Dżaugria

R1   Państwo conworldu KYON.   3
Ƶ̌aŭgro Dugă
Җаүгро Дугӑ
ROK 8973
Flaga Dżaugrii	Emblemat Dżaugrii
{{{jedna flaga}}}
Dżaugria położona jest na Dalekiej Północy Kyonu Dżaugria na świecie (odwzorowanie walcowe równoodległościowe)
Polityka
Stolica	Budano
Książę	Čuzomio I
Ustrój	Związek plemienny z naczelnym księciem
Porządek prawny	rozporządzenia królewskie i ministerialne
Ustawa zasadnicza	{{{ustawa zasadnicza}}}
Zbiory praw	{{{zbiory praw}}}
Język urzędowy:	dżaugryjski
Hymn narodowy:	{{{hymn narodowy}}}
Początek	{{{pojawienie}}}
Koniec państwa	{{{koniec}}}
Demografia
Ludność (8973 EK)	150 000 Budano: 20 000
Narodowości	Dżaugrowie, Bałaszkowie
Języki używane:	dżaugryjski, południowe dialekty języka bałaszaskiego
Średnia dł. życia	45 lat
Wiara
Religia państwowa	{{{religia państwowa}}}
Religia dominująca	{{{religia dominująca}}}
Typ religii	{{{typ religii}}}
Siła wyższa lub panteon	{{{siła wyższa}}}
Najważniejsze ośrodki kultu	{{{ośrodki kultu}}}
Poziom wolności wyznania	{{{wolność wyznaniowa}}}
Inne religie	{{{inne religie}}}
Geografia i natura
Położenie na świecie	Kyon północny
Powierzchnia	?
Stefy klimatyczne	tajga, góry typu alpejskiego
Gospodarka
Kraje eksportu	?
Towary eksportowe	srebro, złoto, drewno, sobole futra,
Kraje importu	?
Towary importowe	żywność, dobra luksusowe (meble, tkaniny, waluty, sztuka)
System monetarny	barter
Waluta	{{{waluta}}}
Kod waluty	{{{kod waluty}}}
{{{motto}}}
Ewolucja
◀ {{{przed}}} {{{po}}} ▶

Dżaugria (dżau. Җаүгро Дугӑ Ƶ̌aŭgro Dugă) - państwo położone na północnym Kyonie, od północy sąsiadujące ze Związkiem Bałaszasków, od południa i wschodu przez Góry Srebrne z Harensuranem, a od zachodu z lokalnymi plemionami Północy. Stolicą państwajest Budano - ośrodek władzy książęcej a także miejsce jednej z największych kopalni srebra w Dżaugrii. Jest scentralizowanym związkiem plemiennym o wyraźnie zarysowanych stosunkach feudalnych. Władza sprawowana jest przez księcia i jego dwór, a na niższym, plemiennym poziomie przez lokalnych wodzów. Piśmienność jest słabo rozbudowana, sam język dżaugryjski jest rzadko zapisywany, piśmiennictwo wywodzi się z Harensuranu. Wschód kraju zajmują wysokie góry, źródło wielu bogactw naturalnych takich jak srebro, złoto i inne kruszce, a zachód - rozległe lesiste niziny pokryte tajgą. Na tych obszarach rozwinięte jest prymitywne rolnictwo, rybołówstwo, hodowla zwierząt (renifery, sobole, kozy), a także myślistwo (renifery, sobole, wiewiórki, lisy, tchórze, króliki).

Historia

Prehistoria Dżaugrów nie jest znana. Większość obszarów wschodniej i południowej tajgi Północy zamieszkana jest przez ludy bałaszaskijskie, które przybyły z ziem położonych bardziej na zachód około 1000-1500 z. lat temu. Dżaugrowie odstają od nich pod względem językowym (język dżaugryjski nie posiada żadnych pokrewnych sobie języków), kulturowym i religijnym, więc przypuszcza się, że są potomkami autochtonicznej ludności tego obszaru, która została wypchnięta przez Bałaszasków z bardziej atrakcyjnych nizin w stronę Gór Srebrnych. Ówcześni przodkowie Dżaugrów zajmowali się przede wszystkim myślistwem, pasterstwem, rybołówstwem i hodowlą zwierząt.

