Trzecia Wojna o Saakę: Różnice pomiędzy wersjami
m |
|||
| Linia 28: | Linia 28: | ||
}} | }} | ||
'''Trzecia Wojna o Saakę''' ([[Język ayu|ay]]. ''Ταυ Υρον υ Φυνυ'' "Wielka Wojna o Las", [[Język neosechtoński|nsch.]] ܟܛܪܪ ܕܔܫ ܛܢܘ ܐܦܸܝܡ /kata'rir da'geʃ ta'nu a'faim/ "Ofensywa za Agresję Tangijską", pin. ''Pulik Maluli'' /pu'lik ma'luli/ "Czarci Łomot") - konflikt zbrojny rozgrywający się w roku 9654 [[ET|EK]] na terenie [[Kanisja|Kanisji]] pomiędzy zjednoczonym [[Tangia|Cesarstwem Tangii]] i [[Buania|Związkiem Plemion Bu]], a [[Pinu]] i [[Secht|Konfederacją Państw Sechtu]], zakończona bitewnym remisem i wyczerpaniem sił wszystkich stron, ostatecznie - długofalowo strategiczną, polityczną i gospodarczą porażką Sechtonu. | '''Trzecia Wojna o Saakę''' ([[Język ayu|ay]]. ''Ταυ Υρον υ Φυνυ'' "Wielka Wojna o Las", [[Język neosechtoński|nsch.]] ܟܛܪܪ ܕܔܫ ܛܢܘ ܐܦܸܝܡ /kata'rir da'geʃ ta'nu a'faim/ "Ofensywa za Agresję Tangijską", pin. ''Pulik Maluli'' /pu'lik ma'luli/ "Czarci Łomot") - konflikt zbrojny rozgrywający się w roku 9654 [[ET|EK]] na terenie [[Kanisja|Kanisji]] pomiędzy zjednoczonym [[Tangia|Cesarstwem Tangii]] i [[Buania|Związkiem Plemion Bu]], a [[Pinu]] i [[Secht|Konfederacją Państw Sechtu]], zakończona bitewnym remisem i wyczerpaniem sił wszystkich stron, ostatecznie - długofalowo strategiczną, polityczną i gospodarczą porażką Sechtonu. | ||
| + | |||
| + | =Tło konfliktu= | ||
| + | Tło konfliktu rozpoczyna się jeszcze w roku 8720 [[ET|EK]]. | ||
| + | ==Gwarancja niepodległości Pinu== | ||
| + | Przed rokiem 8720 [[ET|EK]] [[Pinu]] nie istniało jako jednolite państwo. Było kontinuum ludów dżungli, wraz z mieszkańcami [[Dzikie Ziemie Kanisji|Dzikich Ziem Kanisji]] rozdzielających półwysep i [[Secht]]. Należy pamiętać, że [[Secht]] i [[Tangia]] były znacznie osłabione po Pierwszej Wojnie o Saakę, i oba kraje były najeżdżane przez agresywnych autochtonów, którzy mordowali ludność i grabili wszystko, co uznali za cenne. Najazdy były rytualne i dla potrzeby udowodnienia swojej wartości, bardziej niż za potrzebą. Najazdy dotyczyły też [[Buania|Buanii]], ale ta jako położona geograficznie i niecierpiąca z powodu niedawnej wojny bliżej szybciej wypracowała skuteczne procedury obronne. W roku 8720 EK plemiona zamieszkujące półwysep [[Pinu]] zjednoczył mariaż Wielkiego Wodza Agalasraka IV Jednogłowego z plemienia Biały Ząb z Wielką Kapłanką Suchych Liści Migdalakiripupuni I Dwuręką z plemienia Tępe Włócznie, którzy dzięki handlowi i utworzeniu swojej armii zapanowali w dużej mierze nad plemionami w swoim zasięgu. Ponieważ Pinu groziła inwazja, szczególnie ze strony Tangii, obaj przywódcy z pomocą darów i eskorty tłumaczy doprowadzili do podpisania ugody trójstronnej Pinu-Tangia-Secht, gdzie plemiona z półwyspu Pinu nie najeżdżają ani Tangii, ani Sechtu, a z kolei oba tamte kraje gwarantują Pinu niepodległość z obowiązkiem wypowiedzenia wojny w przypadku złamania porozumienia. [[Pinu]]si handlowali intensywnie z oboma krajami, i wzbogaciwszy się, znacznie wzrosła ich populacja. | ||
| + | ==Najazdy na Buanię i włączenie Buanii do Cesarstwa Tangijskiego== | ||
