Selewia

Z Conlanger
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Federacka Selevska Respublika
Federalna Republika Selewii
Flaga Federalnej Republiki Selewskiej Godło Federalnej Republiki Selewskiej
Flaga (Godło)
Motto: "S ludom v borbije za Domuvine!" ("Z ludem w walce o Ojczyznę!")
Federalna Republika Selewii na mapie
Język(i) urzędowy(e) selewski, szlawski (tylko w krajinie Hornopule), reskański (w krajinie Beluvija)
Stolica Wielkogród (Velekohrod)
Największe miasto Wielkogród
Ustrój republika federalna
Dahič Gabránovic
Aleksandra Kilákova
Powierzchnia
 - całkowita
 - woda (%)
376 878 km²
0,14
Populacja
 - 2009
 - gęstość zal.
19 974 534
53 os./km²
Waluta sál selewski (selevsko sál) (SRS)
Strefa czasowa
 - lato 		UTC
UTC
Strefa czasowa
 - lato 		{{{scz1}}}
UTC{{{scz2}}}
Odzyskanie niepodległości przez Selewian

Zjednoczenie księstw selewskich w Wielkie Cesarstwo Selewskie

Proklamacja Federalnej Republiki Selewii
 13 stycznia 1646 roku


15 sierpnia 1893 roku


1 października 1940 roku
Hymn Selevska domuvina
Kod ISO SE
Nr kierunkowy +
Etnonim
 - polski
 - lokalny 		 
Selewianin, Selewianka
Selevnic, Selevna


Federalna Republika Selewii, Selewia, FRS (sel. Federacka Selevska Respublika, Selevija, FSR) - państwo członkowskie Panslawii.

Historia

Era plemion

Z X wieku pochodzą pierwsze ślady osadnictwa słowiańskiego na terenie dzisiejszej Selewii. Na tym obszarze istniało wiele plemion, które potem łączyły się i dzieliły w księstwa. Do najważniejszych należą: Selewianie, Beluwianie, Srebenianie, Dwornici (nazwa pochodzi od sel. dvor oznaczającego pierwotnie podwórze, pole z których uprawiania byli znani), Winici, Priznanie, Czwornianie, a także południowoszlawskie plemię Darbnian. Wcześniej na obszarze południowej Selewii istniało plemię Reskanian (dzisiaj jest to najliczniejsza grupa etniczna wyznająca katolicyzm), używające izolowanego języka reskańskiego, bardzo szybko podporządkowane Selewianom. Do dzisiaj widać i słychać różnice kulturowe w częściach państwa, zamieszkanych pierwotnie przez owe plemiona.

W XI wieku zaczęła się konkurencja między małymi państwami i ich władcami. Selewianie podbili wiele plemion, utrzymując sojusz militarny z Beluwianami i Winitami. Pod koniec wieku terytoria dzisiejszej Selewii pozbawione były państw najsłabszych plemion.

W XII wieku pierwsi misjonarze prawosławni trafiają na ziemie plemion, a wielu nie wraca. W krajach chrześcijańskich planowane były pierwsze wyprawy przeciwko pogańskim plemionom. Plemię Darbnian popadło w konflikt z Selewianami, jednak przez ponad 200 lat panował pokój.

W XIII wieku plemię Winitów jako pierwsze przyjęło chrzest w obrządku greckim i założyło Królestwo Winickie. Śladami Winitów szły też inne plemiona, jednak bez największego - Selewian.

W XIV w. plemię Selewian ostatecznie przyjęło chrzest i założyło swoją siedzibę - Wielkogród. Po pewnym czasie wciąż pogańscy Darbnianie najechali na księstwo Selewian i zdobyli Wielkogród, jednak ich władza długo się nie utrzymała, gdyż zostali wygnani przez Selewian i ich sojuszników - Beluwian i Winitów.

