbudzkiego i zacznie omijać nałożone sankcje. Sytuacja zmieniła się dnia 10 marca 2024 roku, kiedy to w Chatyndze doszło do udanego zamachu stanu i nowy rząd Semiena Hātali, wspierany głównie przez nacjonalistów i socjalistów, podpisał dodatkowe porozumienie z Istanbu. W wyniku tego porozumienia państwa Kontynentu Istanbudzkiego w imieniu premier Istanbu Šaunerdą Semenicą znoszą reżim sankcyjny nałożony na Chatyngę w zamian za m.in. współpracę militarną i gospodarczą z Istanbu, de facto w celu zabezpieczenia się przed ewentualną agresją ze strony Germanii i Pentagonii.

W dniu 1 stycznia 2024 wszystkie państwa Północy zmieniły swoje nazwy na te obowiązujące do końca wojny nissidzko-germańskiej. Tzw. pokój wieczysty z roku 1908 zabraniał przez 125 lat stosowania państwom Północy (z wyjątkiem Estenu) lokalnych nazw państw - postulat został wysunięty przez takie państwa jak Chatynga, Germania czy Istanbu w celu degradacji geopolitycznego znaczenia północnej części Kontynentu Istanbudzkiego. Ostatecznie po zakończeniu Świętej Wojny okres zakazu skrócono do 115 lat.

Pentagoński bunt

Pentagończycy nie chcieli się zgodzić na postanowienia pokojowe. Dlatego od dnia 5 sierpnia w kilkudziesięciu miastach Pentagonii zostały zorganizowane marsze w "obronie szemierskiej tożsamości", w których często brała udział skrajna pentagońska prawica. Jednak w dniu 18 sierpnia sytuacja zaczęła eskalować, gdy Medeńczycy jednostronnie ogłosili wyjście z szemierskiej unii walutowej i przedstawili harmonogram zmiany kierunku dostaw gazu i ropy do Medenu na zachodni. Lokalny rząd medeński argumentował zmiany pogarszającą się sytuacją gospodarczą, odmienną sytuacją makroekomiczną Medenu i Pentagonii, drastycznymi różnicami w polityce zagranicznej i przede wszystkim odmową udzielenia przez Pentagonię pomocy wojskowej dla napadniętego przez Astral i Turgiję Medenu w trakcie pierwszej fazy Świętej Wojny. W ramach retorsji służby specjalne Szemierii (de facto reprezentujące Pentagonię), według informacji przekazanych publicznie przez wywiady Istanbu i Nissidy, postanowiły zorganizować serię zamachów terrorystycznych na terenie Medenu.

W reakcji na powyższe informacje Kategonia zorganizowała specjalną operację o kryptonimie "Zemsta Hørdena" (nazwa nawiązuje do szemierskiego określenia Kategonii hárdenesi), polegającą na siłowym obaleniu rządu pentagońskiego i przeprowadzeniu czystek na najwyższych stanowiskach rządowych. W tym celu w 20 sierpnia lokalny rząd kategoński samodzielnie podjął decyzję o zamknięciu granic z Medenem i Pentagonią, wydaniu potajemnych pozwoleń na przemarsz medeńskich wojsk przez terytorium Kategonii, całoodobowym otwarciu wszystkich restauracji, pubów i parów przez cały okres od 19 do 26 sierpnia z okazji rzekomego Święta Solidarności Szemierskiej (w celu odwrócenia uwagi Kategończyków od toczących się działań wojskowych) i uruchomieniu systemów antyrakietowych w pobliżu całego pasa granicznego z Pentagonią. W dniu 23 sierpnia lokalny rząd pentagoński ogłosił decyzję o akceptacji rozpadu wspólnego państwa Szemeria. Z kolei tego samego dnia Kategonia i Meden ogłosiły permamentne zamknięcie granic z "Nissidą Zachodnią" (pogardliwe określenie Pentagonii). Dodatkowo Kategonia zapowiedziała "wojnę kulturową" z Pentagonią, oskarżając ją o wielowiekowe przywłaszczanie sobie najważniejszych szemierskich dzieł literatury, filozofii, teologii i sztuki. W międzyczasie pełniący obowiązki prezydenta Medenu poinformował media, że prowadzi rozmowy dotyczące przystąpienia Medenu do wspólnego porozumienia granicznego z Istanbu i Astralem w celu wzajemnego otwarcia granic dla ruchu osobowego i towarowego.