| + | Ponieważ to porozumienie nie dotyczyło [[Buania|Buanii]], która była znacznie bliżej geograficznie, i do tego osłabiła się z powodu wojen wewnętrznych pomiędzy swoimi plemionami, to Pinusi zaczęli ją najeżdżać. Choć Pinusi nie zatrzymywali się w kraju, to wyrządzali znacznie szkody i wywoływali popłoch, wywołując migracje. Ponieważ Buańczycy wewnętrznie i tak byli skłóceni o [[ohuż]], pod widmem zagłady i bezradności dojścia do porozumienia zwrócili się do [[Tangia|Tangii]] o włączenie do ich systemu federacyjnego, z obietnicą prawa do misji karajskiej i wyjątkowego handlu. Tangia na to przystała, co oznaczało, że do roku 9509 EK Pinusi najeżdżali Tangię. W roku 9654 EK Tangia była już tak silna, infrastruktura Buańska tak rozwinięta, że najazdy Pinu zostały ograniczone do minimum. | ||
| + | ==Ostatnie prowokacje pinuskie== | ||
| + | |||
| + | |||
[[Kategoria:Tangia]][[Kategoria:Pinu]][[Kategoria:Secht]][[Kategoria:Buania]] | [[Kategoria:Tangia]][[Kategoria:Pinu]][[Kategoria:Secht]][[Kategoria:Buania]] | ||
Wersja z 08:42, 22 paź 2020
Artykuł stanowi modelowy artykuł przedstawiający wojnę...ale może będzie kanoniczny.
|
| ||||||||||
| Wojny tangijsko-sechtońskie | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Trzecia Wojna o Saakę | ||||||||||
| ROK 9654 - 9662 | ||||||||||
 Przemieszczenie się sił w regionie | ||||||||||
| Dane podstawowe | ||||||||||
| ||||||||||
| Strony | ||||||||||
| Koalicja Cesarstwa Tangii i Związku Plemion Buanii | Konfederacja Sechtu w obronie Państwa Ludzi Pinu | |||||||||
| Przywódcy polityczni | ||||||||||
 Cesarz Tane'ane IV Siyn Ato (szef Rady Wodzów) Król Orumilo Yul-Yoa Katarin III Król Kunatla Yul-Yoa Ata Ka'ema Demagog Atla Tau Re'a'ilo Generalicja Aranu i Takatoa Kehasehanita Tíva Sína Demagogowie Saboaccy
|
 Rada Konfederacji Sechtu na czele z Akadzare III "Żeliwnym" Kharutem Wielki Wódz Ōsralnajatkō I Jednogłowy Dwuręki Prezes Wielkiej Kompanii Zachodniej Harir Baruk Arcykapłan Magar Hassir Demagog Madur Harram Wódz Złamanych Kijów Mamapupu III Wielkie Uszy Wódz Konewek Malavoda I Koślawy Wódz Wielki Brzuch Hodobjuha II Głodny
| |||||||||
| Dowódcy wojskowi | ||||||||||
| Naczelny Generał Aranu Yul-Yoa Yakotea Min Mari Wielki Admirał Tane'ane Ka'ema Szef Rady Wojennej Síva Mari Atlameirana Kao-Tau Tama Yul-Yoa Aliheira Luku Fien
|
Wezyr Wojny Kharud Ma'ar Wódz Yasemubiye II Samobójca† Baszar Maszek Wódz Tākiemulī "Pancerna Pięść" Karik Wódz Kutanoyde II Rozwolny
| |||||||||
| Straty | ||||||||||
| Straty wojenne: Ponad 2 000 000 Straty cywilne: 900 000 Suma strat: 2 900 000 |
Straty wojenne: Ponad 1 500 000 Straty cywilne: 1 250 000 Suma strat: 2 750 000 | |||||||||
Trzecia Wojna o Saakę (ay. Ταυ Υρον υ Φυνυ "Wielka Wojna o Las", nsch. ܟܛܪܪ ܕܔܫ ܛܢܘ ܐܦܸܝܡ /kata'rir da'geʃ ta'nu a'faim/ "Ofensywa za Agresję Tangijską", pin. Pulik Maluli /pu'lik ma'luli/ "Czarci Łomot") - konflikt zbrojny rozgrywający się w roku 9654 EK na terenie Kanisji pomiędzy zjednoczonym Cesarstwem Tangii i Związkiem Plemion Bu, a Pinu i Konfederacją Państw Sechtu, zakończona bitewnym remisem i wyczerpaniem sił wszystkich stron, ostatecznie - długofalowo strategiczną, polityczną i gospodarczą porażką Sechtonu.
