Erutia

Ërütatrav brötıt [əˈrytatˌraw brœˈtɯt] Ziemia Erutańska/Królestwo Erutańskie Flaga Erutii Biała gęś na białym tle - herb Erutii {{{desc3}}} ▸ Język urzędowy Ërütat ▸ Stolica Iqë ▸ System rządów monarchia absolutna ▸ Typ państwa państwo skrajnie unitarne ▸ Głowa państwa cesarz ▸ Pierwszy minister {{{pierwszy minister}}} ▸ Waluta üphü ▸ System gospodarczy interwencjonizm ▸ Religia panująca rümayi ▸ Terytoria zależne brak

Ërütatrav brötıt (dosłownie: erutańska ziemia), inaczej: Erutia. Monarchia należąca do Erutańczyków. Zajmuje przede wszystkim wschodnią część wysokogórskiej tajgi zlokalizowanej we środkowo-wschodniej części superkontynentu oraz części terenów na wschód od niej. Jest państwem skrajnie unitarnym, po za okolicami stolicy (Yge, ər. Iqë) i dwoma najwięlszymi miastami infrastuktura jest słabo rozwinięta, głównie za sprawą braku rozbudowanego systemu urzędniczego i bardzo małego zaludnienia. Mimo to erutia posiada nowoczesną technologię, a położenie najważniejszych punktów strategicznych w górach sprawia, że jest państwem zdolnym do obronienia się przed przeciwnikiem. Największym oponentem państwa jest Vvatsô Ga Sho'ongkh, z którym Erutia walczy o dominację w rejonie Gór Żelaznych, obecnie nie trwa wojna między tymi państwami, lecz blokady gospodarcze ze strony północnego sąsiada utrudniają Erutii rozwój gospodarczy. Pod władzą cesarza erutańskiego znajduje się Kaalpas, niewielkie państwo na południu, które miało decydujący wpływ na losy nie tylko cesarstwa, ale także na kulturę i język współczesnych Erutańczyków.

Historia

Przed wygnaniem (do 6305)

Erutańczycy byli rdzenną ludnością, która zamieszkiwała południowe tereny dzisiejszej Erutii (region Badre). Prowadzili koczowniczy tryb życia, czcili zjawiska przyrodnicze. Zajmowali się hodowlą zwierząt i zbieractwem. Używali języka praerutackiego, który mimo nazwy zachował się do dziś wśród Erutańczyków, którzy nigdy nie opuścili okolic Badre (dlatego nazywani są Erutańczykami Badre). Około 5200 roku plemię zostało podbite przez potężne wówczas starożytnie Imperium Kaalów. Pod władzą królewską Erutańczycy poznali nowoczesne technologie, a ich język, pierwotnie fleksyjny, pod wpływem Kaalpaqu stał się aglutynacyjno-polisyntetyczny oraz zapożyczył dużą ilość kaalskich wyrazów. Przez ponad 1000 lat kontakty erutańsko-kaalskie stały się tak bliskie, że poza elementami języka i architektury doszło również do połączenia religii w jedną - Rümeyi, która do dziś jest wyznawana w obu państwach. Z czasem mniejszość erucka stała się tak duża, że jej prawa były spisywane w dokumentach państwa Kaalów, otrzymali nawet swoją autonomię. Jako cywilizacja dorównywali oni Kaalom, mieli bogatą kulturę, zakładali własne miasta, stworzyli własne pismo i zaczęli spisywać w nim pierwsze księgi. W roku 6302 doszło do antyerutańskich zamieszek w Osapulak (ówczesnej stolicy Kaalpasu). Pod wpływem demonstrujących król Q'aratak IV Asz zdecydował się na likwidację autonomii. Doprowadziło do wkrótce do krwawego buntu w erutańskich miastach, które ogarnęły centralną część ówczesnego państwa. Q'aratak związku z tym tłumiąc demonstrujących doprowadził do ludobóstwa, którego ofiarą padło ponad 50.000 ludzi (ponad 40% regionu), pozostałe osoby narodowości eruckiej nakazał wygnać z królestwa. W kraju pozostali tylko mieszkańcy kilku wsi, które nie miały większej styczności z Kaalami i zachowały eruckie tradycje sprzed 5200r.