Gospodarka

Wszystkie państwa Kontynentu Istanbudzkiego są państwami bardzo wysoko rozwiniętymi, z przewagą sektora usług w udziale PKB. Poniższa tabela przedstawia zestawienie najważniejszych mierników gospodarczych w każdym z państw Kontynentu Istanbudzkiego (dane z roku 2021).

PKB per capita w poszczególnych państwach Kontynentu Istanbudzkiego w roku 2021 (wyrażone w USD):

   powyżej $70 000
   $60 000 – $70 000
   $50 000 – $60 000
   $40 000 – $50 000
   $30 000 – $40 000

Lp.	Państwo	PKB (w mln USD)	PKB per capita (w USD)	PKB według parytetu siły nabywczej (w mln int$)	PKB per capita według parytetu siły nabywczej (w int$)
1.	Senderòch	5 150 000	99 038	3 705 036	71 251
2.	Haurenia	4 760 000	179 623	2 751 445	103 828
3.	Germania	4 690 000	83 601	4 885 417	87 084
4.	Nissida	4 650 000	45 588	6 283 784	61 606
5.	Pentagonia	4 530 000	63 624	4 314 286	60 594
6.	Marnesa	4 430 000	54 423	5 273 810	64 789
7.	Rydwan	4 210 000	35 083	5 767 123	48 059
8.	Istanbu	3 870 000	53 900	4 252 747	59 230
9.	Kategonia	3 560 000	51 223	3 456 311	49 731
10.	Harbentia	3 470 000	34 356	4 887 324	48 389
11.	Szapienta	2 970 000	94 286	2 152 174	68 323
12.	Chatynga	2 890 000	58 502	2 603 604	52 705
13.	Meden	2 830 000	55 273	2 526 786	49 351
14.	Astral	2 510 000	43 276	3 098 765	53 427
15.	Turgija	1 780 000	50 425	2 438 356	69 075
16.	Leńchsza	1 660 000	48 538	1 580 952	46 227
17.	Esten	1 010 000	60 479	878 261	52 590
18.	Republika Płd.-Wsch.	951 000	61 753	760 800	49 403
19.	Baltisk	869 000	57 550	835 577	55 336
20.	Nepal Istanbudzki	850 000	40 865	1 349 206	64 866
21.	Republika Płd.-Zach.	845 000	30 505	1 564 815	56 492
22.	Dolna Wizna	727 000	54 254	673 148	50 235
23.	Górny Jöten	681 000	51 591	608 036	46 063
24.	Las Palmas	649 000	53 636	940 580	77 734
25.	Republika Płd.	475 000	32 095	931 373	62 931
26.	Morten	436 000	45 750	415 238	43 572
27.	Mikronezja Wielka	427 000	39 537	700 000	64 815
28.	Chatynga Płd.	413 000	80 507	350 000	68 226
29.	Zaleńchszanie	395 000	45 824	387 255	44 925
30.	Chatynga Płn.	393 000	78 287	324 793	64 700
31.	Mikronezja Mała	386 000	45 680	576 119	68 180
32.	Föltur	378 000	46 041	366 990	44 700

Strefy czasowe

Obecnie na terenie Kontynentu Istanbudzkiego znajdują się 4 strefy czasowe, od UTC+01:00 do UTC+04:00. Wszystkie państwa Kontynentu Istanbudzkiego leżą na terenie jednej ze stref czasowych (Szapienta do roku 2023 leżała na terenie dwóch stref). W latach 2019-2021 wszystkie państwa Kontynentu (poza Republiką Południową) zniosły zmianę czasu na zimowy (pozostając w czasie letnim przez cały rok), co zostało uzasadnione negatywnym wpływem zmiany czasu m.in. na gospodarkę i środowisko naturalne. W roku 2023 zlikwidowano również "połówkowe" strefy czasowe – Turgija przez długi czas znajdowała się w strefie czasowej UTC+02:30 (zimą), natomiast Republika Południowo-Zachodnia była w strefie czasowej UTC-00:30 (zimą). Poniższa tabela przedstawia aktualne strefy czasowe i należące do nich państwa.

