Język enencki
Język enencki Ehínenki | |
---|---|
Utworzenie: | Spiritus w 2016 |
Regiony (Kyon): | obszar cywilizacji Enenków |
Liczba użytkowników (Kyon) | do ustalenia |
Sposoby zapisu: | w conworldzie: pismo enenckie; autor używa alfabetu łacińskiego |
Typologia: | OSV |
Klasyfikacja: | izolowany |
Przykład | |
Cytat z Zasad filozofii Mi kâni yoôn wíni sáwanjiyîl zebé tezgân ezmór na ilā́s mā́la ter šu zunwakên šawtâ. | |
Lista conlangów |
Zobacz też słownik tego języka. |
Język enencki (en. Ehínenki [ʔɛhínɛŋki]) to język izolowany używany na obszarze cywilizacji Enenków. Język jest częścią projektu wspólnego conworldu Kyon.
Artykuł ten opisuje standardowy język enencki (en.Tarakmawtā́le [tarakmawtǎːlɛ], dosł. język piór i kamieni).
Fonologia
Spółgłoski
Wargowe | Dziąsłowe | Podniebienne | Tylnojęzykowe | Krtaniowe | |||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Nosowe | m | n | |||||
Zwarte | bezdźwięczne | p | t | k | ʔ | ||
dźwięczne | b | d | g | ||||
Kontynuanty | bezdźwięczne | f | s | ɬ | ʃ | x | h |
dźwięczne | v | z | l | ʒ | ɣ | ||
Drżące | r | ||||||
Półsamogłoski | j | w |
Samogłoski
Enencki dysponuje prostym zestawem pięciu barw samogłosek z dodatkowym rozróżnieniem na długość. Samogłoski długie wymawiane są około dwa razy dłużej od ich krótkich odpowiedników w sylabach akcentowanych; w sylabach nieakcentowanych różnica długości może być jednak mniejsza.
Przednie | Centralne | Tylne | |
---|---|---|---|
Przymknięte | i~ɪ iː | u~ʊ uː | |
Środkowe | ɛ eː | ɔ oː | |
Otwarte | a aː |
Alofonia
Fonotaktyka
Enencką sylabę można przedstawić w następujący sposób:
CVR, gdzie
C to dowolna pojedyncza spółgłoska lub w śródgłosie geminata;
CC to zbitka dwuspółgłoskwa — dopuszczalne są następujące zbitki:
- sybilant dziąsłowy + spółgłoska zwarta lub nosowa: /sp/, /zb/, /st/, /zd/, /sk/, /zg/, /sm/, /zm/, /sn/, /zn/,
- spółgłoska zwarta + niepodobna nosowa: /pn/, /bn/, /tm/, /dm/, /km/, /gm/, /kn/, /gn/,
- niepodobna spółgłoska zwarta + dziąsłowy sybilant: /ps/, /bz/, /ks/, /gz/,
V to dowolna samogłoska — długa lub krótka;
R to spółgłoska /l/, /ɬ/, /z/, /s/ /r/, /n/, /j/, /w/ lub /ʔ/; nie występują jednak kody *iy, *īy, *uw, *ūw.
Sylaby z długą samogłoską nazywa się długimi (w opozycji do krótkich), a te z kodą — ciężkimi (w opozycji do lekkich).
Akcentuacja
W języku enenckim występuje akcent toniczny, który polega na nadaniu samogłosce tonu wysokiego. Co ważne, samogłoski długie posiadają dwie mory, podczas gdy akcent pada tylko na jedną morę. Tworzy to następujące możliwości:
Niekacentowana | Akcentowana | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Zapis | Wymowa (fonemiczna) |
Wymowa (fonetyczna) |
Zapis | Wymowa (fonemiczna) |
Wymowa (fonetyczna) | |
Krótka | a | [a] | á | [á] | ||
Długa | ā | [a͜a] | [aː] | â | [á͜a] | [âː] |
ā́ | [a͜á] | [ǎː] |
Zapis
Kawita
Pierwotny system pisma enenckiego. Jego nazwa — Qawitā [qawiˈtaː] — może być przetłumaczona jako "pisanie w kamieniu". Jak sama nazwa wskazuje, pismo to jest używane do rycia w kamieniu lub innym twardym materiale. Choć nadal jest to prawdą, inskrypcje pisane kawitą spotkać można w wielu miejscach, często na przedmiotach codziennego użytku. Starożytne znaki kawity uznaje się bowiem za mające magiczną moc.
