Ouran S

A H A R I Czytasz artykuł z serii Ahari.

O projekcie Świat · O projekcie · Linie epok · Poziomy cywilizacji · Ahari i Space Engine                  O unikatach Elementy fikcyjne · Kontrola Klimatu · Bramy · Chaoryt · Kaeryt O świecie Astronomia · Układ planetarny · Topografia (Zbiór map · Zasoby · Tabela) O historii Historia globalna | A-P-S-R-N-Z-C-F O biologii Biologia · Tytani · Antropologia · Tabele biologiczne O krajach Lista krajów

S   Artykuł o czasach starożytnych. Cywilizacja prosta.   2
Hurn
𒄞𒁺𒀭
ROK -3450
{{{flaga}}}	{{{herb}}}
{{{jedna flaga}}}
Ouran w -3450 Lokalizacja regionu na mapie świata
Polityka
Stolica	Niran
Król 𒅔𒊓 insa	Narede II 𒈾𒊑𒂊𒁲𒂊 II
Ustrój	państwo-miasto
Porządek prawny	{{{porządek prawny}}}
Ustawa zasadnicza	{{{ustawa zasadnicza}}}
Zbiory praw	{{{zbiory praw}}}
Język urzędowy:	staro-ourański
Hymn narodowy:	{{{hymn narodowy}}}
Początek	12 500 lat ziemskich temu
Koniec państwa
Demografia
Ludność pod koniec epoki	800 000, Niran: 80 000
Narodowości	{{{etnografia}}}
Języki używane:	{{{języki}}}
Średnia dł. życia	40 - 50 lat
Wiara
Religia państwowa	{{{religia państwowa}}}
Religia dominująca	{{{religia dominująca}}}
Typ religii	{{{typ religii}}}
Siła wyższa lub panteon	{{{siła wyższa}}}
Najważniejsze ośrodki kultu	{{{ośrodki kultu}}}
Poziom wolności wyznania	{{{wolność wyznaniowa}}}
Inne religie	{{{inne religie}}}
Geografia i natura
Położenie na świecie	{{{regiony}}}
Powierzchnia	{{{powierzchnia}}}
Stefy klimatyczne	{{{klimat}}}
Gospodarka
Kraje eksportu	Maviri, Marim, Karush, Araki, Telatta, Akaru, Horul, inne
Towary eksportowe	mirw, bursztyn, towary przetworzone (ozdoby, biżuterie), kadzidła, kaburi
Kraje importu	Maviri, Marim, Karush, Araki, Telatta, Akaru, Horul, inne
Towary importowe	miedź, cyna, srebro, cynober, lazuryt
System monetarny	bimonetarny, oparty na srebrze i miedzi wymiennej za ilość mirwu, która pozostaje środkiem płatniczym
Waluta	𒄴𒊭 aħša
Kod waluty	{{{kod waluty}}}
{{{motto}}}
Ewolucja
◀ neolityczny Ouran ◀ Gurat ◀ Nasur - ▶

        Starożytny Ouran, Uran, Hurn, Huran (starourański 𒄞𒁺𒀭 ['ʕuːrn] hurn), zwany także państwo-miasto Niran (𒉌𒊏𒀭 [ni'ran] niran) od głównej fortyfikacji, a następnie stolicy państwa, to pierwsze państwo w historii Ahari. Bezpośredni następca prehistorycznego Ouranu, w roku -8000 było to państwo stosunkowo wykształcone: posiadało budynki sakralne, mieszkalne i użytkowe, społeczeństwo podzielone funkcjami, w tym kapłani, żołnierze, farmerzy, urzędnicy, posiadało piśmiennictwo oparte na piśmie klinowym, legendy, festiwale. Na czele państwa pierwotnie stał najwyższy kapłan, w czasach starej dynastii był to król (𒅔𒊓 [in'sa] insa).

Historia

Historia Ouranu zaczyna się w paleolicie, wraz z przyjściem na Ahari ludzi 400 tys. lat temu przez bramy aharyjskie. Po przejściu mezolitu i pełnym rozruchu rewolucji neolitycznej, powstały pierwsze trzy państwa, najpierw sam Ouran, a potem Nasur i Gurat. Kilka tysięcy lat istnienia trzech tych podstawowych, niepiśmiennych kultur, posługujących się logogramami, zakończyło się ujednoliceniem Ouranu przez wytępienie populacji dwóch pozostałych kultur przez zarażenie ich dżumą i przeczekanie epidemii. Mniej-więcej w tym czasie, 12,5 tys. lat temu, odkryto pismo.

