Łunateraz

Łunateraz {{{zdjęcie}}} {{{topografia}}} {{{oznaczenie}}} Nazwy i katalogi Nazwy: ni. Aore, nowoang. Luneterres Katalog: {{{oznaczenia}}} Charakterystyka gwiazdowa Typ układu: {{{typ układu}}} Gwiazda macierzysta: {{{system}}} Naturalne satelity: 2 (Athun i Kerbik) Charakterystyka orbity Epoka {{{epoka}}} Półoś wielka: {{{orbita}}} Peryapsa: {{{peryapsa}}} Mimośród: 0,02 Okres orbity: {{{okres orbity}}} Okres obrotu: {{{okres obrotu}}} Anomalia średnia: {{{anomalia średnia}}} Inklinacja: {{{inklinacja}}} Węzeł wstępujący: {{{węzeł wstępujący}}} Długość perycentrum: {{{długość perycentrum}}} Charakterystyka fizyczna Średnica: {{{średnica}}} Masa: {{{masa}}} Gęstość: {{{gęstość}}} Spłaszczenie: {{{spłaszczenie}}} Temperatura: od -60 do +40 °C Albedo: 0,35 Dane o grawitacji: {{{grawitacja}}} Prędkość ucieczki: {{{prędkość ucieczki}}} Wiek planety: {{{wiek}}} Charakterystyka atmosferyczna Ciśnienie atmosferyczne: {{{atmosfera}}} Gęstość powietrza: {{{gęstość powietrza}}} Wysokość atmosfery: {{{wysokość atmosfery}}} Efekt cieplarniany: {{{efekt cieplarniany}}}

Symbol planety wg ziemskiej astronomii.

Zachód słońca na Łunateraz.

Mapa Aore.

Łunateraz (ni. Aore ) - planeta w świecie 780 krążąca dokoła gwiazdy Zeusoles. Posiada dwa księżyce: Athun (ni. Aftufn) i Kerbik (ni. Mati fdefei).

Planeta ma średni promień długości 6537,4 km i ma powierzchnię ok. 537 000 tys. km kw. Lądy zajmują 42,2%, czyli 226 400 tys. km kw., a wody - 57,8%.

Historia

Nazwa Łunateraz (daw. lunatera) została nadana podczas pierwszej podróży Ziemian do świata 780 za pomocą tuneli metawersalnych w 2501. Wówczas ich statki wylądowały na księżycu Athun podczas zachodu planety widzianej jako księżyc jak ziemia. Przez kolejne 13 lat trwała stabilizacja tuneli, aby możliwa była ponowna podróż.

W 2514 Ziemianie ponownie dotarli do systemu gwiezdnego Zeusoles (nazwa wówczas nadana jako tymczasowa), ale znaleźli się wówczas zbyt daleko od Łunateraz. Łączność z Łunateraz uzyskano dopiero w 2516, gdy odebrano zakodowany sygnał wideo.

28 lutego 2517 pierwsi ludzie z Układu Słonecznego wylądowali na Łunateraz.

Mieszkańcy

Główny artykuł: Łunateranie

W momencie odkrycia Łunateraz poziom technologiczny był zbliżony do ziemskiego z końca XX w.

Odkrycie Łunateraz przez ludzkość spowodowała masę konfliktów moralnych i politycznych. W 2532 zawarto umowę o równorzędności praw ludzi i Łunaterran względem prawa. Kościół mimo to zabrania udzielania Łunaterranom sakramentów.

Geografia

Ląd na Łunateraz dzieli się na 4 duże kontynenty + 2 wiecznie zamarznięte obszary podbiegunowe.

• 
  kontynent Malubeta (ni. Maleis )
  41 000 000 km kw.
• 
  kontynent Antaryka (ni. Raukaet)
  33 800 000 km kw.
• 
  wschodni superkontynent Gafzi
  61 000 000 km kw.
• 
  kontynent Nafna
  17 400 000 km kw.
• 
  północny obszar polarny Maofzai
  19 700 000 km kw.
• 
  południowy superkontynent polarny
  51 000 000 km kw.

Zaćmienia

Tranzyt Kerbika na tarczy słonecznej Zeusoles (widziany ze wschodniej Gafzi).

Tranzyt Athun na tarczy słonecznej Zeusoles (widziany z północnej Antaryki).

Plik:Symbol Athun.png

Symbol Athun

Symbol Kerbik

	Ziemia	Aore
słońce	31-32'	33-34'
księżyc 1	28-33'	21-22'
księżyc 2	-	16-17'

Ze względu na różnice w widomych wielkościach kątowych Zeusoles i księżyców, na Łunateraz występują tylko zaćmienia obrączkowe-tranzytowe. Ponadto są one niezwykle rzadkie ze względu na nachylenie orbit.

Pierwsze po kontakcie zaćmienie księżyca Mati fdefei nastąpiło 21 marca (całkowite), a księżyca Aftun - 5 września 2517 (częściowe).

Pierwsze po kontakcie tranzyty Mati fdefei nastąpiły 26 marca 2517 (niewidoczny z Malubety) i 22 lutego 2518 (widoczny w południowej Malubecie), a księżyca Athun - 5 sierpnia 2518 (widoczny w północnej Antaryce).

Księżyce

Athun (ni. Aftun ) jest naturalnym satelitą podobnym do księżyca. Ma promień ok. 1350 km i krąży po orbicie w odległości 415 000 km. Podobnie jak Księżyc ma fazy i wywołuje pływy.

Kerbik (ni. Mati fdefei - czarny księżyc) jest o wiele mniejszy. Ma promień ok. 450 km i krąży po orbicie w odległości 160 000 km. Ma niskie albedo, stąd nazwa. Odpowiada za efekt tęczy księżycowej.