Zašžég Virtuqaňg

✅	Niniejszy artykuł dotyczący Kyonu jest kompletny i jest ukończony.

Zašžég Virtuqaňg ‍‍‍‍‍‍‍‍ᠴ‍ᠠᡧᢙ‍ᡄ‍‍‍‍᠊ᠭ ᢓᠢ‍ᠷᡐ‍ᠥᡎ᠋‍ᠠᠩᠭ

Najwyższa cytadela dawnego grodziska widziana z lotu ptaka. Położenie Zašžég Virtuqaňg na mapie Kyonu Wschodniego Język {{{Język}}} Lokalizacja Kyon Wschodni Krainy Arewia Państwa Kaganat Kauradzki Największe miasta {{{Miasta}}} Narody {{{Narody}}}

Zašžég Virtuqaňg (kaur. ‍‍‍‍‍‍‍‍ᠴ‍ᠠᡧᢙ‍ᡄ‍‍‍‍᠊ᠭ ᢓᠢ‍ᠷᡐ‍ᠥᡎ᠋‍ᠠᠩᠭ [zaɕ'ʑeg wiɾtu'qaɴg]) — wznosząca się na wysokość 1013 metrów n.p.m. góra na obszarze Arewii, położona na wschodnim krańcu Gór Ranszadzkich, na południe od brzegów wielkiej rzeki Korany. W roku wspólnym znajduje się pod kontrolą Kaganatu Kauradzkiego, na wschodnich rubieżach domeny tych stepowych nomadów, relatywnie blisko granic Szyszenii oraz Ezji.

Góra jest zarazem bardzo ważnym stanowiskiem archeologicznym powiązanym z cywilizacją darmijską, istniejącą na Kyonie Wschodnim w dobie chalkolitu i dolnej epoki brązu. Zašžég Virtuqaňg było potężnym grodziskiem, największym z odnalezionych do tej pory ufortyfikowanych osad darmijskich. Obiekt był zamieszkiwany przez cały okres ranszadzki, pomiędzy 17500 a 15400 p.r.w. W grodzisku mieszkało zapewne około 1000 osób, chociaż najbardziej hojne szacunki mówią o nawet 2000 mieszkańców.

Nazwa

Etymologia

Pochodzenia nazwy Zašžég Virtuqaňg można się doszukać w kauradzkiej mitologii. Dosłownie oznacza ona "skałę Virtuqaňga". Pod imieniem tym kryje się jeden z dwóch największych kauradzkich bohaterów kulturowych, legendy o czynach i żywocie Virtuqaňga stanowią zaś podstawę kauradzkiego kodu kulturowego. Jest on także popularną postacią w podaniach wielu innych ludów ekylenońskich. Według jednej z wielu opowieści, które w realiach różnej między plemionami tradycji ustnej często są ze sobą sprzeczne, Virtuqaňg zginął na stokach tej właśnie góry z ręki swego zdradzieckiego przyrodniego brata. Sama Matka Ziemia przyjęła ciało Virtuqaňga w swe ramiona, góra jest mu zaś kurhanem.

Nazwa kejreńska, jak większość innych nazw kejreńskich dotyczących miejsc w tej części świata, pochodzi z czasów podbojów Arewa Wielkiego. Termin Ղեռեննևսկա Ġerennáska przetłumaczyć można jako "dobry omen". Arew Wielki, widząc ostatni szczyt Gór Ranszadzkich, wziął to bowiem za pomyślny znak świadczący o tym, że zbliża się nareszcie do Wszechoceanu. Nazwa ta zapożyczona została przez język ajdyniriański oraz inne języki Kyonu Środkowego.

Nazwy w językach obcych

Język	Nazwa
Języki kyońskie
kauradzki	‍‍‍‍‍‍‍‍ᠴ‍ᠠᡧᢙ‍ᡄ‍‍‍‍᠊ᠭ ᢓᠢ‍ᠷᡐ‍ᠥᡎ᠋‍ᠠᠩᠭ Zašžég Virtuqaňg /zaɕ'ʑeg wiɾtu'qaɴg/
kejreński	Ղեռեննևսկա Ġerennáska /ɣɛ'ɾɛn.nɑ:skɑ/
olseski	X X /X/
ajdyniriański	Erennashah Erennashah /ɛɾin:a'ʂax/

Położenie i charakterystyka

Darmijskie grodzisko Zašžég Virtuqaňg obejmowało cały szczyt góry. Złożone było z 4 wyraźnie oddzielonych od siebie części. Każda z nich otoczona była silnie ufortyfikowanym kamiennym murem cyklopowym, ułożonym z wielkich kamieni, bez użycia zaprawy tak, by sam ciężar kolejnych głazów utrzymywał stabilność konstrukcji. Mury posiadały prymitywne wieże (lub raczej bastiony) oraz bramy, brak było jednak jakichkolwiek form blanek lub krenelażu. Mury pokryte były białym gipsem.