Strefy czasowe w poszczególnych państwach Kontynentu Istanbudzkiego w roku 2024:

   UTC+01:00 (cały rok)
   UTC+02:00 (cały rok)
   UTC+02:00 (zima), UTC+03:00 (lato)
   UTC+03:00 (cały rok)
   UTC+04:00 (cały rok)

Strefa czasowa	Państwa
UTC+01:00	Zaleńchszanie, Leńchsza, Harbentia, Germania, Haurenia, Rydwan, Senderòch, Republika Płd.-Zach.
UTC+02:00	Górny Jöten, Chatynga, Istanbu, Astral, Mikronezja Wielka, Mikronezja Mała
UTC+02:00 (zima) UTC+03:00 (lato)	Republika Południowa
UTC+03:00	Dolna Wizna, Föltur, Esten, Chatynga Płn., Chatynga Płd., Turgija, Las Palmas
UTC+04:00	Morten, Marnesa, Baltisk, Pentagonia, Nissida, Kategonia, Meden, Republika Płd.-Wsch., Szapienta, Nepal Istanbudzki

Religia i tradycja

Obecnie niemal wszystkie państwa Kontynentu są państwami, w których procent osób deklarujących się jako bezwyznaniowe sięga od 65% w Senderòch do 98% w Chatyndze. Od początku XXI wieku proces ateizacji społeczeństwa ulega gwałtownemu przyspieszeniu, głównie za sprawą wpływów europejskich, szybkiego rozwoju technologicznego i coraz szerszego dostępu do informacji, chociaż zdarzają się przypadki procesów odwrotnych, np. w Chatyndze. Pierwotnie współczesne państwa Kontynentu wywodzą się z czterech kręgów kulturowych, w których dominującą religią były: chrześcijaństwo, hordenizm, leńchszanizm, naturalizm senderoski. Poniższa tabelka przyporządkowuje każde państwo do dawnej dominującej religii.

Religia	Państwa
chrześcijaństwo (neoluteranizm, przewaga dawnej myśli leńchszańskiej)	Państwa Północy (pas państw od Rep. Zach do Rep. Wsch.), Esten, Leńchsza częściowo: Chatynga
chrześcijaństwo (neoanglikanizm, przenikanie się dawnej myśli leńchszańskiej i senderoskiej)	Germania, Haurenia, Harbentia częściowo: Istanbu
chrześcijaństwo (neokatolicyzm, przewaga dawnej myśli senderoskiej)	Państwa Południa (pas państw od Rep. Płd.-Zach. do Turgii), Senderòch, Astral, Rydwan częściowo: Nepal Istanbudzki, Republika Płd.
hordenizm (nurt ortodoksyjny)	Marnesa, Nissida, Szapienta
hordenizm (nurt reformistyczny)	Pentagonia, Kategonia, Meden, Rep. Płd.-Wsch., Baltisk, Chatynga Płn., Chatynga Płd. częściowo: Chatynga, Nepal Istanbudzki

Sytuacja do czasów podbojów nissidzkich

Pierwotnie na Kontynencie Istanbudzkim, przed przybyciem Indoeuropejczyków, dominowały trzy kręgi kulturowe: laryngijski, senderoski i leńchszański. W krajach należących do pierwszego z nich wiodącą religią był hordenizm. Jest to system filozoficzno-religijny, który skupia się m.in. na samorozwoju człowieka, niesieniu pomocy potrzebującym, zasadami rządzenia w państwie, wspólnym refleksjom o przyrodzie i przemijaniu. W krajach należących do drugiego z kręgów rządził naturalizm senderoski – panteistyczna religia, która dużą część poświęcała m.in. dojrzewaniu człowieka, obyczajowości seksualnej, zasadom gościnności, różnym zwyczajom i obyczajom wzmacniającym więzi społeczne. Z kolei w krajach należących do ostatniego ważny był leńchszanizm – religia politeistyczna, oparta m.in. o refleksję nad duszą człowieka, przemyślenia na temat życia po śmierci, prawne umocowanie takich jednostek społecznych jak rodzina i małżeństwo, przeróżne seanse spirytystyczne.

