Druga Wojna o Saakę
| Starożytność: prehistoria « Cywilizacja Marajska (1900-2600 « 2600-2900 « 2900-3300), państwa: Pongre · Lausza · Szok Su · Rangersze « Wieki Ciemne « Średniowiecze: « okres Kaori: [NA][TO][LU][NO][OU][RE][KN][MA][TK][AK][HI][TI] « WWKK « Nowożytność: « 6911-8843 « Rewolucja Kauczukowa « WS1 8843-8845 « Plan 30-letni « WS2 8877-8891 « 8891-8973 « 9000-9600 « 9600-9564 « WS3 9654-9662 « 9662-9750 « 9750-9867 « Impakt 9867 « ZWN 9867-9900 « WoN 9901-9999 (A) Nowoczesność: Akioka (1"00-1"59) « WNK 1"59-1"64 « Okupacja (1"59 - 1'319) « FTI (10.6k) « FTI (11k) |
|
| ||||||||||
| Wojny tangijsko-sechtońskie | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Druga Wojna o Saakę | ||||||||||
| ROK 8877 EK | ||||||||||
 Pancerz tangijski z 8878 | ||||||||||
| Dane podstawowe | ||||||||||
| ||||||||||
| Strony | ||||||||||
 Unia Tangijska
|
 Konfederacja Państw Sechtu
| |||||||||
| Przywódcy polityczni | ||||||||||
| Teilan Hari Koe
|
Arad Lərev Farsan dar 'urn
| |||||||||
| Dowódcy wojskowi | ||||||||||
| Tane'ane Kemira Takatoa Meuterin Lo'ari Aranu Yoru Kamari |
Asztar Mitar dar Saaka Banis Salul dar ha-Agav
| |||||||||
| Straty | ||||||||||
| Straty wojenne: 200 000 Straty cywilne: 350 000 |
Straty wojenne: 300 000 Straty cywilne: 215 000 | |||||||||
Druga Wojna o Saakę (ay. "Αρεο υρον υ Χα'ακα" Areo uron i Ha'aka /'aɾeo 'ʉɾon i 'ɦaʔaka/, ówcześnie "Υρον υ μυαλι" Uron i muali /'ʉɾon i mʉ̯ali/ tj. "wojna o honor"; nscht. ܝܘܕ ܣܥܩܐܡܐ ܕܒܘܢ Yod Dabun Sa'aqama /jod da'bun saʕa'qama/) - konflikt zbrojny Kyonu stoczony w latach 8877 - 8891 EK pomiędzy Unią Tangijską i Konfederacją Państw Sechtu jako bezpośrednie następstwo Pierwszej Wojny o Saakę. Został wywołany przez Tangię i niemal natychmiast nabrał wyjątkowo brutalnego charakteru, był to pierwszy większy konflikt, w którym siły zewnętrzne zaatakowały z pewnym sukcesem wyspę Tangia, doprowadził do poważnych zaburzeń w handlu międzynarodowym i doprowadził do kryzysu gospodarczego i następnie humanitarnego w kilku miejscach ówczesnego regionu Kanisji. Konflikt był punktem zwrotnym w historii obu państw.
Druga Wojna o Saakę była wojną totalną, masową, wyniszczającą, z charakterystyczną wymianą broni ówcześnie traktowanych jako broń masowego rażenia: Tangijczycy po raz pierwszy wykorzystali trujący gaz przeciwko armii i ludności cywilnej, szczególnie w Ha Agav (a pod koniec wojny także broń biologiczną w Saace), a Sechtończycy z kolei masowo odpowiadali bronią zapalającą, w wirze działań wojennych doprowadzając do szeregu pożarów miast, w tym do zjawiska burzy ogniowej nad Orumilo. Wojna przyniosła niespotykane straty w ludziach i zmieniła na długo postrzeganie wojny.
Trwał stosunkowo długo, był wyniszczający dla wszystkich stron, i zakończył się porozumieniem sechtońsko-tangijskim podpisanym w Saace po nieudanym oblężeniu tego miasta, które zniosło embargo sechtońskie na Tangię. Druga Wojna o Saakę doprowadziła do głębokich przemian społecznych podobnych do tych, które zachodziły w Europie od XVIII-XX wieku (szczególnie po pierwszej wojnie światowej).
