Chēnu

Anoret Pharrāuhatetah 𐦪𐦥𐦥𐦪𐦠𐦾𐦢 𐦥𐦾𐦲

Najważniejsze miasta: Gaurakah (GK) · Sēqhahan (NS) · Nekeharah (QS) Pozostałe stolice sepetów: Rataqes (WS) · Tengah Bēsantu (SS) · Baroqeti (PS) · Qēmkah (AS) Mniejsze ośrodki: Ndatang (WS) · Wielka Świątynia Yatina (SS) · Dāubkhahan (QS) · Anhkhatiš (NS) Całoroczne jeziora i oazy: Tēqra (NS) · Hasthath (QS) · Maujāht (PS) · Caqt Yejah (PS) Okresowe jeziora i oazy: Gaurakah Caqt (SS) · Sephterīšaun (SS) · Šedīt (SS) · Wadya (SS) · Ukryta Oaza (SS) · Tarrunaht (SS) · Andaht (AS) · Yamhad (AS) · Caqt Rašk (AS) Inne istotne: Kanały Khēmriego (QS) · Phaur Āmhat (PS) · Chēnu (AS) · Gundacahan (PS) · Góra Kaszrak (NS) · Sakhra (QS)

Ćénnaris 𐦲𐧈𐦵 Chēnu {{{flaga}}} {{{herb}}} {{{motto}}} Położenie ruin miasta Chēnu na tle Mhasalu Język urzędowy: ajdyniriański, mhasalski Języki używane: mhasalski, inne Stolica {{{stolica}}} {{{stolica współrzędne}}} Ustrój imperialna prowincja Namiestnik Temaku Kēmek {{{szef rządu}}} {{{premier}}} Powierzchnia - całkowita -% wody {{{powierzchnia całkowita}}} km² {{{procent wody}}}% Ludność na rok 5360 CE - całkowita brak Waluta 1 adrash = 100 zuvwarów (ADR) Strefa czasowa {{{czas}}} Powstanie: {{{utworzenie}}} Hymn {{{hymn}}} Przynależność do organizacji {{{organizacje}}} Domena internetowa {{{internet}}} Kod telefoniczny +{{{kod}}}

Chēnu (mhs. 𐦲𐧈𐦵 Chēnu [t͡ʃʰe:'nu], ajd. Ćénnaris [ɕɛjn:a'ɾis]) — starożytne miasto położone w regionie Mhasalu na obszarze Ajdyniriany, stolica antycznego Białego Mhasalu, Konfederacji Czenackiej oraz faraońskiej I Dynastii. Miasto to jest dobrze poświadczone w źródłach historycznych, zwłaszcza tych najwcześniejszych, pochodzących z czasów Starożytnej Ajdyniriany, pojawia się także w tekstach z okresu średniomhasalskiego. Chēnu przez długi czas było jednak uważane za na wpół mityczne zaginione miasto, jego lokalizacja nieznana. Współcześnie przyjmuje się, że położone jest w Pierwszym Sepecie, na wschód od Qēmkah, na południe od Phaur Āmhat.

Z uwagi na swoje starożytne pochodzenie i dziedzictwo, a także ogromne znaczenie kulturowe i religijne, miasto) jest popularnym wśród Mhasalów celem pielgrzymek. Jego zmitologizowana wersja pojawia się także w kosmologii mhasalskiej religii, gdzie Chēnu przedstawiane jest niekiedy jako położone w niebiosach miasto bogów.

Miejsce, w którym najprawdopodobniej znajdują są ruiny Chēnu, jest położone w tej części Mhasalu, z której dostrzec można na horyzoncie masyw Góra Férhan. Informacje tą można odnaleźć także w staromhasalskich inskrypcjach, co stanowi kolejny dowód potwierdzający słuszność tego umiejscowienia miasta.

Historia

Okres predynastyczny

W okresie predynastycznym Chēnu było jednym z kilku wielkich miast-państw Białego Mhasalu, początkowo jednak ustępowało pod względem znaczenia i prestiżu niezidentyfikowanemu dotychczas miastu Khōšā, a także położonemu na południowym-zachodzie Tarrunaht. Najprawdopodobniej około roku 5000 PZD Chēnu stało się centrum sojuszu mhasalskich miast-państw, zwanego niekiedy Konfederacją Czenacką. Chēnu stało się wtedy głównym miastem Białego Mhasalu.

Krótko przed rokiem 4020 PZD Janhar, zwany Królem Skorpionem, władca Chēnu, przejął absolutną kontrolę nad całą Konfederacją Czenacką. Podbił następnie i zjednoczył pod swym panowaniem Biały, Niebieski oraz Złoty Mhasal, stając się Pierwszym Faraonem. Chēnu zostało pierwszą stolicą Mhasalu.

Okres staromhasalski

Chēnu stanowiło stolicę nowego imperium mhasalskiego do końca panowania I Dynastii. W czasach późniejszych stolice zmieniane były dość często, chociaż Chēnu wielokrotnie odzyskiwało swój pierwotny status. Nawet w okresach, w których stolica przenoszona była do innych miast, Chēnu pozostawało jednym z głównych miast imperium a także najświętszym z mhasalskich miast. Stanowiło także niezwykle istotny ośrodek handlowy, skupiający na sobie handel między Warachią na wschodzie a resztą Mhasalu na zachodzie. Stanowiło także główne miejsce handlu niezwykle cenną, potrzebną bowiem do wyrobu brązu, cyną, wydobywaną w Tarrunaht.

Znaczenie religijne

Chēnu było istotnym centrum kultu religijnego, zarówno w okresie predynastycznym jak i staromhasalskim. Początkowo było przede wszystkim głównym miejscem kultu Mīhārry, bogini świtu i zmierzchu, łączonej z przeznaczeniem, przewidywaniem przyszłości, uważaną także za matkę i twórczynię ludzkości. Najwyższy kapłan Mīhārry nosił tytuł "proroka" lub "widzącego daleko". W okresie staromhasalskim Chēnu stało się też świętym miastem Janhara, a więc deifikowanego Króla Skorpiona czczonego jako bóg wojny. Jego kult wchłonął kult znacznie starszego bóstwa, będącego uosobieniem Białego Mhasalu.

W pewnym momencie, najprawdopodobniej już po zniszczeniu miasta, a więc w okresie średniomhasalskim, Chēnu osiągnęło na tyle legendarny status, że stało się miejscem mitycznym, inkorporowanym w ramy mhasalskiej kosmologii. Stało się miastem bogów, położonym w niebiosach, o istotnym znaczeniu eschatologicznym. Według części tekstów to tam trafiać mają po śmierci dusze faraonów, osiągając wieczne życie. Niektóre sugerują, że w konkretnych sytuacjach mogą tam trafić także zwykli śmiertelnicy. Obecnie uznaje się Niebiańskie Chēnu za miejsce, w którym dusze sądzone są przez bogów przed reinkarnacją.