Sytuacja zaczęła się radykalnie zmieniać w trakcie podbojów nissidzkich na przełomie lat przed Chrystusem i po Chrystusie. Wtedy w krajach zachodnich hordenistyczny system wartości zaczął wchodzić w każdą dziedzinę życia politycznego, kulturowego i społecznego, czego współczesnym skutkiem są m.in. liczne zapożyczenia z języka nissidzkiego i szemierskiego w niemal wszystkich językach Kontynentu, a także wspólna dewiza Chwała Semienowi i Hørdenowi (legendarni założyciele hordenizmu). Można to zjawisko częściowo porównać do hegemonii Cesarstwa Rzymskiego w Europie.

Wpływy chrześcijańskie

Rozszerzanie się wpływów hordenistycznych został zahamowany przez masowe przybycie Indoeuropejczyków na przełomie V i VI wieku, kiedy to pojawiła się na Kontynencie nowa religia – chrześcijaństwo. Chrześcijaństwo zyskało popularność niemal na całym Zachodzie, przy czym na północnym zachodzie wytworzyło się chrześcijaństwo w dużej mierze porównywalne do jeszcze wtedy nieznanych odłamów protestanckich – tam zaczęto m.in. traktować Biblię jako jedyną wykładnię wiary, a także odrzucono kult świętych. Z kolei w krajach centralnych i południowo-zachodnich chrześcijaństwo było bardziej zbliżone do katolicyzmu – m.in. uznawano sakramenty święte, ustanowiono widzialną głowę Kościoła. Wschód był niechętny importowaniu jakiejkolwiek myśli chrześcijańskiej aż do X-XI wieku. Za najważniejszą przyczyną fiaska chrystianizacji Wschodu uznaje się m.in. szeroko rozwiniętą naukę społeczną hordenizmu, która jest bardzo zbieżna w wielu punktach z chrześcijańską – równość ludzi niezależnie od statusu społecznego, prawo do godnego traktowania każdego człowieka, konieczność pomagania biednym jeszcze długo przed Chrystusem były bardzo ważnymi kwestiami w hordenizmie. Na Zachodzie z koleii doszło do znacznego spadku społecznej roli dwóch wielkich religii: leńchszanizmu oraz naturalizmu senderoskiego. Ten pierwszy w zasadzie został całkowicie pochłonięty przez północne chrześcijaństwo, zaś naturalizm senderoski koegzystował z chrześcijaństwem, jednak obie religie już od ok. XI wieku stały się coraz trudniejsze do rozróżnienia, ponieważ Senderoszanie w większości deklarowali wiarę w monoteistycznego Boga, a także w miarę akceptowali chrześcijańską etykę seksualną (co uległo większym zmianom dopiero w XVI wieku).

Droga do sekularyzmu

Około X wieku zaczęło dochodzić do kryzysu religijności, zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie. Na Zachodzie zaufanie do Kościoła osłabiła przede wszystkim próba forsowania przez hierarchów Kościoła feudalizmu jako obowiązującego systemu społecznego, a także niski poziom tolerancji wśród duchownych dla wysokiej roli kobiet w społeczeństwie. Konflikty gospodarcze i światopoglądowe między ludem a Kościołem przeobraziły się na początku X wieku w tzw. Małą Wojnę Ideologiczną, w trakcie której w wielu krajach doszło do zbrojnego oporu wobec duchowieństwa i sympatyzujących z nią władz. Szczególnie krwawy przebieg Mała Wojna Ideologiczna miała na terenach Germanii, gdzie na północy kraju kazano żywcem spalić wszystkie kościoły i przymusowo przekonwertować mieszkańców na leńchszanizm. Dopiero mediacje państw szemierskich w XI wieku między Kościołem a zbuntowanymi mieszkańcami zakończyły trwający ponad 60 lat krwawy spór. W roku 1035 w Houchen postanowiono, że:

• państwa położone na północ od krajów szemierskich zostaną schrystanizowane przez Leńchszan;
• wszystkie Kościoły chrześcijańskie mają prawo do wybierania władz bez jakiejkolwiek ingerencji państwa w zamian za nacjonalizację majątku kościelnego;
• państwa wschodnie przyjmują zachodnie prawo cywilne, administracyjne i karne, a także alfabet łaciński;
• państwa zachodnie nie mogą nadmiernie ingerować w sprawy kulturowe i obyczajowe swoich mieszkańców;

W wyniku zachodzących procesów społecznych ludzie na Zachodzie zaczęli traktować wiarę jako rzecz drugorzędną w życiu, więcej uwagi zaczęto poświęcać sumiennej pracy, a także zapewnieniu sobie i bliskim godnego standardu życia. Mimo to wciąż hucznie obchodzono najważniejsze święta jak Wielkanoc, Boże Narodzenie czy w krajach południowych święto Nòchtan (senderoskie święto wiosny, nieco zbliżone do Wielkanocy), tyle że sens religijny tych wydarzeń został mocniej okrojony.

Szczególnym przypadkiem są kraje Południa, czyli pas krajów od dzisiejszej Republiki Południowo-Zachodniej do Turgii. Tam zmiany w religijności zaczęły się pod koniec XI wieku i dotyczył spraw stricte spraw doktrynalnych w Kościele nowokatolickim, a nie relacji państwo-Kościół. Dokładnie rzecz ujmując, duchowni na Południu żądali m.in. ustanowienia języka średnioturgiskiego wyłącznym językiem w liturgii (łacina miała całkowicie zniknąć), szerszego zakresu przyjmowania komunii pod dwiema postaciami, ograniczenia spowiedzi usznej wyłącznie do kilku najcięższych grzechów, ustanowienia wzajemnego wsparcia i troski jako pierwszorzędnego celu instytucji małżeństwa i rodziny. Powyższe zmiany były traktowane przez takie państwa jak Germania czy Senderòch jako nad wyraz progresywne, co w późniejszym czasie stało się pośrednią przyczyną kilku poważnych wojen, w tym wojen astralsko-senderoskich pod koniec XII wieku. Mimo to kurs reformatorski pozwolił utrzymać Kościołowi na Południu wysoki autorytet przez kilkaset lat, aż do końca XVIII wieku, kiedy to silnie wzrosły w społeczeństwie postawy sekularystyczne z powodu potraktowania Kościoła nowokatolickiego jako politycznego sojusznika Królestwa Astralsko-Senderoskiego, pod którego wpływami kraje Południa były przez kilkaset lat aż do odzyskania pełnej suwerenności w połowie XVIII wieku.

Na Wschodzie do kryzysu religijności doszło przede wszystkim w wyniku importowania przez Nissidę różnych zachodnich wzorców dotyczących życia społecznego, co szczególnie przybrało na sile tuż po zakończeniu trwania podbojów nissidzkich, na początku V wieku. Przede wszystkim doszło do większych refleksji na temat instytucji rodziny, przesłanek do tworzenia nowych przepisów prawnych czy ustanowienia odpowiedniej hierarchii w społeczeństwie. Wszystkie te zmiany były nie do pogodzenia z zasadami konserwatywnego odłamu hordenizmu, w konsekwencji czego ogólną etykę i moralność zaczęto wywodzić wprost z pewnych przyjętych za pewnik wartości społecznych takich jak sprawiedliwość społeczna, tolerancja czy troska o dzieci. Były to swojego rodzaju narodziny sekularyzmu, w późniejszym czasie agnostycyzmu i ateizmu. Nawet przyjęcie przez państwa wschodnie myśli chrześcijańskiej nie wpłynęły na Wschodzie na zwiększenie religijności sensu stricto. Nie można również nie doceniać faktu, że na początku nowej ery umiejętność czytania i pisania była na Wschodzie w miarę powszechną rzeczą – ponad 80% społeczeństwa umiało czytać i pisać, co przyczyniło się do tego, że mieszkańców Wschodu zbytnio nie interesowała "ustna" metoda ewangelizacji, jaką najczęściej stosowały kraje Zachodu. Oczywiście ze względu na długotrwałą hegemonię kulturowo-społeczną Nissidy wciąż bardzo ważna była hordenistyczna tradycja i filozofia, w szczególności hordenistyczny Nowy Rok (obchodzony na przełomie lutego i marca) nadal był bardzo ważnym świętem, równie symbolicznym co Boże Narodzenie na Zachodzie.