Tło konfliktu
Pierwsza Wojna o Saakę stoczona w 8843-8845 zakończyła się całkowitą porażką Tangijczyków, którzy zresztą tamtą wojnę sami wywołali, niezbadawszy odpowiednio swoich możliwości. Cesarz tangijski Hari Koe został pojmany w trakcie wojny i był bardzo dobrze traktowany, i choć flotę tangijską Sechtończycy zatopili, to Secht inwestował w odbudowę wysiłków Tangijczyków. Hari Koe udawał przez wiele lat przyjaźń z aradem Sechtu Kazimem Ya-Szalefem, tak naprawdę czerpiąc wiedzę cywilizacyjną od Sechtu, którą następnie wprowadzał w Tangii w ramach Planu Trzydziestoletniego. W tych czasie Tangia urosła do znacznej potęgi, odbudowała flotę, zapasy złota, uzbroiła i przede wszystkim przeszkoliła żołnierzy. Tangijczycy posiadali siatkę wywiadowczą w Sechcie i zbierali wszelkie możliwe informacje.
Następny arad Sechtonu Lərev Farsan dar 'urn nie był tak naiwny i natychmiast nakazał Tangijczykom wynosić się ze struktur znaczenia szczególnego. Ogłosił koniec przyjaźni i zniósł ulgi podatkowe, dzięki którym Tangijczycy tak szybko się wzbogacali. Doszło do natychmiastowego ochłodzenia stosunków. Hari Koe zmienił taktykę i dobrał część społeczeństwa sechtońskiego, subtelnie podburzając je za pomocą dywersantów przeciwko Tangijczykom. Seria ataków na sklepy i karawany tangijskie w 8875 EK okazała się poważniejsza niż Hari Koe planował, i choć Sechtończycy wyłapali winnych, to społeczeństwo sechtońskie uznało, że podburzanie jest celowe i służy zemście "niższego sortu narodu", za jaki uważano Tangijczyków, za upokorzenie w pierwszej wojnie. Kiedy dywersant spowodował spalenie magazynu tangijskiego w Ha Agav, Lərev Farsan dar 'urn zaczął się domyślać, że Hari Koe pociąga za sznurki w jego społeczeństwie. Sparaliżowany brakiem zgody rady dyrektorów wszystkich trzech krain, którzy zbagatelizowali zagrożenie, w 8877 EK przedstawił zszokowanym udziałowcom tangijskie zerwanie stosunków dyplomatycznych i wycofanie handlarzy tangijskich z całego Sechtu. Choć Lərev Farsan dar 'urn ostrzegał, że niechybnie oznacza to wojnę, to reszta Sechtu wyśmiała Tangijczyków, których zapamiętała z Pierwszej wojny jako nieinteligentnych dzikusów pozbawionych jakiejkolwiek myśli strategicznej.
Przebieg wojny
W nocy 14-ej doby tangijskiego miesiąca fo'onau w roku 8877 flota tangijska uderzyła na magańskie porty w Surrāt, Haden, Saace, Hasin, hetyńskie miasta Ha Agav, Haq Kabot, 'er, oraz porty Afair i Bašar w kraju urańskim. Jednoczesne uderzenie sił tangijskich było zmasowane, z wielokrotną przewagą liczebną Tangijczyków i znacznie zmniejszonym dystansem technologicznym. Uderzenie było bardzo dobrze zaplanowane i wykonane, wojownicy byli zdyscyplinowani, atakowali zarówno z tradycyjnych katamaranów jak i prawidłowych łodzi, w ataku wykorzystano zasadzki, trucizny, ogień. Tangijscy wojownicy wykorzystywali granaty z łupin owoców i orzechów kokosowych wypełnionych pyłem i sproszkowanymi pikantnymi gatunkami papryki, tworząc drażniącą miksturę.