Ze względu na nieprzystosowanie kawity do enenckiego systemu fonologicznego oraz na podstawie lokalnych podań można spekulować, iż pismo to zostało zapożyczone przez Enenków od ludów zamieszkujących Szur przed ich przybyciem.
Tarata
Alfabet łaciński
a | ā | b | d | e | ē | f | g | ĝ | h | i | ī | j | k | l | ł | m |
[a] | [aː] | [b] | [d] | [ɛ] | [eː] | [f] | [g] | [ɣ] | [h] | [i] | [iː] | [ʒ] | [k] | [l] | [ɬ] | [m] |
n | o | ō | p | r | s | š | t | u | ū | v | w | x | y | z | ʼ[1] | |
[n] | [ɔ] | [oː] | [p] | [r] | [s] | [ʃ] | [t] | [u] | [uː] | [v] | [w] | [x] | [j] | [z] | [ʔ] |
Morfologia
Alternacje
Typy przedrostków
Zwarte bezdźwięczne |
Zwarte dźwięczne |
Szczelinowe bezdźwięczne |
Szczelinowe dźwięczne |
Nosowe | Płynne | /ʔ/ | /h/ | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Samogłoskowe | ||||||||
Typ I (< *...V-) |
udźwięcznienie: /p/ > /b/ /t/ > /d/ /k/ > /g/ |
spirantyzacja: /b/ > /v/ /d/ > /v/(!) /g/ > /ɣ/ |
udźwięcznienie: /f/ > /v/ /s/ > /z/ /ɬ/ > /l/ /ʃ/ > /ʒ/ /x/ > /ɣ/ |
brak zmian | brak zmian | brak zmian | /h/ > /∅/ | brak zmian |
Typ II (< *...Vʔ) |
geminacja: /p/ > /pp/ /t/ > /tt/ /k/ > /kk/ |
/b/ > /gm/ /d/ > /gn/, /g/ > /nn/(!) |
/s/ > /ks/ | /z/ > /gz/ | geminacja: /m/ > /mm/ /n/ > /nn/ |
geminacja: /j/ > /jj/ /w/ > /ww/ /r/ > /rr/ |
/ʔ/ > /kk/ | /h/ > /ks/ |
Typ III (< *...Vh) |
/p/ > /sp /t/ > /st/ /k/ > /sk/ |
/b/ > /zm/ /d/ > /zn/ /g/ > /zn/(!) |
geminacja: /f/ > /ff/ /s/ > /ss/ /ɬ/ > /ɬɬ/ /ʃ/ > /ʃʃ/ /x/ > /xx/ |
/v/ > /zb/ /z, l/ > /zd/ /ɣ/ > /zg/ |
geminacja: /m/ > /mm/ /n/ > /nn/ |
/j, r/ > /ʃʃ/ /w/ > /xx/ |
/ʔ/ > /sk/ | /h/ > /xx/ |
Spółgłoskowe | ||||||||
...s/z- | brak zmian | brak zmian | /sɬ/ > /ɬɬ/ /sʃ/ > /ʃʃ/ |
/zl/ > /ll/ /zʒ/ > /ʒʒ/ |
brak zmian | /j, r/ > /ʒʒ/ | /sh/ > /ss/ | /sʔ/ > /st/ |
...ł/z- | brak zmian | brak zmian | /ɬs/ > /ss/ | /lz/ > /zz/ | brak zmian | /lj/ > /jj/ | /ɬh/ > /ɬɬ/ | /ɬʔ/ > /ɬt/ |
Zmiękczenie
/s, t/ /st/, /ɬt/ |
/z, d/ /zd/, /ld/ |
/x, k/ /sk/, /ɬk/ |
/ɣ, g/ /zg/, /lg/ |
/ɬ/ | /l/ | /r, y/ | ||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
-i1 (< *-i) |
/ʃ/ /ʃʃ/, /ʃʃ/ |
/ʒ/ /ʒʒ/, /jʒ/ |
/s/ /ss/, /ss/ |
/z/ /zz/, /jz/ |
/ʃ/ | /j/ | /ʒ/ | |
-i2 (< *-ɨ) |
brak zmian |
Inne
Z powodów historycznych podczas dodawania do słowa afiksów pojawić się mogą następujące alternacje:
- pojawienie się nowej sylaby w rzeczownikach o akcencie powierzchownie paroksytonicznym: grátma (ABS) : gratímas (ACC) (nie *gratmás);
- wymiana ā : i: paywā́ti (ABS) : paywitís (ACC) (nie *paywatás) — alternacja ta występuje przede wszystkim w derywatach syngulatywnych zakończonych na -ā́ti;
- ponadto, zasada krótkiej sylaby przed samogłoską akcentowaną wpływa na długość samogłosek w odmienionych rdzeniach: mūpi : mupís, mupā́ti : mūpitís.