Religia w centralnej części Kontynentu

Szczególnymi wyjątkami w stosunku do religii są Chatynga i Istanbu.

Społeczeństwo chatyńskie niemal od zawsze stało na styku trzech (od VI wieku nawet czterech) różnych kręgów cywilizacyjnych, w wyniku czego Chatyńczycy jako swoje zasady moralne i społeczne zaczęli przyjmować najbardziej wygodne dla siebie elementy, natomiast wymiar duchowy każdej z religii stał się mocno zindywidualizowany. Co prawda pierwotnie Chatynga była państwem laryngijskim, jednak tuż po podbiciu przez Chatyńczyków środkowego dorzecza rzeki Wizny hordenizm w Chatyndze szybko zaczął przyjmować cechy zachodnie. Chatyńczycy, w przeciwieństwie do swoich wschodnich braci, m.in. zaczęli praktykować seanse spirytystyczne, a także odrzucili kult męskiego homoseksualizmu. W wyniku zachodzących procesów Chatynga była od zawsze państwem wieloreligijnym, aż wreszcie stała się de facto państwem bezwyznaniowym już około VIII wieku n.e.

W Istanbu zaś do szybkiego porzucenia religii jako czynnika państwotwórczego doszło na początku XV wieku z przyczyn politycznych. Istanbu jako państwo centrum miało wielką aspirację do bycia wpływowym imperium. Dookoła Istanbu jednak leżały państwa pochodzące z różnych kręgów cywilizacyjnych, zatem lud istanbudzki uznał, że należy przyjąć świeckie państwo i świecką moralność jako ważną wartość narodową. Dodatkowo Istanbu (pierwotnie jako jedno z państw leńchszańskich) zostało podbite przez Słowian dopiero pod koniec XI wieku, po zakończeniu Małej Wojny Ideologicznej, co wpłynęło na to, że Kościół tam był o wiele słabiej rozwinięty niż w innych krajach zachodnich. Co prawda Istanbudczycy formalnie przyjęli chrześcijaństwo i założyli wszelkie znane na Zachodzie instytucje kościelne, jednak ludy istanbudzkie w życiu codziennym wciąż były przywiązane do pewnych praktyk pogańskich, zmieszanych później z praktykami senderoskimi i leńchszańskimi. Ddoatkowo w ustanowieniu silnej pozycji Kościoła przeszkadzał fakt, że do Istanbu przybyli Słowianie zarówno z kręgów chrześcijaństwa łacińskiego, jak i prawosławnego, co tylko pogłębiło wewnętrzny spór o poszczególne ceremoniały czy zasady wiary.

Święta religijne będące dniami wolnymi od pracy

Poniższa tabela przedstawia listę powszechnie obchodzonych świąt o korzeniach religijnych, zarówno tych mających korzenie chrześcijańskie, jak i hordenistyczne.