Atak gazowy na Ha Agav
Do szczególnie bezczelnych zaliczono atak w Ha Agav w 14 fo'onau 8877, który poprzedzono wyjątkowo zmasowanym atakiem gazowym odczynnikami trującymi opartymi o związki arsenu, w tym wykorzystując spalanie sproszkowanych kryształów raelgaru (tetrasiarczek tetraarsenu). Tangijczycy prowadzili od dawna liczne eksperymenty z różnymi związkami chemicznymi do walki z różnymi siłami skrywającymi się w gęstych tangijskich dżunglach i mieli z tym pewne doświadczenie. Teilan Hari Koe od dłuższego czasu przygotowywał stalowe kanistry z odczynnikami mającymi utrzymywać składniki trującej mieszanki oddzielnie od siebie na okres składowania i transportu. Usunięcie metalowej blaszki pomiędzy dwoma komorami łączyło składniki. Zwolnienie dodatkowej zaślepki powodowało dopływ gazu do miecha. Tangijczycy przygotowali prawie 10 tysięcy takich kanistrów. Nazywano je Ρυελανα "Ταχυ" (ruelana-tahu): pierwsze słowo oznacza "morowe powietrze" i odnosi się do tangijskiej średniowiecznej broni chemicznej, a drugie słowo oznacza "strzałę" i dotyczy tego konkretnego modelu. Atak przypuszczono w specjalnych drewnianych maskach szklanych z obiciem gumowym i z wykorzystaniem zatrutej broni. W ataku wykorzystano też kilka innych środków, wykorzystując narodowe rośliny i minerały tangijskie.
O świcie czekano na odpowiedni wiatr, wiejący w stronę miasta, ale nie tak mocno, aby rozproszyć truciznę. W planowanym momencie ataku wiatr okazał się być idealny i rozpoczęto rozpylanie gazu z ponad czterystu miechów ruelana-tahu umieszczonych na armadzie katamaranów. Trująca chmura pokryła najpierw port i natychmiast zmusiła marynarzy do ucieczki, okręty (znacznie bardziej zaawansowane od tangijskich) porzucono. Załoga floty sechtońskiej stacjonująca w porcie została niemal całkowicie unicestwiona, a okręty porwano i natychmiast przekierowano do Tangii do analizy.
Atak uruchomiono też jednocześnie w kilku punktach, gdzie według szpiegów tangijskich mieli stacjonować żołnierze. Spodziewano się, że miasto opustoszeje, wygnane drażniącym powietrzem, ale stężenie było zabójcze. Tangijscy stratedzy też ewidentnie nie zdawali sobie sprawy z tego jak przesadzona była skala ataku. W mieście wybuchła panika, mówiono o piekielnym powietrzu. Atak był tak intensywny, że w Ha Agav roślinność nie chciała rosnąć na zatrutej ziemi jeszcze kilka lat po nim. W kilka dni po ataku zatokę Ha Agav wypełniły ciała śniętych ryb. W ataku zmarło kilkadziesiąt tysięcy cywilnych osób, w tym kobiet i dzieci.
Atak spowodował kolosalne oburzenie społeczności sechtońskiej i masową mobilizację do wojny. Spotkał się też z wyjątkową odrazą społeczności międzynarodowej i w dużej mierze z jej wsparciem. Sami Tangijczycy raportowali, że byli przerażeni przerażającą skutecznością broni, którą opracowali. Część z nich widząc, co atak zrobił z Ha Agav, w którego martwe, opustoszone ulice pełne tradycyjnych domów bez drzwi i okien, wypełnionych ciałami duszących się ludzi, popełniło samobójstwo, zdezerterowało lub dołączyło do sił wroga. To podejście uległo zmianie po równie zaskakującym ataku Sechtończyków na Orumilo, gdzie w burzy ogniowej rozpętanej przez kontratakujące siły zginęło jeszcze więcej osób, unicestwiając 80% miasta. Sami stratedzy tangijscy przyznali, że źle ocenili wpływ tak brutalnego ataku na ludność cywilną na reakcję wroga i społeczności międzymarodowej.
