Sepet Środkowy

Shebad Tarhoni Qhōrr Sephet Sepet Środkowy {{{flaga}}} {{{herb}}} Sepet Środkowy na tle Mhasalu Język urzędowy: ajdyniriański, mhasalski Języki używane: mhasalski, inne Stolica Ńekarah Ustrój prowincja imperialna Namiestnik Varish Kénhaīr Dinahaīr {{{szef rządu}}} {{{premier}}} Powierzchnia - całkowita -% wody {{{powierzchnia całkowita}}} km² {{{procent wody}}}% Ludność na rok 5360 CE - całkowita do oszacowania Waluta 1 adrash = 100 zuvwarów (ADR) Strefa czasowa {{{czas}}} Powstanie: {{{utworzenie}}} Hymn {{{hymn}}} Przynależność do organizacji {{{organizacje}}} Domena internetowa {{{internet}}} Kod telefoniczny +{{{kod}}}

Sepet Środkowy (ajd. Shebad Tarhoni [ʂɛ'bad ta'ʀɔɲi], mhs. 𐦥𐦢𐦬 𐦾𐧇𐦮 Qhōrr Sephet ['qʰo:r se'pʰet]) — jeden z sepetów (prowincji) składających się na Mhasal, znajdujący się w centrum regionu, otoczony ze wszystkich stron innymi mhasalskimi sepetami, od czego bierze swoją nazwę. Obejmuje tereny w większości równinne, z niewielkimi wzniesieniami rozsianymi na terenach prowincji, zwłaszcza na zachodzie. Krajobraz dominuje pustynia, poprzecinana oazami, sztucznymi jeziorami, rozległymi kanałami irygacyjnymi oraz, przede wszystkim, równinami aluwialnymi rzek Naqadah oraz Ehwatri. Z powodu tych źródeł wody oraz dzięki bardzo żyznej glebie nad brzegami rzek obszar Sepetu Środkowego jest rolniczym zapleczem całego Mhasalu, czyniąc jednocześnie z Mhasalu jeden z głównych spichlerzy Imperium Ajdyniriańskiego. Sepet Środkowy jest tym samym najgęściej zaludnionym sepetem Mhasalu.

Kynografia

Widok z lotu ptaka na równinę aluwialną rzeki Ehwatri w okolicach miasta Nekeharah, stolicy Sepetu Środkowego.

Obszar Sepetu Środkowego opiera się o równiny aluwialne rzek Naqadah oraz Ehwatri na swych południowych i wschodnich granicach. Tam też skupia się przeważająca większość populacji. Na obszarze setepu do Ehwatri wpływa też kolejna z głównych rzek Mhasalu, Aukheth. Tereny te tworzą całoroczny pas zieleni i żyznej ziemi, okalający prowincję z dwóch stron.

Interior dominuje natomiast południowa cześć Pustyni Tekryjskiej. Jest to teren płaski, w porze suchej pokryty jałowym piaskiem. Znajduje się na niej jednak sporo oaz, z których największą jest Caqt Hasthath. Dzięki połączeniu oazy z rzeką Naqadah poprzez Kanały Khēmriego, a także składowaniu wody z pory deszczowej w podziemnych zbiornikach, udało się stworzyć sztuczne jeziora i zapewnić źródło wody pod uprawy nawet w porze suchej. Obszary Caqt Hasthath oraz te położone nad Kanałami Khēmriego są więc terenem stałego, całorocznego osadnictwa. W porze deszczowej Pustynia Tekryjska porasta gęstą zielenią, obszar Caqt Hasthath znacznie się powiększa, tworzą się kolejne 2 jeziora okresowe. Kanały Khēmriego odprowadzają także wodę z wylewów i powodzi które zachodzą w jej głównym korycie, która później przechowywana jest i używana w porze suchej. Umożliwia to powstanie obszaru dużego zaludnienia pośrodku pustyni. Sepet Środkowy nie posiada niewiele wzniesień, skupionych głównie na zachodnich obszarach lub na samym południu, w okolicach granicy z Królewskim Miastem Gora.

Populacja

Ogromne pola garrab (prosa) oraz dīkhen (sorgo) są stałym elementem krajobrazu Sepetu Środkowego.

Populacja Sepetu Środkowego składa się niemal całkowicie z Mhasalów, Koradżytów, sam Sepet Środkowy uznawany jest również za serce Mhasalu, skąd wywodzi się kultura mhasalska głównego nurtu. Przedstawicieli innych ludów można spotkać jedynie w większych miastach, zwłaszcza tych stanowiących główne ośrodki handlu, przede wszystkim w stolicy prowincji.

Kluczowe miejsca

• Miasto Krokodyli
• Grobowce faraonów nekeharskich w Sakhra
• Świątynia Išihraq
• Kanały Khēmriego i oaza Caqt Hasthath
• Czarny kamień i stela w Dāubkhahan

Stereotypy

Większość współczesnej kultury mhasalskiej głównego nurtu wywodzi się i powstała właśnie na obszarze Sepetu Środkowego, większość stereotypów na temat Mhasalu oraz Mhasalów odnosi się więc również do tego właśnie regionu. Do bardziej unikalnych stereotypów należy między innymi popularna opinia krążąca zwłaszcza wśród innych Mhasalów, przedstawiająca mieszkańców Sepetu Środkowego jako aroganckich, perfidnych oraz zadufanych w sobie. Niektórzy utożsamiają ich także ze skorumpowanymi elitami, czerpiącymi największe korzyści z ajdyniriańskiej okupacji, wspierających więc i kolaborujących z imperialną władzą.