Legenda o Czwartym Synu

Podział Królestwa i legenda o Czwartym Synu - półhistoryczna legenda Sechtu z okresu 3400 EK, wg której król Badorma podzielił kraj na czterech swoich synów, od których imion wzięły się krainy sechtońskie.

Treść legendy

W roku 3400 EK król-kapłan Badorma, władca Sechtu, przeprowadził głęboką reformę państwa, dzieląc jego ziemie pomiędzy swoich czterech synów. Magan objął władzę nad południem, Hetin nad centrum, a Hurn nad północą. Czwarty syn, którego imię nie zachowało się w kronikach, został wygnany lub sam udał się na pustynię. Z czasem nazwano go Bād, co w starożytnym języku oznaczało „czwarty”, zachowało się natomiast imię jego żony, Tarfi. Ich losy stały się fundamentem jednej z najbardziej znanych legend Sechtu.

Bād nie otrzymał ziemi, ponieważ miał rządzić braćmi jako król. Magan, Hetin i Hurn nie zgadzali się z tą decyzją Badormy, ponieważ każdy z nich miał rządzić samodzielnie. Bād agresywnie spierał się z ojcem na ten temat - Badorma nie rozumiał, dlaczego wybrany najmłodszy syn nie tylko nie chciał rządzić jako król, ale też dlaczego w ogóle śmiał kłócić się ze swoim ojcem i królem. Badorma uważał Bāda za najbardziej zdolnego i utalentowanego przywódcę, a im silniejszy charakter przejawiał w kłótniach z ojcem, tym bardziej Badorma chciał go mianować przyszłym królem.

Według podań Bād był niespokojnym duchem, niepogodzonym z ojcowską decyzją. Nie chcąc służyć pod władzą braci, wyruszył na wschód, ku jałowym piaskom, gdzie nigdy wcześniej nie osiedlili się ludzie. Mówiło się, że to on został wybrany na towarzysza życia przez dziewczynę o imieniu Tarfi, która z kreatywnością potrafiła nie tylko wspierać męża w jego działaniach, ale wielokrotnie wychodzić z inicjatywami i tak dobrze z Bādem współpracować, że uważało się, że Bād i Tarfi stanowili naprawdę jednostkę, kompanię, małżeństwo najwyższego szczebla, i nikt nie potrafił stwierdzić, czy którekolwiek kieruje nad drugim.

Razem odeszli od ziem ojcowskich na wschód i wędrowali wiele tygodni, aż w końcu znaleźli miejsce, gdzie mieli zbudować swój własny dom. Jednak pustynia była surowa, a zapasy szybko się kończyły. Po latach życia w odosobnieniu Bād zaginął. Jedne wersje legendy mówią, że umarł w samotności, inne – że zginął w walce z wędrownym plemieniem nomadów. Istnieją też podania, według których został zabrany przez bogów i przemienił się w wiatr szalejący nad wydmami. Jego żona, Tarfi (lub Tarfiy), pogrążyła się w rozpaczy. Według legendy sporządziła mogiłę dla swego męża, kopiąc gołymi rękami w skale, aż ziemia przyjęła jego ciało. Następnie, opłakując jego śmierć, jej łzy wypełniły dolinę, tworząc jezioro, które istnieje po dziś dzień.

Jezioro Tarfiy stało się miejscem kultu, a nomadzi, którzy przebywali przez pustynię, zatrzymywali się tam, by oddać hołd duchom przodków. Przez wieki pojawiły się podania o cudach dziejących się nad jego brzegami – woda miała właściwości lecznicze, a w nocy nad powierzchnią jeziora pojawiały się migoczące światła, które uznawano za duszę Bāda czuwającą nad wędrowcami.

Po dziś dzień historia czwartego syna i jego żony pozostaje ważnym elementem mitologii Sechtu. Królowie i władcy Maganii często powoływali się na tę legendę, widząc w niej ostrzeżenie przed podziałami w rodzinie, ale też przypowieść o sile miłości i poświęcenia.

Kult Bāda i Tarfi

Małżeństwo Bāda i Tarfi jest i było czczone przez całą historię Sechtu, niezależnie od sporów wewnętrznych. Podkreślano rzetelność tych osób, ich pragmatyzm i przywiązanie do obranych wartości. Osoba Tarfi jest objęta silną czcią przez sechtońskie kobiety, dla których Tarfi była symbolem nie tylko kobiety-małżonki z obowiązku, ale kobiety zakochanej, dla której jej związek i przywiązanie do osoby Bāda wynikał fundamentalnie z jej wyboru, i