Inne ataki chemiczne
Ataki przeprowadzono też w wielu innych miastach, szczególnie w Haq Kabot, 'er, oraz portach Afair oraz w Bašar, gdzie dodatkowo wywołano pożar, ale w żadnym z nich atak nie miał takich efektów i nie był tak intensywny jak w Ha Agav.
Kontratak Magnisu i pierwsza bitwa o Saakę
Atak zwolnił w momencie nadejścia głównej floty sechtońskiej z zatoki Magnisu i z samej Saaki, gdzie stoczono dwie poważne bitwy morskie. Tangijczycy i tu rozpylili trujący gaz, ale zmiana kierunku wiatru zniwelowała skutek ataku do wyczerpania zapasów. Sechtończycy natomiast stosując umiejętnie strzały zapalające niszczyli żagle okrętów tangijskich i palili katamarany wspierające atak.
Kontratak Sechtonu na Tangię
Flota tangijska musiała się wycofać aż nad głębię Taku, gdzie gęsta mgła zgubiła obie floty. W tym czasie Afair rozgromił atak Tangijczyków z dużymi stratami i, żądny zemsty, zebrał wszelkie posiłki z kraju urańskiego i przy wsparciu najemników zagranicznych, wraz z flotą hetyńską i magańską, uderzył na Tangię.
- W 8878 flota urańska uderzyła na Kun Atla.
- W 8879 flota hetyńska uderzyła na Reitikę.
- W 8879 flota magańska rozgromiła resztki tangijskiej floty na morzu sechtońskim.
Bitwa o Kun Atla i oblężenie
W odróżnieniu od Sechtu, gdzie wszystkie miasta budowano w warowniach otoczonych wysokimi murami, tangijskie miejscowości nie miały murów. Atak wydawał się być dosyć łatwy po zatopieniu floty tangijskiej, ale armia lądowa tangijska okazała się być trudniejsza do zwalczenia niż się wydawało, uzbrojona w kusze częściej niż w łuki, przebijała płytowe pancerze Sechtończyków. Tangijczycy też wybitnie chętnie sięgali po trucizny (zatrute strzałki, gazy bojowe), których użycie było traktowane przez Sechtończyków jako niegodne rycerza, co powodowało znaczącą dysproporcję w potencjale bojowym. Ostatecznie, Sechtończycy rozbili obóz w lasach naokoło Kun Atla i otaczając miasto, oblegli je w 8880 roku. Oblężenie było średnio skuteczne, ale trwało aż do 8886 roku.
Bitwa o Rejtikę
W 8879 roku flota hetyńska, pomimo katastrofalnych strat w Ha Agav o znacznej liczebności i w znacznej furii, wpadła do Rejtiki i stoczyła tam bitwę z Aranu. Ponownie, Tangijczycy użyli przeciwko Sechtończykom kusz, neurotoksyn i gazów bojowych, a kiedy wściekli Hetyńczycy nawet w 8885 roku nie chcieli się poddać, użyto przeciw nim tkanin ze zwłok zmarłych na dżumę, doprowadzając do wybuchu epidemii w obozie hetyńskim. W 8886 roku Hetyńczycy wypowiedzieli ostatnią bitwę Rejtikańczykom, woląc umrzeć w boju niż uciekać i zarażać swoją ojczyznę, i zginęli niemal wszyscy.
Burza ogniowa w Orumilo
Orumilo nie udzieliło Rejtice pomocy z powodu ataku na to miasto w 8879 roku połączonych sił hetyńskich i magańskich. Flota sechtońska, która tam popłynęła, załadowała się po brzegi swojego autorstwa substancjami zapalającymi, które przygotowywali Hetyńczycy. W szczególności zabrano kusze z bełtami z siarką, saletrą i węglem drzewnym na końcach.
Zatopiono całą flotę tangijską. Stoczono krótką bitwę, w której Tangijczycy próbowali stosować gaz bojowy, ale Secht szybko ukrócił te plany poprzez błyskawiczne przejęcie pobliskiej fabryki smoły i umiejętne użycie jej w połączeniu z sechtońskimi bojowymi substancjami zapalającymi do rozniecenia w Orumilo gigantycznego pożaru. Miasto miało rozbudowaną zabudowę, ale w większości z dobrej jakości drewna i słomy, które po złapaniu ognia, paliło się bardzo długo, intensywnie, dając bardzo wysoką temperaturę.
