Rewolucja Kauczukowa
Tangijska Rewolucja Kauczukowa to okres przemian gospodarczo-politycznych tropikalnej Unii Tangijskiej spowodowanej odkryciem drzew kauczuku na wyspie Akeira, endemicznych na niej, i następnie przez przypadkowe odkrycie procesu wulkanizacji w roku 7340 EK. Otrzymana w ten sposób guma i wytwarzane z niej charakterystyczne produkty tangijskie takie jak podeszwy butów żołnierskich, węże gumowe, przemysłowe pasy przesyłowe, obicia kół czy uszczelki były produkowane w najściślejszej tajemnicy wyłącznie przez militarne zakłady Cesarstwa Tangijskiego i eksportowane wyłącznie jako gotowe produkty. Produkcja gumy stopniowo stała się centralna dla gospodarki Tangii i była skutecznie utrzymana w tajemnicy przez rekordowo długi czas, aż do 9681 EK, przez 2341 lat kyońskich (873 lata ziemskie[1]).
Za początek uznaje się włączenie wysp Akeira i Hiranea do Unii Tangijskiej w roku 7021. Na Akejrze autochtonom znane były drzewa, których zasklepiona żywica tworzyła elastyczny materiał, z którego wykonywano piłki do gier. Wulkanizacja została odkryta przypadkiem w 7340 roku poprzez dodanie do gumy siarki i utrzymanie w wysokiej temperaturze przez określony czas. Tak przygotowany materiał utrzymano natychmiast w tajemnicy, a jego produkcję zmonopolizowano do lądowej armii rządowej. Gotowe produkty eksportowano praktycznie na cały świat, przede wszystkim za pośrednictwem rynków w Sechcie. Do roku 8973 był to produkt stosunkowo niszowy, ale w połączeniu z importowanymi rozwiązaniami cywilizacyjnymi Sechtu (np. bankowość), kauczuk i szereg innych surowców finalnie wyprowadził Tangię z okresu feudalnego, i do 9509 EK przeprowadził kraj do gospodarki kapitalistycznej.
Przypisy
- ↑ Na Ziemi jedwab był skutecznie chroniony przez jeszcze dłuższy czas 2000 lat. Źródło: http://www.silkroadfoundation.org/artl/silkhistory.shtml dostęp 2020-11-27, cytat: "For more than two thousand years the Chinese kept the secret of silk altogether to themselves. It was the most zealously guarded secret in history.".
