|
Język starosechtoński ܣܚܬܘܢ
[seħ'ton]
|
Sposoby zapisu:
|
syryjskie
|
Typologia:
|
aglutynacyjny, SVO, opcjon. SOV
|
Faktycznie
|
Utworzenie:
|
Canis w 2012
|
W Kyon
|
Używany w :
|
Secht
|
Klasyfikacja:
|
J. sechtońskie
|
Przykład
|
Nieznany tekst z 23.04.2012 ܡܼܪ ܣܸܢ «ܟܫܼܡ ܟܖܚܠ ܙܼܡܔܠ ܀ ܫܼܡ ܖܚ ܣܡܔܠ» ܘܲܢܣ ܐܲܢܪ ܝܐܲ ܬܿܟܲܢ «ܐܙܼܙ ܬܖܙܥܝ».
|
Lista conlangów
|
Język starosechtoński (ܣܚܬܘܢ /seħ'ton/ - wyznanie, dosł. "dźwięk winnego"), w późnym etapie yarifton (ܝܪܔܬܢ /yarif'ton/) - conlang Canisa, stworzony w 2012 roku, i zarzucony około roku 2015. Zachowały się dwa dokumenty opisowe i trzy zawierające teksty w języku starosechtońskim, wobec czego jest on dosyć dobrze udokumentowany. Język starosechtoński posiada cechy nublangu. Posiadał fonetykę pseudosemicką opartą o rdzenie spółgłoskowe, głównie czterospółgłoskowe, był aglutynacyjny, nominatywno-akuzatywny. Do zapisu wykorzystywano pismo syryjskie, a podczas pewnej próby reformy w późnym etapie, wykorzystywano także pismo arabskie.
Język został ostatni raz wspomniany w 2016 roku, kiedy to miał być użyty do państwa Secht w conworldzie Kyon, ale nie powstał wtedy żaden tekst ani artykuł na ten temat. Język następnie przechwycił Henryk Prutnia i na bazie skąpych informacji o języku i jego wiedzy o językach semickich, opracował język średniosechtoński, zwany szlachetnym sechtońskim. W 2020 roku, podczas renesansu Kyonu i powrotu do kierowania projektem państwa Secht, Canis na podstawie obu z nich stworzył trzeci twór, zwany językiem nowosechtońskim.
Starosechtoński miał dwie wersje, archaiczną i klasyczną.
Fonetyka i ortografia
Rozróżniamy dwa standardy, archaiczny i klasyczny.
Fonetyka i ortografia sechtońska okresu archaicznego
Samogłoski
Spółgłoski
Fonetyka i ortografia sechtońska okresu klasycznego
Samogłoski wydzielone
Samogłoski - diakrytyki
Spółgłoski