W Orumilo ogień był tak wielki, że gwałtowne zasysanie tlenu utworzyło niż atmosferyczny, zawiewający huraganowym wiatrem świeże powietrze, jeszcze bardziej podsycając płomienie. Ocaleli z pożaru donosili, że ogień był tak rozszalały, że palił się nawet kamień na pomnikach. Część piaskowego podłoża przemieniła się ponoć w szkło. Pożar rozszerzył się na pobliski las i strawił kilkadziesiąt kilometrów kwadratowych, grzebiąc w płomieniach Orumilo także okoliczne wsie i dewastując infrastrukturę.
80% miasta Orumilo spłonęło. Setki tysięcy ludzi zginęły ataku. Sechtończycy i Tangijczycy równo opisali potworności z Ha Agav i Orumilo, powoli opuszczając wzajemne animozje i obwiniając bogów wojny o zmącenie umysłów ludzi, w których zaczęto się zastanawiać nad wpływem rozwoju technologii i jego użycia przez człowieka przeciwko drugiemu człowiekowi. Po wojnie, to wywołało charakterystyczny etap humanizmu w historii zachodniego Kyonu.
Natarcie sił zachodniotangijskich
Prowincje zachodniotangijskie podchodziły sceptycznie do ataku na Secht, proponując pierwotnie przedłużenie planu trzydziestoletniego celem dalszego rozwoju cywilizacyjnego. Jednocześnie te prowincje były bardziej liczebne populacyjnie, lepiej odżywione niedawną fazą wielbłąda, i lepiej uzbrojone. Te prowincje wzięły udział w różnych atakach w znacznie mniejszej skali. Informacje o ataku w Ha Agav przyjęto tam z uniesieniem brwi i niczym więcej, ale już spalenie Orumilo przyjęto z mobilizacją. Flota zachodniotangijska okrążyła wyspę i zaatakowała ponownie okręty sechtońskie na południowowschodnich wybrzeżach. W tym momencie Secht stracił niemal wszystkie swoje statki i nie miał już więcej okrętów. Tangijczycy - tym razem Naratajczycy, Tongamijczycy, Lutafaryjczycy i Nomeurajczycy - popłynęli na Secht, bezpośrednio na Saakę, aby zakończyć wojnę.
Bitwa o Saakę
W roku 8880 obie strony już poniosły bardzo poważne straty:
- Tangia straciła Orumilo, 65% swojej floty i dziesiątki tysięcy ludzi.
- Secht stracił Ha Agav i blisko 100% swojej floty.
Tangijscy strategowie przepuścili szpiegów sechtońskich z informacją, że armada zmierza wprost na Saakę. Zanim Tangijczycy dopłynęli do plaż miasta, Sechtończycy zebrali bardzo silną, liczącą 50 000 ludzi armię żołnierzy, rycerzy, w tym kawalerii. Sechtończyków było więcej, walczyli na swojej ziemi i mieli znacznie lepszy sprzęt (pancerze, miecze, szable, kusze), ale Tangijczycy mieli znaczną przewagę psychologiczną dzięki zastraszaniu nieludzkimi dźwiękami, rzucaniem na pokaz klątw oraz bardzo szeroko stosowała użycie trucizn (oleje na miecze, neurotoksyny zatruwające bełty do kusz i strzały do łuków). Tangijczycy wylądowali 10 kilometrów od miasta w łącznej sile 43 000 ludzi, którzy wydali Sechtończykom bitwę.
