Tarolaugr II
Tárolaùgr II (7388 EK – 7533 EK ) – jeden z największych Hegemonów Truskich, wnuk i następca Tárolaùgra I. Jego panowanie ugruntowało potęgę Państwa Truskiego i nadało mu charakter ekspansywnego imperium.
Życiorys
Tárolaùgr II objął władzę po śmierci ojca w 7416 EK . Kontynuował ekspansję rozpoczętą przez Założyciela, a jednocześnie wprowadził bardziej stałe mechanizmy rządzenia, oparte na scentralizowanej władzy Hegemona.
Jego pierwszym celem było umocnienie pozycji wobec sąsiadów. Toczył wojny z Pojtami, dążąc do osłabienia Cesarstwa, a także z Siedmiomiastem, które zostało ponownie zmuszone do płacenia trybutu. Prowadził również kampanie na wschodzie, podporządkowując sobie Brotów i wiążąc ich państwa w system wasalny.
Wielka kampania zachodnia
Pod koniec życia Hegemon podjął największe wyzwanie – ekspansję w kierunku Oceanu. W trakcie tej wyprawy uzależnił od siebie Zambijczyków i skierował swoje wojska przeciwko Mugadirowi. Wyprawa ta była nie tylko próbą poszerzenia granic, lecz także symbolicznym dążeniem do podboju całego świata aż do jego legendarnych granic, co w truskiej tradycji uchodziło za znak najwyższej chwały i cel późniejszych Hegemonów. Zanim wyruszył na wyprawę, w 7490 EK ogłosił swojego syna, Meleína I regentem na czas swojej nieobecności.
Śmierć i następstwa
Tárolaùgr II zmarł w 7533 EK , niedługo po dotarciu do Oceanu. Jego śmierć tak daleko od ojczyzny była ciosem dla armii, która pozbawiona centralnego dowództwa musiała rozproszyć się i szukać przetrwania na własną rękę. W Trugii wieść o śmierci Hegemona nadeszła z opóźnieniem, w 7535 EK , co wstrząsnęło państwem i zapoczątkowało okres niepewności.
Dziedzictwo
Tárolaùgr II zapisał się w dziejach jako władca, który rozszerzył granice państwa na niespotykaną dotąd skalę. Umocnił prestiż instytucji Hegemona jako monarchii imperialnej i zainicjował kult militarnych zwycięstw jako fundamentu legitymizacji władzy. Jego wyprawa nad Ocean, mimo tragicznego zakończenia, na długo stała się symbolem truskiej ambicji i potęgi.