Duży wpływ na rozwój cywilizacyjny Dżaugrii miała qińska kolonizacja Harensuranu. Na obszarze Gór Srebrnych rozwinęła się sieć prymitywnych kopalni srebra i złota, od których wzięły nazwę Góry Srebrne. Poszczególne kopalnie były chronione przez lokalnych watażków, którzy zajmowali się ich ochroną i handlem. Często dochodziło do starć, rabunków, grabieży importowanej żywności ze wschodu, co nieuchronnie doprowadziło do rozwoju ufortyfikowania kopalni, wokół których zaczęły się rozwijać większe osiedla. Dalszy rozwój cywilizacyjny tego obszaru zakończył się wraz z zapaścią cywilizacyjną Harensuranu. Handel stał się mniej opłacalny, większość kopalni została opuszczona lub zniszczona. Nie dotyczyło to jednak wszystkich ośrodków wydobywczych, część, położona w naturalnie trudnych do zdobycia miejscach przetrwała ten okres. Ośrodki te stały się z czasem siedzibami lokalnych wodzów plemiennych kontrolujących handel z odbudowującym się z zapaści Harensuranem.

Ze względu na brak piśmiennictwa i słabe zainteresowanie obszarem przez bardziej rozwiniętych sąsiadów początki obecnej państwowości dżaugryjskiej są owiane tajemnicą. Według przekazywanych legend, Zulo, wódz Plemienia Jelenia z siedzibą w Budano miał sen, w którym zobaczył siedem zwierząt reprezentujących siedem plemion Dżaugrów i następnie udał się do lasu na ich poszukiwania. Znalazł tylko ranną jaskółkę, która według legendy była zaczarowaną córką Menro, wodza Plemienia Jaskółki. Ten w podzięce za jej odczarowanie miał przysiąc mu lojalność, jeżeli tylko ją poślubi. Następcy Zulo kontynuowali dzieło swoje przodka powoli podporządkowując kolejne plemiona. To, jak sam proces wyglądał nie jest szczegółowo znane. Proces jednoczenia Dżaugrów zakończył prawnuk Zulo, Bomƶio I. Następni książęta zajmowali się rozwojem handlu z Harensuranem, walkami z sąsiadującymi plemionami i budową kolejnych fortyfikacji. Budano, stało się dużym jak na lokalne warunki ośrodkiem para-miejskim. Wraz z kupcami z Harensuranu do Budano przybywały cywilizacyjne nowinki takie jak pismo, spisane prawo, nowe rodzaje żywności i towary luksusowe. Na bazie języka hareńskiego i dżaugryjskiego powstał lokalny język wernakularny, który stał się językiem handlu na obszarze Dżaugrii i dalej wschodniej tajgi Północy.

Z późniejszych wydarzeń warto odnotować podporządkowanie przez kolejnych dżaugryjskich książąt części plemion bałaszaskijkich zamieszkujących ziemie na południowy wschód w celu lepszego zabezpieczenia szlaków handlowych z wychodzących z tego obszaru rajdów. Wraz z przybyciem Neszszów i budową faktorii handlowych wzdłuż morza, Dżaugrowie próbowali wielokrotnie próbowali podporządkować sobie te obszary co zakończyło się zjednoczeniem bałaszaskijskich północnych plemion i zawiązaniem Związku Bałaszasków.

Struktura władzy

Państwo zarządzane jest słownymi dekretami wydawanymi przez Księcia. Dwór Książęcy z siedzibą w Budano składa się głównie z przedstawicieli spowinowaconych rodów, i innych wewnątrzpaństwowych sojuszników Księcia. Książę sprawuje bezpośrednią władzę nad ziemiami Plemienia Jelenia, to jest Budano i okolicznymi kopalniami srebra i złota. Książę jest uznawany także za najwyższego sędzię. Osądza przestępców, zajmuje się rozstrzyganiem konfliktów między plemionami, a także zajmuje się sprawami arbitrażowymi w sprawach handlowych.

Podział Terytorialny

[Placeholder na mapę i opis] Dżaugria jest państwem silnie zdecentralizowanym. Książę sprawuje bezpośrednią kontrolę tylko nad ziemiami Plemienia Jelenia, pozostałe obszary są zarządzane przez wodzów plemiennych (ziemie zamieszkiwane przez pozostałe plemiona dżaugryjskie) lub naczelników (ziemie plemienne Bałaszasków). Dżaugria jest podzielona na dziewięć historycznych ziem:

• Ижмло Щaзгӑ (Ižmlo Čazgă) - Plemię Jelenia, zamieszkuje wschodnią, górską część Dżaugrii. Na jego obszarze znajduje się stolica Dżaugrii, Budano, oraz największa ilość kopalni srebra, złota oraz jedyna kopalnia diamentów.
• Ижмло Мибдӑ (Ižmlo Mibdă)- Plemię Jaskółki, położone w centralnej części Dżaugrii, lesisty obszar, źródło wielu cennych skór i futer.
• Ижмло Кразӑ (Ižmlo Krază) - Plemię Niedźwiedzia, południowo-wschodnia część Dżaugrii, głównie obszary pasterskie. Znajduje się tu też parę kopalni srebra.
• Ижмло Кинӑ (Ižmlo Kină) - Plemię Psa, południowo-zachodnia część Dżaugrii, Ze względu na gęstą sieć rzeczną, oprócz hodowli zwierząt futerkowych, główne źródło ryb.
• Ижмло Меүӑ (Ižmlo Meŭă) - Plemię Wrony, najbardziej wysunięte na północ plemię
• Ижмло Бакӑ (Ižmlo Bakă) - Plemię Dzika,
• Ижмло Байрӑ (Ižmlo Bajră) - Plemię Sobola,
• Гиџа Балӑн Цамкӑ (Giƶ̌a Balăn Camkă) - Plemiona Leśnych Bałaszasków,
• Гиџа Балӑн Зүогӑн (Giƶ̌a Balăn Zŭogăn) - Plemiona Bałaszasków z Wzgórz, południowa część ziem zamieszkiwanych przez Bałaszków. Źródło cennych futer, a także kości słoniowej pochodzącej od mamutów.

Struktura społeczna elit

Dżaugryjska elita nie jest jednolita, wyróżnia się następujące grupy:

• Dwór Książęcy - grupa ludzi skupiona wokół księcia skupiona na jego dworze.
• Wielkie Rody - wywodzący się od dawnych wodzów plemiennych, posiadaczy kopalń rody posiadają swoje lokalne siedziby i poddane pod ich władzę ziemię. To na nie przerzucany jest ciężar egzekwowania.
• Kupców - mieszana hareńsko-dżaugryjska warstwa dżaugryjskiego społeczeństwa.
• Warstwę Kapłańską - posiada ona najmniejszy wpływ na polityczne życie kraju. Jednakowoż, ze względu na wielką rolę, jaką sprawuje w dżaugryjskim społeczeństwie ich szamanistyczna religia, oraz jej wpływ na prawo, często jest niezbędna do realizacji woli dworu książęcego.

Ludy i języki

Dżaugrowie stanowią zdecydowną większość ludności kraju. Bałaszkowie zamieszkują południowo-wschodni skrawek kraju. W Budano oraz innych większych miastach zamieszkują też harensurańscy kupcy i ich osiedli potomkowie.

Dżaugrowie

Dżaugrowie stanowią główny trzon mieszkańców Dżaugrii. Obecnie Dżaugrowie są w większości ludem osiadłym, zamieszkującym takie ośrodki miejskie jak Budano, Ƶ̌isko, Jarmăgo, Buƶ̌o, Ižămlo, jak i też liczne wsie i osiedla przykopalniane. Część Dżaugrów, w szczególności na północno-zachodnim obszarze kraju, prowadzi wciąż półkoczowniczy tryb życia swoich przodków. Dżaugrowie nazywają takie osbomy Žbolma (dż. Жболма), co tłumaczy się jako ludzie drogi. Žbolma zajmują się hodowlą dżaugryjskich kóz, koni, rzadziej świń i ptactwa, polowaniem na dzikie zwierzęta (między innymi jelenie, łosie, wiewiórki, króliki), a także rybołówstwem. Żyją oni w przenośnych domostwach przypominające jurty, zwane ƶugălo (dż. ѕугӑло), i w zależności od pory roku przenoszą pomiędzy poszczególnymi regionami kraju.

Wygląd

Dżaugrowie są przedstawicielami jednej z wielu kyońskich białych ras. Są ogółem krępej budowy i średniego wzrostu. Cechą charakterystyczną Dżaugrów jest czarny kolor włosów; inne kolory włosów spotykane są bardzo rzadko. Włosy Dżaugrów są grubsze, lecz rzadsze niż u innych ras. Dominują oczy jasne: niebieskie, jasnoszare, jasnoniebieskie; ciemne oczy występują u zaledwie 5-7.5% populacji. Wśród mężczyzn popularne jest zarost: długie wąsy i długie brody, często przystrzygane w kształt długiej koziej bródki. Głównym materiałem dla ubrań są płótna, wytwarzane lokalnie lub importowane z zagranicy, oraz futra. Oznaką wysokiego statusu są kołnierze z lisiego czy sobolego futra. Tak kobiety jak i mężczyźni noszą zdobione czapy. Popularne są różnorakie ozdoby, głównie powtarzającego się rombowatego kształtu, a także innych ostrokątnych lub naśladujących przyrodę kształtów. Tak u kobiet jak i u mężczyzn popularne są długie włosy, przy czym u mężczyzn rzadko są dłuższe niż 20-30cm.