Do bitwy doszło o świcie 10 neunau 8880 roku, Sechtończyków zaatakowano z zaskoczenia, atak na obozowisko przegrupowujących rozpoczął się od rozpylenia trującego gazu, ale wiatr zmienił kierunek. Choć żołnierze sechtońscy byli osłabieni, to atak nie miał decydującego znaczenia. Zdecydowanie większy efekt miało użycie podczas pojedynków z bliska poszczególnych wojowników małych podręcznych dmuchawek ze strzałkami zawierającymi bardzo silne neurotoksyny. Tangijczycy też wykorzystywali prymitywne granaty dymne, ale ich zapas był niewielki. W pewnym momencie w obozie najemników sechtońskich wybuchła panika, kiedy Tangijczycy rozpylili zwykły dym w celu ograniczenia widoczności. Choć Secht doprowadził w tym momencie katapulty oblężnicze, to na polu bitwy zapanował taki chaos, że można było strzelać. Wtedy na plaże pod Sechtem wylądowało kolejne 10 000 ludzi z Tangii i Sechtończycy musieli się wycofać za mury Saaki, nie do zdobycia dla Tangijczyków. Ostatecznie Sechtończycy stracili około 15 000 ludzi, Tangijczycy 9 000.
Okupacja Sechtu
Około 100 000 Tangijczyków przypłynęło na Secht w ciągu najbliższych kilkunastu dni, nie tylko na statkach, ale przede wszystkim na katamaranach wykonanych z prostego drewna. Większość z nich nie stanowiła regularnej armii państwowej tylko regionalne oddziały Aranu, i była wyposażona w dosłownie cokolwiek od zdobionych mieczy po krowie szczęki w charakterze oręża. Saakę oblężono w 15 neunau 8880. W ciągu najbliższych dni stało się jasne, że oblężenie będzie trwało miesiącami. Naokoło miasta wykopano kanały, którymi można było wtłaczać dym i gaz, w przypadku gdyby cały czas silna armia sechtońska chciała wypowiedzieć Tangijczykom bitwę.
Tangijczycy zajęli niemal całe terytorium magańskie i sporą część terytorium hetyńskiego. Stoczono jeszcze wiele bitew:
- Bitwa o Šuš Marim w późnym 8880 roku, zwycięstwo Tangijczyków
- Pierwsza bitwa o Haq Qabot wczesnym 8881 rokiem, zwycięstwo Tangijczyków
- Bitwa o Legaŧ w 8881 roku, zwycięstwo Tangijczyków
- Bitwa o Magnis w 8881 roku, zwycięstwo Magańczyków, ustanowienie frontu 50 km od miasta
- Bitwa o Zazenū w 8881 roku, zwycięstwo Hetyńczyków, ustanowienie frontu od podnóża gór Hawrarit po jeziora Miš w hraju hetyńskim i Hurn w kraju urańskim
- Bitwa o Bašar w 8882 roku, zwycięstwo Tangijczyków, bez strategicznego znaczenia
- Pierwsza bitwa o Afair w 8882 roku, pyrrhusowe zwycięstwo Tangijczyków
- Druga bitwa o Afair w 8882 roku, zwycięstwo Urańczyków w siłach połączonych z armią tarfijską
- Bitwa pod 'er w 8883 roku, zwycięstwo armii urańsko-hetyńsko-tarfijskiej
- Bitwa pod Ha Agav w 8883 roku, odbicie zagazowanego miasta przez armię hetyńsko-tarfijską
- Druga bitwa o Haq Qabot w późnym 8883 roku, pierwsze wykorzystanie broni palnej przez Secht, zwycięstwo Sechtu
W 8883 roku obu krajom skończyły się fundusze na prowadzenie dalszej wojny, gospodarki obu krajów były w ruinie, i choć ta sechtońska była od początku lepiej wyposażona i miała przewagę logistyczną, to poniosła większe straty. Tangia nie miała za bardzo z kim handlować, a od Sechtu odwrócili się kontrahenci, zaniepokojeni rozwojem sytuacji. Sytuacja na froncie jednak ustabilizowała się i przez następne sześć lat prawie nie uległa zmianie.
Ataki przeciwko ludności tangijskiej
W wielu miastach sechtońskich w latach 8880-8890 tangijskie mniejszości narodowe zabijano w formie pogromów. W tych atakach zginęło około 15 tys. ludzi.