Rzeczownik
Liczba
Liczba | Podstawa | ||||
---|---|---|---|---|---|
pojedyncza | mn. nieokreślona | mn. określona | |||
zwykła | reduplikacja | derywat syngulatywny | |||
drzewo | ojciec | pole | łza | oko | |
Pojedyncza | tárka | súli | kilā́ti | kūmanā́ti | winâti |
Mn. nieokreślona | tarhíka | suhíla | kihilā́ta | kumā́na | wihinâta |
Mn. określona | itarkâ | susúli | kīkilā́ti | kūkūmanā́ti | wíni |
Przypadki
W języku enenckim występują dwa przypadki — absolutyw i biernik-dopełniacz.
Końcówka przypadku zachowuje się zasadniczo aglutynacyjne, a rzeczowniki odmienione przez kategorię liczby odmieniają się przez przypadek niezależnie od swych pozostałych form.
nasiono | nos | |
---|---|---|
Absolutyw | nátu | ā́l |
Biernik-Dopełniacz | natús | ałłá |
Przedrostek dzierżawczy
W języku enenckim konstrukcja dzierżawcza wykazuje zjawisko double marking — poza tym, że posiadacz jest wyrażony w bierniku-dopełniaczu, rzeczownik posiadany jest dodatkowo oznaczony przedrostkiem e1-.
Czasownik
Forma przechodnia (czynna) i nieprzechodnia (bierno-zwrotna)
Czasowniki enenckie mają podstawową formę (stronę) — przechodnią lub nieprzechodnią. Czasowniki o bazie przechodniej, po zmianie na formę nieprzechodnią nabierają znaczenia biernego i/lub zwrotnego (myć > być mytym/myć się), czasowniki o bazie nieprzechodniej nabierają znaczenia przechodniego (świecić > oświecać). Obie formy można regularnie utworzyć od wszystkich czasowników (zdarzają się jednak nieregularności w tych co bardziej popularnych).
Formę nieprzechodnią tworzy się za pomocą okołorostka ∅1-...-i1 i wrostka <n> po pierwszej sylabie.
Formę przechodnią tworzy się za pomocą przyrostka -a i wrostka <s/z> po pierwszej sylabie.
Jeżeli samogłoska rdzenia jest długa, przed wrostkiem zostaje skrócona; jeżeli sylaba rdzenia jest ciężka, koda znika, a sylaba zostaje wzdłużona.
Poniżej podano przykłady derywacji form (formy derywowane są pogrubione):
Baza nieprzechodnia | Baza przechodnia | |
---|---|---|
Forma nieprzechodnia | kā́n świecić |
gánji rodzić się |
Forma przechodnia | kazná oświecać |
kádi rodzić |
Forma kauzatywna
Od każdego czasownika lub przymiotnika można utworzyć formę kauzatywną. Dokonuje się tego za pomocą okołorostka sa2-...-a. Kauaztywy mogą podlegać dalszej derywacji.
Przykłady:
Podstawa | Kauzatyw | Dalsza derywacja |
---|---|---|
víšša kochać |
savíšša oczarowywać, rozkochiwać |
zavinášši zakochiwać się |
páki duży, wielki |
sappáka powiększać |
zappánsi powiększać się |
náfa leżeć |
sannáfa kłaść |
zannánfi kłaść się |
î iść, jechać |
sáyya (niereg.) wieźć |
zanájji przenosić się, przeprowadzać się |
Strona aplikatywna
Strony aplikatywnej używa się, by zwiększyć walencję czasownika (odbiarca, benefaktyw, komitatyw) oraz gdy okolicznik (miejsce, narzędzie) jest w focusie.
Znaczenie | Forma |
---|---|
Odbiorca | li- lā́y- |
Benefaktyw | fe- fé- |
Komitatyw | zun- zón- |
Miejsce | xa- xá- |
Narzędzie | wa- wā́- |
Aspekt i czas
I grupa
Do tej grupy zaliczają się wszystkie czasowniki, które aspekt dokonany tworzą poprzez infiks <mi>.