Tak mężczyźni, jak i kobiety, w dni świąteczne malują swoje twarze w charakterystyczne dżaugryjskie symbole. Mają duże znaczenie sakralne, z tego powodu tylko szamani noszą je na co dzień. Specjalne znaki, zazwyczaj malowane ochrą, zdobią wojowników wyruszających do walki, jak i myśliwych wyruszających na polowania.

Imiona

Dżaugrowie posiadają imiona i nazwiska. Nazwiska zazwyczaj odnoszą się do rodu, z którego pochodzą, rzadziej, u biedniejszych warstw, które nie śledzą swojego pochodzenia, do zawodu. Dodatkowo często po imieniu i nazwisku dodaje się miasto z którego pochodzą, dla dookreślenia z jakiej dokładnie gałęzi rodu dana osoba pochodzi. Istnieje oddzielny zestaw imion dla kobiet i mężczyzn, nie ma imion wspólnych dla obu płci.

Język

Dżaugrowie używają w codziennej komunikacji języka dżaugryjskiego. Jest to język-izolat, bez krewnych. Część Dżaugrów, w szczególności w Budano potrafi komunikować się w językach Harensuranu, a także w wykształconym na podstawie dżaugryjskiego i języków Harensuranu pidżinie, który używany jest jako język handlu.

Budowa społeczna

Najniższą jednostką społeczną jest monogamiczna rodzina. Funkcję zwierzchnika domu pełnią mężczyźni. Zwyczajowo tylko najstarszy syn dziedziczy majątek, w szczególności gdy majątek składa się z jednego domostwa lub siedziby. Proces ten ma zapobiec rozdrobnieniu majątku rodowego. Córki są wydawane za posag, rodzice często wybierają męża córce. Częstym zjawiskiem jest porywanie kobiet, w szczególności, gdy rodzice nie zgadzają się na zawarcie ślub przez parę. Zwyczajowo rodzic przez rok ma prawo ścigać zbiegłą parę, lecz jeżeli w ciągu roku nie uda mu się tego zrobić - porywacz musi przyjść ze zwyczajowym wykupnym posagiem. Po czym rodzice są zmuszeni zaakceptować ślub. W czasie nieobecności ojca rodziny władzę nad domem sprawuje jego żona. Kobiety mają prawo posiadać majątek, często ze względu na brak swoich dochodów są całkowicie uzależnione od męża. Mąż według prawa musi zabezpieczyć ją finansowo. Rozwody są dozwolone tylko w wypadku zdrady małżonki. Częste są zabójstwa w takich przypadkach, w szczególności, jeżeli kochankowie zostaną złapani w akcji. Wendetta jest jednak niedozwolona, w wyniku czego w reszcie przypadków mąż ma prawo oddalić żonę do domu jej ojca, lub w przypadku jego śmierci, jego spadkobierców, którzy mają zwrócić mu dany za kobietę posag. Kazirodztwo jest niedozwolone, chociaż śluby pomiędzy kuzynami są akceptowane. Kobiety często wychodzą za przedstawicieli innych rodów.

Podział pomiędzy warstwami społecznymi u Dżaugrów jest słabo zarysowany. Istnieje dość duża mobilność społeczna. Dżaugrowie charakteryzują się rodowo-klanową strukturą. Podstawową jednostką społeczną, poza rodziną, jest klan lub ród - šoƶ́amo (dż. шоџамо). Na šoƶ́amo składają się spokrewnione lub spowinowaconego rodziny, rzadziej rody - co zdarza się tylko w przypadku wyższych rodów. Poszczególne klany składają się na plemiona. Tak klany, jak i plemiona mają swoich zwierzchników, zazwyczaj płci męskiej. Zwierzchnik klanu posiada dość dużą władzę nad swoim rodem, pełni funkcję sądowniczą - rozsądza konflikty rodowe, spadkowe, majątkowe, a także zajmuje się ochroną klanu przed innymi rodami. Głównym źródłem dochodów zwierzchnika klanu są zwyczajowe podarunki, które otrzymuje w ciągu wielu rodzinnych wydarzeń, takich jak wesela, świętowanie narodziny pierworodnego syna. Wtedy to zwierzchnik nie przynosi podarunku, lecz sam jest obdarowywany. Zwierzchnik plemienia, zwany też jego księciem, dziedziczy władzę. Jeżeli ród książęcy podupada, władzę nad plemieniem przejmuje inny ród; w takim wypadku wybór księcia musi być potwierdzony przez wiec. Książęta są podporządkowani Najwyższemu Księciu. Jego siła zależy od wielu czynników, tak ekonomicznych i historycznych.