Prehistoria

Główny artykuł: Ouran P

Historia najstarsza

Region zakładał różne pierwsze miasta jeszcze w ok. -8000, np. Tirat, Makav, Lamet, Dagul, Yasirm i inne, które toczyły swoje dzieje pół-państwowo. Wiele z nich nie przeżyło burzliwych dziejów historii regionu. Zapisy piśmienne dotyczyły przede wszystkim handlu i tematyki sakralnej, opisując zwyczaje jak i podstawowy handel, w tym daniny i długi. Rozwój piśmiennictwa postępował bardzo powoli: znaki ewoluowały od logogramów do odciskanych rysikiem na glinianych tabliczkach wzorów klinowych, a skala zapisu nie była znaczna, ponieważ nie miał kto się tym zajmować na dłużej: niemal cała populacja zaangażowana była w zbieractwo i łowiectwo, uprawę roli oraz hodowlę zwierząt, usiłując przetrwać, zmagając się jednocześnie z chorobami, najazdami bandytów i obcych, niepiśmiennych ludów, które wyodrębniły się od kultur urańskich, nasurskich czy gurackich po zakończeniu przez urańczyków neolitu. Jednak klimat, który był przez tysiące lat wyjątkowo łagodny, pozwolił ludziom na takie zwiększenie produkcji mirwu, że w roku -3450 nadwyżka produkcji żywności w stosunku do potrzeb w miastach-państwach Niran, Urat, Kabo, Ninat, Hagan i wiele innych stała się ogromna. Stolice żądały od rolników danin, za które finansowały swoje życie i handel lokalny i międzynarodowy, w zamian obiecując ochronę, sądy i udostępnienie zwierząt użytkowych takich jak kaburi. To jeszcze zwiększało produkcję, a wkrótce i populację, co sprawiło, że nie każdy członek społeczeństwa musiał już zajmować się zawodowo pozyskiwaniem pożywienia, mógł wykonywać inne czynności, pożywienie otrzymując w zamian: budując, dekorując, tkając, pracując na metalach, zajmując się handlem i logistyką, administracją czy wreszcie wojskiem. Najazdy nieprzyjacielskich plemion i organizacji plemiennych skłoniło pięć miast-państw do nawiązania oficjalnej współpracy, obniżając cła i deklarując wzajemną ochronę, co zwiększyło bezpieczeństwo najuboższej warstwy społecznej, przyczyniając się do dalszych przesunięć z pierwszego sektora gospodarki do produkcji, a część nawet do usług.

Era pre-dynastyczna

Zaczyna się w zapisach od -3688 i kończy około -2292, szczyt potęgi przypada na rok -3450. Na szczycie społeczeństwa nadal stał najwyższy kapłan, nie osoba świecka/cywilna - z politycznego punktu widzenia, w latach od -3688 do -3550 to najwyższy kapłan i jego świta: skrybowie, administratorzy, skarbnicy i inni kapłani, rządzili miastami. W -3550 imigracja i znaczne zwiększenie produkcji żywności doprowadziło do eksplozji demograficznej w państwach-miastach. Miasta pod natężeniem wymogów większej populacji zaczęły dążyć do ekspansji terytorialnej, doprowadzając do ciągłych wojen pomiędzy sobą. Na bazie popularności i zdolności przywódczych, wybierano zwierzchników sił zbrojnych. Bardzo szybko ci zwierzchnicy stali się królami (insa) swoich miast, a władza podzieliła się na religijną i wojskową. Wielu królów pragnęło łączyć oba systemy poprzez kreację narracji o boskim pochodzeniu. Rozpoczęło to erę starodynastyczną.

Era starodynastyczna

Pierwszym królem Niran był Kadur. Rządził od -3550 do -3502, w tym czasie biorąc udział w wojnach państw-miast ze sobą. Jego syn, Merev, objął tron i zakończył część z nich, podbijając Urat, Kabo i Ninat. Zmarł w -3478. Jego syn, Narede I, zmarł w -3476, zasztyletowany w świątyni miasta Hagan przez zabójców z Ninat. Jego brat bliźniak, Erev, objął tron, przyjął imię zamordowanego brata jako Narede II, i podbił Hagan, rozbijając przy tym wiele mniejszych lokalnych sił, atakując także miasta Reshim, Lumal i Tiwran, przywracając Ouran do wagi, którą posiadał w neolicie podczas starć z Guratem i Nasurem. Narede II w bardzo silnym stopniu rozwinął biurokrację, ustanowił swoje dwie córki i siostrę najwyższymi kapłankami w Urat, Kabo i Ninat, brał kobiety z podbitych miast za żony, mianował lokalnych watażków swoimi administratorami. Prowadził dalsze wojny, zabezpieczając szlaki handlowe, którymi sprowadzano materiały niedostępne w zatoce Kanu, takie jak miedź czy obsydian.