W okresie wygnania (6305-6308)

Erutańczycy zostali wygnani na północny zachód państwa, tracąc przy tym prawie wszystko, co posiadali. Wędrując na północ przekroczyli granicę Surandalu, który znajdował się wówczas pod panowaniem kejreńskim i chcąc utworzyć tam swoje państwo zaczęli plądrować posiadłości tego państwa. Doprowadziło to do bardzo dużego niezadowolenia w Vvatsô Ga Sho'ongkh, co zmusiło armię kejreńską do inwazji na Kaalpas, który według ich był sprawcą najazdu. Erutańczycy zostają ponownie wygnani, tym razem w kierunku, z którego przybyli. Na granicy Kaalpasu zostają jednak zablokowani przez Kaalów, co zmusza ich do pojęcia walki, w tym czasie nadciąga armia z zachodu, co zmusza kształtującą się armię erucką do ucieczki w głąb Kaalpasu.

Wojna w Kaalpasie (6308-6318)

Potężne Imperium Kaalów zostaje bardzo podbite przez Kejreńczyków. W 6309r. Erutańczycy dostali się pod niewolę armii kejreńskiej, jednakże przysięgając pomoc i wierność cesarzowi Kejrenu zostają wypuszczeni i wspierając swoich nowych sprzymierzeńców zdobywają cały Kaalpas, który dostał się pod okupację Kejrenu. Sami Erutańczycy powrócili w 6318r. do swoich rdzennych ziem tworząc tam swoje państwo.

Rozkwit Erutii (6318-7729)

Po okresie wojen Erutańczycy zakładają swoje państwo, przyznając autonomię Badreńczykom. Ich stolicą staje się miasto Advur, rozpoczyna się złote dla narodu tysiąclecie. Państwo staje się cesarstwem, dzięki kontaktom z nowoczesnym państwem kejreńskim przyjmuje technologie i ją rozwija. Przez brak wpływów zewnętrznych na kulturę Erutańczycy wyodrębniają się coraz wyraźniej od Kaalów. Stają się lokalną potęgą, a ich państwo dokonuje ogromnej ekspansji. W 6899r. Erutańczycy dochodzą do wybrzeży Wszechoceanu, budując tam pierwszy port. Rzeki stają się bardzo ważnym szlakiem towarów i komunikacji, zaczyna budować się także flota. W 7003r. zostaje podbita wyspa - Rybra, w tym samym czasie państwo Erutańczyków osiąga kształty zbliżone do obecnych. Kraj zostaje podzielone na prowincje stając się federacją, a stolica w 7720r. zostaje przeniesiona do Iqə. W rejon gór wyrusza też coraz większa część Erutańczyków, co prowadzi do opustoszenia południa, zostają tam tylko Badreńczycy. Luźna struktura administracyjna doprowadziła jednak do wojny, która rozpoczyna się w 7729r. i jest związana z problemami sukcesyjnymi w prowincjach.

Wojna domowa (7729-8101)

Konflikt objął początkowo rejony górskie, gdzie zamieszkiwała zdecydowana większość Erutańczyków. Rozdrobniony podział tego rejonu zmusił w końcu niewielkie prowincje do zjednoczenia się, aby uniknąć rozpadu kraju. Zapoczątkowało to jednak wojnę domową, która szybko objęła całą Erutię z wyjątkiem Rybry. Szczególnie krwawe okazały się walki na prowincji. W obawie przed zaostrzeniem konfliktu praktycznie wszyscy mieszkańcy południa i centalnej części kraju uciekli w góry, które utrudniały prowadzenie konfliktu. Ziemie w rejonie stołecznym zostały zjednoczone już w 7805r., lecz pogrążona w wojnie Erutia nie mogła prowadzić polityki zagranicznej, a rozwój gospodarczy zaczął się uwsteczniać. Kolejni cesarzowie musieli zmagać się z książętami na południu. Sam region opustoszał i został częściowo zasiedlony przez dzikie plemiona ze wschodu. Najcięższe walki zakończyły się wraz z prawie całkowitym opustoszeniem prowincji około 7910 roku, jednakże dopiero w 8101r. zakończyły się walki partyzanckie w dżunglach Erutii. Cesarz Halos Ök Laçıs wprowadził nowy podział, skrajnie unitarny, który skupiał cały kraj w domenie cesarza. Jedynie Rybra pozostawała na uboczu państwa.