Główną determinantą statusu społecznego jest majątek. Z oczywistych względów, większość Dżaugrów należy do warstwy chłopskiej. Nie są oni przypisani do nikogo, są wolnymi ludźmi i mają prawo się osiedlać gdzie chcą. Rody i plemiona zajmują zazwyczaj poszczególne obszary, często jednak dochodzi do wymiany danego obszaru pomiędzy rodami. Najwyższy status posiadają rody mające w swoim posiadaniu kopalnie srebra lub innych kruszców. Stanowią one najbardziej wpływową część dżaugryjskiego społeczeństwa. Kontrolę nad największą ilością kopalni posiada Najwyższy Książę. Od wydobytego kruszcu istnieje zwyczajowy podatek, który dostarczany jest raz w roku do Budano. Tylko najwyższe rody posiadają niewolników, często są to jeńcy z innych plemion. Fakt bycia niewolnikiem nie jest dziedziczony, następne pokolenia są wyzwalane. Niewolnicy są rzadko używani jako robotnicy; mają najczęściej status służby domowej.

Ze względu na duży poziom zmilitaryzowania społeczeństwa - każdy klan, ród, czy plemię musi być w stanie wystawić odpowiedni kontyngent - nie ma specjalnie wyszczególnionej kasty wojowników. Armia zbierana jest zazwyczaj drogą pospolitego ruszenia; tylko ród książęcy utrzymuje stałą drużynę, często są tą najemnicy z zagranicy.

Warstwa kapłańska stanowi integralną część społeczeństwa. Kapłani-szamani żyją w przybudówkach świątynnych lub pobliskich domach. Świątynie są zazwyczaj budowane w pewnym dystansie od centrum wsi czy miasta. Sytuacja ta wygląda jednak inaczej w siedzibach książęcych. Książęta utrzymują swoich kapłanów, którzy zajmują się wróżbiarstwem i doradztwem, w szczególności przy wydawaniu wyroków. Posiadają oni wtedy specjalne siedziby. Szamani mają prawo żenić się i posiadać dzieci. Kobiety nie mogą być szamanami.

Architektura

Budynki są stawiane głównie z drewna. Drzwi i okiennice zdobione są rzeźbionymi symetrycznymi wzorami, często są to motywy roślinne, fraktalne, lub proste figury geometryczne. Domy na wsi są zazwyczaj dwuizbowe, z oddzielnym miejscem do spania i pracy. Obory, chlewy i inne podobne budynki są stawiane jako dobudówki domostw. Taki sposób stawiania budynku ma na celu zachowanie jak największej ilości ciepła. Dachy są spadziste, dzięki czemu zimą śnieg załamuje dachów. Dżaugrowie nie znają praktycznie szkła, jedynie siedziba książęca w Budano je posiada. Domostwa zwierzchników klanów są większe, czasami nawet piętrowe, budowana na palach. Świątynie są podobnego kształtu, co zwykłe domostwa, jedynie trochę wyższe, często też z małą wystającą wieżyczką. Jedna ich część jest zazwyczaj otwarta na zewnątrz, bez drzwi. W miastach siedziby książęce zbudowane są z kamieni, często wielopiętrowe, jednak z wieloma drewnianymi elementami. Domostwa często zdobione są też opowiadającymi różne historie płaskorzeźbami.

W Budano architektura jest pod dużym wpływem sąsiednich krajów, w szczególności w harensurańskiej dzielnicy. Budynki często są kamienne. Dżaugrowie budują często wokół miast palisady i mury.

Sztuka

Dżaugrowie są znani z dekorowania domów różnymi dziełami sztuki, w czym jednak nie są zbyt zręczni. Bardzo popularny jest drzeworyt, drewniane rzeźby, zazwyczaj z wyolbrzymionymi cechami charakterystycznymi przedstawianej postaci. Często zaburzane są proporcje ciała, powiększana głowa, a tułów i kończyny umniejszane. Zdarza się jednak, że powiększona może być np. ręka trzymająca miecz, w celu ukazania wagi lub ruchu.