Święto	Data	Krótkie wyjaśnienie	Państwa, w których święto jest dniem wolnym od pracy
(Gregoriański) Nowy Rok	1-2 stycznia	Święto pierwotnie związane z okresem Świąt Bożego Narodzenia, obecnie święto dobrze przyjęte również w krajach hordenistycznych. Mieszkańcy Kontynentu Istanbudzkiego tego dnia wręczają sobie prezenty, spotykają się z bliską rodziną, spożywają wspólnie domowe posiłki. Dodatkowo mieszkańcy krajów hordenistycznych przenoszą na te dni tradycje związane z Bożym Narodzeniem takie jak ubieranie choinki.	cały Kontynent Istanbudzki
Hordenistyczny Nowy Rok	okres między 18 lutym a 20 marca (święta trwają zazwyczaj 2 lub 3 dni)	Najważniejsze święto w kalendarzu hordenistycznym, swoim znaczeniem dorównuje chrześcijańskiemu okresowi Świąt Bożego Narodzenia. W różnych krajach hordenistycznych to święto kładzie akcent na nieco inne kwestie, lecz ogólnie rzecz biorąc, tego dnia ludzie wspólnie biesiadują z rodziną, przyjaciółmi i znajomymi przy suto zastawionym stole i najwykwitniejszych rodzajach alkoholi, organizują zabawy taneczne i wspólne śpiewanie, wspólnie oglądają filmy, opowiadają o swoich doświadczeniach życiowych, organizują seanse spirytystyczne w starodawnym laryngijskim stylu, wspólnie czytają fragmenty Ksiąg Wiedzy (Hterũiledãie - odpowiednik chrześcijańskiej Biblii)	Pentagonia, Kategonia, Meden, Republika Płd.-Wsch., Marnesa, Nissida, Szapienta, Baltisk, Chatynga, Chatynga Płn., Chatynga Płd., Harbentia, Rydwan, Nepal Istanbudzki (tylko dla osób narodowości szemierskiej)
Minnàchtan (Święta Marcowe)	24 marca	Senderoskie święto równonocy wiosennej. Ludzie wspólnie wychodzą, by bawić się na świeżym powietrzu. Tego dnia popularne są wspólne wycieczki rodzinne, wspinaczki górskie, biwakowanie w lesie, biesiadowanie przy ognisku. Najbardziej znane tradycje to: polewanie się nawzajem wodą, palenie słomianej kukły, robienie wianków i bukietów, wyplatanie koszyków z wikliny. W krajach południowych Święta Marcowe częściej świętuje się w stylu Germańskiej Wielkanocy.	Senderòch, Republika Płd.-Zach., Turgija, Mikronezja Wielka, Mikronezja Mała, Las Palmas, Nepal Istanbudzki (tylko dla osób narodowości turgiskiej)
(Germańska) Wielkanoc	okres między 22 marca a 25 kwietnia (święto trwa zazwyczaj jeden dzień)	Najważniejsze święto chrześcijańskie, czczące zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Mieszkańcy Kontynentu Istanbudzkiego to święto obchodzą jednak w mniej uroczysty sposób - świętowanie koncentruje się głównie na czytaniu Biblii, odbywaniu pielgrzymek, zwiedzaniu kościołów, klasztorów i innych miejsc o sakralnym znaczeniu. W krajach południowych często przenosi się na ten dzień tradycje związane ze Świętami Marcowymi.	Zaleńchszanie, Górny Jöten, Dolna Wizna, Föltur, Morten, Esten, Leńchsza, Germania, Istanbu, Haurenia, Astral, Republika Płd.-Zach., Republika Płd.-Zach., Turgija, Mikronezja Wielka, Mikronezja Mała, Las Palmas, Nepal Istanbudzki (dla wszystkich osób)
Nôchtan (Senderoska Wielkanoc)	okres między 5 maja a 10 czerwca (święta trwają 2 dni)
Boże Ciało	60 dni po (Germańskiej) Wielkanocy
Święta Przesilenia Letniego (Hȃrũibøçẽiai)	22 czerwca
Dzień Świętego Jana (Seut-Ien)	24 czerwca
Święto Życia (Lǝθtemu)	13 września
Durcaínnâch (Święto Październikowe)	21 października
Dzień Jedności (Święto Zmarłych, Święto Reformacji)	28 października		cały Kontynent Istanbudzki
Dzień Świętego Marcina (Seut-Mardeu)	11 listopada
Boże Narodzenie (Święte Dni, Jöltidur)	25-26 grudnia