Pradarkajowie

Pradarkajowie (pgm. *ddākatta [d̪äːˌkäˈt̪ä] "ludzie"), również Pradarkajczycy — grupa etnolingwistyczna zamieszkująca Gammaję. Używali rekonstruowanego języka pradarkajskiego. Zarówno język, kultura oraz mitologia Pradarkajów nie są poświadczone w żadnych źródłach pisanych, wszelką wiedzę o nich pozyskano z badań archeologicznych, genetycznych oraz poprzez próby rekonstrukcji w wyniku porównań z ludami potomnymi.

Uważa się, że zamieszkiwali południową Kotlinę Zongepajcką i fragmenty gór na południe od niej. Pradarkajowie żyli najprawdopodobniej w okresie przełomu późnego neolitu oraz wczesnego chalkolitu. Klasycznie na okres ich istnienia jako zwartej grupy etnolingwistycznej przyjmuje się okres między 800 AG a 700 PG, chociaż jest to kwestia sporna. Niektórzy badacze postulują, że tereny zamieszkiwane przez Pradarkajczyków były dużo większe.

Etymologja nazwy

Nazwa *ddākatta pochodzi od rekonstrukcji słowa *ddāka, oznaczającego równie tyle co "człowiek". Wiele ludów używających języków darkajskich używa go albo jako własny egzomin, albo jako zwyczajny rzeczownik, np. ðáka, ðácha, daca, dacë.

Polski egzomin Darkajowie pochodzi z starej rekonstrukcji języka, gdzie nazwa była przestawiona jako *ddarkatta (dychwtong ar został odrzucony).

Genetyka

Badania genetyczne pradarkajskich szczątków i szkieletów pozwoliły rekonstruować typowe cechy wyglądu przedstawicieli tej społeczności. Pradarkajowie byli najprawdopodobniej średniego wzrostu, stosunkowo krępo zbudowani, o śniadej skórze (czasami matowobiałej). Oczy duże, nieco spłaszczone, koloru brązowego przechodzącego czasem w zieleń. Włosy również ciemne, faliste.

Kultura, zwyczaje i osiągnięcia

Wygląd zewnętrzny

W społeczeństwie Pradarkajów w odróżnieniu od Pragammajów mężczyźni starali się, by zarost nie był zbyt duży (długa broda była specjalnym atutem szamanów), składał się z krótkej brody i wąsów. Jednak tak samo jak u Pragamajów zapuszczenie zarostu było wymagane by chłopiec stał się mężczyzną. Włosy były średniej długości, jednak nie były zbyt długe. Szamani nie mieli ograniczenia co do rozmiaru brody.

Dziewice miały włosy na ogół rozpuszczone. Podczas ślubu miały je jednorazowo obcinane, gdyż wierzono, że dzięki temu będzie miała pomyślne życie i udane potomstwo. Później nie obcinano już włosów u kobiet, chyba że przekroczyły granicę łokci – wówczas je nieco skracano.

Zwyczaje ogólne

Pradarkajowie byli przede wszystkim pasterzami, zajmującymi się wypasem kóz i owiec. Na północy znane były ponadto krowy, prawdopodobnie pasane w kotlinie. Zajmowano się także rolnictwem, które było jednak na terenach peryferyjnych z powodu terenu. Hodowano sporadycznie konie, sprowadzone od Pragamajczyków. Wokół Jeziora Tarkowskiego (*Tarəkъwəsasa Barəka) odbywały się połowy ryb, jednakże ich ilość była ograniczona z powodów religijnych.