Poezja ustna

Dżaugryjskie rody przekazują sobie mityzowane opowieści o swoich przodkach, dawnych bohaterach, duchach. Po śmierci wielkiej postaci danego klanu układana jest pieśń, która potem jest śpiewana każdej rocznicy śmierci danego człowieka. Tworzone teksty są rymowane, często przystosowane do śpiewu, o stałym, powtarzalnym rytmie. Z czasem eposy te zmieniają się - poszczególne elementy są skracane lub wydłużane, w zależności od potrzeb. Jest to najbardziej popularna forma sztuki, bardzo ceniona przez społeczność Dżaugrów. Z tego powodu wędrowni bardowie są szanowani na dworach książąt.

Piśmiennictwo

Dżaugrowie bardzo rzadko używają jakiegokolwiek systemu piśmienniczego dla zapisu języka dżaugryjskiego. Spisywaniem tekstów zajmują się za zwyczaj Harensurańczycy. Kultura Dżaugryjczyków jest oparta wciąż w zdecydowanym stopniu o przekaz ustny.

Religia i święta

Religia dżaugryjska jest pogańską religią z wieloma elementami szamanistycznymi. Dżaugrowie wierzą w wyższych bogów, zwanych przez nich biƶima cocă (dż. биѕима цоцӑ), oraz różne duchy, dobre, zwane teŭa šo (dż. теүа шо), oraz złe, zwane teŭa gŭoră (dż. теүа гүорӑ). Wyżsi bogowie nie są znani z imion, ich idea jest bardzo nieokreślona. Dżaugrowie wierzą, że ludzie nie są w stanie zrozumieć i poznać bogów, jako że ludzie żyją w innym świecie niż oni. Jedynymi, którzy mogą mieć z nimi kontakt są zmarli. Dżaugrowie wierzą, że po śmierci ludzie trafiają do tego samego świata, w którym zamieszkują bogowie. Zwykli ludzie nie mają prawa do bezpośredniego kontaktu z duchami i zmarłymi, tę funkcję pełnią kapłani-szamani.

W świadomości Dżaugrów wyżsi bogowie i duchy są w stanie pomóc ludziom, przy czym nie jest to nigdy możliwe bez odpowiedniej ceny. Z tego powodu w świadomości Dżaugrów bardzo ważną rolę stanowi ofiara, zwana baƶ̌go (dż. баҗго), materialna, lub co jest bardziej preferowane, duchowa. W wyniku ofiarowania cząstki swojej duszy bogowie pomagają spełnić ludzkie zamiary, przy czym człowiek powinien zmienić się w procesie. Wyżsi bogowie Dżaugrów nie są etycznie jednolici - potrafią pomagać tak w dobrym, jak i w złych zamiarach ludzi. Tym, co jest najbardziej według wierzeń Dżaugrów oceniane, jest baƶ̌go. To ofiara i jej rodzaj, a także spełnienie ich obietnic stanowi, czy człowiek jest godny pomocy, lub nie. Częstym zwyczajem są publiczne deklaracji przysięgi wotywnej. Dżaugr obiecuje coś zrobić, oczekując coś otrzymać. Osoby, które ich nie wypełnią, często są uważane za niegodne i traktowane z góry.

W religii Dżaugrów ważną rolę stanowią różne święte miejsca, w tym góry, takie jak Ŭeŭo (dż. Үеүo), Kakro (dż. Какро), czy Dugo (dż. Дуго). Ważnym elementem jest nocne niebo - pusta jego część uznawana jest jako za obraz pustego świata, do którego trafiają potępieni, a inne elementy jego, jak smugi, zbiory gwiazd - jako odbicie siedzib poszczególnych wyższych bogów. Dżaugrowie uważają, że świat jest zamieszkiwany przez duchy ludzi i niższych bóstw. Zmarła osoba, w szczególności bardzo zasłużona dla społeczności, staje się obiektem kultu rodu lub klanu. Ich imiona są wymieniane przez szamanów w czasie uroczystości i świąt. Taki człowiek jest traktowany jako szczególny łącznik pomiędzy ludźmi na ziemi a wyższymi bogami.

Mimo tego, że sami wyżsi bogowie są etycznie ambiwalentni, istnieje dokładny podział na dobre i zły duchy. Wśród dobrych duchów można wymienić byty pomagające w pracy w polu, takie jak Ćemo (dż. Чемо), Dego (dż. Дего), Urӑmo (dż. Урăмо), duchy pomagające w pracy przy polowaniach, takie jak Čazgigo (dż. Щaзгиго), Ŭodro (dż. Үодро), sprzyjające górnikom - Lido (dż. Лидо). Sprzyjają one dobrym urodzajowi, pomyślności prac, kobietom w ciąży, powrotowi wyruszających na wojnę, etc. Dobrym duchom składane są małe ofiary, głównie z upolowanych zwierząt, czasem też kopane są groby, w których składa się ofiary, które przez to że umierają mogą przejść do świata duchów. Istnieje też rząd złych duchów. Sprowadzają one choroby, zły los, nieszczęście, niepowodzenie, głód, ogień i inne kataklizmy. Najbardziej znanymi są:

• Šešedo (dż. Шешедо) - przebiegły duch, uznawany za wcielenie czystego zła. Przybiera postać mądrego wędrowca, często starca. Spotykany jest często w czasie drogi. Obiecuje spełnienie życzeń osób, które zawrzą z nim pakt. Obiecuje bogactwa, miłość, spełnienie marzeń, za cenę zawarcia paktu, którego ceną w przypadku złamania jest dusza człowieka, którą pożera. Charakteryzuje się wielką mądrością, często też bezinteresownie pomaga napotkanym osobom, zyskując ich zaufanie. Karze on też ludzi, którzy nadużywają mocy nadanych im w ramach paktu. Znane są opowieści o wielu bohaterach, którzy spotykają go na swojej drodze, i mimowolnie zawierają pakt z nim, w wyniku czego cel ich bohaterskiej wyprawy staje się spaczony, i gdy docierają do wyznaczonego celu, jedyne co zostają to ruiny tego, co mieli dostać w nagrodzie. Czasami pojedynczym jednostkom udawało się spełnić wymagania paktu i wyjść z kontaktu z nim bez szwanku.
• Lulajŭo (dż. Лулайүо) - duch starej kobiety, baby, spotykany przy potokach, rzekach, jeziorach z wartkim prądem. Mami obietnicą pomocy podróżnym, nieszczęśliwie zakochanym; zna się na ziołolecznictwie, klątwach, i obiecuje udzielić pomocy, często za cenę cudzego życia. Jeżeli nie dostanie otrzymanej nagrody, topi dzieci krzywoprzysięzcy. Często też mami ludzi okrzykiem pomocy, a następnie ich topi. Często widywana jest na brzegach górskich strumieni, gdy pierze w rzece brudny od krwi swój fartuch.
• Bomƶago (dż. Бомѕаго) - wielki duch, przyjmujący postać człowieka w hełmie z rogami. Szuka ludzi dumnych i niepokornych, których wyzywa do walki, a następnie ich zabija. Jedynym sposobem na ominięcie śmierci jest okazanie pokory, poprzez leżenie przed nim twarzą w ziemi przez całą noc. O świcie trąbi na swojej trąbie i odchodzi. W niektórych podaniach robi to po oddaniu moczu na "pokonanego" w ten sposób człowieka.
• Ćmanro (dż. Чманро) - ślepy wilk. Wędruje on po lasach, gdzie wywąchuje swoje ofiary, na które znienacka się rzuca i zabija je. Wiele lasów i miejsc znanych jest z tego, że są jego obszarem łownym.
• Iro (dż. Иро) - zniekształcony człowiek, o porożach jelenia. Ściąga ludzi z raz obranej drogi, by zawrócili w tył. Osoby takie nigdy więcej nie są widywane. Często mami ludzi do rozbójników, lub nawet im towarzyszy. Płonie ogniem, gdy ktoś nie okaże mu szacunku, w wyniku czego jego las zaczyna płonąć.

Święta

Dżaugrowie obchodzą cztery główne święta, każde z nich powiązane z kalendarzem słonecznym:

• solstycję zimową - kmošo stună (dż. кмошо стунӑ), obchodzone jako symbol odnowy i końca, a także dzień szczególnej łączności ze zmarłymi. Poza obrzędami Dżaugrowie w ten dzień odwiedzają groby zmarłych, co zwyczajowo jest możliwe tego dnia (z wyjątkiem okresu tygodniowej żałoby). Jest to też noc wielu świateł, w długą noc dochodzi do obchodu wsi lub miasta w procesji z ogniem i wystawianiem straży, która ma trwać aż do poranka.
• ekwinokcjum wiosenne - kmošo rigă (dż. кмошо ригӑ), które jest łączone z odnową przyrody, życia, często tego właśnie dnia brane są śluby w ramach ogólnych obrządków. Jest traktowane jako symbol nowego życia, uznaje się, że dzieciom urodzonym tego dnia szczególnie będą sprzyjały duchy przodków.
• solstycję letnią - kmošo lejgă (dż. кмошо лейгӑ), święto pierwocin i łowczych, na ołtarzu składana jest młoda łania, lub inne większe zwierzę, na twarzach biorących udział w rytuale malowane są krwią znaki i symbole wywodzące się z kultury Dżaugrów.
• ekwinokcjum jesienne - kmošo nogă (dż. 'кмошо ногӑ), święto darów i plonów w czasie którego składane są dary rolnicze. Uważane jest często za pewnego rodzaju zakończenie roku, przysięgi zwyczajowo powinny być wypełnione do tego właśnie dnia.