Cztery części grodziska ułożone były hierarchicznie, odzwierciedlając zapewne silnie stratyfikowaną naturę darmijskiego społeczeństwa. Pierwsza i najniżej położona część grodziska była zarazem powierzchniowo największa. Znajdowały się w niej rozproszone proste domostwa, należące zapewne do rolników uprawiających liczne pola u podnóża góry. Znaleziono także ślady zagród dla udomowionych zwierząt pasterskich. Wszystkie kolejne części, dzielnice lub strefy grodziska są rozmiarowo coraz mniejsze i coraz wyżej położone. Druga część zawiera domy większe i bardziej bogate, identyfikowane z kupcami. Spowodowane jest to obecnością magazynów oraz znacznej ilości przedmiotów, biżuterii i ceramiki wytworzonych poza obszarem okolicznych Gór Ranszadzkich, a nawet poza zasięgiem występowania cywilizacji darmijskiej. Część trzecia identyfikowana jest z warstwą wojowników, zapewne wojskowej arystokracji. Znajdują się w niej budynki przypominające baraki, składy broni oraz place ćwiczebne.

Najciekawsza jest ostatnia, najwyżej położona i najmniejsza część czwarta. Prócz dużego, centralnie położonego budynku, opisywanego niekiedy jako "pałac", znajdował się tu także wielki kompleks zaawansowanych kuźni i warsztatów odlewniczych oraz hutniczych. Wyposażone były w systemy rur i miechów, a prócz miedzi wytwarzały także brąz, który stanowił zapewne źródło władzy przywódców grodziska. Jedna z teorii, wysnuwanych na podstawie podobnego schematu wielu grodzisk darmijskich z tego okresu sugeruje, że darmijskie społeczeństwo podzielone było na co najmniej cztery jasno oddzielone od siebie kasty: rolników, kupców, wojowników oraz kowali. Ci ostatni byli kastą dominującą, silnie powiązaną ponadto z magią (kowalstwo było zaś zajęciem z natury magicznym).

Darmijscy bogowie-królowie mogli być więc jednocześnie kowalami-czarnoksiężnikami. Swoją hegemonię zawdzięczali monopolowi nad produkcją brązu, możliwość produkcji wyrobów z brązu zawdzięczali zaś swojej kontroli nad wielką siecią szlaków handlowych przebiegających wzdłuż rzek Wschodu. Wskazuje na to strategiczne położenie Zašžég Virtuqaňg, pozwalające na kontrolę handlu zarówno Koraną jak i nieistniejącą już w roku wspólnym rzeką Ŝvaeryazhi. Z tego powodu Góry Ranszadzkie ogólnie stanowią obszar największego zagęszczenia darmijskich grodzisk, wskazując na znaczenie tego regionu jako "punktu ciężkości" darmijskiego świata w środkowym okresie jego istnienia. Prócz wymienionych powyżej czterech kast mogła istnieć także dodatkowa kasta kapłańska, jednak musiała żyć ona poza grodziskami.

Zašžég Virtuqaňg, podobnie jak wiele innych podobnych grodzisk, zostało doszczętnie spalone pod sam koniec okresu ranszadzkiego, około 15400 lat p.r.w. Nie są znane powody tego wydarzenia ani dalsze losy mieszkańców grodziska lub rządzących nim elit. Stanowisko zostało całkowicie opuszczone. Widoczne są jedynie sporadyczne ślady późniejszego zasiedlenia, pochodzące zwłaszcza z czasów Wielkiej Wschodniej Wędrówki Ludów. W czasach chaosu i niepokoju góra ta była zapewne miejscem schronienia dla zdesperowanych uciekinierów z niżej położonych obszarów.

Galeria

• 
  Wykonana z brązu tarcza odnaleziona w trzeciej z czterech części grodziska.
• 
  Rekonstrukcja pierwszego kręgu murów Zašžég Virtuqaňg, otaczającego najniżej położoną część grodziska.
• 
  Większość broni dalej wykonywana była z kamienia lub miedzi.