Liczba ludności w -3450 w Niran wynosiła około 80 tys., bardzo wielu podróżnych zatrzymywało się na targach. Tu i w innych punktach targowych handlujących było tak wielu, że barter przestawał być praktyczny, jako że nie sposób było znaleźć w tłumie osobę, która akurat ma to, co by chciał nabywca, i żeby handlarz jednocześnie chciał tego, co nabywca ma do sprzedania. Osoba przychodząca z korcem (buszlem) mirwu mogła szukać pługa, ale osoba z pługiem mogła akurat nie chcieć mirwu czy zajmować się przelicznikami. Pojawił się zwyczaj reprezentacji wartości, do czego wykorzystywano pierwotnie rachunki księgowe z wykorzystaniem tabliczek glinianych, a potem monety miedziane i srebrne. W pewnym momencie urząd miasta zabronił wydawania takich żetonów i sam się tym zajął. Używano monet miedzianych i srebrnych, nadając im konkretne wartości. Barter nadal był powszechny, ale w dużych targowiskach handlowano raczej monetami.

Urbanizacja

Dzieje starożytnego Hurn zawsze obracały się wokół miast-państw, z których w okresie szczytu potęgi największa była Niran. Nie był to jedyny teren należący do króla nirańskiego, ale był zdecydowanie najważniejszy.
Niniejszy artykuł pomija Niran tam, gdzie możliwe. Stolica (państwo-miasto) jest opisane w artykule Niran.

Spis miast:

1. Niran (80 tys.)
   1. Plantacja mirwu: Karim (10 osób)
2. Urat (50 tys.)
3. Kabo (45 tys.)
4. Ninat (33 tys.)
5. Hagan (26 tys.)
6. Reshim
7. Lumal
8. Tiwran
9. Tarul
10. Ushish
11. Kasir

Gospodarka

Eksport:

• Mirw
• Kaburi
• Daktyle
• Kokos
• Bursztyn

Import:

• Srebro
• Złoto
• Miedź
• Cyna
• Ołów
• Drewno, deski
• Gips
• Asfalt naturalny

Do odmierzania ilości towaru, np. nasion mirwu, używano lejków. Ten lejek nazywał się ahsza i jego nazwa stanowi źródło pochodzenia nazwy srebrnej waluty.

Srebro było kontrolowane w dużej mierze przez państwowe instytucje związane z prowincją, a mniejsze ilości były zarządzane przez garstkę doradców króla, w tym kapłanów. Wykorzystywano pierścienie ze srebra (ale też i ze złota) i srebro też dawano w darach świątynnych. Srebro ściągane z podatków było następnie wypłacane handlarzom państwowym jako kapitał na handel, i tak odbywała się jego dystrybucja, dzięki której kruszec obracał się w gospodarce. Należy zaznaczyć, że srebro było samo w sobie towarem konsumpcyjnym, a nie tylko odpornym na korozję i miękkim metalem używanym jako waluta. Nie podchodzono do niego tak jak podchodzi się do waluty w czasach współczesnych. Zatem ahsza nie była pieniądzem fiducjarnym, jak w czasach współczesnych, ale opartym na parytecie zboża, odmierzanego lejkiem.

Choć srebro nie występuje w naturze nigdzie w zatoce Kanu, to dzięki handlowi międzyregionalnemu obrót regionalny i miejscowy srebrem był dostatecznie istotny, by srebro miało większe znaczenie gospodarcze. Producenci sprzedawali częściej handlarzom niż bezpośrednim konsumentom dóbr, ponieważ szybciej otrzymywali z tego srebro do spłacenia podatków i długów. Podatki spłacano zarówno w srebrze, jak i określoną, obowiązkową porcją wytworzonych produktów jak i przez pracę w ramach pańszczyzny. W zamian, państwo dawało w dzierżawę ziemię, zwracało częściowo żywność, zapewniało zwierzęta pociągowe i częściowo zajmowało się logistyką. Istniały dwie sfery gospodarcze, instytucjonalna gospodarka wielkoskalowa, używająca srebra jako środka płatniczego, i lokalna, zajmująca się głównie barterem, i handlująca głównie mirwem. Ta pierwsza podatki także płaciła srebrnikami, ta druga - barterem, głównie mirwem. Należy pamiętać, że kontrola księgowości przez administrację państwową była raczej słaba i oczekiwano jako podatku po prostu określonych wartości, zamiast stosunku procentowego całości wytworzonych czy przehandlowanych towarów. Zatem co innego pojawia się w tabliczkach, a co innego działo się na rynku, oprócz tych najważniejszych, takich jak rynek centralny w Niran i innych państwach-miastach.

Należy pamiętać, że ilość srebra, która faktycznie była w obrocie dzięki handlarzom, nie była znaczna. Związane to było z rzadkością tego kruszcu, jego niedostępność w zatoce Kanu, i zarazem wysoka wartość. Srebro pojawia się licznie w stelach i tabliczkach, zapisach księgowych, jako miara wartości obracanych towarów, określano w srebrze także wartość dnia pracy konkretnych robotników, a zatem służył standaryzacji.