Dla Dżaugrów ma też wielkie znaczenie świętowanie wielu rodzinnych wydarzeń, takich jak wesela "kmošomo" (dż. кмошомо), pogrzeby "muzmedo" (dż. музмедо), urodziny "darƶ̌aŭo" (dż. дарҗаүо), narodziny pierworodnego syna "šoƶ́agŭo žmură ƶ̌o" (dż. шоџагүо жмурӑ җо). Wystawiane są wtedy wielkie uczty, często zapraszany jest w zależności od wagi rodziny zwierzchnik rodu lub klanu. Wesela są szczególnie ważnym wydarzeniem w życiu Dżaugrów - ze względu na fakt, że dżaugryjskie dziewczęta są często wydawane do dość odległych plemion jest to jedyna okazja dla zawiązywania bliskich relacji z nowymi rodzinami, a także zawiązywanie sojuszy i nowych kontaktów. Panna młoda jest oficjalnie wykupywana ze swojej rodziny, rodzice przyjmują wykup i oddają córkę mężowi i jego rodzinie. Następnie w obliczu zgromadzenia dochodzi do zawarcia ślubu, często przed szamanem, lub szamanem i zwierzchnikiem rodu (lub rodzicami młodych) a następnie wystawiana jest wielka uczta. Jeżeli chodzi o zwyczaje pogrzebowe Dżaugrowie zazwyczaj zakopują ciała zmarłych w specjalnie przystosowanych do tego miejscach, takich jak: groty, kamienne kurhany, wykopane groby. Po pochówku zmarłego często recytowane są stworzone na cześć jego i jego przodków historie. W rocznicę śmierci, a także w czasie trwającej siedem dni żałoby często powtarza się te same historie dla uczczenia pamięci zmarłego. Groby nie są odwiedzane w inne dni roku, aby nie niepokoić duchów. Innym ważnym dniem dla Dżaugrów jest świętowanie urodzin. W wieczór urodzin dochodzi do wielkiej uczty, którą organizuje solenizant. Goście przynoszą podarki. Wystawność uczty często świadczy o statusie solenizanta. Praktyka ta jest praktykowana przede wszystkim przez osoby o wyższym statusie społecznym. Narodziny pierworodnego syna jak sama nazwa wskazuje są obchodzone w piąte urodziny dziecka, kiedy to ojciec namaszcza je jako swojego następcę. Obchodzone są też hucznie powroty z wypraw wojennych, spełnienie przysięg i inne tego rodzaju święta.

Harensurańczycy

Tu bedzie text.

WIP Z

Konfederacja 7-plemion, najważniejszy Jeleń:

• щaзго - jeleń
• кразо - niedźwiedź
• кино - pies
• мибдо - jaskółka
• меүо - wrona
• бако - dzik
• байро - soból

Państwa Kyonu w roku wspólnym (główna kategoria)

Ajdynir – Azenia – Ażerimowie – Âng Qo'or – Bolosja – Broci – Buania – Cesarstwo Poitów – Czerachowie – Dynastia Aralezejska – Dżaszir – Dżaugria – Emnaegnir – Erutia – Esmia – Giadur – Harenia – Harrun – Ilirion – Iszaria – Jalżpowie – Kadonia – Kauradowie – Kawelia – Kejren – Kǫl – Kuniecy – Lucja – Merawia – Mitenia – Mokucja – Monarchia Olsów (Olsenia – Surd – Rubania – Szyszenia) – Máktowie/Mugadir – Muria – Nuapaq – Nuaria – Państwo Neszów – Państwo Truskie – Pinu – Piri – Punyszowie – Raľuhhruş – Rikkadan – Sanżenia – Secht – Siedmiomieście¹ – Stojeziory – Sulimaq – Surandral – Północni Barbarzyńcy – Szur – Talonbat² – Tangia – Tarum – Taugrowie – Tjevangono – Unagurowie – Unia Lomarska – Wertynia – Wiraflycy – Wolne Księstwa – Zamb – Związek Bałaszasków – Związek Północny

¹ Siedmiomieście jest podmiotem prawa międzynarodowego równoważnym z państwami. ² Wszystkie miasta-państwa Talonbatu znajdują się de iure pod polityczną hegemonią miasta Tȝinur, jednak de facto każde z nich prowadzi niezależną politykę.