Aspekt\Czas | Teraźniejszy | Przeszły | Przyszły | Imperatyw |
---|---|---|---|---|
Niedokonany | kū́ro | kuróta | kuróge | kū́re |
Dokonany | kumī́ro | kūmiróta | kūmiróge | kumī́re |
Hipotetyczny | kuváro | kūvaróta | kūvaróge | kuváre |
II grupa
Do tej grupy należą wszystkie czasowniki, które tworzą aspekt dokonany poprzez dodanie przedrostka.
Aspekt\Czas | Teraźniejszy | Przeszły | Przyszły | Imperatyw |
---|---|---|---|---|
Niedokonany | rumê | rumḗta | rumḗwe | rumḗne |
Dokonany | sawrumê | sawrumḗta | sawrumḗwe | sawrumḗne |
Hipotetyczny | ruvamê | ruvamḗta | ruvamḗwe | ruvamḗe |
III grupa
Do tej grupy należą derywaty innych czasowników, które po dodaniu przedrostka zyskują aspekt dokonany, a formy niedokonane tworzą poprzez rozszerzenie rdzenia o afiks -āg(-a).
Aspekt\Czas | Teraźniejszy | Przeszły | Przyszły | Imperatyw |
---|---|---|---|---|
Niedokonany | łutałā́ga | łutałā́tta | łutałā́wwe | łutałā́ge |
Dokonany | łutáła | łutałáta | łutałáwe | łutáłe |
Hipotetyczny | łutaváła | łutavałáta | łutavałáwe | łutaváłe |
Zaimek
Pojedyncza | Mnoga okr. | Mnoga nieokr. | |
---|---|---|---|
Absolutyw | |||
1.EXCL | šo | šāw | — |
1.INCL | — | roz | — |
2 | ne, ner[2] | nā, nār | — |
3.AN | ō | i’ō | ōha |
3.INAN | la | ilā | laha |
Biernik-Dopełniacz | |||
1.EXCL | šṓs | šawsá | — |
1.INCL | — | róssa | — |
2 | nerós | naššá | — |
3.AN | ṓs | i’ṓs | ohás |
3.INAN | lā́s | ilā́s | lā́has |
Przedrostki 3.os. występują wyłącznie w zdaniach podrzędnych; w zdaniach nadrzędnych 3.os. oznacza się poprzez brak prefiksu, natomiast w zdaniach podrzędnych takowy brak oznacza, że wykonawcą czynności pozostaje podmiot zdania głównego (patrz: Składnia).
Przyimek
Znaczenie | Forma niezależna | Forma przedrostkowa[3] |
---|---|---|
Miejscownik | xáne | xa- xá- |
Narzędnik | wā́ne | wa- wā́- |
Allatyw | tṓne | to- tô- |
Ablatyw | šíne | ši- ší- |
Temporał | mírre | mir- mír- |
Essyw/ Ekwatyw |
nózne | nuz- nóz- |
Liczebnik
1-25 | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | tí | 6 | ti tā́n | 11 | ti mḗn | 16 | ti lā́n | 21 | ti nū́ |
2 | mé | 7 | me tā́n | 12 | me mḗn | 17 | me lā́n | 22 | me nū́ |
3 | lán | 8 | lan tā́n | 13 | lan mḗn | 18 | lan lā́n | 23 | lan nū́ |
4 | pír | 9 | pir tā́n | 14 | pir mḗn | 19 | pir lā́n | 24 | pir nū́ |
5 | tā́n | 10 | mḗn | 15 | lā́n | 20 | nū́ | 25 | tanzá |
26-50... | |||||||||
26 | ti tan nū́ | 31 | ti men nū́ | 36 | ti lan nū́ | 41 | tí nu mé | 46 | ti tā́n nu mé |
27 | me tan nū́ | 32 | me men nū́ | 37 | me lan nū́ | 42 | mé nu mé | 47 | me tā́n nu mé |
28 | lan tan nū́ | 33 | lan men nū́ | 38 | lan lan nū́ | 43 | lán nu mé | 48 | lan tā́n nu mé |
29 | pir tan nū́ | 34 | pir men nū́ | 39 | pir lan nū́ | 44 | pír nu mé | 49 | pir tā́n nu mé |
30 | men nū́ | 35 | lan nū́ | 40 | nu mé | 45 | tā́n nu mé | 50 | menzá |
... 121-125 | |||||||||
121 | ti nū́ tā́n nusá | ||||||||
122 | me nū́ tā́n nusá | ||||||||
123 | lan nū́ tā́n nusá | ||||||||
124 | pir nū́ tā́n nusá | ||||||||
125 | tan páki |
Składnia
Liczebniki
Liczebniki (poza 1) łączą się z liczbą mnogą określoną.