Upadek księstwa selewskiego

W XV w. Selewianie dokonali podboju kraju Darbnian, ale po rozmowach z pokonanym władcą zdecydowali, że Darbnianie przejdą na prawosławie i złożą hołd lenny ówczesnemu władcy Selewian - Vitoslevowi II. To wydarzenie z 1454 roku jest znane jako Hołd darbnieński.

W 1529 roku władcy Selewian - Holubičowi I Groźnemu hołd złożyło państwo Beluwian. Zaczęły powstawać wtedy pierwsze ruchy panselewistyczne. Ostatecznie swój stosunek lenny zerwali Darbnianie i w sojuszu z innymi plemionami szlawskimi urządzili wyprawę na Selewię, w celu pomszczenia upokorzenia sprzed laty. Niespodziewany atak spowodował, że ziemie Selewskie przez ponad sto lat znajdowały się pod panowaniem szlawskim, a rodzinę książęcą wygnano nawet z innych państw selewskich. Do uczynienia tego, władca Darbnian zmusił książąt grożąc wypowiedzeniem wojny, co w wypadku ich krajów mogłoby być katastrofalne w skutkach.

Odrodzenie Selewii

Do 1645 roku wygnany ród książąt Selewian pozostawał na dworze króla Prusenii. W owym roku aktualny następca tronu - książę Vitoslev III Wybawiciel zbuntował chłopów w Selewii, według legendy przebierając się za kaznodzieję, by dostać się na teren państwa, w czym pomógł mu reformator prawosławny Dahič Delevic, którego tezom ostro przeciwstawiał się młody Vitoslev. Po wewnętrznym osłabieniu państwa, wprowadził wojska potajemnie zbierane przez wiele lat we wciąż niepodległych krajach selewskich i w zaprzyjaźnionym Królestwie Prusenii i 13 stycznia 1646 roku Vitoslev zdobył Wielkogród. By uczcić zwycięstwo, wybudował olbrzymią Cerkiew Zwycięstwa Ducha Świętego w centrum miasta. Niedługo później Delevic zażądał tolerancji religijnej dla wciąż rosnącej liczby reformatów. Vitoslev nie zgodził się i w państwie wybuchły bunty. Vitoslev w końcu zgodził się na kilka ustępstw, jednak w księstwie dalej nie zapanowała pełna tolerancja. Doszło więc do kolejnych buntów, z czego jeden z 1647 roku w Wielkogrodzie był bezpośrednią przyczyną wojny domowej, w wyniku której Vitoslev był zmuszony do przyjęcia chrztu w obrządku reformowanym. Odtąd wszelką władzę nad kościołem prawosławnym w Selewii sprawował książę. W międzyczasie tron Namszy okazał się pusty. Ze względu na ówczesną niechęć Namszan do Szindadii i Zimki, tron został odziedziczony przez Vitosleva w 1651 roku. Oznaczało to unię realną między dwoma państwami.

Prawosławne Królestwo Selewskie

Syn Vitosleva III, Kyryľ I Zjednoczyciel ogłosił powstanie Prawosławnego Królestwa Selewskiego w 1674 roku. Koronował się królem i Jedynym Patriarchą Kościoła Selewii. Spowodowało to zacieśnienie się stosunków z resztą księstw selewskich. W końcu wszyscy władcy złożyli hołd Kyryľowi. W 1681 roku brat Kyryľa - Dahič I wygnał brata, zmuszając go do abdykacji i sam zasiadł na tronie. Kyryľ zebrał lojalnych mu żołnierzy i siłą odbił pałac królewski zabijając swego brata. Oburzony Dur Abič, metropolita Wielkiegogrodu i przyjaciel Dahiča, któremu pomógł organizować pucz, ogłosił się prawowitym patriarchą, ekskomunikował Kyryľa oraz rozdzielił królestwo na Prawosławne Królestwo Selewii i Patriarchat Selewii (którego terytorium jest współcześnie znane jako krajina Staroselevija i jako siedziba Patriarchy Reformowanego Kościoła Prawosławnego Selewii). Było to jednoznaczne z rozdziałem państwa od Kościoła. Chłopi uznali ekskomunikę za najgorszą zbrodnię i buntując się doprowadzili do pokoju pomiędzy państwami. Król miał posiadać zwierzchność nad Patriarchatem (ale bez władzy nad nim), a Patriarcha miał rządzić Kościołem na terenie Selewii i księstw.