Tło konfliktu
Tło konfliktu rozpoczyna się jeszcze w roku 8720 EK.
Gwarancja niepodległości Pinu
Przed rokiem 8720 EK Pinu nie istniało jako jednolite państwo. Było kontinuum ludów dżungli, wraz z mieszkańcami Dzikich Ziem Kanisji rozdzielających półwysep i Secht. Należy pamiętać, że Secht i Tangia były znacznie osłabione po Pierwszej Wojnie o Saakę, i oba kraje były najeżdżane przez agresywnych autochtonów, którzy mordowali ludność i grabili wszystko, co uznali za cenne. Najazdy były rytualne i dla potrzeby udowodnienia swojej wartości, bardziej niż za potrzebą. Najazdy dotyczyły też Buanii, ale ta jako położona geograficznie i niecierpiąca z powodu niedawnej wojny bliżej szybciej wypracowała skuteczne procedury obronne. W roku 8720 EK plemiona zamieszkujące półwysep Pinu zjednoczył mariaż Wielkiego Wodza Agalasraka IV Jednogłowego z plemienia Biały Ząb z Wielką Kapłanką Suchych Liści Migdalakiripupuni I Dwuręką z plemienia Tępe Włócznie, którzy dzięki handlowi i utworzeniu swojej armii zapanowali w dużej mierze nad plemionami w swoim zasięgu. Ponieważ Pinu groziła inwazja, szczególnie ze strony Tangii, obaj przywódcy z pomocą darów i eskorty tłumaczy doprowadzili do podpisania ugody trójstronnej Pinu-Tangia-Secht, gdzie plemiona z półwyspu Pinu nie najeżdżają ani Tangii, ani Sechtu, a z kolei oba tamte kraje gwarantują Pinu niepodległość z obowiązkiem wypowiedzenia wojny w przypadku złamania porozumienia. Pinusi handlowali intensywnie z oboma krajami, i wzbogaciwszy się, znacznie wzrosła ich populacja.
Najazdy na Buanię i włączenie Buanii do Cesarstwa Tangijskiego
Ponieważ to porozumienie nie dotyczyło Buanii, która była znacznie bliżej geograficznie, i do tego osłabiła się z powodu wojen wewnętrznych pomiędzy swoimi plemionami, to Pinusi zaczęli ją najeżdżać. Choć Pinusi nie zatrzymywali się w kraju, to wyrządzali znacznie szkody i wywoływali popłoch, wywołując migracje. Ponieważ Buańczycy wewnętrznie i tak byli skłóceni o ohuż, pod widmem zagłady i bezradności dojścia do porozumienia zwrócili się do Tangii o włączenie do ich systemu federacyjnego, z obietnicą prawa do misji karajskiej i wyjątkowego handlu. Tangia na to przystała, co oznaczało, że do roku 9509 EK Pinusi najeżdżali Tangię. W roku 9654 EK Tangia była już tak silna, infrastruktura Buańska tak rozwinięta, że najazdy Pinu zostały ograniczone do minimum.