Większość małych liczebników jest traktowana jako przydawka. Występują one po rzeczowniku i nie wpływają na jego formę:
Kōkošúnni pír Cztery psy
Liczebniki, które w tabelce zostały pogrubione składniowo traktowane są jak rzeczowniki[4]. Są głowami swoich fraz, a rzeczownik pojawia się za nimi i zostaje odmieniony w bierniku-dopełniaczu:
Tā́n kōkošunnás Pięć psów
Słowotwórstwo
Rzeczownik
Rodzaj | Tworzenie | Przykład | Wyraz podstawowy |
Polskie tłumaczenie |
Uwagi | |
---|---|---|---|---|---|---|
Prosty koncept | Odczasownikowe | tożsame formie czasownika | šáw | šáw (myśleć) |
myśl | Często trudne lub niemożliwe jest określenie, czy to rzeczownik pochodzi od czasownika czy na odwrót. |
Część ciała wykorzystywana do danej czynności | tā́le | tā́le (mówić) |
język | Wszystkie te rzeczowniki tworzą liczbę mnogą określoną poprzez reduplikację: tā́le (SG), tatā́le (PL-DF). | ||
Rzeczownik odczasownikowy | -V̄n | wínīn | wíni (widzieć) |
wzrok | Tworzy abstrakcyjne nazwy czynności. | |
Miara | Odprzymiotnikowe | -o | líwpo | líwpi wysoki |
wysokość | |
Rzeczownik abstrakcyjny | séro | sére (każdy, wszyscy) |
ogół, zbiór | |||
-tā | hustâ | hózi (wolny) |
wolność | |||
Odrzeczownikowe | enéntā | énen (człowiek, obywatel) |
człowieczeństwo | |||
Nauka, dziedzina | Odrzeczownikowe | doksomortâ | doksomóre (przeszłość) |
historia | ||
Narzędzie | Odczasownikowe | -ao | diláo | díla (latać) |
skrzydło | |
Osoba | Odczasownikowe | -en | pímen | pími (walczyć) |
woj, rycerz | |
Odrzeczownikowe | doksomortáen | doksomortâ (historia) |
historyk | |||
Odprzymiotnikowe | šúbbi | šúbbi (mądry) |
mędrzec | |||
Kobieta | -āma | rawā́ma | rā́wi (rządzić) |
władczyni, królowa | Używane tylko, gdy z jakiegoś powodu uznane jest za niezbędne sprecyzowanie płci; częściej stosowane z typowo kobiecymi czynnościami czy w rzeczownikach odnoszących się do życia prywatnego i rodzinnego. | |
mixā́ma | mā́xa (umierać, śmierć) |
wdowa | ||||
Mężczyzna | -(a)šū | mixašû | wdowiec | Używane tylko do derywowania męskich form odpowiadającym rzeczownikom, które zazwyczaj odnoszą się do kobiet. | ||
Zdrobnienie | Odrzeczownikowe | -ozi | tazzózi | tázzu miasto |
miasteczko | Zdrobniony rzeczownik może zmienić znaczenie. |
talózi | tā́le (język, mowa) |
stwierdzenie, zdanie, artykuł |
Dialekty
Choć nazywa się ją zbiorczo "językiem enenckim", należy zauważyć, iż współczesna enencczyzna jest raczej grupą jezyków, które same w sobie stanowią zróżnicowane kontinua dialektalne.
Tradycyjnie wyróżnia się dwie główne grupy lektów enenckich — północną i południową, a od niedawna również wschodnią.
Wszystkie języki enenckie, włączając w to enencczyznę klasyczną, wywodzą się od języka praenenckiego, podczas gdy początków współczesnego podziału dialektalnego należy doszukiwać się na etapie języka staroenenckiego. Klasyczny język enencki oparty jest na dialektach południowych i to od niego bezpośrednio wywodzi się współczesne lekty południowe. Świadectwem istnienia różnic dialektalnych w staroenencczyźnie może być chociażby występowanie w enenckim północnym fonemu /ŋ/, który odpowiada klasycznemu /w/ (por. klas. woma /ˈwoma/ vs. ewań. ngouma /ˈŋowma/ — "macica").
Od niedawna dopiero badane dialekty wschodnie mogły się już jednak odłączyć wcześniej, o czym świadczyć może chociażby inny rozwój PE zbitek sC (por. klas. šan(o) [ˈʃan(o)] vs. północnopehoański eḱano /eˈtʃaːno/ — "wzgórze, góra"; z PE *skano).
