Hari Koe

Człowiek conworldu KYON.
Χαρι Κοε Hari Koe
Imię i nazwisko, tytuł
Hari Koe, teilan ay. Χαρι Κοε, τηλαν
Narodowość
Tangijczyk
Lata życia
8750 - 8897 EK 147 lat Kyonu, 55 lat ziemskich
Narodziny:	Śmierć:
Luta ni Fari państwo Tangia (6911 EK)	Luta ni Fari cesarstwo Tangia
Znany jako
wywołał dwie pierwsze wojny o Saakę w Sechcie

Hari Koe (ay. /'ɦaɾi 'koe/, ur. w 8750 EK w pałacu cesarskim w Luta ni Fari, zmarł w 8897 EK w lutafaryjskim więzieniu) - jedna z najważniejszych i najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii Tangii i Kyonu. Cesarz Tangii (teilan), syn cesarza Tonena IV i wnuk elekcyjnej cesarzowej Kangari VI z obwodu cesarskiego w Luta ni Fari. Zasłynął z jednej strony katapultowaniem poziomu cywilizacyjnego Tangii dzięki swojemu Planowi Trzydziestoletniemu i zmusił swój kraj do skokowego postępu, a z drugiej strony wywołał pierwszą i drugą wojnę o Saakę, popełnił pierwsze tangijskie zbrodnie wojenne, pierwsze zbrodnie przeciwko ludzkości, wprowadził ideę broni masowego rażenia w historię Kanisji. Doprowadził do zagazowania tysięcy osób cywilnych w Ha Agav i tym samym sprowadził na miasto Orumilo odwetowe spalenie. Hari Koe samodzielnie doprowadził do kompletnego załamania Szlaku Ognia i zaburzeń gospodarczych po obu stronach kontynentu, wpływając swoimi wojnami na wiele krajów bezpośrednio i pośrednio. Zmienił na setki lat mentalność Tangijczyków od podniosłych kwestii zaczynając, takich jak ich jedność narodowa czy samo postrzeganie instytucji cesarza, które długo później przyczyniło się do powstania Imperium Tangijskiego, na najbardziej przyziemnych, takich jak jedzenie sztućcami czy modę, kończąc. Przed Hari Koe, Tangia była uważana na arenie międzynarodowej jako skłócone plemiennie państewko bananowe pokroju Pinu. Po Hari Koe, Tangia była już kluczowym graczem na arenie międzynarodowej, z którymi już zaczynały się liczyć międzynarodowe potęgi takie jak Państwo Neszów.

Postać Hariego Koe rozpoczyna się od jego zgody na namawianie przez przywódców tangijskich prowincji do ataku na Secht celem zmuszenia tego państwa do podniesienia cen skupu tangijskiej gumy, która następnie jako materiał eksportowy na Szlak Ognia była towarem ważnym gospodarczo dla Tangii, która była jego jedynym producentem. Nazwana potem szumnie Pierwsza Wojna o Saakę była de facto niczym innym jak zwykłym napadem plemion tangijskich na Secht, bez jakiegokolwiek rozpoznania, nawet bez zrozumienia, że taki atak, gdyby się powiódł, pogrzebałby handel na gumę. Z uwagi na przepaść cywilizacyjną między oboma stronami, atak zakończył się kompletną porażką, a sam Hari Koe dostał się do niewoli sechtońskiej.

Lider Sechtu Kazim Ya-Szalef lubił zadziwiać "dzikusów" jak wspaniałe państwo zbudował i do tego stopnia nie wziął Tangijczyków poważnie, że podczas niewoli Hariego Koe w Sechcie zawiązał z nim przyjaźń i zdradzał mu aktywnie wiele metod na postęp cywilizacyjny. Namawiał przy tym swoich ludzi do uznania ryzyka, ponieważ uznał, że z Tangijczykami lepiej się przyjaźnić. Hari Koe jednak tę przyjaźń tylko upozorował.