Ataki przeciwko ludności sechtońskiej
Tangijczycy generalnie nie stosowali represji wobec Sechtończyków na okupowanych terenach, ale w latach 8880-8890 zdarzyło się kilka powstań, które stłumiono brutalnie, wskutek czego zginęło 25 tys. ludzi.
Oblężenie Saaki
W 8883 roku Saaka była oblegana od trzech lat (~1,12 roku ziemskiego), ale mając potężne zapasy i przy nieszczelnym oblężeniu, przetrwała różne próby ataku. Wysokie mury uniemożliwiały skuteczny atak gazowy, Tangijczycy też nigdy nie zdołali podpalić miasta. Przeciwnie, Secht do roku 8885 roku prowadził działania partyzanckie, często bardzo skutecznie: w 8885 roku licząca 2000 ludzi jednostka sechtońska przeprowadziła operację "Morska Piana", na skutek której nurkowie subtelnie uszkadzali okręty tangijskie. Do połowy 8886 roku Tangia straciła w sumie 95% okrętów, które w miarę szybko uzupełniła o kolejne, zmniejszając straty do 75%. Korzystając z zamieszania, armia hetyńsko-urańsko-tarfijska utworzyła wyrwę w siłach okupujących Magan na pół miesiąca i doprowadziła do Saaki znaczne ilości zapasów, zostawiając całe karawany wielbłądów w środku, aby było możliwe na wszelki wypadek je zjeść. Kontrofensywa armii Aranu z Kun Atla i Tounarao zamknęła wyrwę. Do tej pory armia tangijska była już wyposażona podobnie co sechtońska, nieraz wykorzystując nowatorskie uzbrojenie wroga.
Epidemia dżumy w Saace
W 8887 roku Saaka była pod oblężeniem siedem lat (~2,6 roku ziemskiego). Choć mieszkańcy Saaki zaczynali poważnie głowodać, to Tangijczykom w ogóle poważnie zaczęły wyczerpywać się środki finansowe na prowadzenie wojny, a wiedzieli, że Secht odbudowuje swoją armię na wyzwolonym terytorium urańskim, tarfijskim i hetyńskim, i szykuje się do natarcia. W odpowiedzi, w 8888 roku Tangia sprowadziła na okupowany Secht katapulty i rozpoczęła przerzucanie przez mury miasta zwłok zmarłych na dżumę. Choć Saaka była czystym miastem o wysokiej świadomości higieny i rozprzestrzeniania się patogenów, epidemia dżumy i tak wybuchła w mieście i w dwóch falach na przestrzeni lat 8888 - 8890 pochłonęła 57 000 ludzi zanim ostatecznie miasto pozbyło się wszystkich chorych. W mieście do tego wybuchł głód. Każdego dnia grzebano kilkaset osób. Miasto się jednak nie poddało.
Rozmowy pokojowe i podpisanie pokoju
W 8890 roku w Tangii niepokoje społeczne wywołane przedłużającą się latami i nieskuteczną wojną oraz znacznymi stratami w ludziach, sprzęcie i gospodarce, były tak silne, że cesarz Hari Koe został aresztowany, pozbawiony miana cesarza przez Radę Państwa, która całkowicie przejęła stery. W Sechcie tymczasem arad Lərev Farsan dar 'urn stracił głowę na skutek przewrotu w 'urn i nowym aradem Sechtu został Kəv Baš-Tsayin. Społeczność sechtońska także szukała już sposobu na zakończenie wojny i ułożenie się z Tangijczykami, a obie armie miały już dosyć nieustającej walki w ziemiankach i okopach.
Rozmowy pokojowe podjęto w środku 8890 roku pod Saaką. Do stołu zasiedli najwyżsi rangą przedstawiciele Urzędu Cesarstwa Tangijskiego, Król Naratajski, Król Orumilo i Rejtiki, Król Kunatla, Najwyższy Wódz Marajski i prezydent Nomeurai po jednej stronie oraz po drugiej stronie nowy arad Kəv Baš-Tsayin dar Haq Qabot, przedstawiciel miasta Saaka, naczelnik armii magańskiej na wygnaniu, główny oficer Hetine, główny oficer Uranu i główny przedstawiciel obszaru tarfijańskiego. Ustalano, że:
- Pierwsza Wojna o Saakę wybuchła poprzez niesprawiedliwe traktowanie Tangijczyków przez Secht w relacjach handlowych, co miało poważne skutki dla handlu w Tangii.