Podział
- Język praenencki (†)
- Język staroenencki (†)
- Dialekty staroenenckie południowe (→ klasyczny język enencki)
- Dialekty południowe (współczesne)
- Dialekty staroenenckie północne
- Dialekty północne (współczesne)
- Dialekty staroenenckie południowe (→ klasyczny język enencki)
- (?) Dialekty wschodnie
- Język staroenencki (†)
Literatura
Większość utworów literackich w Szurze powstaje w Tarakawitalati, którego główną podstawą są epickie dzieła poetyckie. Dialekty rzadko są zapisywane.
Tradycyjnie Enenkowie rozróżniają 5 gatunków literackich: poezję (łamēma) — którą często dzieli się na epicką (kerłamēma) i liryczną (yānłamēma), dramat (korēma), oracje (tālēma), eseje (š’awēma) oraz pisma użytkowe (seret’ēma).
Przykładowe teksty
Owca i konie
Tekst enencki | Tekst polski |
---|---|
Wimîni paywā́ti mī́l súni itukâ xáne šán. O tími zofáta vékki pawúri, O mémi portá loapā́ti páki, O lámmibé sayyáta ástoa káwwi. Paywā́ti itukā́s lā́damī́le: „šo wavṓwe nenére wínine nâ ástoa itukā́s safo’á na fo’á’. Itukâ kudamī́le: „Zṓre, paywā́ti, šāw wavṓwe’ nére wínine ástoa, rā́wen, na fedáła súni toĝáyda o-kā́nis. Mór li sunís paywā́ti méy. Lā́s zomī́ne, paywā́ti halláta na káwwa wā́ne beóni. | Na wzgórzu owca, która nie miała wełny, zobaczyła konie; jeden ciągnął ciężki wóz, drugi dźwigał wielki ładunek, a trzeci wiózł szybko człowieka. Owca rzekła do koni: „Serce mnie boli, widząc, co człowiek nakazuje robić koniom”. Konie odpowiedziały: „Słuchaj, owco, serca nas bolą, kiedy widzimy, jak człowiek, pan, zabiera twoją wełnę dla samego siebie. I owca nie ma wełny”. Usłyszawszy to, owca pobiegła przez równinę. |
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, Artykuł I
Tekst enencki | Tekst polski |
---|---|
Ástoa sére gánji xaózi xanázibé eliwpitā́s evuhijázbe ṓs. Ṓs génsi šáwo guššáwobé ter féxavova’é suhíta ezṓmi šuwtā́s. | Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa. |
Cytat z Zasad filozofii
Tekst enencki | Tekst francuski | Tłumaczenie polskie (autorskie) |
---|---|---|
Mi kâni yoôn wíni sáwanjiyîl zebé tezgân ezmór na ilā́s mā́la ter šu zunwakên šawtâ. | C'est proprement avoir les yeux fermés, sans tâcher jamais de les ouvrir, que de vivre sans philosopher. | Jest tym samym mieć zamknięte oczy i nigdy nie próbować ich otworzyć, co żyć bez filozofii. |
Ma beauté (fragment)
Tekst enencki | Tekst francuski | Tłumaczenie polskie (autorskie) |
---|---|---|
E’ōvitâ šṓs, ṓgi lā́s ši’ā́ysa Ōvitâ, ṓgi lā́s ši’ā́ysa Šo sawgóyma sére; īki šṓs ne sáwfahā́ga (x2) |
Ma beauté, ne t'en vas pas Beauté, ne t'en vas pas J'ai tout gâché ; maintenant, tu m'abandonnes (x2) |
Ma piękności, nie odchodź (x2) Piękności, nie odchodź Wszystko zepsułem; teraz mnie porzucasz (x2) |
Przypisy
- ↑ Nie oznaczany na początku słowa.
- ↑ Przed samogłoską i w wygłosie
- ↑ Wszystkie przedrostki przyimkowe są typu I
- ↑ Liczebnik tā́n "pięć" dosłownie oznacza "pięść", sufiks -za (jak w tanzá "dwadzieścia pięć") jest archaicznym sufiksem zgrubienia, a tan páki "sto dwadzieścia pięć" (ze skróceniem samogłoski ze względu na akcentuacyjne traktowania liczebników jako całych słów) oznacza dosłownie "duże pięć" (albo, oczywiście "duża pięść"). Liczebnik nū́ ma najpewniej związek z przymiotnikiem nū́mi "cały, pełny".