Wyspa Nowocesarska
| Kanisja | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
Wyspa nowocesarska (ay. 
Μαυ Τηλαν Αχαρι mau Teilan Ahari /mœːʉ 'tʰejɫan 'ʔahaɾi/) wyspa Antarktyki Kyonu (Sfeniscji), która w latach 9684 EK - 9900 EK należała do Cesarstwa Wielkiej Tangii. Wyspa ma 7 644 km² powierzchni i w szczytowym okresie przesiadywała tu załoga 373 wolnych osób. Tangia utraciła kontrolę nad wyspą po załamaniu się państwowości cesarskiej w 9900 EK i została opuszczona.
Tak zwane "Dominium Antarktyczne" to twór administracyjny z 9684 EK. Ekspedycje buańsko-tangijskie poszukujące nowych terenów eksploracyjnych w morzach południowych natrafiły w 9660 EK tylko na jedną większą wyspę, którą pierwotnie nazwano "Αχαρι Ταυριαν-Τα'ο" Ahari Taurian-Ta'o, tj. "nowe obserwatorium Tauriana", po czym zmieniono nazwę na "Τηλαν Αχαρι" Teilan Ahari, tj. "Nowocesarska". Działania cywilizacyjne na wyspie są bardzo utrudnione z powodu potężnych wiatrów antarktycznych i ponieważ sama wyspa składa się prawie w całości z gołych skał i jest agrarnie nieurodzajna. Nie znaleziono tam interesujących surowców naturalnych. Terytorium stworzono jako kolonię karną, obóz pracy o wyjątkowo ciężkim rygorze z więzieniem obliczonym na śmierć skazanych. Wyspa jest miejscem odpoczynku wielu ptaków. Znajdują się tam kolonie pingwinów. Wyspa doświadcza zjawiska dnia i nocy polarnej. Czasami zimą ocean potrafi zamarznąć.
