Sēqhahan

Z Conlanger
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Anoret Pharrāuhatetah
𐦪𐦥𐦥𐦪𐦠𐦾𐦢 𐦥𐦾𐦲
Najważniejsze miasta: Gaurakah (GK) · Sēqhahan (NS) · Nekeharah (QS)
Pozostałe stolice sepetów: Rataqes (WS) · Tengah Bēsantu (SS) · Baroqeti (PS) · Qēmkah (AS)
Mniejsze ośrodki: Ndatang (WS) · Wielka Świątynia Yatina (SS) · Dāubkhahan (QS) · Anhkhatiš (NS)
Całoroczne jeziora i oazy: Tēqra (NS) · Hasthath (QS) · Maujāht (PS) · Caqt Yejah (PS)
Okresowe jeziora i oazy: Gaurakah Caqt (SS) · Sephterīšaun (SS) · Šedīt (SS) · Wadya (SS) · Ukryta Oaza (SS) · Tarrunaht (SS) · Andaht (AS) · Yamhad (AS) · Caqt Rašk (AS)
Inne istotne: Kanały Khēmriego (QS) · Phaur Āmhat (PS) · Chēnu (AS) · Gundacahan (PS) · Góra Kaszrak (NS) · Sakhra (QS)
Zaekhan
𐦲𐦪𐦮𐧈𐦬

Sēqhahan
{{{flaga}}} {{{herb}}}
{{{motto}}}
Seqehahan.png
Położenie miasta Sēqhahan na tle Mhasalu
Język urzędowy: ajdyniriański, mhasalski
Języki używane: mhasalski, matalski, mnaryjski, nahradżyjski, inne
Stolica {{{stolica}}} {{{stolica współrzędne}}}
Ustrój imperialna prowincja
Namiestnik Rhavanis Dashérakhishaīr Farxiryahaīr Likhāri
{{{szef rządu}}} {{{premier}}}
Powierzchnia
- całkowita
-% wody

{{{powierzchnia całkowita}}} km²
{{{procent wody}}}%
Ludność na rok 5360 CE[1]
- całkowita

do ustalenia
Waluta 1 adrash = 100 zuvwarów (ADR)
Strefa czasowa {{{czas}}}
Powstanie: {{{utworzenie}}}
Hymn {{{hymn}}}
Przynależność do organizacji {{{organizacje}}}
Domena internetowa {{{internet}}}
Kod telefoniczny +{{{kod}}}

Sēqhahan (mha. 𐦲𐦪𐦮𐧈𐦬 Sēqhahan [se:qʰa'han], ajd. Zaekhan [zaɛ'χan]) — jedno z głównych miast Mhasalu, stolica Północnego Sepetu, a zarazem największy port rzeczny krainy, stanowiący istotny węzeł handlowy łączący Mhasal z Morzem Słonym. Miasto położone jest na wschodnim brzegu rzeki Ehwatri, na południe od miejsca w którym do Ehwatri wpada rzeka Jahab.

Historycznie, obszar Sēqhahanu stanowił terytorium sporne, o które wielokrotnie mhasalscy faraonowie walczyli z tanarami[2] Mnaru i Mtalu. Samo miasto powstało natomiast wokół jednego z posterunków granicznych. W okolicy odbyło się wiele istotnych bitew, z których cześć jest niemal kompletnie zapomniana, cześć zaś upamiętniona posągami lub świątyniami. Sēqhahan stanowi też popularne miejsce handlu antykami, lokalni mieszkańcy często bowiem odnajdują w ziemi antyczną broń, którą sprzedają następnie na miejskich bazarach.

Miasto

Architektura

Przykład silnych ajdyniriańskich wpływów architektonicznych.

Sēqhahan jest prawdopodobnie najciekawszym miastem Mhasalu pod względem architektonicznym. Jako istotny punkt handlowy ten wielki port ma stały kontakt z wieloma obcymi ludami, co widać także w samej zabudowie miasta. Lokalny styl architektoniczny mocno wyróżnia się na tle raczej jednolitego, niezmiennego i unikającego obcych zapożyczeń stylu ogólnomhasalskiego. W architekturze Sēqhahanu zauważyć można wiele wpływów mnaryjskich, qińskich a przede wszystkim ajdyniriańskich. Wejścia zaś przyjmują postać charakterystycznych łuków, wiele budynków zdobią kopuły, chociaż w przeciwieństwie do ajdyniriańskich, jedynie niewielka ich ilość wyłożona jest jakimkolwiek metalem lub płytkami, nie są też malowane rożnymi kolorami. Wpływy qińskie wiążą się z największą w Mhasalu społecznością Qińczyków, liczącą kilka tysięcy osób.

Populacja i religia

Większość mieszkańców miasta stanowią Mhasalowie, a konkretniej Rybacy, zamieszkujący tą część Pierwszego Sepetu. Mieszkańcy miasta znani są ze swej smykałki handlowej oraz miłości do wszelkich negocjacji i targowania się, targowanie się uchodzi wręcz za miejscowy sport. Mhasalska arystokracja nie słynie jednak z przychylnej opinii o mieszkańcach Sēqhahanu, podobnie jak co bardziej nacjonalistyczne części mhasalskiego społeczeństwa, miasto te znane jest bowiem ze swojej chętnej i korzystnej współpracy z imperialną władzą. Sēqhahan jest najbardziej różnorodnym pod względem populacji miastem Mhasalu, prócz mhasalskiej większości zamieszkują je bowiem także liczne mniejszości etniczne, złożone głównie z obcych kupców oraz ich rodzin. Do najliczniejszych należą Ajdyniriańczycy, Qińczycy, Mnaryjczycy oraz różne ludy tahareńskie.

Przypisy

  1. Rok 8973 kalendarza wspólnego.
  2. Tanar jest tradycyjnym tytułem boskich królów Mnaru i Mtalu, podobnie jak tytuł faraona został on przejęty przez ajdyniriańskich imperatorów po podboju tych regionów.