Po powrocie do Tangii brutalnie udowadniał oburzonym przywódcom prowincji, że Secht ma rację biorąc ich za przygłupów i za dzikusów, i że atak na Secht był absurdalny. Nakazał nadanie mu szczególnych uprawnień i obiecał skokową poprawę życia całego kraju. Nazwany tak trzydziestoletni plan budowy cywilizacji Tangii cesarza Hari Koe ("Κιυνανα εμευνε και υ Τανγυανα αταναεκιανυμανα καταναλερα υ Τηλαν Χαρι Κοε" Kiunana emeune kai i Tanguana atanaekianumana katanalera i Teilan Hari Koe) faktycznie doprowadził do głębokich zmian:

• Wprowadzono księgowość w stylu sechtońskim, opartą o przychody i rozchody.
• Uruchomiono cesarski bank centralny i wprowadzono transnarodową walutę aotai obok narodowych.
• Dozwolono do kwantyfikacji potencjalnych przychodów na jednostkę ziemi i uwłaszczono część chłopów, część przegnano, utworzono klasę robotniczą, wprowadzono wczesną prymitywną i niezbyt szeroką jeszcze formę kapitalizmu poprzez utworzenie pierwszych kompanii handlowych.
• Uruchomiono rynek kredytu.
• Zmniejszono pańszczyznę, ale zwiększono zakup niewolnictwa, które skierowano do najproduktywniejszych gałęzi społeczeństwa.
• Zwiększono uprawnienia cesarskie w dziedzinach ekonomicznej i militarnej, tymczasowo zwiększono wszystkie uprawnienia.
• Zbudowano setki kilometrów dróg.
• Zwiększono budowę okrętów i zintensyfikowano handel regionalny, szczególnie z Pinu, Buanią i Szurem.
• Utworzono komórkę wywiadowczą i aktywnie rozpoczęto szpiegowanie.
• Wprowadzono prawidłową hierarchię wojskową.
• Utworzono wydział propagandy ludowej za pomocą ulicznych nawoływaczy i mówców celem wprowadzenia propagandy prounijnej, progresywnej i narodowościowej.

Po śmierci Kazima Ya-Szalefa jego następca Lərev Farsan dar 'urn natychmiast podniósł Tangijczykom ceny i kazał im się wynosić z kluczowej infrastruktury sechtońskiej. Hari Koe siatką szpiegowską w odwecie podburzył ludność sechtońską do pogromów ludności tangijskiej, czym zyskał casus belli. Uważa się, że Lərev Farsan był jedynym wysoko postawionym Sechtończykiem, który w tym momencie był świadomy, że Hari Koe pociąga za sznurki w jego społeczeństwie i dąży do przetestowania jego odmienionego państwa w wojnie przeciwko Konfederacji. Został zignorowany i w 8877 EK Tangia wszczęła Drugą Wojnę o Saakę. Podczas tej wojny:

• Hari Koe nakazał doprowadził to ataków arsenowych i palonym raelgarem, w szczególności zmasowany atak nastąpił w Ha Agav, gdzie po połączeniu ze sprzyjającym atakowi wiatrem zginęły tysiące ludzi, głównie cywilnych. Atak był szokiem w całej społeczności międzynarodowej, także dla samych Tangijczyków.
• W odwecie Sechtończycy ostrzelali Orumilo taką ilością substancji zapalających, że w mieście wybuchła burza ogniowa. Miasto spłonęło doszczętnie, żywioł pochłonął setki tysięcy istnień.
• Po kontrofensywie liczniejszej floty zachodniotangijskiej, Tangia okupowała połowę Sechtu, w tym całą kluczową infrastrukturę. Oblężono Saakę na siedem lat, wywołano w środku epidemię dżumy, ale miasto się nie poddało.

Wojna była tak długa i tak krwawa, że Lərev Farsan dar 'urn stracił głowę w przewrocie, a Hari Koe został pozbawiony tronu i uwięziony. Przeciw jego woli podpisano pokój w 8891 EK. Był wielokrotnie przesłuchiwany w więzieniu. Zmarł na atak serca w 8897 EK. Możliwe, że został otruty.

Zostawił kraj z wiedzą cywilizacyjną i prestiżem, z większą flotą, ale w ruinie gospodarczej i wielkim bagażem moralnym. Sami Tangijczycy są podzielni co do oceny jego osoby.

Ważni ludzie Kyonu

Hari Koe (Tng.) · Kazim Ya-Szalef (Scht.) · Nytú Ewan (Tng.)