- Druga Wojna o Saakę została spowodowana obelżywym traktowaniem Tangii przez Secht.
- Tangia jest winna zbrodni przeciwko ludzkości przez atak gazowy na serię miast w Sechcie, w tym w Ha Agav, w tym przeciwko ludności cywilnej.
- Secht pomimo swojej przewagi taktycznej, technologicznej i militarnej oddał się zemście i zabił jeszcze więcej ludzi w Orumilo, również popełniając poważną zbrodnię przeciwko ludziom.
W związku z powyższymi ustaleniami, uzgodniono:
- Ponieważ Secht przyczynił się do konfliktu, zobowiązany zostaje do ogłoszenia zasad neutralności wojskowo-politycznej i do wzmocnienia polityki defensywnej, tak, aby odbudować swoją dawną pozycję zaufanego partnera handlowego w międzynarodowej gospodarce.
- Ponieważ Tangia pierwsza dokonała niczym nieusprawiedliwionej i wyjątkowo okrutnej zbrodni na ludziach w Ha Agav, pomimo utrzymania terytorium magańskiego na Sechcie ma wycofać się w całości z terytorium Sechtu.
- Obie strony zaniechują odszkodowań wojennych.
- Obie strony postanawiają zachować dystans od siebie na czas co najmniej pokolenia, celem powstrzymania animozji, i handlując wyłącznie na morzu. Określono pięciostopniowy plan otwierania się na siebie.
Pokój podpisano ostatecznie w 8891 roku.
Wycofanie się wojsk tangijskich z Sechtu
Wycofywanie się wojsk tangijskich z Sechtu określono jako proces mający trwać do 8893 roku. W tym czasie Tangijczycy opuścili całkowicie resztki okupowanych terytoriów kraju hetyńskiego i znaczne części kraju magańskiego. Nie obyło się bez incydentów z udziałem partyzantki, niemniej Sechtończycy zdołali na ogół zachować dyscyplinę swoich oddziałów i ludności cywilnej. Obóz pod Saaką opuszczono planowo w 8893 roku. Do Tangii wróciło zaledwie 43% wojska wysłanego za morze.
Skutki
Secht: na 50 lat utracił pozycję bezpiecznego kraju do handlu, odzyskał tą pozycję potem tylko dzięki bardzo korzystnemu położeniu geograficznemu, znaczne straty w ludziach, znaczny wzrost nacisków wszelkich warstw społeczeństwa na poprawę swojego potencjału militarnego, wskutek czego wprowadzono szeroko broń palną, wraz z polityką neutralności i postawieniu na sprawiedliwość handlową; bardzo silna wrogość wobec Tangijczyków przez 2 pokolenia, olbrzymie straty ludzkie i materialne, powstanie psychologii i psychiatrii jako dziedzin ówczesnej medycyny, opracowanie odczynników przeciwgazowych i wprowadzeniu własnej broni chemicznej do arsenału
Tangia: niepokoje społeczne spowodowane wątpliwościami co do moralnych podstaw ataku, problemy z utrzymaniem handlu z innymi państwami, zyskanie sympatii Buanii, która obawiała się Sechtu, powstanie psychiatrii i psychologii, postawienie na handel z Pinu, Szurem i Buanią na następne 50 lat, bardzo intensywna rozbudowa floty dzięki wykradzionej technologii budowania okrętów (znacznie następnie udoskonalonej przez samych Tangijczyków), powstanie Takatoa, wprowadzenie banku centralnego i emisji aotai, powstanie nowszego malarstwa, szaleńczy projekt budowy Obserwatorium Tauriana, masowa wymiana zabudowy z drewnianej na kamienną, powstanie stanowisk straży pożarnej, opracowanie własnych bełtów zapalających, opracowanie skuteczniejszych gazów bojowych, w tym neurotoksyn, do arsenału