Druga wojna pojcka
|
| ||||||||||
| Wojny pojckie | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Druga wojna pojcka | ||||||||||
| 9124 - 9151 | ||||||||||
| Dane podstawowe | ||||||||||
| ||||||||||
| Strony | ||||||||||
| Ajdynir, Pojcja, Liga Srebrnych Miast, Broci | Qin, lojalistyczne enklawy pojckie | |||||||||
| Przywódcy polityczni | ||||||||||
| Dowódcy wojskowi | ||||||||||
| Straty | ||||||||||
Druga wojna pojcka (9124 EK –9155 EK ) była ostatnim i decydującym starciem pomiędzy Ajdynirem a Qin o kontrolę nad basenem Morza Słonego. W jej wyniku Qin utracił niezależność i został sprowadzony do roli wasala, a Ajdynir osiągnął apogeum swojej potęgi, przekształcając się w dominujące imperium.
Tło
Po klęsce w pierwszej wojnie Qin utracił wpływy w południowej części Morza Słonego, a jego flota została poważnie osłabiona. Mimo to państwo odbudowywało swoje siły na północy (Harensuran), licząc na rewanż.
W tym samym czasie Ajdynir, zaangażowany w rozległe kampanie na południu, chwilowo zaniedbał obszar Pojcji i Dairaishzinu. Qin postanowił wykorzystać ten moment słabości, by spróbować odzyskać stracone pozycje.
Przebieg wojny
Niespodziewany atak Qin (9124–9128)
Qin rozpoczął wojnę błyskawiczną ofensywą: flota ponownie opanowała wybrzeże Pojcji Bliższej, a desanty uderzyły na miasta sprzymierzone z Ajdynirem. Zaskoczenie było tak duże, że Ajdynir poniósł kilka porażek w pierwszych latach wojny, a sytuacja wydawała się powtórką z czasów pierwszej bitwy o Dairaishzin.
Wojna na wyniszczenie (9129–9139)
Po początkowym szoku Ajdynir przeorganizował siły. Kampania przerodziła się w wyniszczający konflikt, w którym obie strony usiłowały blokować sobie szlaki handlowe i doprowadzić przeciwnika do gospodarczej zapaści. Ajdynir, dysponując większym zapleczem i kontrolą nad republikami kupieckimi, stopniowo przechylał szalę na swoją stronę. Qin, którego gospodarka była ściśle związana z handlem zamorskim, zaczął odczuwać kryzys już po kilku latach.
Sojusz z Brotami (9140)
Przełomem było zawarcie porozumienia z Brotami, którzy dotąd zachowywali neutralność. Ajdynir otrzymał zgodę na przemarsz wojsk przez terytoria brockie, co pozwoliło obejść naturalne bariery Delty Wielkiej Rzeki i Jeziora Słonecznego. Dzięki temu armie ajdyniriańskie mogły bezpośrednio uderzyć na terytorium Qin.
Inwazja Ajdyniru na Qin (9141–9149)
Kampania lądowa na ziemiach Qin była długotrwała i krwawa, ale konsekwentnie prowadzona. Ajdynir wykorzystywał swoje ogromne rezerwy ludzkie i zaplecze ekonomiczne, podczas gdy Qin pogrążał się w ruinie. Kolejne twierdze padały, a qińska flota, niezdolna do utrzymania blokad, została ostatecznie rozbita.
Kapitulacja i traktat (9150)
W obliczu głodu, bankructwa i buntu części własnej arystokracji Qin został zmuszony do kapitulacji. Traktat pokojowy, zawarty w Dairaishzinie, osobiście przez Imperatora, formalnie uznał zależność Qin od Ajdyniru i sprowadził królestwo do roli wasalnej prowincji imperium.
Skutki
Druga wojna pojcka przypieczętowała ostateczny upadek Qin jako niezależnej potęgi. Państwo zostało zdegradowane do roli wasala, a jego władcy musieli składać hołd cesarzowi Ajdyniru. Pojcja i republiki kupieckie, które wcześniej lawirowały między dwiema potęgami, znalazły się całkowicie w orbicie Ajdyniru.
Dzięki zwycięstwu Ajdynir uzyskał pełną hegemonię w basenie Morza Słonego, stając się niekwestionowaną potęgą Środkowego Kyonu. Zakończyło to okres rywalizacji regionalnych, otwierając nową epokę dominacji ajdyniriańskiej, której symbolem stało się powstanie wielkiego Imperium.