Meinopau Reiki
| ⲦⲀⲚⲄⲨⲀ | Ważni Tangijczycy. | Koroko Poe · Aratane I · Hari Koe · Taurian · Meinopau Reiki · Kalia · Tane'ane IV · Nytú Ewan · Siduvatānne Iklim · Raokora yu Reil · TWD: Tane'ane Fo'alai · Nytu Duok · Tau Tarikanan ū Naratai · Ken Akirome · Fa'aru Akirome · marsz. Tuanori Hatu Maku · prezyd. Toku Tamari · Ketumari Ha'apo · Yaomai Ta'epa · Hang Yomi · Hatori Ton Anate |
| Człowiek conworldu KYON. | |
|---|---|
| Μηνοπαυ "Ρηκι" Meinopau "Reiki" | |
| |
| Imię i nazwisko, tytuł | |
| Meinopau, teilan ay. Μηνοπαυ, τηλαν | |
| Narodowość | |
 Tangijczyk
| |
| Lata życia | |
| 9254 - 9438 EK 184 lat Kyonu, 69 lat ziemskich | |
| Narodziny: | Śmierć: |
| Luta ni Fari państwo Tangia |
Luta ni Fari cesarstwo Tangia |
| Znany jako | |
| oddał władzę w kraju popularnej sekcie religijnej Yul-Yoa | |
Meinopau "Smutny" (ay. Μηνοπαυ Ρηκι Meinopau Reiki /'mejnɔpœː 'ɾejki/ , ur. w 9254 EK w pałacu cesarskim w Luta ni Fari, zmarł w 9438 EK w pałaceu Temeteu) - cesarz Tangii okresu unitarnego, który rządził w latach 9295 EK - 9400 EK z Luta ni Fari. Propagował ascetyczny odłam karaizmu zwany później cesarskim (τηλαννα).
Urodził się w bogatym otoczeniu pałacowym jako syn cesarza Tauriana, megalomana. W przeciwieństwie do ojca, Meinopau słynął raczej ze skromności i przywiązania do tradycji. Uważał, że dusza człowieka musi prowadzić świadomie do stanu, w którym energia wody będzie spokojna jak lustro wody niesmagane wiatrem. Jego wersja karaizmu była wizerunkowo geriatryczna nawet w jego młodym wieku i choć zyskiwała pewne poparcie tradycjonalistów, to dla większości Tangijczyków, wesołego narodu, była zbyt smutna. Karaizm cesarski charakteryzował się nie tylko medytacją i zarządzaniem gwałtownymi emocjami, co było cenione, ale też umartwianiem się, ascezą, smutkiem i samobiczowaniem. Z tego powodu cesarza nazywano "Smutnym".
Nie angażował się on przy tym specjalnie w zarządzanie krajem i nie brał udziału w większości głosowań Rady Państwa, przez co rządzili lokalni monarchowie i prezydenci republik. To z kolei nie podobało się wielu tradycjonalistom średniego szczebla i wojsku, które uważało, że bez instytucji cesarza państwo wróci do poziomu wojujących ze sobą prowincji okresu Kaori, a także wojsku, które lubiło budować lojalność żołnierzy w osobie cesarza, co było mniej abstrakcyjną ideą dla prostego żołnierza niż patriotyzm czy wiara w federacyjne państwo.
Przegrał rywalizację religijną z Kalią i jej ruchem Yul Yoa Karai, tj. karaizmem potoku gwiazd. W odróżnieniu od statycznego karaizmu meinopauańskiego, karaizm kaliański był dynamiczny, młody, energiczny. Kalia zyskiwała gwałtownie poparcie ogromnych mas społeczeństwa, od chłopów po przywódców prowincji. Ostatecznie, schorowany cesarz przyznał, że jego wersja karaizmu była błędna lub źle stosowana, i oddał kobiecie całą władzę w roku 9400 EK.
Resztę życia Meinopau spędził w pałacu cesarskim w Luta ni Fari, podczas gdy Kalia przeniosła stolicę do Naratai. Cesarz był wielokrotnie odwiedzany przez osoby zainteresowane duchowo, przez karaistów, prostych ludzi, szamanów, mędrców, dowódców i wodzów. Był także odwiedzany przez Buańczyków. Zmarł na raka płuc w 9438 EK, w wieku 184 lat, czyli 69 lat ziemskich.
Kamon (Scht.) · Badorma i synowie: Magan, Hetyn, Hurn (Tarfi) (Scht.) · 
Glatlìukō (Tj.) · Tabori Qabōr, Nazar Ha Vardim i Metar Hat Tabran (Scht.) · Hari Koe (Tng.) · 
Tarolaugr II (Trg.) · Kazim Ya-Szalef (Scht.) · 
Nytú Ewan (Tng.) · 
Wōretwe Efwōnllo (Wer.)