Okres bezkrólewia

Po śmierci Kyryľa w 1686 roku, w państwie zapanowało bezkrólewie. O władzę walczyły trzy dynastie rządzące kilkoma księstwami: Frydečoviców (władców Beluwii, Priznanii i Srebenii), Sorovskich (władców Darbnian) i Čercoviców (władców Winitów, Czwornitów i Dwornitów). Próbowano rozwiązać spór pokojowo, jednak trzy rody rozpoczęły zbrojną walkę o tron. Po klęsce Sorovskich w bitwie o Novy Dvor, Dur Abič, Patriarcha Selewii zaproponował pokojowe rozwiązanie sprawy: mariaż członków obu rodów i osadzenie ich na tronie jako pary królewskiej. Rozwiązanie to przyjęto z entuzjazmem i na tronie selewskim zasiadła nowa dynastia Frydečoviców-Čercoviców, znana później od protoplasty rodu - Holuba IV, króla Beluwii, księcia Srebenii i wielkiego starosty Priznanii - jako Holubovicowie.

Reformy Jana Dubicovica

Gdy w Selewii zapanowała nowa dynastia, swoje wpływy zwiększył Jan Dubicovic, z początku średnio zamożny chłop, nobilitowany przez Kyryľa. Nie znany jest sposób, w jaki zdobył uznanie monarchy. Będąc częstym gościem na dworze, zyskał sobie sympatię młodego królewicza z nowej dynastii - Vitosleva IV. Jan Dubicovic został z tego powodu ministrem i doradcą nowego króla. Wprowadził poważne reformy, zniósł pasożytnicze podatki nałożone 40 lat wcześniej w celu pokrycia kosztów odbudowy państwa po rządach Darbnian, a który stał się już niepotrzebny, a także zreformował armię. Faktyczne rządy Jana stały się bardzo korzystne dla Selewii, do dziś Dubicovic uważany jest za bohatera narodowego. Około 130 ulic w Selewii nosi dzisiaj jego imię.

Wiek XVIII

Wiek XVIII nazywany jest w historii Selewii "erą spokoju". Powstaje wtedy pałac królewski w Wielkogrodzie znany wśród mieszkańców jako Holubica od nazwy panującej wówczas dynastii. W 1799 roku Królestwo Selewskie wprowadza Pierwszą Konstytucję, na której bazują inne państwa selewskie zmieniając ustrój na monarchię konstytucyjną.

Wiek XIX i Zjednoczenie

W XIX wieku wiele z państw, ze względu na problemy dynastyczne, zostaje połączonych. Dynastia Holuboviców postanowiła wtedy nawoływać do zjednoczenia w celu wspólnego wzrostu w siłę. Początkowo nawoływania przechodzą bez echa. W 1891 roku bezdzietnie umiera Vitoslev V. O miejsce po nim ubiegało się wielu szlachciców, jednak to znany ze sprytu i inteligencji Desić Nabričovic obejmuje tron. Następnie zaczyna działać, często wbrew prawu, by zjednoczyć państwa selewskie. 15 sierpnia 1893 roku na balkonie Holubicy proklamuje powstanie Zjednoczonego Cesarstwa Selewii.

Ustrój

Selewia jest republiką federalną z prezydentem o dużych kompetencjach wybieranym na okres 5 lat i premierem oraz dwuizbowym parlamentem. Izba niższa - Narodny Žber gromadzi 150 deputowanych wybieranych na 5-letnią kadencję. Izba wyższa - Senát gromadzi 80 senatorów na 5-letnią kadencję.

W przypadku przyjęcia wotum nieufności dla rządu, prezydent może skrócić kadencję. Dotąd zdarzyło się to dwukrotnie: w 1956 i 1994 roku.

