Sēqhahan
Anoret Pharrāuhatetah 𐦪𐦥𐦥𐦪𐦠𐦾𐦢 𐦥𐦾𐦲 |
Najważniejsze miasta: Gaurakah (GK) · Sēqhahan (NS) · Nekeharah (QS) Pozostałe stolice sepetów: Rataqes (WS) · Tengah Bēsantu (SS) · Baroqeti (PS) · Qēmkah (AS) Mniejsze ośrodki: Ndatang (WS) · Wielka Świątynia Yatina (SS) · Dāubkhahan (QS) · Anhkhatiš (NS) Całoroczne jeziora i oazy: Tēqra (NS) · Hasthath (QS) · Maujāht (PS) · Caqt Yejah (PS) Okresowe jeziora i oazy: Gaurakah Caqt (SS) · Sephterīšaun (SS) · Šedīt (SS) · Wadya (SS) · Ukryta Oaza (SS) · Tarrunaht (SS) · Andaht (AS) · Yamhad (AS) · Caqt Rašk (AS) Inne istotne: Kanały Khēmriego (QS) · Phaur Āmhat (PS) · Chēnu (AS) · Gundacahan (PS) · Góra Kaszrak (NS) · Sakhra (QS) |
|
Sēqhahan (mha. 𐦲𐦪𐦮𐧈𐦬 Sēqhahan [se:qʰa'han], ajd. Zaekhan [zaɛ'χan]) — jedno z głównych miast Mhasalu, stolica Północnego Sepetu, a zarazem największy port rzeczny krainy, stanowiący istotny węzeł handlowy łączący Mhasal z Morzem Słonym. Miasto położone jest na wschodnim brzegu rzeki Ehwatri, na południe od miejsca w którym do Ehwatri wpada rzeka Jahab.
Historycznie, obszar Sēqhahanu stanowił terytorium sporne, o które wielokrotnie mhasalscy faraonowie walczyli z tanarami[2] Mnaru i Mtalu. Samo miasto powstało natomiast wokół jednego z posterunków granicznych. W okolicy odbyło się wiele istotnych bitew, z których cześć jest niemal kompletnie zapomniana, cześć zaś upamiętniona posągami lub świątyniami. Sēqhahan stanowi też popularne miejsce handlu antykami, lokalni mieszkańcy często bowiem odnajdują w ziemi antyczną broń, którą sprzedają następnie na miejskich bazarach.
Miasto
Architektura
Sēqhahan jest prawdopodobnie najciekawszym miastem Mhasalu pod względem architektonicznym. Jako istotny punkt handlowy ten wielki port ma stały kontakt z wieloma obcymi ludami, co widać także w samej zabudowie miasta. Lokalny styl architektoniczny mocno wyróżnia się na tle raczej jednolitego, niezmiennego i unikającego obcych zapożyczeń stylu ogólnomhasalskiego. W architekturze Sēqhahanu zauważyć można wiele wpływów mnaryjskich, qińskich a przede wszystkim ajdyniriańskich. Wejścia zaś przyjmują postać charakterystycznych łuków, wiele budynków zdobią kopuły, chociaż w przeciwieństwie do ajdyniriańskich, jedynie niewielka ich ilość wyłożona jest jakimkolwiek metalem lub płytkami, nie są też malowane rożnymi kolorami. Wpływy qińskie wiążą się z największą w Mhasalu społecznością Qińczyków, liczącą kilka tysięcy osób.
Populacja i religia
Większość mieszkańców miasta stanowią Mhasalowie, a konkretniej Rybacy, zamieszkujący tą część Pierwszego Sepetu. Mieszkańcy miasta znani są ze swej smykałki handlowej oraz miłości do wszelkich negocjacji i targowania się, targowanie się uchodzi wręcz za miejscowy sport. Mhasalska arystokracja nie słynie jednak z przychylnej opinii o mieszkańcach Sēqhahanu, podobnie jak co bardziej nacjonalistyczne części mhasalskiego społeczeństwa, miasto te znane jest bowiem ze swojej chętnej i korzystnej współpracy z imperialną władzą. Sēqhahan jest najbardziej różnorodnym pod względem populacji miastem Mhasalu, prócz mhasalskiej większości zamieszkują je bowiem także liczne mniejszości etniczne, złożone głównie z obcych kupców oraz ich rodzin. Do najliczniejszych należą Ajdyniriańczycy, Qińczycy, Mnaryjczycy oraz różne ludy tahareńskie.
Przypisy
- ↑ Rok 8973 kalendarza wspólnego.
- ↑ Tanar jest tradycyjnym tytułem boskich królów Mnaru i Mtalu, podobnie jak tytuł faraona został on przejęty przez ajdyniriańskich imperatorów po podboju tych regionów.