Podbicie Kaalpasu i wojna z Surandalem (8101-8178)

Odrodzona Erutia musiała wzmocnić siłę cesarza w państwie. W roku 8102 wojska eruckie przekroczyły granicę Kaalpasu znajdującego się pod okupacją Surandalu. Walki na granicy przerodziły się w krwawą wojnę. Kaalowie przeszli na stronę Erutańczyków, ich państwo trafiło od okupację erucką w 8110 roku. W związku z tym Surandal wypowiedział w 8111r. wojnę, która przez górskie położenie Vvatsô Ga Sho'ongkh utrudniło bezpośrednie działania wojenne. Ostatecznie pokój podpisano w 8178r. Były Kaalpas podzielono, na północy powstało podporządkowane Erutii państwo Kaalów. Sami jego mieszkańcy opuścili w przeciągu 20 lat Surandal i zamieszkali w swoim państwie.

Historia najnowsza (od 8178)

Obecnie najważniejszym celem Erutii jest rekolonizacja ziem na prowincji. Obecnie udało się zasiedlić miasta przy rzekach, jednakże produkcja drewna tropikalnego zyskuje na znaczeniu, więc powstaje coraz więcej miast, zwłaszcza na południu. Na Rybrze od ok. 8300 roku kształtuje się naród Rybrytów, rdzennych mieszkańców wyspy. Język rybrycki znajduje się obecnie w fazie początkowej i zaczyna być coraz częściej używany przez Aborygenów Rybry.

Geografia

Państwo zajmuje część gór oraz tereny umiarkowynych lasów deszczowych, lasów monsunowych i suchych lasów subtropikalnych na wschodniej części superkontynentu. Zaludniona część państwa (na poziomie 4) znajduje się w górach i w miastach portowych położonych przy rzece, na reszcie kontynentalnych Ziem Erutańskich żyją przymitywne ludy na poziomie zwierząt. Bardzo ważnym szlakiem komunikacyjnym w państwie jest rzeka Iqə (od tej nazwy pochodzi nazwa stolicy, będącej u źródła rzeki). Do Erutii należy także niewielka wyspa, wysunięta na północ od delty Iqə - Rybra (er. Rıbrə), zamieszkana w większości przez Rybrytów.

Podział administracyjny

Z uwagi na unitarny typ państwa i słabe zaludnienie większości kraju podział administracyjny nie ma dużego znaczenia w Erutii. Jedynie administracja na Rybrze ma większą autonomię. Państwo dzieli się na 8 okręgów (ër. Myömäç), które z kolei dzielą się na bloki (ər. Bübepig)

---

• 1. Yödrev myömäç
• 2. Badrerev myömäç
• 3. Iqërev myömäç
• 4. Elmahirev myömäç
• 5. Iqemakräv myömäç
• 6. Mavisrev myömäç
• 7. Igrösrev myömäç
• 8. Rebrev Eseqräv myömäç

Państwa Kyonu w roku wspólnym (główna kategoria)

Ajdynir – Azenia – Ażerimowie – Âng Qo'or – Bolosja – Broci – Buania – Cesarstwo Poitów – Czerachowie – Dynastia Aralezejska – Dżaszir – Dżaugria – Emnaegnir – Erutia – Esmia – Giadur – Harenia – Harrun – Ilirion – Iszaria – Jalżpowie – Kadonia – Kauradowie – Kawelia – Kejren – Kǫl – Kuniecy – Lucja – Merawia – Mitenia – Mokucja – Monarchia Olsów (Olsenia – Surd – Rubania – Szyszenia) – Máktowie/Mugadir – Muria – Nuapaq – Nuaria – Państwo Neszów – Państwo Truskie – Pinu – Piri – Punyszowie – Raľuhhruş – Rikkadan – Sanżenia – Secht – Siedmiomieście¹ – Stojeziory – Sulimaq – Surandral – Północni Barbarzyńcy – Szur – Talonbat² – Tangia – Tarum – Taugrowie – Tjevangono – Unagurowie – Unia Lomarska – Wertynia – Wiraflycy – Wolne Księstwa – Zamb – Związek Bałaszasków – Związek Północny

¹ Siedmiomieście jest podmiotem prawa międzynarodowego równoważnym z państwami. ² Wszystkie miasta-państwa Talonbatu znajdują się de iure pod polityczną hegemonią miasta Tȝinur, jednak de facto każde z nich prowadzi niezależną politykę.