Podział miejsc w parlamencie XIV kadencji:
Národny Žber:

Senát:

  • 27 m. - Selewska Socjalistyczna Partia Demokratyczna
  • 26 m. - Ludowa Partia Konserwatywna
  • 13 m. - Stronnictwo Monarchistyczne Państwa Selewii
  • 8 m. - Selewskie Stronnictwo Narodowe
  • 4 m. - Stronnictwo Ludowo-Radykalne
  • 2 m. - Unia Prawosławna

Podział administracyjny

Plik:Selewia-podzial.png
1 - Glavny Hrod Velekohrod, 2 - Velekohrođká Krajina, 3 - Hornopule, 4 - Beluvija, 5 - Nabričahrod, 6 - Nabričija, 7 - Novy Dvor, 8 - Dvornica, 9 - Vinohrođké Zemle, 10 - Čvornica, 11 - Priznania, 12 - Staroselevija, 13 - Srebenija

Selewia dzieli się na 13 krajin, będącymi w rzeczywistości autonomicznymi jednostkami administracyjnymi, stanowiącymi własne prawa oparte o Konstytucję FRS.

Są to:

Religia

  • reformowane prawosławie - 58%
  • ortodoksyjne prawosławie - 19%
  • katolicyzm - 18%
  • inne (pogaństwo, małe ruchy chrześcijańskie) - 3%
  • judaizm - 3%
  • islam - 2%
  • ateiści i agnostycy - 7%

Geografia

Kultura

Kino

Selewia znana jest ze swojej kinematografii i może poszczycić się kilkoma znanymi na całym świecie operami mydlanymi, takimi jak: "Gošca slavy", "Sunce maje". Do znanych aktorów należą: Stepan Gasič, Helena Bragova, Friderik Dušyč.

Muzyka

Znana jest też muzyka selewska, w tym słynny folk-metalowy zespół BBF, jak również zespół śpiewający ludową muzykę selewską wymieszaną z bluesem i jazzem - Slabot.

Media

W Selewii istnieją dwa publiczne kanały telewizyjne: SelTV 1 i SelTV 2. Do publicznych stacji radiowych należą: Radio Selevija i SRS. Do popularniejszych prywatnych kanałów telewizyjnych należą: STV 24 i PST. Poza Informatorem Parlamentarnym państwo nie wydaje żadnych gazet. Najpopularniejsze gazety i czasopisma Selewii: Novy Đan, Vješći i znany magazyn plotkarski: Žyvót.

Plik:Mapa panslawii 3.jpg
Kraje Panslawii

Kraje oficjalnie przyjęte
Bałtyki • Bilia • Gardna • Halicko • Krabacja • Leukozja • Lubacz • Namsza • Prusenia • Republika Słowska • Rodzka • Selewia • Spalsko • Swenia • Szindadia • Szlawsko • Weneda • Wiatka • Zagórze • Zimka
Kraje starające się o członkostwo
Balcer • Romania

 
Plik:Mapa Jaruzji z flagami.png
Państwa w Jaruzji

Balcer* • Bałtyki • Bilia • Bursztynowe Wybrzeże • Dżaran • Dynezja • Euskadia • Farez • Galia • Gardna • Gronland • Gruzja • Gudziajpur • Halicko • Imperia • Indie • Kazachstan • Keralia • Khalistan • Kolaszyn • Krabacja • Kugulstan • Kutiguria • Leukozja • Lidocja • Lubacz • Lutyzania • Macedonia • Merezja • Morynia • Namsza • Parsistan • Księstwo Piszyńskie • Płn. Półwysep • Prusenia • Republika Słowska • Romania • Selewia • Spalsko • Strandland • Swenia • Szindadia • Szlawsko • Taonia • Tocharstan • Ujguria • Uspa* • Weneda • Wiatka • Wolne Miasto Rzem • Worastan • Zagórze • Zimka


*) Balcer i Uspa są nieuznawane przez część państw Jaruzji

 
Źródło: „https://jezykotw.webd.pl/w/index.php?title=Selewia&oldid=2947”